เสียงหัวเราะของหวังเล่อและเฉินเจียหลิงยังก้องอยู่ในหูหานหมิงเย่แม้เขาจะเดินลงมาถึงห้องทำงานส่วนตัวแล้วก็ตาม ความทรงจำและความรู้สึกจากชาติก่อนรวมกันเข้ากับปัจจุบันจนแยกไม่ออก เขาทรุดตัวลงบนเก้าอี้หนัง สายตากวาดมองโต๊ะทำงานที่เรียบร้อย แฟ้มเอกสารวางซ้อนกันเป็นระเบียบ

หานหมิงเย่หลับตา หวนคิดถึงเหตุการณ์ในชาติก่อน เขาถูกคลุมถุงชนให้แต่งงานกับหลิวเหมยฮวา หญิงสาวที่ทั้งงดงามและดูแลเอาใจใส่เขาอย่างดี เธอจัดการบ้านเรือนได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่เพียงเพราะเธอเรียนจบแค่ชั้นมัธยมปลาย เป็นลูกสาวคนบ้านนอก เขาก็เกิดอคติกับเธอ

เมื่อได้พบเฉินเจียหลิง บัณฑิตจากปักกิ่งที่ทั้งเย้ายวนและอ่อนหวาน เขาจึงใส่ร้ายหลิวเหมยฮวาว่ามีชู้ หย่าขาดจากเธอ และไล่เธอออกจากบ้านโดยไม่ให้เงินแม้แต่หยวนเดียว เขาเมตตาแค่เพียงไม่แจ้งตำรวจจับเธอเท่านั้น จากนั้นเขารีบแต่งงานกับเฉินเจียหลิง ปรนเปรอเธอทุกอย่างที่เธอต้องการ

แต่ไม่ถึงสามปี เขาก็กลายเป็นคนโง่ที่ถูกภรรยาและเพื่อนหักหลัง ตระกูลหานล้มละลาย บิดามารดาทำใจไม่ได้จนตรอมใจตาย ส่วนตัวเขากลายเป็นคนติดเหล้า เมาไม่ได้สติ จนสุดท้ายกลายเป็นคนไร้บ้าน ร่างกายทรุดโทรม โรครุมเร้า

วันนั้นเขาจำได้ว่าหมดสติไป ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตนเองอยู่ที่โรงพยาบาล เขารู้สึกละอายใจจนไม่กล้าสบตาเมื่อพบว่าเป็นหลิวเหมยฮวาที่พาเขามาที่โรงพยาบาลและดูแลเขาอย่างดี เขารู้ดีว่าต้องใช้เงินมากแค่ไหนสำหรับการรักษาพยาบาล แต่เธอก็วิงวอนให้หมอรับเขาไว้ โดยสัญญาว่าจะหาเงินมาจ่าย

เขารู้ว่าเธอต้องทำงานหนักนอกบ้านจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน จึงมาเยี่ยมเขาได้เพียงไม่นาน เขาทนไม่ไหว ใจไม่สู้ ร่างกายทรุดโทรมลงทุกวัน สุดท้ายเขาจึงตายอย่างโดดเดี่ยวในโรงพยาบาล กับความสำนึกผิดที่ไม่ทันได้เอ่ยปาก...

"ให้ตายเถอะ" เขาสบถกับตัวเอง "ฉันโง่มากแค่ไหนกันนะ"

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น ดึงเขากลับสู่ปัจจุบัน

"เชิญ"

ลี่หลินซีเลขานุการส่วนตัวของเขาเปิดประตูเข้ามา วางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ

"รายงานยอดขายประจำสัปดาห์ และมีจดหมายจากโรงงานในกวางโจวที่สนใจเป็นตัวแทนจัดหาวัตถุดิบให้กับโรงงานของเราค่ะ"

หานหมิงเย่พยักหน้า "ขอบคุณครับ" เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ "หลินซีคุณทำงานที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว?"

ลี่หลินซีดูประหลาดใจกับคำถาม "สามปีแล้วค่ะ ตั้งแต่คุณพ่อของผู้จัดการยังดูแลโรงงานอยู่"

"คุณคิดยังไงกับพนักงานใหม่ที่เพิ่งมาวันนี้? คุณเฉินเจียหลิงน่ะ"

เลขาฯ สาวขมวดคิ้วเล็กน้อย "ฉันเพิ่งพบเธอแค่ไม่กี่นาทีค่ะ แต่..." เธอลังเล "เธอดูสุภาพดี ประวัติการศึกษาก็น่าประทับใจ"

"แต่?" หานหมิงเย่ซัก "มีอะไรที่คุณรู้สึกแปลกๆ หรือเปล่า?"

