เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับความฝัน มิรากับเรียวตะใช้เวลาด้วยกันแทบทุกวัน เธอไปทำงานตอนเช้า เย็นมาก็แวะที่ร้านสึคิมิ วันหยุดก็ออกไปเที่ยวด้วยกัน ไปดูซากุระ ไปวัดเมจิ ไปตลาดปลา ไปพิพิธภัณฑ์ศิลปะ

ความสัมพันธ์ของทั้งสองลึกซึ้งขึ้นทุกวัน จากความชอบกลายเป็นความรัก จากความสุขกลายเป็นความผูกพันที่ไม่อาจตัดขาด แต่เงาของวันจากลายังคงตามหลอกหลอนอยู่เสมอ

คืนหนึ่ง เหลือเวลาอีกเพียงสองสัปดาห์ก่อนมิราต้องกลับ เธอนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ประจำ แต่วันนี้ดูเศร้ากว่าปกติ

"เป็นอะไรครับ?" เรียวตะถามด้วยความเป็นห่วง

"วันนี้บริษัทคอนเฟิร์มตั๋วเครื่องบินแล้วค่ะ" เธอบอกเสียงแผ่ว "15 ธันวาคม เวลาบ่ายสองโมง"

เรียวตะหยุดมือที่กำลังหั่นผัก เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะวางมีดลง เดินอ้อมเคาน์เตอร์มานั่งข้างเธอ

"มิระ" เขาจับมือเธอ "ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย"

"ค่ะ?" มิรามองเขาด้วยความสงสัย

"ผมคิดมาหลายวันแล้ว" เขาเริ่ม "เรื่องอนาคตของเรา"

หัวใจของมิราเต้นแรง เธอกลั้นหายใจรอฟัง

"ผมรู้ว่ามันเร็วเกินไป แต่ผมรู้ว่าผมรักคุณ" เรียวตะมองตาเธอตรงๆ "รักมากจนไม่อยากให้คุณไป"

"เรียวตะ..." น้ำตาเริ่มไหล

"ผมอยากขอให้คุณแต่งงานกับผม" เขาพูดต่อ "ผมรู้ว่ามันบ้า รู้จักกันแค่สองเดือน แต่ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน"

มิราอึ้งไป น้ำตาไหลแต่ปากพูดไม่ออก

"คุณไม่ต้องตอบเดี๋ยวนี้ก็ได้" เรียวตะรีบพูด "แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่า ถ้าคุณยอมอยู่ ผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด หรือถ้าคุณต้องกลับไปจริงๆ ผมก็พร้อมจะรอ พร้อมจะไปหา พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน"

"ฉัน..." มิราสะอื้น "ฉันก็รักคุณค่ะ รักมาก แต่..."

"แต่อะไรครับ?"

"แต่ฉันกลัวค่ะ กลัวว่าจะเป็นภาระของคุณ กลัวว่าครอบครัวคุณจะไม่ยอมรับ กลัวว่า..."

เรียวตะดึงเธอมากอด "ไม่ต้องกลัวครับ เราจะผ่านไปด้วยกัน แม่ผมชอบคุณมากด้วยนะ เธอบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เห็นผมมีความสุขขนาดนี้หลังจากพ่อเสีย"

"แม่คุณรู้เรื่องเราแล้วเหรอคะ?"

"ครับ ผมพาคุณไปเจอเธอเมื่ออาทิตย์ก่อน ตอนที่คุณคิดว่าไปซื้อของที่ตลาดน่ะ" เขายิ้มเจ้าเล่ห์

มิรานึกออกแล้ว คุณป้าขายผักที่ยิ้มแย้มและคุยกับเธอนาน ถามเรื่องราวมากมาย

"คุณแย่มากเลยนะ" เธอตีแขนเขาเบาๆ

"แต่แม่ชอบคุณจริงๆ นะครับ บอกว่าให้รีบจับไว้ก่อนที่คนอื่นจะมาแย่งคุณไป"

มิราหัวเราะผ่านน้ำตา "แม่คุณน่ารักจัง"

"งั้น..." เรียวตะมองเธอด้วยความหวัง "คุณจะลองคิดดูไหมครับ?"

