สองสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว มิรากลายเป็นลูกค้าประจำของร้านสึคิมิ เธอแวะมาเกือบทุกคืนหลังเลิกงาน บางครั้งมาคนเดียว บางครั้งพาเพื่อนร่วมงานมาด้วย แต่ที่นั่งประจำของเธอคือเคาน์เตอร์บาร์ ตรงที่เธอสามารถมองเห็นเรียวตะทำอาหารได้

"คืนนี้สั่งอะไรดีครับ?" เรียวตะถามด้วยรอยยิ้มคุ้นเคย เขาจำได้แล้วว่าเธอชอบกินอะไร แต่ก็ยังถามเป็นมารยาททุกครั้ง

"วันนี้อยากลองอะไรใหม่ๆ ค่ะ" มิราวางกระเป๋าลงข้างเก้าอี้ "มีอะไรแนะนำไหมคะ?"

"ผมเพิ่งได้ปลาหิมะสดมาจากตลาดสึคิจิเมื่อเช้านี้ครับ จะลองไหม?"

"ฟังดูน่าสนใจ เอาตามที่คุณเรียวตะแนะนำได้เลยค่ะ"

ขณะที่เรียวตะเตรียมอาหาร มิราสังเกตเห็นรอยช้ำที่ข้อมือของเขา

"เป็นอะไรคะ?" เธอถามด้วยความเป็นห่วง

เรียวตะมองตามสายตาของเธอ "อ้อ ไม่เป็นไรครับ เมื่อเช้าไปตลาดแล้วชนกับรถเข็นของคนขายปลานะครับ"

"เจ็บไหมคะ? มียาทาไหม?"

เขายิ้มอย่างประหลาดใจกับความเป็นห่วงของเธอ "ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ"

มิรารู้สึกแก้มร้อนเล็กน้อย เธอหันไปมองรอบร้านเพื่อเบี่ยงเบนความอาย วันนี้มีลูกค้าเต็มร้าน คู่รักหนุ่มสาวนั่งที่มุมหนึ่ง กลุ่มเพื่อนร่วมงานนั่งสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน

"ร้านคึกคักดีนะคะวันนี้" เธอพูดแก้ความเขินอาย

"ครับ ช่วงนี้เริ่มหนาวแล้ว คนชอบมากินอะไรร้อนๆ" เรียวตะวางจานปลาหิมะย่างตรงหน้าเธอ "ลองชิมดูครับ"

มิราตักปลาเข้าปาก รสชาติละมุนละไมของเนื้อปลาผสมกับซอสพิเศษของเรียวตะทำให้เธอหลับตาด้วยความอิ่มเอมใจ

"อร่อยมากค่ะ" เธอชมจริงใจ "คุณเรียวตะเก่งจริงๆ"

"ผมทำอาหารมาตั้งแต่เด็กครับ" เขาเล่า "พ่อผมเป็นพ่อครัวด้วย เปิดร้านนี้มาสามสิบปีแล้ว"

"แล้วคุณพ่อล่ะคะ?"

สีหน้าของเรียวตะเปลี่ยนไปเล็กน้อย "พ่อเสียไปเมื่อห้าปีก่อนครับ ผมเลยรับช่วงร้านต่อ"

"ขอโทษค่ะ" มิรารู้สึกไม่ดีที่ถามเรื่องนี้

"ไม่เป็นไรครับ" เรียวตะยิ้มอ่อนโยน "พ่อคงภูมิใจถ้าเห็นว่าร้านยังคงอยู่และมีลูกค้าประจำน่ารักแบบคุณ"

คำว่า 'น่ารัก' ทำให้มิรารู้สึกหัวใจเต้นแรง เธอก้มหน้ากินอาหารต่อเพื่อซ่อนความเขินอาย

"พรุ่งนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงแล้วนะครับ" เรียวตะเอ่ยขึ้น "คุณมิระจะมาไหม?"

