หยาดพิรุณสงสัยว่าผู้หญิงที่เธอเจอวันนี้คือใคร จึงเอ่ยถามกับเลขาสาวของชายหนุ่มขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งรถกลับโรงแรม

“โทษทีนะคะ ไม่ทราบว่าคุณจีพอจะรู้จักผู้หญิงที่อยู่กับพี่เธียร์เมื่อตอนกลางวันไหมคะ ?”

“คุณน้ำฟ้าหมายถึงคุณนลินเหรอคะ ?”

คนเป็นเลขาย้อนถาม เธอพอจะรู้ว่านลินกลับเธียร์มีความสัมพันธ์กัน แต่ก็ไม่ได้รู้ข้อมูลส่วนตัวของเจ้านายลึกซึ้งขนาดนั้น 

“เธอชื่อนลินเหรอคะ ?”

เมื่อได้ยินชื่ออีกฝ่าย หญิงสาวก็เริ่มรู้สึกว่าคุ้นหน้าคุ้นตาฝ่ายนั้นขึ้นมาทันที 

“ใช่ค่ะ คุณนลิน...ที่เป็นนางแบบน่ะค่ะ จีเองก็ไม่ทราบเรื่องของเจ้านายมากนัก รู้แค่ว่าพวกเขาทั้งสองคนรู้จักกันมานานแล้วค่ะ”

หญิงสาวตอบด้วยสีหน้าปกติ 

“อ้อ ขอบคุณค่ะ”

เมื่อได้ยินคำตอบ ก็ทำให้หยาดพิรุณอยากรู้ว่าสองคนนั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างไร 

...ก่อนหน้านี้เห็นคุณลุงมานพบอกว่าพี่เธียร์โสดนี่นา งั้นก็แสดงว่าผู้หญิงคนนี้ก็คงจะไม่ใช่เเฟนของพี่เธียร์สินะ ฉันชักอยากจะรู้จักผู้หญิงคนนี้แล้วสิ... 

ณ โรงแรมธาราแกรนด์ 

ธีรติต้องลงไปประชุมงานของโรงแรม จึงต้องปล่อยให้ลินลดานอนรออยู่ที่ห้อง เขาบอกกับเธอไว้ว่าจะพาไปทานข้าวด้วยกันตอนเย็น

“รออยู่นี่แหละ ตอนเย็นจะกลับมาทานข้าวด้วย”

เสียงทุ้มเอ่ยกับเธอด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ 

“ลินไม่ทานอาหารของโรงแรมหรอกนะคะ”

นลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น  ใบหน้าเรียวเล็กหันไปมองชายหนุ่มร่างสูงโปร่งอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

“จะพาออกไปทานข้างนอก พอใจหรือยัง ?”

เขาจึงบอกในสิ่งที่หญิงสาวอยากได้ยิน

“ค่ะ รีบกลับมานะคะผัวขา”

คำตอบของอีกฝ่ายนำความพึงพอใจมาให้หญิงสาว เธอฉีกยิ้มกว้างจนแก้มปริ พลางโผเข้าไปกระโดดกอดและหอมแก้มเขาด้วยใบหน้าระรื่น

หมับ ! 

ชายหนุ่มยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อยพลางส่ายหัวเบา ๆ กับนิสัยของนลินที่บางเวลาก็เหมือนเด็ก แต่เขากลับมองว่ามุมแบบนี้นั้นช่างน่ารัก

ลินลดานอนรอเธียร์อยู่ที่ห้องพักของโรงแรม แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองหยิบชุดบิคินีมาด้วย แม้จะรีบสักแค่ไหนแต่มาทะเลทั้งที เธอก็ไม่พลาดที่จะหยิบมันติดมือมาด้วย 

หญิงสาวลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดเตรียมลงไปถ่ายรูปที่ชายหาด ซึ่งประจวบกับเป็นเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินพอดี แสงสวยเหมาะแก่การถ่ายรูป 

