หานหมิงเย่วางร่างของหลิวเหมยฮวาลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ราวกับเธอเป็นสิ่งล้ำค่าที่เปราะบาง แสงจากโคมไฟหัวเตียงส่องกระทบใบหน้าของหลิวเหมยฮวา ทำให้ผิวของเธอดูราวกับเคลือบประกายมุกอ่อนๆ

หมิงเย่นั่งลงข้างเตียง มือเรียวใหญ่ค่อยๆ ลูบใบหน้าของเธออย่างทะนุถนอม สัมผัสที่แตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา ความทรงจำชาติก่อนผุดขึ้นในห้วงคำนึง เขาเคยเป็นสามีที่แย่เพียงใด ทุกครั้งที่มีความสัมพันธ์กับเธอ เขามักจะดื่มเหล้าเมามายจนแทบไม่รู้สึกตัว ทำอะไรไปตามสัญชาตญาณโดยไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของภรรยา ไม่เคยคิดถึงหัวใจของหลิวเหมยฮวาเลยสักครั้ง

"พี่หมิงเย่..." เสียงกระซิบของหลิวเหมยฮวาดึงเขากลับมาสู่ปัจจุบัน ดวงตาของเธอเปี่ยมด้วยความสงสัยปนประหม่า "พี่เป็นอะไรไปหรือเปล่า?"

"ไม่มีอะไรหรอก" หมิงเย่ยิ้มอ่อนโยน "ผมแค่... กำลังชื่นชมความงามของคุณ"

แก้มของหลิวเหมยฮวาแดงระเรื่อขึ้นทันที "พี่ไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อนเลยนะคะ"

"ผมรู้" หมิงเย่กระซิบ ก้มลงจูบหน้าผากของเธอเบาๆ "และผมเสียใจที่เพิ่งจะรู้ว่าผมพลาดอะไรไปบ้าง"

เขาโน้มตัวลงจุมพิตริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน ไม่รีบร้อน ไม่รุนแรง แตกต่างจากครั้งก่อนๆ ที่เขามักจะเร่งรีบด้วยความเห็นแก่ตัว ครั้งนี้เขาใช้เวลา สัมผัสความนุ่มของริมฝีปากเธอที่ค่อยๆ ตอบรับจูบของเขาอย่างเขินอาย

หลิวเหมยฮวาแปลกใจกับสัมผัสใหม่นี้ แต่ไม่นานเธอก็ผ่อนคลายและโอบแขนรอบคอของสามี

"คุณสวยมาก" หมิงเย่กระซิบข้างหูเธอ ริมฝีปากของเขาไล่จูบแผ่วเบาจากข้างแก้มลงมาที่ลำคอขาวนวล "ผมไม่เคยบอกคุณเลยว่าผมโชคดีแค่ไหนที่ได้คุณมาเป็นภรรยา"

น้ำตาคลอเบ้าดวงตาของหลิวเหมยฮวา เธอไม่เคยได้ยินคำพูดเช่นนี้จากสามีมาก่อน ในช่วงสามปีที่แต่งงานกัน เธอเหมือนเป็นเพียงเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งในบ้าน เป็นหน้าที่ที่ต้องทำ เป็นพันธะที่มาจากการแต่งงานที่พ่อแม่จัดให้ แต่คืนนี้...คืนนี้ทุกอย่างช่างแตกต่าง มันอ่อนหวานและเธอชอบมันเหลือเกิน

มือของหมิงเย่ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเธอทีละเม็ด ไม่ได้รีบร้อน เขาจูบทุกส่วนของผิวกายที่เผยออกมาพร้อมกับคำชมที่หลั่งไหลออกมาอย่างจริงใจ ผิดกับทุกครั้งที่ผ่านมาที่เขาเพียงแต่จะถอดเสื้อผ้าของเธออย่างรวดเร็วเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง

"ทำไมคะ..." หลิวเหมยฮวาถามด้วยเสียงสั่น

หมิงเย่หยุดชั่วครู่ มองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ "เพราะผมเพิ่งเข้าใจว่าความรักที่แท้จริงเป็นยังไง" เขาตอบ "และผมสัญญาว่าจะทำให้คุณมีความสุขทุกวันนับจากนี้"

เสื้อผ้าถูกปลดออกทีละชิ้นอย่างแผ่วเบา แต่ละสัมผัสเต็มไปด้วยความหมาย เขาเรียนรู้ร่างกายของเธอใหม่อีกครั้ง สังเกตทุกปฏิกิริยา ทุกเสียงครางแผ่ว ทุกการสั่นไหว มันเหมือนการค้นพบดินแดนที่เขาเคยเดินผ่านแต่ไม่เคยหยุดชื่นชม

