เช้าวันเสาร์มาถึงพร้อมอากาศที่สดชื่น ฝนเมื่อคืนหยุดตกแล้ว ทิ้งไว้เพียงกลิ่นดินชื้นและหยดน้ำค้างที่เกาะบนใบไม้ หานหมิงเย่ลืมตาตื่นพร้อมความรู้สึกแปลกใหม่ ความรู้สึกที่เขาแทบลืมไปแล้วว่ามีอยู่จริง

เขาพลิกตัวมองหลิวเหมยฮวาที่ยังหลับสนิทอยู่ข้างๆ เส้นผมดำขลับกระจายอยู่บนหมอน ใบหน้าดูผ่อนคลาย หานหมิงเย่ค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังไม่ให้เธอตื่น แล้วย่องออกจากห้องนอนไปเตรียมอาหารเช้า

ในชาติก่อน เขาไม่เคยทำกับข้าวให้หลิวเหมยฮวาเลยสักครั้ง แต่เช้านี้มันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ไข่กับข้าวต้มอาจไม่ใช่อาหารที่ยากเย็นอะไร แต่สำหรับชายที่แทบไม่เคยเข้าครัว ช่างเป็นความท้าทายอย่างยิ่ง เขาทำไข่ไหม้ไปหลายฟอง และทำให้ข้าวต้มไหม้ติดก้นหม้ออีกด้วย แต่ในที่สุดด้วยใจที่ตั้งมั่นอาหารเช้าหน้าตาประหลาดก็สำเร็จ มีไข่ดาวกับข้าวต้มที่เขาคิดว่าดีที่สุดวางอยู่บนโต๊ะ

"พี่หมิงเย่?" เสียงของหลิวเหมยฮวาดังมาจากบันได เธอเดินลงมาพร้อมใบหน้างัวเงีย "พี่ทำอะไรอยู่คะ?"

"ตื่นแล้วเหรอ มากินข้าวเช้ากันเถอะ" เขาตอบพร้อมรอยยิ้ม "อาจจะไม่อร่อยเท่าฝีมือคุณ แต่ก็หวังว่ามันจะกินได้ แล้วผมก็ทำอย่างอย่างตั้งใจเพื่อชดเชยที่ทำให้คุณเหนื่อยเมื่อคืน"

หลิวเหมยฮวายืนค้างอยู่ตรงประตูห้องครัว ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แล้วใบหน้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเขินอายเมื่อฟังประโยคของสามีจบ "ทำไมพี่ถึง..."

"ผมบอกแล้วไงว่าอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง" หานหมิงเย่ตอบ "นั่งลงสิ พี่ทำเสร็จพอดีเลย"

หลิวเหมยฮวาเดินเข้ามาในห้องครัวช้าๆ ราวกับไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นอยู่นี้เป็นความจริงหรือความฝัน เธอมองไปรอบๆ ห้องครัวที่ตอนนี้กลายเป็นสมรภูมิเล็กๆ เปลือกไข่กระจัดกระจาย น้ำมันกระเด็นเป็นจุดๆ บนเตา บนพื้น และแม้แต่บนผนัง

"โอ้ พี่..." เธอหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นไข่ดาวที่ไหม้เกรียมอยู่ในจาน "มันออกจะ..."

หานหมิงเย่หน้าแดงด้วยความเขินอาย มองไข่ดาวตรงหน้าที่ขอบไหม้เกรียมเป็นสีน้ำตาลไหม้ ส่วนไข่แดงกลับไม่ค่อยสุกยังแตกอีกด้วย "ผมพยายามแล้วนะ" เขาตอบพลางเกาศีรษะ "ใครจะไปรู้ว่าการทำไข่ดาวมันยากขนาดนี้"

หลิวเหมยฮวาหัวเราะคิกคัก เดินเข้าไปหาสามี มือเรียวจับถ้วยจากมือของเขา "ฉันช่วยค่ะ?"

"ไม่ต้อง" หานหมิงเย่ยืนกราน พร้อมกับเบี่ยงตัวออก "วันนี้ผมจะทำทุกอย่างให้คุณเอง คุณนั่งลงเถอะ"

หลิวเหมยฮวายิ้มกว้าง ความปลื้มปีติฉายชัดในแววตา เธอนั่งลงที่โต๊ะอาหารเล็กๆ มองสามีของเธอที่กำลังพยายามเทข้าวต้มใส่ชาม น้ำข้าวกระเซ็นออกมานิดหน่อย แต่เขาก็จัดการได้ในที่สุด