ลินลดาเดินเล่นที่ชายหาดยามอาทิตย์อัสดงในชุดบิคินีสีสันสดใส ท้องฟ้าแต่งแต้มด้วยเฉดสีส้ม ชมพู และม่วง ขณะที่ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ เคลื่อนลับขอบฟ้า ทะเลสีครามสงบ มีเพียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งเบา ๆ

หญิงสาวยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปและวิดีโอสวย ๆ แล้วอัปโหลดขึ้นอินสตาแกรมของตนที่มีผู้ติดตามถึงแปดแสนคน หลังจากนั้นไม่นานก็มียอดกดถูกใจรูปของเธอทะลุหลักพัน และเธียร์ก็เป็นหนึ่งในคนที่เข้ามากดถูกใจรูปสุดเซ็กซี่ของเธอ

ติ๊ง !

เสียงการแจ้งเตือนในโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นข้อความจากรุ่นพี่ที่รู้จัก 

'มาเที่ยวภูเก็ตเหรอคะน้องสาว พอจะว่างมาเป็นนางแบบชุดบิคินีให้พี่มั้ยเอ่ย' 

พี่แนนทำธุรกิจเสื้อผ้าสตรีซึ่งรวมถึงชุดบิคินีสวย ๆ แซ่บ ๆ เอ่ยปากชวนเธอไปถ่ายแบบให้ นลินจึงถือโอกาสนี้ไปถ่ายรูปสวย ๆ เพื่อลงอินสตราแกรมด้วยเลยแล้วกัน เธอจึงพิมพ์ข้อความตอบไปว่า

'สำหรับพี่สาวแล้วลินว่างเสมอ'

'งั้นพรุ่งนี้พี่จะไปรับมาถ่ายงานนะ อย่าลืมส่งที่อยู่ให้พี่ด้วยล่ะ'  

เธอจึงส่งข้อความกลับไปนัดแนะเรื่องเวลา และส่งที่อยู่ของตนให้กับฝ่ายนั้นเรียบร้อย 

หลังจากที่เดินเล่นจนพอใจ นลินก็กลับขึ้นห้องพักเพื่อไปอาบน้ำเตรียมตัวรอนัดของเธียร์ เธอกับเขาไม่ได้ออกไปรับประทานข้าวข้างนอกด้วยกันนานแล้ว ครั้งนี้นลินจึงตื่นเต้นและมีความสุขที่จะได้ไปดินเนอร์กับเขา

หญิงสาวร่างบางระหงยืนเลือกชุดอยู่นานมาก เพราะตัดสินใจไม่ได้ เธออยากให้ช่วงเวลานี้เป็นความทรงจำที่ดีที่สุดระหว่างกัน จึงตั้งใจจะทำให้ดินเนอร์วันนี้ออกมาดีที่สุด พูดง่าย ๆ คือเธอคาดหวังกับการทานข้าวด้วยกันวันนี้เป็นอย่างมาก 

หลังจากที่ชายหนุ่มประชุมงานจนเสร็จเรียบร้อย เขาก็เตรียมตัวจะกลับที่พักไปหานลิน แต่ระหว่างทางเขาก็พบกับหยาดพิรุณเข้าพอดี

“น้องฟ้า ..จะไปไหนเหรอครับ”

ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวเดินทำหน้าเศร้ามาเพียงลำพัง 

“ฟ้าขอคุยกับพี่เธียร์สักครู่ได้ไหมคะ”

หยาดพิรุณเอ่ยปากถามอย่างประหม่า ใบหน้าดูเหมือนกำลังคิดหนัก 

“อ้อ...ได้สิ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนักของอีกฝ่าย 

“งั้นเราลงไปคุยกันข้างล่างดีไหมคะ”

ร่างเล็กเอ่ยออกไป 

“เอ่อ...ได้สิครับ”

ธีรติลังเลอยู่ชั่วขณะ พลางก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ..สองทุ่มกว่าแล้ว เขานัดกับนลินไว้ แต่สุดท้ายเขาก็ตอบตกลงเธอไป 

ทั้งสองคนเดินหาที่นั่งคุยจนมาจบที่ริมสระว่ายน้ำซึ่งเงียบสงบไร้ผู้คน เหมาะแก่การนั่งคุยกันแบบสองต่อสอง 

