เส้นทางชีวิตของมาเบลผกผันกับสถานที่แปลกใหม่ต้องใช้เวลาปรับตัว ช่วงกลางวันตอนเดินผ่านร้านอาหารไม่ไกลจากคาสิโนนัก เห็นประกาศรับสมัครพนักงานเสิร์ฟยังว่างอยู่ แถมเงินเดือนสูงลิ่วถึงสามหมื่นบาท มาเบลลังเลใช้เวลาใคร่ครวญชั่วอึดใจหนึ่งค่อยผลักประตูไปสอบถามข้อมูลกับเจ้าของร้าน คนเป็นเจ้าของคือหญิงวัยกลางคนร่างท้วม พอทราบว่าเธอสนใจตำแหน่งงานก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้

“แม่หนูน้อย หน้าตาเธอสะสวยเสียจนฉันทำใจรับลำบาก ไม่สงสัยเหรอว่าทำไมแค่ตำแหน่งเด็กเสิร์ฟร้านอาหารถึงให้เงินเดือนสูงขนาดนี้”

อันที่จริงมาเบลสงสัย จึงได้เข้ามาสอบถามก่อน พอเถ้าแก่เนี้ยเปิดประเด็นเองเลยไหลไปตามน้ำ “ทำไมเหรอคะ?”

“ร้านเราขายดีทุกวัน แต่ลูกค้าส่วนมากจะเป็นคนในแก๊งค์บอสโควิกที่มาอุดหนุน เด็กเสิร์ฟกี่รายต่อกี่ราย แทบไม่มีใครทนอยู่ได้ เป็นผู้ชายก็เสี่ยงถูกหาเรื่อง เป็นผู้หญิงก็มักจะโดนแทะโลมลวนลาม แม่หนูจะไหวเรอะ?”

เจ้าของคาสิโนซึ่งเป็นคนรัสเซียชื่นชอบรสมือของทางร้านจึงสั่งลงมาให้ลูกน้องห้ามหาเรื่องเจ๊กับสามี ทว่าเด็กเสิร์ฟไม่อยู่ในการคุ้มครอง งานแต่ละวันยุ่งมาก จำเป็นจะต้องรับคนเข้ามาเพิ่ม และเพราะปัจจัยเสี่ยงสูงเช่นนี้ เงินเดือนจึงได้สูงตาม ผู้ชายตัวใหญ่ยังต้องยอมถอย สาวน้อยไม่มีทางอยู่ได้เกินสามชั่วโมงแน่นอน

“ลองดูก็ไม่เป็นไรนี่คะเจ๊” มาเบลถือคติที่ว่าลองก่อนก็ไม่เสียหาย ขอแค่ทำตัวไม่สะดุดตาก็คงไม่เกิดปัญหายุ่งยาก

เธอเริ่มงานที่คลับในคาสิโนตอนหนึ่งทุ่ม ดึกหน่อยก็ลงไปข้างล่างส่วนใต้ดินของโรงแรมหรูเพื่อเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับแขกที่มาเล่นการพนัน ทุกขณะคือบรรยากาศน่าอึดอัดที่เธอเกลียดที่สุด เพราะพ่อมักจะมาขลุกอยู่กับเกมเดิมพันพวกนี้ไม่กลับบ้านกลับช่อง พอได้เห็นคนสิ้นเนื้อประดาตัว คนที่โห่ร้องดีใจเพราะได้ทุนคืนมาเล็กน้อย และคนที่เที่ยวหยิบยืมร่อนไปทั่ว ทั้งหมดกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เธอนึกถึงพ่อ จนเกิดเป็นความฝังใจ แทบไม่อยากจะมองให้เสียสายตา

ห้าวันที่ผ่านมาได้ทิปคืนละหมื่นกว่าบาท รายรับสูง แต่สิ่งที่ต้องเจอก็ยุ่งยากพอกัน ต้องจัดการกับลูกค้าที่พยายามชักชวนให้เธอไปหลับนอนด้วย ต้องฝืนข่มความโกรธยามถูกแทะโลม ด้วยไม่ทราบว่าจะพลั้งมือไปล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกิน ได้ยินจากพนักงานที่อยู่มาก่อนเล่าให้ฟัง ถ้าติดตามไปกับลูกค้า บางคนได้คืนละเกือบแสน สามารถซื้อบ้านซื้อรถได้ในระยะเพียงปีเดียวก็มี สาวๆ ที่นั่นสดใหม่หน่อยกอบโกยเงินได้เป็นถุงเป็นถัง ซึ่งมันดูเหมือนน่าอิจฉา