เขาวางชามข้าวต้มตรงหน้าเธอ พร้อมกับจานไข่ดาวที่ไหม้เกรียม "ลองดู" เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ "ผมว่าไม่ต้องกินแล้ว" หลังจากที่วางจานลง หานหมิงเย่ก็เปลี่ยนใจจะเอากลับคืน เพราะขนาดว่าตัวเขายังไม่มั่นใจว่ามันจะกินได้

"ไม่เป็นไรค่ะ นี่เป็นอาหารเช้าครั้งแรกที่พี่ตั้งใจทำให้ฉันเลยนะคะ ฉันจะกินค่ะ" หลิวเหมยฮวาคว้าจานไข่ดาวจากมือของสามีไว้พร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน หานหมิงเย่ ปล่อยมือแล้วนั่งลงตรงข้ามภรรยา

หลิวเหมยฮวาตักข้าวต้มเข้าปาก เธอเคี้ยวช้าๆ ใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ก่อนจะยิ้มออกมา "เค็มไปหน่อย แต่กินได้ค่ะ" เธอตอบอย่างให้กำลังใจ

หานหมิงเย่ลุ้นจนตัวโก่ง หลังจากได้ฟังคำตอบก็ยิ้มกว้างออกมาเล็กน้อย

"แต่..." หลิวเหมยฮวากัดไข่ดาวคำเล็กๆ ก่อนพูดต่อ "...ไข่ดาวนี่สิ มันมีรสชาติที่... เอ่อ... พิเศษทีเดียว"

"พิเศษยังไง?" หานหมิงเย่ถาม เริ่มเคี้ยวไข่ดาวของตัวเองบ้าง แล้วเขาก็เกือบจะสำลัก "อ่าห์"

หลิวเหมยฮวาหัวเราะพรืด มือปิดปากไว้ "ไม่เป็นไรค่ะ แค่พี่ตั้งใจก็พอแล้ว"

"ผมใส่น้ำตาลลงไปแทนเกลือ" หานหมิงเย่ยอมรับด้วยความอับอาย "ผมนึกว่ามันเป็นเกลือ"

หลิวเหมยฮวาหัวเราะจนน้ำตาไหล "น้ำตาลในไข่ดาว? พี่จะทำให้เซินเจิ้นมีรายการอาหารอันใหม่เหรอคะ"

หานหมิยเย่ต้องยอมรับว่าเขาไม่รู้จริง ๆ ว่าไข่ดาวที่เขาเคยกินมันเอามาเติมเกลือข้างนอก เพราะชาติก่อนตอนที่เขากินมันก็มีรสชาติที่พอดีอยู่แล้ว เขาก็นึกว่าภรรยาใส่ตอนทำมัน

พวกเขาหันมามองหน้าแล้วหัวเราะพร้อมกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความสุข หานหมิงเย่มองภรรยาของเขาที่กำลังหัวเราะ เสียงหัวเราะของเธอราวกับดนตรีที่ไพเราะที่สุด เขาไม่เคยสังเกตว่าเธอมีรอยบุ๋มเล็กๆ ที่แก้มซ้ายเวลาหัวเราะ และถึงแม้ว่าผมของเธอจะยุ่งหัวฟู ไม่เรียบร้อย แต่เธอก็ดูสวยที่สุด

"ถึงจะไม่อร่อย แต่ฉันจะกินมันจนหมด" หลิวเหมยฮวาประกาศ ก่อนจะตักข้าวต้มคำใหญ่เข้าปาก "เพราะพี่ตั้งใจทำให้ฉัน"

หานหมิงเย่รู้สึกหวานล้ำในใจ ความรักท่วมท้นจนแทบจะล้นออกมาเป็นน้ำตา "คุณดีกับผมเกินไปแล้ว"

"เปล่าเลยค่ะ" หลิวเหมยฮวาส่ายหน้า "นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ทำอาหารให้ฉัน ถึงมันจะมีรสชาติประหลาดไปสักหน่อย แต่สำหรับฉันแล้ว มันอร่อยที่สุดในโลกเลยค่ะ"

หลังอาหารเช้าจบลง พวกเขามองห้องครัวที่สกปรกและเต็มไปด้วยรอยกระเด็นของน้ำมันพลางถอนหายใจพร้อมกัน

"พี่คงเหนื่อยน่าดู ไปนั่งพักก่อนดีไหมคะ เดี๋ยวฉันขอจัดการห้องครัวก่อน" หลิวเหมยฮวาบอก

"ไม่ได้" หานหมิงเย่ปฏิเสธ "ผมทำให้มันรก ผมต้องทำความสะอาดเองสิถึงจะถูกต้อง"

"งั้นเราทำด้วยกันดีไหมคะ?" หลิวเหมยฮวาเสนอ "จะได้เสร็จเร็วๆ"