มิราเงียบไปครู่หนึ่ง ในใจคิดถึงทุกอย่างที่ผ่านมา ความสุขที่ได้อยู่กับเขา ความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับจากใคร ความรักที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

"คุณรู้ไหมคะ" เธอเริ่มพูด "ตอนที่ฉันมาถึงโตเกียวครั้งแรก ฉันรู้สึกหลงทางมาก ทุกอย่างแปลกหน้า ทุกอย่างน่ากลัว แต่แล้วฉันก็เจอร้านเล็กๆ ร้านหนึ่ง เจอผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้ทุกอย่างดูสดใสขึ้น"

เรียวตะฟังอย่างตั้งใจ มือยังคงจับมือเธอแน่น

"ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบ" มิราพูดต่อ "แต่คุณทำให้ฉันต้องเปลี่ยนความคิด ทุกวันที่ผ่านมา ฉันตื่นขึ้นมาแล้วนึกถึงคุณเป็นคนแรก นอนแล้วฝันถึงคุณทุกคืน"

"มิระ..."

"ฉันอยากตอบว่าตกลงเดี๋ยวนี้เลย" เธอยิ้มผ่านน้ำตา "แต่ฉันต้องกลับไปจัดการเรื่องงานก่อน ต้องลาออก ต้องบอกครอบครัว ต้อง..."

เรียวตะประทับจูบปิดปากเธอ "ผมเข้าใจครับ ผมจะรอ"

"ไม่นานหรอกนะคะ" มิราสัญญา "ฉันจะรีบกลับมา"

"หรือผมจะไปหาคุณที่เมืองไทยก็ได้นะครับ" เขาเสนอ "ไปขอพ่อแม่คุณอย่างเป็นทางการ"

มิราอมยิ้ม "พ่อแม่ฉันคงชอบคุณแน่ๆ หนุ่มญี่ปุ่นสุดหล่อที่ทำอาหารเก่ง"

"งั้นตกลงนะครับ" เรียวตะมองเธอ "ผมไม่อยากให้ระยะทางเป็นอุปสรรคความรักของเรา"

"ตกลงค่ะ" มิราพยักหน้า

คืนนั้น หลังจากร้านปิด ทั้งสองขึ้นไปที่ห้องเล็กๆ ของเรียวตะเหนือร้าน ห้องแคบไปสักหนอยแต่จัดอย่างเรียบร้อย มีฟูกปูพื้น โต๊ะญี่ปุ่นเตี้ยๆ และชั้นวางหนังสือเต็มผนัง

"ขอโทษนะครับที่มันแคบไปหน่อย" เรียวตะเขินเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรค่ะ อบอุ่นดี" มิรามองรอบห้อง สายตาหยุดที่รูปถ่ายบนชั้น "นี่พ่อกับแม่คุณเหรอคะ?"

"ครับ" เรียวตะหยิบรูปมาให้ดู "ถ่ายเมื่อยี่สิบปีก่อน ตอนร้านเพิ่งเปิดใหม่ๆ"

ในรูปเป็นชายหญิงคู่หนึ่งยืนหน้าร้านสึคิมิ ทั้งคู่ยิ้มแย้มแจ่มใส ชายหนุ่มหน้าตาคล้ายเรียวตะมาก

"หล่อเหมือนพ่อเลยนะคะ" มิราชม

"แต่ผมได้นิสัยอ่อนโยนจากแม่นะ" เขาบอก "พ่อเข้มงวดมาก แต่ก็รักครอบครัวมากเหมือนกัน"

"คุณคิดถึงพ่อไหมคะ?"

"คิดถึงครับ แต่ผมรู้ว่าพ่อคงอยากให้ผมมีความสุข" เรียวตะมองมิระ "และตอนนี้ผมมีความสุขมากครับ"

มิราซบเข้าไปในอ้อมกอดของเขา "ฉันด้วยค่ะ มีความสุขที่สุดในชีวิต"

พวกเขานั่งกอดกันอยู่อย่างนั้น ฟังเสียงฝนที่เริ่มตกข้างนอก เรียวตะลูบผมมิราเบาๆ เธอหลับตาพิงอกเขา รู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นสม่ำเสมอ

"เรียวตะคะ" เธอเรียกเบาๆ

"ครับ?"

"ฉันอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้"

เขากอดเธอแน่นขึ้น "ผมก็เหมือนกันครับ แต่เรารู้ว่าเป็นไปไม่ได้"

"รู้ค่ะ" เธอถอนหายใจ "แต่ก็อดคิดไม่ได้"

"ไม่เป็นไรครับ" เขาจูบที่หน้าผากเธอ "เราจะสร้างความทรงจำดีๆ ไว้มากพอที่จะทำให้เราผ่านช่วงที่ต้องห่างกันไปได้"