คาชาไม่เปิดโอกาสให้เธอโต้แย้งได้ ต่อให้ตอนนี้มาเบลจะเถียงคอเป็นเอ็นไม่ยอมรับว่าตนคือนกน้อยอะไรนั่น แต่จากสถานการณ์ในปัจจุบัน มันแทบจะปฏิเสธได้ไม่เต็มปากเลยว่าตัวเองกำลังกลายเป็นแบบนั้น เป็นนกน้อยที่เขาจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

ชีวิตแทบไม่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ แม้แต่เรื่องที่ตกลงแลกเปลี่ยนกัน ต้นตอมันก็มาจากความต้องการ มาจากความสนุกชั่วครั้งชั่วคราวของเขา เธอเองต่างหากที่หลวมตัวถลำลึก รีบร้อนไม่ทันคิดให้ลึกซึ้ง คิดเพียงว่ารับเงินมหาศาลมาเพราะอยากปลดแอกจากหนี้ อยากพาน้องชายไปจากวังวนความทุกข์ยากที่กำลังเผชิญอยู่

โดยที่คาดไม่ถึงว่าเขาจะเล่นสนุกจนนึกตีตราประทับลงบนตัวเธอเช่นนี้

สุดท้ายวันนั้นก็ต้องอยู่ตรวจสอบบัญชีให้มาเฟียเอาแต่ใจอันดับหนึ่งจนได้ มาเบลก้มหน้าก้มตาทำไป ถามบ้างเพื่อให้ดูเหมือนพวกที่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ทั้งที่บัญชีเหล่านี้แค่มองเธอก็สามารถทำความเข้าใจได้ไม่ยาก ส่วนคาชาน่ะเหรอ? เขาพยายามจะเผยความลับน่าสะพรึงให้เธอรู้ด้วยอยู่ตลอด ทำราวกับเก็บไว้คนเดียวแล้วมันจะอกแตกตาย โดยที่ไม่สนใจเลยว่าคนอื่นเขาก็สามารถอกแตกตายได้เหมือนกัน

ยังไม่ทันจะถึงเที่ยงคืนก็ได้เลิกงานก่อนเวลา บนห้องเพรซซิเดนเชิลสวีทสูงสุดของโรงแรมมารีน่า ทันทีที่ประตูปิดลงชายหนุ่มตัวใหญ่ก็โถมเข้ามา กอดรัดร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขน อุ้มตัวมาเบลขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้วพาเดินตรงไปยังเตียงนอน หญิงสาวหน้าร้อนแก้มแดงปลั่ง รู้สึกเกลียดความคุ้นเคยที่ทำราวกับนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ของตัวเอง ครั้งแรกแม้จะจำไม่ได้นักก็ยังต่อต้านไม่ยินยอมอยู่บ้าง ทว่าเดี๋ยวนี้เวลานี้ เธอแทบไม่ต่างอะไรจากสัตว์ที่ถูกฝึกให้เชื่องสักนิด

ขณะจูบคลอเคลียนัวเนียกันอย่างดื่มด่ำ หลังไม่เหลือเสื้อผ้าอยู่บนร่างสักชิ้น คาชาก้มต่ำลง ซุกไซ้ซอกคอกลิ่นละมุนละไมไปพลางถามขึ้นมา “ไม่อยากรู้เหรอว่าผู้หญิงที่พยายามจะเข้ามาหาฉันวันนี้เป็นใคร”

มาเบลคิดในใจ ทำไมเธอต้องอยากรู้ มีผู้หญิงตั้งมากมายแค่ไหนอยากเข้าหาเขา เอาแค่สาวๆ ในคลับก็เยอะจนจำแทบไม่ไหวแล้ว รู้ไปจะเกิดประโยชน์ยังไงกับตัวเธอ หรือถ้าหล่อนคนนั้นมาช่วงชิงความโปรดปรานไป ก็นับว่าเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำ เขาเบื่อกันแล้วจะได้เลิกคุกคามข่มขู่สักที เงินต้นก็จ่ายไปตั้งสามสิบล้าน ถือเสียว่าครั้งหนึ่งก็เคยมีโชคแล้วกัน

“แล้ว เธอเป็นใคร” มาเบลจำต้องพูดในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความคิด

