ตอนที่ 6: The Unexpected Rescue

ไคโตะรู้สึกสิ้นหวังและเจ็บปวดจากการพ่ายแพ้ครั้งแรกในชีวิต เขาตระหนักได้ว่าแม้จะเป็นนักสู้ไร้พ่ายในโลกของเขา แต่ในโลกแห่งความจริงเขายังคงเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

แต่แล้ว..

เสียงของเคนจิก็ดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย "ถ้าแกแตะต้อง 'ของของฉัน' แกก็เท่ากับประกาศสงครามกับฉัน"

เคนจิปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแววตาที่เย็นชาและทรงพลังกว่าที่เคย สายตาของเขาทำให้ทุกคนหยุดชะงักและมองเขาด้วยความหวาดกลัว

ในโกดังเก่าที่เต็มไปด้วยความมืดมิดและกลิ่นอับชื้น ทาเคดะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในขุมนรก ร่างกายของเขาถูกล็อกไว้ด้วยหมัดของกลุ่มนักเลงที่ดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าเขาในทุกด้าน เขาพยายามดิ้นรนแต่ก็ไร้ประโยชน์ ความหวาดกลัวที่ฝังลึกกลับมาอีกครั้ง และมันหนักหน่วงยิ่งกว่าครั้งที่ถูกกระทืบบนดาดฟ้าโรงเรียนเสียอีก ทาเคดะตระหนักแล้วว่าเขาไม่ใช่ "นักเลง" แต่เป็นแค่เหยื่อที่กำลังจะถูกล่า

"คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ! ถึงได้มาขโมยของของพวกเรา!" หัวหน้าแก๊ง เฮียวคุมะ ตะคอกใส่หน้าทาเคดะก่อนจะง้างหมัดเตรียมจะซ้อมเขาให้ตายคามือ

แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากทางเข้าโกดัง

"ถ้าแกแตะต้อง 'ของของฉัน' แกก็เท่ากับประกาศสงครามกับฉัน"

ทุกคนในโกดังหันไปมอง เสียงนั้นไม่ได้ดังมากนัก แต่กลับทรงพลังจนหยุดการเคลื่อนไหวของทุกคน เคนจิ มิชูกิยืนอยู่ที่ประตูโกดังเพียงลำพัง แสงไฟสลัวๆ จากด้านนอกส่องกระทบใบหน้าของเขาทำให้เห็นรอยช้ำจางๆ และในแววตาของเขามันกลับไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

หัวหน้าแก๊งของเฮียวคุมะชะงักไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่ทาเคดะแล้วมองกลับมาที่เคนจิด้วยสายตางุนงง "แกเป็นใครวะ? และไอ้ขยะนี่มันเป็นของของแกเหรอ?"

"เดี๋ยวแกก็ได้รู้เอง" เคนจิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่มันกลับทำให้เส้นผมบนแขนของทุกคนลุกชัน เขาก้าวเข้ามาในโกดังอย่างช้าๆ แต่ทุกก้าวกลับหนักหน่วงราวกับกำลังเดินอยู่บนกองศพ

เมื่อเคนจิเข้ามาในระยะที่ใกล้พอ หัวหน้าแก๊ง เฮียวคุมะ ก็หัวเราะออกมาอย่างดูถูก "ฮ่าๆๆ! คิดว่าตัวเองเป็นใครกันแน่ไอ้หนู! แกกำลังเล่นกับเสืออยู่รู้ตัวรึเปล่า?"

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดจบ เคนจิก็หยุดและพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "แกต่างหาก...ที่กำลังเล่นกับมังกร"

ทันใดนั้น ดวงตาสีดำสนิทของเคนจิก็ฉายแววเย็นเยือก จิตข่มพสุธา ที่เคยใช้บนดาดฟ้ากลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันเต็มไปด้วยความเด็ดขาดที่พร้อมจะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า มันคือแรงกดดันที่ไม่ได้มาจากความแค้น แต่มาจากอำนาจที่เหนือกว่าอย่างแท้จริง

กลุ่มนักเลงของเฮียวคุมะบางคนถึงกับทรุดตัวลงด้วยความกลัว ส่วนหัวหน้าแก๊งแม้จะแข็งแกร่งกว่าคนอื่นแต่ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่ทำให้ร่างกายของเขาชาไปทั้งร่าง

ทาเคดะได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความตกตะลึง เขาเคยเห็นความกลัวในสายตาของนักเลงทุกคนที่ถูกเคนจิข่มขู่ในวันนั้น แต่ตอนนี้เขากำลังเห็นความหวาดกลัวที่แท้จริงในสายตาของนักเลงที่แข็งแกร่งกว่าเขา