ทว่าสำหรับมาเบล เธอไม่ตาร้อนกับสิ่งล่อตาล่อใจเหล่านั้น ภายใต้รอยยิ้มที่ยินดีปรีดา หญิงสาวแต่ละคนถูกปฏิบัติอย่างไม่ให้เกียรติสักนิด ราวกับเงินสามารถซื้อตัวพวกเธอได้ คนๆ หนึ่งถูกตีราคาเหมือนเครื่องประดับในตลาด คาชามั่นอกมั่นใจเหลือเกินว่าสักวันเธอจะพ่ายแพ้ต่ออำนาจของเงิน ก็ไม่ทราบว่าจะมีแรงจูงใจอะไรให้เธอยอมแลกกับสภาพนั้น

แล้วถ้าต้องทำมันเพื่อให้น้องชายอยู่รอดต่อไปล่ะ? ในข้อนี้พอลองนึกดูจิตใจก็เริ่มสั่นไหว มาวินเป็นคนที่เธอเลี้ยงมากับมือตั้งแต่แม่เสียไป เขาเป็นเด็กดีว่าง่าย ไม่เรียกร้อง ไม่ทำให้เธอลำบากใจเลยสักครั้ง เป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหนี่ยวรั้งไม่ให้เธอท้อแท้ในวันที่โลกโหดร้ายทารุณ ถ้าเพื่อปกป้องเขา บางทีเธอคงยินยอมที่จะแหลกเละแบบนั้น

คาสิโนเปิดให้บริการถึงตีสามในทุกวัน หลังจากเลิกงานที่นั่นมาเบลเดินเอื่อยเฉื่อยกลับไปที่ห้อง ซึ่งเจ้าหนี้มาเฟียข้ามชาติเจือจานให้อาศัยโดยไม่เก็บค่าเช่า ไม่ทราบว่าหมอนั่นคิดอะไรอยู่ มีเมตตาขึ้นมาเพื่อชดเชยที่ทำเลวกับเธอไว้งั้นเหรอ? หรือกลัวเธอกับน้องจะหนีเลยเลือกกรงขังให้อยู่เผื่อสำนึกบุญคุณ ไม่ว่าทางไหนก็แย่พอกัน

“หุงข้าวไว้ให้พี่ด้วย เด็กดี เดี๋ยวนี้ตื่นเองแล้ว ไม่ต้องให้ปลุกไปโรงเรียนอีกด้วย” น้องชายตัวน้อยในชุดนักเรียนเสื้อสีขาวกางเกงสีน้ำเงิน เป็นความสุขเล็กๆ ยามเช้า ช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าจากที่ทำงานได้เป็นอย่างดี

“พี่เบลกลับมาจะได้กินข้าวเลย ไม่ต้องรอนาน” เด็กชายสวมถุงเท้าเองตระเตรียมจะออกไปขึ้นรถรับส่งหน้าปากซอย ย้ายมาอยู่ที่นี่สะดวกในการเดินทางไปโรงเรียนกว่าบ้านหลังเก่า

พี่สาวไปส่งหลายวันเข้า มาวินก็จำได้ว่าต้องขึ้นรถหมายเลขอะไร ครั้นเห็นมาเบลทำท่าจะตามออกไป เด็กชายที่สูงแค่ครึ่งเอวพลันส่ายหน้า “วินไปโรงเรียนเองได้ครับ พี่เบลนอนเถอะ เดี๋ยวตอนสายก็ต้องไปทำงานอีก แค่ปากซอยเองวินไปได้”

เดินไม่ถึงสามนาทีก็ถึงป้ายรอรถ ระหว่างทางมีพ่อค้าแม่ค้าออกมาขายอาหารเช้าริมฟุตบาทกันหลายร้าน ไม่น่าจะเกิดเรื่อง มาเบลคิดได้ดังนั้นจึงลูบศีรษะน้องชายด้วยความเอ็นดู ทว่าตอนที่มาวินสะพายกระเป๋าเป้ออกจากห้องไป เธอไม่วางใจจึงคอยแอบตามดูเขาอยู่ห่างๆ ยังไงย่านนี้ก็เป็นพื้นที่ของพวกมาเฟีย จนกว่าจะได้เห็นว่าน้องชายขึ้นรถรับส่งไปโรงเรียนอย่างปลอดภัยเท่านั้น เธอถึงจะยอมกลับห้องไปนอน

