4 ปีที่แล้ว

วันที้ท้องฟ้าโปร่ง ปราศจากอากาศเสีย

 ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่บนเนินหญ้าที่ห่างไกลจากตึกเรียน มันเป็นที่สิงสถิตของนินิโน่และปัณณ์ เด็กนักเรียนชายสองคนที่กำลังนอนหนุนตักกันอย่างมีความสุข ปัณณ์กำลังมองใบหน้าของนินิโน่ที่กำลังนวดแก้มให้กับเขา ขณะเดียวกันนินิโน่ก็จ้องมองหน้าคนตัวสูงกว่าที่ส่งยิ้มมาให้อยู่ตลอด

 "มองนิโน่แล้วเหมือนมองท้องฟ้าเลย" ปัณณ์เอ่ยชม เปรียบใบหน้าของนินิโน่เป็นท้องฟ้า ขณะที่กำลังกำลังเอาหัวหนุนตักมองคนตัวเล็กกว่าที่กำลังนวดแก้มให้

"ไม่ต้องชม กูไม่เขินหรอก" นินิโน่รู้ทัน

ปัณณ์เป็นคนที่ชอบพูดจาอ่อนหวานอยู่เสมอเวลาต้องการอะไร ซึ่งคราวนี้นินิโน่จะไม่ปักใจเชื่อเด็ดขาด

"มีอะไรมาชมกู"

 "ป่าวมีอะไร ทำไม ชมไม่ได้เลยเหรอ" ปัณณ์หัวเราะ เขาตลกกับท่าทางของนินิโน่ที่ขมวดคิ้วเล่นตาใส่

 "ความน่ารักของกูอ่ะ มีทุกวัน แต่ความหล่อของมึงอ่ะ ไม่มีเลย"

 "ถุย" ปัณณ์ตอบกลับประโยคเล่นคำของนินิโน่ ก่อนลุกขึ้นโอบคอของนินิโน่และล็อกเอาไว้เพื่อแก้แค้นประโยคสุดจะกวนประสาทที่นินิโน่ตอบมาก่อนหน้านั้น

"มึงว่าไงนะไอ้นินิโน่"

 เสียงหัวเราะของเด็กผู้ชายสองคนใต้ร่มไม้ใหญ่ในโรงเรียนดังไปด้วยความอบอุ่น มันอบอวลไปด้วยความรักและความสนุกสนาน กระทั่งทั้งสองคนนอนเล่นพูดคุยกันจนพอใจจึงพากันกลับบ้าน

 เส้นทางเล็ก ๆ ในซอยของโรงเรียน บรรยากาศเหมือนเดิมอย่างเช่นทุกวัน ดอกคูณสีเหลืองออกดอกบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณตลอดทาง คล้ายดอกซากุระที่ประเทศญี่ปุ่น แต่ที่นี่ช่างแตกต่าง เพราะพื้นทางเดินเท้าที่ไม่สมประกอบ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับนินิโน่และปัณณ์ที่ทั้งเดินไปด้วย กินลูกชิ้นย่างที่ซื้อมาจากหน้าโรงเรียนไปด้วย

"เออไอ้นินิโน่ เรื่องสอบชิงทุนมึงเตรียมตัวถึงไหนแล้ววะ" ปัณณ์เอ่ยถามนินิโน่ถึงเรื่องการสอบชิงทุนเข้ามหาวิทยาลัยรัฐบาลในคณะที่นินิโน่อยากเรียน พอคำถามถูกเอ่ยขึ้น คนตัวเล็กที่กำลังเคี้ยวไส้กรอกแดงอยู่ถึงกับหันมายักคิ้วให้

 "สบ้าย" นินิโน่ตอบอย่างมั่นใจ เขางับไส้กรอกแดงสามลูกที่คาอยู่กับไม้หมดภายในคำเดียวจนแก้มป่อง

"เหรอ ขอให้ได้นะ"

 "แล้วมึงอ่ะ เตรียมตัวถึงไหนแล้ว มันให้แค่สามทุนนะ ยังไงเราก็ต้องไปด้วยกัน พยายามให้มากๆ นะมึงอ่ะ ยิ่งโง่อยู่" นินิโน่พูดแทงใจดำจนปัณณ์ถึงกับบุ้ยหน้าใส่ อยากจะเอามือหยิกแก้มทั้งสองข้างของนินิโน่ให้ไส้กรอกมันหลุดออกมาสักที

 "เออรู้น่า พยายามอยู่" ปัณณ์ตอบอย่างเหนื่อย ๆ เขาเดินครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดบางสิ่งออกมา

"แต่คงยากว่ะ กูไม่ได้เก่ง"

 "มึงทำได้ เป็นถึงลูก ผอ. เลยนะเว้ย แม่ก็เป็นถึงนักการเมือง อย่าทำให้ชื่อเสียงพวกท่านป่นปี้ล่ะ อายเขาแย่" นินิโน่พูดติดตลก แต่ปัณณ์กลับไม่มีความสุขกับประโยคนั้น

 เพราะเขาไม่ได้ฉลาด แถมยังเรียนไม่เก่ง ถึงแม้จะสอบแข่งขันเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยธรรมดาตามประสาเด็กมัธยมทั่วไป เขายังไม่รู้เลยว่าจะสอบติดไหม นับประสาอะไรกับการสอบชิงทุนร่วมกับเด็ก ม.6 คนอื่น ๆ ในโรงเรียนเป็นร้อย คิดดูแล้วก็น่าจะไม่ผ่าน 100%

"อืม กูจะพยายามนะ ติวกูด้วย"

 "อืม ได้เลยคุณแฟน" นินิโน่ส่งยิ้มให้ปัณณ์ก่อนยื่นไส้กรอกจ่อตรงมุมปากของปัณณ์เพื่อให้เขารับมันไว้

ปัณณ์เอื้อมใบหน้าเข้าไปกัดไส้กรอกเพื่อกินมัน ทั้งสองหัวเราะ พวกเขากำลังมีความสุขกับชีวิตอันแสนธรรมดาในแต่ละวันของช่วงชีวิตมัธยมปลาย

เหมือนอะไร ๆ จะเป็นไปด้วยดี ต่างคนต่างมีความฝัน และความสุข

 จนกระทั่ง

 นินิโน่สอบได้อันดับหนึ่งในการชิงทุน แต่ถูกตัดสิทธิ์เพราะถูกกล่าวหาว่าทุจริตในการสอบ