ขืนเมินเฉยไม่อยากข้องเกี่ยวอีก มาเฟียบ้านี่นึกโมโหขึ้นมาเธอได้ตายแน่ วันนี้เขายิ่งอารมณ์แปรปรวนอยู่ด้วย คาชาได้ยิน ดูจะพอใจกับแค่เรื่องเล็กน้อยจนแววตาอ่อนโยนลงมาก มาเบลเห็นเช่นนั้นเกือบจะสำลัก

“เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ได้สำคัญอะไร” ว่าจบก็ประกบริมฝีปากจูบลงมา

เขามอบความนุ่มลึกที่ราวกับคลื่นใต้ก้นบึ้งมหาสมุทรม้วนเอาสติสัมปชัญญะของเธอลงไป คำถามนั่น ในเมื่อไม่สำคัญจะถามให้มันได้อะไร ประสาทกลับหรือว่าทำงานหนักจนสมองเลอะเลือน ไม่เข้าใจความคิดของผู้ชายคนนี้สักนิด

เวลาเดียวกันภายในรถยนต์สีดำดุจราตรีด้านล่างของโรงแรมมารีน่า หญิงสาวด้านหลังพวงมาลัยเลื่อนดูรูปภาพแอบถ่ายจำนวนหนึ่งในโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะแหงนคอมองไปยังชั้นสูงสุดของโรงแรมหรูด้วยความโมโห

“คาชา คุณไม่ยอมเจอฉันเลยแต่กลับหิ้วคนชั้นต่ำแบบนั้นขึ้นไปกิน ฉันไม่ยอมหรอกนะ”

หลังได้ยินข่าวจากผู้เป็นพ่อ ว่าช่วงนี้ชายหนุ่มกำลังติดพันอยู่กับเด็กเสิร์ฟซอมซ่อคนหนึ่งของคลับ ในฐานะหญิงสาวที่มีความใกล้ชิดกับคาชามากที่สุด ก็เลยมาที่นี่เพื่อถามกับเขาให้รู้เรื่อง แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมให้เข้าพบ ทั้งที่ให้คนไปแจ้งกับเขาแล้วว่าเป็นเธอ ทว่าผลลัพธ์ในช่วงหลายวันกลับไม่เปลี่ยนแปลง พี่ชายที่เคยใจดีกับเธอแค่คนเดียวคนนั้น ทำเหมือนว่าเธอเป็นคนนอก ไม่พอยังหน้ามืดไปคว้าเศษขยะชั้นต่ำมากิน จะยอมนิ่งเฉยได้ยังไง

วันหยุดมาเยือนอีกครั้ง ที่ห้องเช่าของสองพี่น้อง มาวินงัวเงียตื่นเช้ามาทำกิจวัตรประจำมองไปเห็นว่าเวลานี้ในครัว มีผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์กำลังทำบางอย่างด้วยท่าทางแปลกๆอยู่ “คุณลุง มาทำอะไรแต่เช้าครับ”

เสียงแหลมใสเจือง่วงงุนเล็กน้อยลอยมา คาชาหันคอไปหาพร้อมกับตอบคำถาม “กำลังช่วยพี่สาวนายทำกับข้าวไง”

“พี่เบลเหรอ?” มาวินวิ่งมาดู เขาไม่เห็นมาเบลเพราะคาชายืนบังตัวเธอมิด และนี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกด้วยที่พี่สาวกลับห้องมาเช้ากว่าปกติเช่นนี้

“ปล่อยได้แล้ว จะมาเซ้าซี้ทำไม ฉันทำกับข้าวไม่ถนัด” มาเบลกดเสียงบ่น ทั้งอับอายที่น้องชายมาเห็นสิ่งที่ไม่ควร

“เจ้าหนูไปอาบน้ำแต่งตัวหล่อๆไป เดี๋ยววันนี้ฉันกับพี่นายจะพาไปเที่ยว”

“ไปเที่ยวเหรอครับ ไปที่ไหน ใช่สวนสนุกหรือเปล่าครับ” สีหน้าของเด็กชายรอคอยทั้งดวงตาเปล่งประกายเสียจนทำให้คนตกตะลึง แทบจะลืมไปแล้วว่าตอนนี้พี่สาวยังถูกกอดไว้จากด้านหลัง

คาชาขมวดคิ้วมุ่น “สวนสนุกเหรอ ฉันไม่ค่อยชอบเครื่องเล่นหวาดเสียวสักเท่าไหร่ ฉันจะพานายกับพี่สาวไป…”

