สองสัปดาห์สุดท้ายผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเชื่อ มิรากับเรียวตะใช้เวลาด้วยกันทุกนาทีที่ทำได้ เขาพาเธอไปเที่ยวสถานที่ต่างๆ ที่เธอยังไม่เคยไป ถ่ายรูปด้วยกันนับร้อยรูป กินอาหารอร่อยๆ ด้วยกัน
คืนสุดท้ายก่อนเธอต้องเดินทางกลับ เรียวตะจัดงานส่วนตัวเล็กๆ ที่ร้าน เชิญแค่เพื่อนสนิทของเขาและเพื่อนร่วมงานของมิระมาไม่กี่คน
"ขอให้มิระเดินทางปลอดภัย และกลับมาหาพวกเราเร็วๆ นะครับ" ทาเคชิ เพื่อนสนิทของเรียวตะชูแก้วอวยพร
"ขอบคุณค่ะ" มิรายิ้มน้ำตาคลอ "ฉันจะกลับมาแน่นอน"
หลังจากทุกคนกลับ เหลือแค่มิรากับเรียวตะ ทั้งสองนั่งเงียบๆ มือจับมือกัน
"ผมมีของให้" เรียวตะหยิบกล่องเล็กออกมา
มิราเปิดดู ข้างในเป็นสร้อยคอเงินจี้รูปพระจันทร์ประดับเพชรเม็ดเล็ก
"สวยมากเลยค่ะ" เธออุทาน
"เหมือนคืนแรกที่เราจูบกันเลยนะครับ" เขาช่วยเธอใส่ "ให้มันเตือนคุณว่ามีคนรออยู่ที่นี่"
มิรากอดเขาแน่น "ไม่ต้องเตือนหรอกค่ะ ฉันจำทุกอย่างได้หมด"
เช้าวันต่อมา เรียวตะไปส่งมิราที่สนามบิน เธอใส่สร้อยคอที่เขาให้ ถือช่อดอกคาร์เนชั่นที่เขาซื้อให้
"ฉันจะโทรหาทันทีที่ถึงนะคะ" มิราสัญญา
"ผมจะรอครับ" เรียวตะยิ้ม แม้ดวงตาจะเศร้า "อย่าลืมผมนะ"
"ไม่มีทางลืมค่ะ" เธอเขย่งจูบแก้มเขา "รักนะ"
"ผมก็รักคุณครับ ที่รักของผม"
มิราเดินเข้าประตูขาออกพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอหันกลับมาโบกมือให้เขาครั้งสุดท้ายก่อนจะลับสายตาไป
หกเดือนต่อมา
ร้านสึคิมิคึกคักเป็นพิเศษในคืนนี้ ลูกค้าเต็มทุกโต๊ะ กลิ่นอาหารอร่อยลอยฟุ้งไปทั่ว เรียวตะยุ่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ ทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว
"อาหารโต๊ะสามนะครับ" เสียงหวานคุ้นเคยดังขึ้น
เรียวตะหันไปยิ้มให้ภรรยาสาวของเขาที่กำลังช่วยเสิร์ฟอาหาร มิระกลับมาเมื่อสามเดือนก่อน หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย พวกเขาแต่งงานกันในพิธีเรียบง่ายที่มีทั้งครอบครัวจากฝั่งไทยและญี่ปุ่นมาร่วม
"เมื่อไหร่จะพักบ้างคะ" มิราเดินมาหาสามี "ยืนทำอาหารมาทั้งวันแล้ว"
"อีกนิดนะครับ" เขาขอร้อง "คุณทาคาฮาชิสั่งปลาย่างพิเศษ"
มิราส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม เธอชินกับความขยันของสามีแล้ว ตัวเธอเองก็หางานใหม่ที่โตเกียวได้แล้ว บริษัทไอทีใกล้ๆ ร้าน เดินไปทำงานได้
"โอเค แต่หลังปิดร้านต้องพักนะ" เธอจูบแก้มเขา "เดี๋ยวมีคนเป็นห่วง"
"ใครครับ?" เรียวตะแกล้งถาม
มิราวางมือบนท้องแบนๆ ของตัวเอง "ลูกเราไง"
เรียวตะชะงักไปชั่ววินาที มีดในมือเกือบหล่น "อะ...อะไรนะครับ?"
"ฉันท้องค่ะ" มิรายิ้มกว้าง "สองเดือนแล้ว"
เรียวตะทิ้งมีดแล้ววิ่งมากอดเธอ ยกเธอหมุน ไม่สนใจสายตาลูกค้าที่มองมาด้วยรอยยิ้ม
"จริงเหรอครับ? จริงใช่ไหม?" เขาถามซ้ำ
"จริงค่ะ" มิราหัวเราะ "หมอบอกว่าทุกอย่างปกติดี"
"ผมจะเป็นพ่อแล้ว!" เรียวตะประกาศเสียงดัง ลูกค้าทั้งร้านปรบมือแสดงความยินดี
คืนนั้น หลังปิดร้าน ทั้งสองขึ้นไปที่ระเบียงชั้นบน ที่เดิมที่พวกเขาจูบกันครั้งแรก พระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างเหมือนคืนนั้น
"ขอบคุณนะครับ" เรียวตะกอดเธอจากด้านหลัง มือวางบนท้องเธอ
"ขอบคุณอะไรคะ?"
"ที่กลับมา ที่เลือกผม ที่ทำให้ผมเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก"
มิราหันไปจูบเขา "ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ ที่ทำให้ฉันเจอรักแท้ ที่ทำให้ฉันมีครอบครัว มีบ้าน"
"ผมรักคุณนะ มิระ รักมากๆ"
"ฉันก็รักคุณค่ะ เรียวตะ และจะรักตลอดไป"
ภายใต้แสงจันทร์ ทั้งสองยืนกอดกันแน่น มองอนาคตที่รออยู่ข้างหน้าด้วยความหวังและความรัก ร้านเล็กๆ ที่ชื่อสึคิมิ จะยังคงเป็นสถานที่แห่งความทรงจำ สถานที่ที่ความรักเริ่มต้น และสถานที่ที่ครอบครัวเล็กๆ จะเติบโตไปด้วยกัน
ใต้ท้องฟ้าโตเกียวยามค่ำคืน เรื่องราวความรักของหญิงไทยและหนุ่มญี่ปุ่นจะยังคงดำเนินต่อไป เหมือนแสงจันทร์ที่ส่องสว่างไม่เคยดับ แม้บางคืนอาจมีเมฆบัง แต่ความรักของพวกเขาจะยังคงอยู่ตรงนั้นเสมอ สว่างไสว อบอุ่น และงดงาม
-จบ-
โพสต์ข้อความ