ลี่หลินซีเม้มปาก "ฉันไม่ควรด่วนตัดสินใครหลังจากเพิ่งพบกันแค่ครั้งเดียวไม่ใช่เหรอคะ ผู้จัดการ"

"เอาเถอะ คุณไม่ต้องห่วง ผมแค่อยากรู้ความคิดเห็นของคุณ"

"ถ้าอย่างนั้น..." เธอลดเสียงลง "ฉันว่าเธอดูไม่เหมือนคนที่เรียนจบมาจากมหาวิทยาลัยชั้นนำเท่าไหร่ค่ะ สำเนียงพูดแปลกๆ ไม่เหมือนคนปักกิ่ง แล้วก็... มีอะไรบางอย่างในสายตาของเธอ ซึ่งฉันก็พูดไม่ถูกเหมือนกันค่ะ"

หานหมิงเย่ยิ้มบาง เขารู้ว่าสัญชาตญาณของคนเราแม่นยำกว่าที่คิด โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างลี่หลินซีที่สังเกตคนเก่ง "ขอบคุณที่บอกผมตามตรง ผมอยากให้คุณช่วยจับตาดูเธอ แต่อย่าให้เธอรู้ตัวนะครับ"

ลี่หลินซีดูประหลาดใจ "มีอะไรที่ฉันควรรู้ไหมคะ?"

"ผมก็ยังไม่แน่ใจ" หานหมิงเย่ตอบ "แต่เราไม่ควรด่วนไว้ใจใครง่ายๆ ในยุคที่ทุกคนกำลังแย่งชิงโอกาสใช่ไหมครับ"

"ค่ะ" ลี่หลินซีพยักหน้า "แล้วก็... คุณหวังเล่อมาบ่อยเหลือเกินช่วงนี้ ฉันคิดว่าเขาหวังจะให้คุณลงทุนกับเขา"

"คุณเชื่อใจเขาไหม?" หานหมิงเย่ถามตรงๆ

ลี่หลินซีหลุบตาลง "คงไม่เหมาะมั้งค่ะ ที่ฉันจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเพื่อนของผู้จัดการ"

"ผมอยากรู้ความเห็นของคุณจริงๆ"

"ถ้าอย่างนั้น..." เธอสบตาเขาอย่างจริงจัง "ฉันไม่ไว้ใจคุณหวังเล่อค่ะ เขามักจะมองฉันแปลกๆ เวลาที่ผู้จัดการไม่อยู่ แล้วก็... มีครั้งหนึ่งฉันเห็นเขาพยายามแอบดูเอกสารบนโต๊ะทำงานของผู้จัดการด้วยค่ะ"

หานหมิงเย่พยักหน้า เขาไม่ประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน "ขอบคุณสำหรับความเห็นนะครับ แล้วก็... ช่วยเก็บที่เราคุยกันวันนี้ไว้เป็นความลับด้วยนะครับ"

ลี่หลินซีพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะออกจากห้องไป

หานหมิงเย่เปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน หยิบรูปถ่ายเก่าๆ รูปหนึ่งออกมา ภาพเขากับหลิวเหมยฮวาในวันแต่งงาน เขาสวมชุดสูทสมัยใหม่ เธอในชุดกี่เพ้าสีแดงงดงาม แม้จะยิ้มในภาพ แต่ดวงตาของทั้งคู่ไม่ได้สื่อถึงความสุขอย่างแท้จริงแม้แต่น้อย

การแต่งงานที่ถูกจัดการโดยผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

ในชาติก่อน หานหมิงเย่ไม่เคยมองว่าการแต่งงานกับหลิวเหมยฮวาคือสิ่งที่เขาต้องการ เธอมาจากครอบครัวชาวนา มีการศึกษาน้อย ไม่ทันสมัย ไม่น่าตื่นเต้น เขามองว่าเธอเป็นความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับเพื่อทำตามความต้องการของพ่อแม่ เมื่อเฉินเจียหลิงปรากฏตัว เขาจึงหลงใหลอย่างไร้เหตุผล

แต่ตอนนี้...

หานหมิงเย่เก็บรูปกลับเข้าลิ้นชัก เขาต้องรีบกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน เพราะเขาอยากพาภรรยาที่แสนดีไปกินมื้อเย็นที่ร้านอาหาร ตอบแทนความดีของเธอตามที่ได้บอกหลิวเหมยฮวาไว้ในตอนเช้าวันนี้