“เรื่องเมื่อตอนกลางวันน่ะค่ะ”

แววตาของอีกฝ่ายดูเศร้าหมอง และกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะเอ่ยคำออกมา 

“อ๋อ..เรื่องวันนี้พี่ต้องขอโทษแทนนลินด้วยที่อาจจะทำให้ฟ้าตกใจ พี่อธิบายให้นลินเข้าใจแล้ว ไม่ต้องห่วง”

ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยออกมาเพื่อให้หญิงสาวผ่อนคลาย 

หยาดพิรุณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมเปิดรูปภาพที่แคปหน้าจอเอาไว้ มันเป็นคลิปที่เป็นข่าวนั่นเอง เธียร์ไม่ได้ตกใจอะไรนักด้วยเขารู้อยู่ก่อนแล้ว 

“พี่เธียร์เห็นข่าวนี้แล้วใช่ไหมคะ”

ดวงตาของหญิงสาวฉายแววกังวล

“ครับ พี่ต้องขอโทษแทนนลินด้วย ทำฟ้าเสียชื่อเสียงไปด้วย แต่ไม่ต้องห่วงตอนนี้พี่ให้คนของพี่จัดการผู้ที่ปล่อยคลิปไปเรียบร้อยแล้ว”

“ฟ้ากลัวมากเลยค่ะพี่เธียร์ ตอนนี้ทุกคนเริ่มขุดข้อมูลของฟ้าแล้ว ฟ้าควรทำยังไงดีคะ”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตากลมมีน้ำตาคลอ

“ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไป ตอนนี้ฟ้าแค่อยู่เงียบ ๆ ไม่ต้องตอบโต้อะไรใด ๆ ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เอง”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ สายตาเต็มไปด้วยความจริงใจ

คนตัวเล็กพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะสังเกตเห็นว่านลินกำลังเดินมาทางที่เธอกับเธียร์นั่งอยู่

ก่อนหน้านี้เธียร์ส่งข้อความหานลินแล้ว...เพื่อบอกว่าเขากำลังจะขึ้นไปห้องพัก แต่ทว่าลินลดาซึ่งรออยู่นานก็ยังไม่เห็นเขามาสักที จึงคิดอยากลงมาดูเขาสักหน่อย

ระยะเวลาเพียงเสี้ยววินาที หยาดพิรุณนึกอะไรบางอย่างออก เธอจึงโผเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มแบบไม่ให้เขาตั้งตัว เธียร์ตกใจจนเลิกคิ้วขึ้นสูง 

“ฟ้ากลัวจังเลยค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนเบา

ชายหนุ่มทำตัวไม่ถูกจึงได้แต่ลูบผมปลอบเธอ ก่อนจะดันร่างของเธอออกห่าง แต่ก็มีแรงบางอย่างมากระชากตัวเธอออกจากเขาเสียก่อน 

“มึงมานี่ !”

เมื่อลินลดาเห็นภาพทั้งสองคนนั่งกอดกันตัวกลม ก็ไม่รอช้า รีบเข้าไปกระชากผมหญิงสาวเพื่อดึงเธอออกห่างจากเธียร์

“อ๊ายยย กรี๊ดดด ! ปล่อยฉันนะ !”

หยาดพิรุณกรีดร้องเสียงแหลมดังลั่น ก่อนจะถลาล้มไปตามแรงกระชากของนลิน

เพียะ !

ลินลดาสาดฝ่ามือไปที่ใบหน้าอีกฝ่ายเสียงดังฉาด 

“ลินหยุด !”

ร่างสูงของเธียร์รีบวิ่งเข้าไปแยกลินลดาออกมาทันที 

“มึงอีกแล้วเหรอ นังหน้าด้าน กล้าดียังไงมานั่งกอดผัวคนอื่น”

หญิงสาวตัวเล็กตะโกนด่าทออีกฝ่ายด้วยความโกรธจนเลือดขึ้นหน้า และพยายามดิ้นให้หลุดจากการจับของเธียร์

“ปล่อยลิน ปล่อยสิ ฉันบอกให้ปล่อย !”