"มาค่ะ" เธอตอบทันทีโดยไม่ลังเล "บอกแล้วนี่คะว่าจะมา"

"ดีครับ ผมจะเตรียมอะไรพิเศษไว้"

หลังจากนั้น ทั้งสองคุยกันต่อเรื่อยเปื่อย เรียวตะเล่าเรื่องวัยเด็กของเขา การเรียนทำอาหาร ความฝันที่อยากพัฒนาร้านให้ดีขึ้น มิราเล่าถึงครอบครัวที่ประเทศไทย งานที่ทำ และสถานที่ต่างๆ ในโตเกียวที่เธออยากไป

"ถ้าคุณมิระว่าง วันอาทิตย์นี้ให้ผมพาไปดูใบไม้เปลี่ยนสีที่ภูเขาทาคาโอะไหมครับ" เรียวตะเสนอ "ตอนนี้กำลังสวยมาก"

มิราอึ้งไปชั่วครู่ นี่เขากำลังชวนเธอออกเดทหรือเปล่า?

"ได้ค่ะ" เธอตอบรับด้วยรอยยิ้ม "ฉันอยากไปมากเลย"

"งั้นผมไปรับที่อพาร์ตเมนต์คุณเลยนะครับ ประมาณเก้าโมงเช้า"

มิราพยักหน้า หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น นี่จะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาจะใช้เวลาด้วยกันนอกร้านอาหาร

เมื่อถึงเวลาปิดร้าน มิราช่วยเรียวตะเก็บโต๊ะและทำความสะอาด แม้เขาจะบอกว่าไม่ต้องก็ตาม

"ขอบคุณที่ช่วยนะครับ" เรียวตะล็อกประตูร้าน "ให้ผมเดินไปส่งไหมครับ?"

"ไม่เป็นไรค่ะ อพาร์ตเมนต์อยู่ใกล้ๆ นี้เอง"

"แต่ตอนนี้ดึกแล้ว อันตรายนะครับ"

มิรายิ้มกับความเป็นห่วงของเขา "ถ้างั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปตามถนนที่เงียบสงบ แสงไฟจากเสาไฟฟ้าสาดส่องเป็นระยะ ลมหนาวพัดผ่านทำให้มิรากอดแขนตัวเอง

"หนาวไหมครับ?" เรียวตะถาม

"นิดหน่อยค่ะ"

เขาถอดผ้าพันคอของตัวเองมาพันให้เธอ "เอานี่ไปก่อน"

"แล้วคุณล่ะคะ?"

"ผมชินกับอากาศหนาวแล้วครับ"

ผ้าพันคออุ่นและมีกลิ่นของเรียวตะติดอยู่ กลิ่นสบู่ผสมกับกลิ่นไม้จันทน์อ่อนๆ มิรารู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อถึงหน้าอพาร์ตเมนต์ มิราหันมาขอบคุณ "ขอบคุณที่เดินมาส่งนะคะ และขอบคุณสำหรับผ้าพันคอด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาไปคืน"

"ไม่ต้องรีบครับ" เรียวตะยิ้ม "พรุ่งนี้เจอกันนะครับ อย่าลืมมากินอาหารเมนูพิเศษ"

"ไม่ลืมแน่นอนค่ะ" มิรายิ้มตอบ "ฝันดีนะคะ"

"ฝันดีครับ มิระ"

เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอโดยไม่มีคำนำหน้า เสียงที่เอ่ยชื่อเธอทำให้หัวใจของมิราเต้นแรงจนแทบจะกระโดดออกมาจากอก

คืนนั้น มิรานอนกอดผ้าพันคอของเรียวตะ สูดกลิ่นที่ติดอยู่และนึกถึงการเดินเคียงข้างกัน มือของเขาที่เกือบจะแตะมือเธอ และรอยยิ้มอบอุ่นที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้อง

พรุ่งนี้จะเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง และวันอาทิตย์พวกเขาจะไปเที่ยวด้วยกัน มิราหลับตาพร้อมกับรอยยิ้มและความหวังถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น