ทั้งคู่เริ่มทำความสะอาดห้องครัว หานหมิงเย่ล้างจาน ส่วนหลิวเหมยฮวาเช็ดน้ำมันที่กระเด็นตามพื้นและเตา บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขที่แสนเรียบง่าย ในชาติก่อน หานหมิงเย่ไม่เคยทำงานบ้านเลยแม้แต่อย่างเดียว

หน้าที่ดูแลบ้านเป็นของหลิวเหมยฮวา เขาคิดว่ามันเป็นงานของผู้หญิง แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่มีค่า ช่วงเวลาที่เขาได้อยู่ใกล้ชิดกับภรรยาของเขา

ระหว่างที่กำลังเช็ดพื้น หลิวเหมยฮวาไม่ทันระวัง เท้าเธอลื่นบนพื้นเปียก

"ระวัง!" หานหมิงเย่ตะโกน พุ่งเข้าไปรับเธอไว้ได้ทัน ทั้งสองล้มลงบนพื้นด้วยกัน โดยมีเขารองรับเธอไว้ด้านล่าง

"พี่หมิงเย่ เป็นยังไงบ้างคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" หลิวเหมยฮวาเอ่ยถามด้วยความตกใจ พอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับสามี ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก จนแทบจะสัมผัสกัน

หานหมิงเย่มองใบหน้าของเธอ แก้มแดงระเรื่อ ริมฝีปากอิ่ม ดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความรัก เขารู้สึกราวกับหัวใจจะระเบิดออกมา

"คุณรู้ไหม" เขากระซิบ "ผมว่าพวกเราไม่ต้องทำมันแล้ว"

"อ้าว? ทำไมล่ะคะ?" หลิวเหมยฮวาถาม ดวงตากะพริบด้วยความฉงน

โดยไม่ตอบคำถาม หานหมิงเย่ลุกขึ้นแล้วอุ้มเธอขึ้นในอ้อมแขนอย่างฉับพลัน

"ว้าย!" หลิวเหมยฮวาร้องด้วยความตกใจ แขนโอบรอบคอเขาไว้แน่น "พี่หมิงเย่ จะทำอะไรคะ?"

"ตอนนี้พวกเราสกปรกไปหมดแล้ว" หานหมิงเย่ตอบพลางเดินออกจากห้องครัวมุ่งหน้าไปที่ชั้นสอง "ก่อนจะออกไปเที่ยวนอกบ้าน ก็ต้องอาบน้ำเสียก่อน ตัวจะได้หอมๆ"

"แน่นอนอยู่แล้ว" หลิวเหมยฮวาตอบ แก้มแดงระเรื่อ "แต่ว่า...ทำไมพี่ต้องอุ้มฉันด้วยล่ะ?"

หานหมิงเย่ส่งสายตากรุ่มกริ่มให้เธอ "ก็ผมกำลังจะพาคุณไปอาบน้ำยังไงล่ะ" เขาตอบอย่างกลั้นยิ้มไม่อยู่ "อาบพร้อมกันเลยจะได้ไม่เสียเวลา"

หลิวเหมยฮวาตาโตด้วยความเข้าใจความหมายแฝง มือเล็กๆ ของเธอยกขึ้นทุบอกเขาเบาๆ "พี่นี่นะ!" เธออุทานด้วยความเขินอาย ก่อนจะบ่นอุบอิบ "เสียเวลามากกว่าเดิมสิไม่ว่า"

หานหมิงเย่หัวเราะหึๆ ในลำคอ "คุ้มค่ากับเวลาที่เสียไปแน่นอน" เขากระซิบข้างหูเธอ

เมื่อคืนเขาก็จัดหนักภรรยาไปแล้ว แต่ไม่นึกว่าเขาจะกลายเป็นเหมือนหนุ่มน้อยที่เพิ่งมีความรักขึ้นมาได้ พละกำลังและความปรารถนาที่เกิดขึ้นในตัวเขาราวกับไม่มีวันหมดสิ้น ทุกสัมผัส ทุกรอยยิ้ม ทุกเสียงหัวเราะของหลิวเหมยฮวาล้วนทำให้เขาหลงใหลได้ปลื้ม

เขาค่อยๆ เดินขึ้นบันไดด้วยอ้อมแขนที่แข็งแรง อุ้มภรรยาของเขาที่ยังคงทุบอกเขาเบาๆ ด้วยความเขินอาย แต่ก็ไม่ได้พยายามดิ้นหนี เสียงหัวเราะและเสียงซุบซิบของทั้งคู่ดังก้องในบ้านที่เคยเงียบเหงา

ห้องครัวที่รกรุงรังถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง เหมือนอดีตที่พวกเขาจะไม่หวนกลับไปอีก ต่อจากนี้ จะมีแต่ความสุขและความรักที่แท้จริงรออยู่เบื้องหน้า