"บอกผม..." เขากระซิบ "บอกผมว่าคุณชอบแบบไหน"

หลิวเหมยฮวาลืมตาโพลง แก้มแดงซ่านด้วยความอาย "ฉะ...ฉัน พี่อย่าถามได้ไหม"

"งั้นผมจะค้นหาเอง" เขายิ้ม ก่อนจะปรนนิบัติร่างกายของเธอด้วยความอ่อนโยน สำรวจ จดจำ และตอบสนองต่อทุกปฏิกิริยาของเธอ

หลิวเหมยฮวาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เธอเคยเพียงแต่ยอมให้สามีทำหน้าที่ของเขา รอให้มันจบไป แต่คืนนี้...เธอรู้สึกเหมือนเป็นศูนย์กลางของจักรวาล เป็นคนสำคัญที่สุดในโลกของหานหมิงเย่ ร่างกายของเธอตอบสนองราวกับมีชีวิตใหม่ ความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้ว่ามีอยู่ค่อยๆ ปลุกเร้าขึ้นในตัวเธอ

"พี่หมิงเย่..." เธอครางเบาๆ มือเล็กจิกเกาะแผ่นหลังของเขา

หมิงเย่รู้ดีว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร และนี่คือครั้งแรกที่เขาเห็นเธอปล่อยตัวเองให้จมดิ่งในความหฤหรรษ์ ไม่ใช่เพียงแค่ทนให้ผ่านไป แต่ตอบรับอย่างเต็มใจ

เมื่อพวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกัน หมิงเย่ประคองใบหน้าของเธอให้มองตรงมาที่เขา "มองผม" เขากระซิบ "ผมอยากเห็นดวงตาของคุณ"

หลิวเหมยฮวาทำตาม ใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกลึกซึ้งที่ไม่เคยมีมาก่อน

พวกเขาเคลื่อนไหวเป็นจังหวะเดียวกัน ช้าๆ แล้วค่อยๆ เร่งเร็วขึ้น ทุกการเคลื่อนไหวของหานหมิงเย่ล้วนคำนึงถึงความรู้สึกของเธอ ไม่ใช่แค่ตัวเองอีกต่อไป

เมื่อคลื่นแห่งความหฤหรรษ์ซัดสาดเข้าใส่พวกเขาพร้อมกัน หลิวเหมยฮวาร้องออกมาเบาๆ ชื่อของสามีหลุดจากริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสถึงจุดสูงสุดของความสุข ไม่ใช่เพียงแค่รอให้มันจบไป

หมิงเย่โอบกอดร่างที่สั่นไหวของเธอไว้แนบอก สองร่างแนบชิดกันภายใต้ผืนผ้าห่ม หยาดเหงื่อบนผิวกายทั้งสองแวววาวรายอัญมณีต้องแสงไฟ

"ขอบคุณ" เขากระซิบข้างหูเธอ

"สำหรับอะไรคะ?" หลิวเหมยฮวาถาม เสียงยังสั่นจากความรู้สึกที่เพิ่งผ่านพ้น

"สำหรับทุกอย่าง" หานหมิงเย่ตอบ "สำหรับการอยู่ข้างผม สำหรับความรักที่คุณมอบให้ แม้ว่าผมจะไม่เคยสังเกตเห็นมันเลย"

หลิวเหมยฮวาซบหน้าลงบนอกของเขา "ฉันชอบที่พี่เป็นแบบนี้"

หานหมิงเย่ยิ้ม นิ้วมือลูบไล้เส้นผมยาวของเธอ "และผมจะเป็นคนใหม่แบบนี้ตลอดไป เพื่อคุณ"

หลังจากที่หานหมิงเย่ได้แสดงความรักกับภรรยาจนเกือบรุ่งเช้า หลิวเหมยฮวานอนหลับสลบไสลไปแล้ว เขาจัดการทำความสะอาดร่างกายภรรยารวมทั้งตนเอง

ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้เขาต้องพาภรรยาออกไปเที่ยว เขาก็อยากจะตักตวงความสุขกับภรรยาให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย จากนั้นก็สอดตัวลงนอนใต้ผ้าห่มเดียวกัน ไม่ลืมคว้าร่างภรรยาเข้ามากอดไว้ เพื่อยืนยันว่าตอนนี้เขาได้กลับมาแล้วจริงๆ หลิวเหมยฮวายังมีชีวิตอยู่ เขายังมีชีวิตอยู่

ฝนยังคงตกไม่หยุด แต่ในใจของเขากลับรู้สึกอบอุ่นและสงบกว่าที่เคย

การต่อสู้เพื่ออนาคตเพิ่งเริ่มต้น และคราวนี้เขาจะต้องเป็นฝ่ายชนะ