ลินลดาคลั่ง อาละวาดเหมือนหมาบ้า 

“ฮึก…ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ คุณมาตบหน้าฉันแบบนี้ได้ไงคะ”

หยาดพิรุณทำสีหน้าชวนให้สงสาร แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสะอื้นต่อหน้าผู้คนที่มายืนดูเหตุการณ์ 

“ไม่ได้ทำอะไรงั้นเหรอ มานั่งกอดผัวคนอื่นแบบนี้ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่ได้ทำอะไร !”

ลินลดาตะโกนด่าด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด พร้อมจะพุ่งตัวเข้าไปตบเธออีกสักรอบ แต่ถูกชายหนุ่มล็อกตัวเอาไว้ 

“ลินพอได้แล้ว ! เลิกทำตัวเป็นหมาบ้าสักทีได้มั้ย !”

ชายหนุ่มขึ้นเสียงดุใส่ลินลดา

“เหอะ !”

ลินลดาโกรธจนตัวสั่นเมื่อเห็นว่าท่าทีของเธียร์ดูจะปกป้องผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าเนียนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา 

เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจ แต่น้ำตาไหลออกมาก็เพราะความรู้สึกโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ มิหนำซ้ำคนของตัวเองยังเข้าข้างผู้หญิงคนนั้น  ลินลดาหยุดในที่สุด จากนั้นก็หันไปมองหน้าชายหนุ่มด้วยดวงตาฉายแววผิดหวัง ดวงตากลมฉ่ำรื้นไปด้วยน้ำสีใส

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นแววตาที่เจ็บปวดของเธอขนาดนี้ ก้อนเนื้อบริเวณหน้าอกข้างซ้ายของชายหนุ่มจึงเจ็บเหมือนมีเชือกพันรอบแล้วดึงจนรัดแน่น

แม้สถานะระหว่างกันจะไม่ชัดเจน แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้เลยว่าลินลดานั้นมีผลต่อความรู้สึกของเขาขนาดไหน 

ฝ่ามือเล็กๆ ของลินลดาผลักชายหนุ่มออกจนเต็มแรง เขาเซจนเกือบล้ม ก่อนที่เรือนร่างบางระหงของนลินจะเดินชนไหล่เขาแล้วออกไปจากตรงนั้นทันที 

เธียร์หันไปมองพนักงานที่ยืนอยู่แถวนั้นพร้อมกับออกคำสั่ง 

“ผมหวังว่าจะมีเพียงทุกคนที่อยู่ที่นี่เท่านั้นที่รู้เรื่องราวในวันนี้ หากมีการเอาไปพูดต่อหรือเผยแพร่เหตุการณ์นี้ออกไป ผมคงต้องให้ฝ่ายบุคคลพิจารณาพนักงานโรงแรมใหม่อีกหลายอัตรา”

เธียร์กล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่เยือกเย็นบาดจิต น่าเกรงขาม 

“รับทราบครับ/ค่ะ คุณเธียร์”

พนักงานที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างพร้อมเพรียงกันตอบรับคำสั่ง 

เธียร์เหลือบมองไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ใกล้ ๆ แววตาของน้ำฟ้ามีความคาดหวังอะไรบางอย่างจากเขา แต่เธอก็ต้องผิดหวัง

“ช่วยพาคุณน้ำฟ้าไปส่งที่ห้องพักด้วย”

ธีรติหันไปที่พนักงานหนึ่งคนและเอ่ยกับเธอ 

ชายหนุ่มพูดจบเขาก็หันหลังให้กับน้ำฟ้าแล้วเดินตามลินลดาออกไปทันที หญิงสาวยิ่งเกิดความรู้สึกโกรธแค้นและอยากจะเอาชนะลินลดา และพร้อมที่จะแย่งผู้ชายคนนี้มาเป็นของตัวเอง 

“คุณน้ำฟ้าคะเดี๋ยวดิฉันพาไปส่งที่ห้องนะคะ”

พนักงานสาวเดินเข้ามาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้” เธอตวาดเสียงแข็งตวาดใส่พนักงาน