เขากำลังดูเคนจิเปลี่ยนจาก "เหยื่อ" ไปเป็น "นักล่า" ในเสี้ยววินาที และเขาก็ได้รู้แล้วว่านี่ไม่ใช่การต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรี แต่เป็นเพียงการแสดง "อำนาจ" ที่แท้จริงของเคนจิ

ตอนที่ 7: The Overtaking

โกดังเก่ากลับมาเงียบสงบอีกครั้ง กลุ่มนักเลงของเฮียวคุมะล่าถอยไปอย่างรวดเร็วราวกับฝูงหมาที่ถูกข่มขู่ ทิ้งให้เหลือเพียงเคนจิกับทาเคดะที่ยังคงอยู่ในความตกตะลึง

ทาเคดะทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าเคนจิด้วยความเคารพอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่รู้ว่าเคนจิทำได้อย่างไร แต่เขารู้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ต่อหน้าคนที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เขาจะจินตระหนักได้

"ชนะ... ชนะแล้ว" ทาเคดะพึมพำกับตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและคราบน้ำตา "ไม่ใช่เพราะกำลัง... แต่เพราะสติปัญญา"

เคนจิไม่ได้มองทาเคดะเป็นแค่ลูกน้อง แต่เห็นเป็นตัวหมากที่มีประโยชน์ เขาตั้งใจใช้คนคนนี้เป็นก้าวแรกในการสร้างฐานอำนาจของเขา เคนจิเดินเข้าไปใกล้ทาเคดะและยื่นมือไปให้ "ลุกขึ้น"

"ท่าน... ท่านจะทำยังไงกับผม" ทาเคดะถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ผม... ผมไม่ได้ช่วยอะไรเลย"

"นั่นไม่ใช่ปัญหา" เคนจิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แกไม่ได้เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในเกมนี้ แต่แกเป็นคนที่มองเห็นเกมนี้ชัดเจนที่สุด"

คำพูดของเคนจิทำให้ทาเคดะรู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย เขาไม่ใช่แค่ลูกน้องที่ติดตามผู้นำที่แข็งแกร่ง แต่เป็นคนที่ถูกยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น หลังจากที่ลุกขึ้นยืนแล้ว ทาเคดะก็คุกเข่าลงอีกครั้ง "ผมขอสาบานว่าจะภักดีต่อท่าน... เคนจิ"

ในคืนนั้น เคนจิและทาเคดะนั่งอยู่ในห้องเรียนที่ว่างเปล่า ทาเคดะเปิดเผยความลับของ "สภาสี่จตุรเทพ" พร้อมกับใบหน้าที่มีแต่ความหวาดกลัว "โรงเรียนนี้ไม่ได้สงบสุขเหมือนที่คิดครับ... มันถูกควบคุมโดยสภาสี่จตุรเทพ... พวกเขาคือผู้คุมกฎในเงามืด"

"พวกเขาไม่ได้ใช้กำลังเหมือนเราครับ... พวกเขาใช้เงินและอิทธิพลจากตระกูลของพวกเขา... พวกเขาอยู่เหนือสภานักเรียนของประธานยูกิเสียอีก"

เคนจิฟังอย่างเงียบๆ เขาเข้าใจแล้วว่านี่ไม่ใช่แค่การต่อสู้กับนักเลง แต่เป็นการต่อสู้กับอำนาจที่มองไม่เห็น นี่คือโลกของยากูซ่าในระดับย่อมที่อยู่ในโรงเรียน

"พวกเขาไม่เคยแพ้" ทาเคดะพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "พวกเขาเป็นเหมือนปีศาจที่ไม่มีวันเอาชนะได้"

"ไม่เคยแพ้... งั้นเหรอ" เคนจิพึมพำกับตัวเอง แล้วรอยยิ้มเย็นๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

"ในเมื่อเป็นแบบนั้น... ฉันก็แค่ต้องเป็นคนแรกที่เอาชนะพวกเขาให้ได้"

หลังจากนั้นไม่นาน เคนจิก็เห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ เขาได้รับข้อมูลบางอย่างจากทาเคดะเกี่ยวกับนักเรียนคนหนึ่งที่ชื่อ โอคามิ ฮิโระ แฮกเกอร์อัจฉริยะที่ซ่อนตัวอยู่ในชมรมคอมพิวเตอร์ที่ถูกทิ้งร้าง และเคนจิรู้แล้วว่าเขาต้องการ "สมอง" และ "กำลัง" ที่แท้จริงเพื่อโค่นล้มสภาสี่จตุรเทพ