“ไปสวนสนุกนั่นแหละ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเร็ว” มาเบลรีบขัดทันที ราวกับคิดแผนการบางอย่างได้เดี๋ยวนั้น

“เย้ๆ จะได้ไปสวนสนุกแล้ว วินอยากถ่ายรูปให้เพื่อนดูด้วยได้ไหมครับ”

มาเบลพยักหน้าตามใจน้องชาย หลังเจ้าคนเก่งวิ่งหายเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้นแรงกอดรัดที่ท้องก็เพิ่มขึ้น คาชาที่ด้านหลังเหมือนจะรู้แล้วว่าหญิงสาวมีจุดประสงค์บางอย่างจึงได้กัดไปแก้มนิ่มๆของเธอ

“นี่คิดจะแกล้งฉันเหรอ”

“เปล่าสักหน่อย ถ้าคุณไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร คุณกลัวเครื่องเล่นหวาดเสียวนี่ ฉันเข้าใจ”

คาชาหลุบตามองคนตัวเล็กกว่าที่ได้ใจใหญ่แล้วอย่างเงียบงัน รู้สึกว่าท่าทีอวดดีแบบนี้ของเธอมันชวนจั๊กจี้ภายในแปลกๆ

ได้เลย เขาจะไปด้วย มันจะน่ากลัวสักเท่าไหร่กันกับแค่เครื่องเล่นสวนสนุก

สองชั่วโมงให้หลัง

“เอ่อ…? คุณจำเป็นต้องพกลูกน้องไปด้วยเยอะแยะแบบนี้ตลอดเหรอ”

สิบชีวิตที่เดินตามเป็นพรวนอยู่ทางด้านหลัง แถมยังเป็นชายฉกรรจ์ใส่ชุดสูทเนี๊ยบหัวจรดเท้า มันสะดุดตาผู้คนเกินไป แถมรังสีอำหิตจริงจังที่แผ่ซ่านไปทั่วทุกขณะก้าวย่างนี่อีก ในสถานที่ที่มีแต่เด็กๆ มากับครอบครัว คนกลุ่มนี้เห็นได้ชัดว่ากำลังทำลายบรรยากาศ โชคร้ายยิ่งกว่าคือตัวเธอกับน้องชายดันอยู่ในกลุ่มด้วย

“ฉันเป็นบอสของแก๊งค์นะ ออกจากที่คุ้มกันไม่พกคนมาด้วย เกิดโดนลอบฆ่าจะทำยังไง แต่ในเมื่อเธอไม่สบายใจ ฉันให้พวกเขาแอบๆ หน่อยก็ได้”

“ตามใจคุณสิ จะมาบอกฉันทำไม”

บ้าจริง! นี่เธอเป็นอะไรไป ทำไม่รู้สึกว่าอากาศมันร้อนขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ แล้วเขาจะมองมาด้วยสายตาอ่อนโยนทำไม ตั้งสติหน่อยมาเบล บอสมาเฟียคนนี้ไม่ใช่ผู้ชายทั่วไปที่เธอแค่ชื่นชมว่าหล่อก็อยากสนิทสนมด้วยได้ เขาอันตรายมากๆ

“พี่เบล ไปขึ้นไวกิ้งกันดีกว่าครับ” มาวินชี้นิ้วไปที่เครื่องเล่นเรือสุดฮิต ด้วยความเป็นเด็กน้อยท่าทางยามตื่นเต้นของเขาดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก พลอยทำให้มาเบลยิ้มมีความสุขไปด้วย

“ไปสิ เล่นให้เต็มที่เลยนะ วันนี้ทั้งวัน พวกเราไม่รีบอยู่แล้ว คุณจะนั่งรอข้างล่างก่อนไหมหรือจะกลับเลย”

“หมายความว่าไง” คาชาสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“ก็คุณกลัวนี่”

ท่าทางได้ใจเต็มทีนี่มันน่าหมั่นเขี้ยวชะมัด คงรอเวลานี้มานานเลยล่ะสิ อยากเห็นเขากลัวจะแย่แล้ว คาชากอดอกคงมาดของมาเฟียหนุ่มผู้ร้ายกาจไว้ “คนอย่างฉันไม่เคยกลัว ไม่เคยต้องมานั่งรอใคร จะไปก็ไปด้วยกัน”

เขาก็อยากรู้นักว่าแม่สาวน้อยนี่จะเก่งสักแค่ไหน