“เด็กดี รู้ความแล้วจริงๆ” ถึงจะอายุแค่เจ็ดขวบก็เถอะ กลับมีความคิดที่โตเกินวัยไปมาก

มาเบลกลับมานอนโดยที่ไม่อาบน้ำ เธอรอตื่นตอนสิบโมงเช้าค่อยอาบครั้งเดียว จะได้ออกไปทำงานที่ร้านอาหารเลย ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาค่อนคืนทำให้หญิงสาวหลับลึก ตอนที่มีคนเปิดประตูเข้ามาจึงไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด

“ทำงานเหมือนวัว เวลานอนกลับเหมือนหมูตาย”

คาชาผ่านมาแถวนี้จึงแวะมาเยี่ยมเยียนสอบถามสารทุกข์สุขดิบของลูกหนี้สักหน่อย เขาได้ยินจากลูกน้องที่คลับรายงาน ว่ามาเบลไปสะดุดตาเศรษฐีแก่คนหนึ่งเข้า ทั้งทางนั้นยังเสนอราคาซื้อสูง อยากจะลองดูว่าถ้าจำนวนเงินมันหอมหวานชวนลิ้มลองเช่นนี้แล้ว แม่สาวน้อยจะยังดึงดันตอบปฏิเสธอีกไหม

“มาเบล ลุกขึ้นมาคุยกันหน่อย” ปฏิกิริยาตอบกลับมีเพียงการจิ๊ปากราวกับรำคาญ หญิงสาวนอนฟุบอยู่บนเตียงสีขาว ผมยาวแตกออกกระจายเต็มหมอน สำคัญคือชุดที่สวมคือชั้นในบนล่างโล่งสบายเท่านั้น

มาเฟียหนุ่มลูบฝ่ามือหยาบไปบนเรียวขาผ่องผาด อดใจไม่ไหว ก้มตัวลงงับปากกัดเบาๆ ที่เนื้อบริเวณก้นเนียนนุ่มคำหนึ่ง เขายอมรับว่าหน้าตาเธอถูกใจ เรือนร่างก็เช่นกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมลดตัวมาหาด้วยตัวเอง

พอคนไม่ตื่น ดิ้นนิดหน่อยก็นอนหลับต่ออย่างสบายใจเฉิบ คาชาก็ไม่รบกวนต่อ ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อคลายเน็กไทวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง จากนั้นล้มตัวลง พักผ่อนสายตาเงียบเชียบหลังจากที่ไม่ได้นอนมาหลายวัน

ประมาณเที่ยง ตอนที่เจ้าของห้องอย่างมาเบลสะลึมสะลือแล้วพบว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญยึดพื้นที่เตียงไปกว่าครึ่ง หญิงสาวสะดุ้งตกใจในแวบแรก จากนั้นขมวดคิ้วยุ่งใส่ ไม่เจอหน้าตั้งหลายวัน หลงดีใจไปว่าชาตินี้จะไม่ต้องเฉียดใกล้เขาอีก ไฉนมาปรากฏตัวที่นี่ได้

คาชารับรู้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรที่แทบจะเหมือนมีดจ้วงใส่ตรงคอหอยของเขา พลันงัวเงียตื่นตาม “นอนอีกนิดสิ”

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูเวลา พอพบว่าเวลามันเลยมาจะสองชั่วโมงแล้วก็อึ้งไป “นี่คุณปิดนาฬิกาปลุกฉันเหรอ ทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันไปทำงานสายแล้วเนี่ย!”

“หนวกหูน่า เดี๋ยวฉันโทรไปบอกที่ร้านให้ก็สิ้นเรื่อง นอนลงเร็วๆ ไม่งั้นก็ลาซะ”

“อย่ามาสั่ง” เธอไม่เชื่อฟังคนที่มันรังแกเธอไม่ต่างจากพ่อแท้ๆ หรอก มาเบลลากร่างกายเข้าไปอาบน้ำอย่างเร่งรีบ อาบเสร็จออกมาข้างนอก ก็ได้ยินคาชาที่เอาแต่ชักชวนให้เธอนอนต่อลุกขึ้นมานั่งคุยโทรศัพท์กับใครบางคน

เขาวางสาย ดวงตาลุ่มลึกจับจ้องไปยังเรือนร่างเนียนละเอียดใต้ผ้าขนหนูสีเดียวกับผิว พลันจุ๊ปากราวกับอยากแซว

“ถ้ามาขึ้นเตียงตอนนี้ ฉันจ่ายได้เท่ากับค่าจ้างห้าเดือนของเธอที่ร้านอาหารเลย”