คริ้ง~

เสียงกระทบของจอกชาทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นหันคอไปมองบนโต๊ะ พบว่ามีชายชุดดำนั่งอยู่จริง ๆ อาจเพราะนางไม่ได้ปิดประตู วันนี้เจ้าบ้านจึงเข้ามาอย่างถือวิสาสะ

“...” ซ้ำบนโต๊ะยังมีเสื้อผ้าพับอยู่กองหนึ่ง คงไม่ใช่อันเซ่อวิ่งแจ้นไปแจ้งเจ้านายหรอกนะ

“นี่…” หนิงอันรู้สึกว่านางควรจะพูดได้แล้ว วันนี้นางต้องถามให้ได้ว่าตกลงเขาจะเอายังไง ให้นางอยู่ที่นี่เพื่ออะไร และจะปล่อยนางไปได้หรือยัง แต่พูดออกมาได้คำเดียวก็รู้สึกเหนียวลำคอจนกล่าวต่อไม่ออก

“ทำไมจึงกลัวข้าถึงเพียงนั้น”

เสียงทุ้มเอ่ยถาม เงยหน้าขึ้นจากจอกชา สายตาคมกริบตวัดมองประกอบกับดวงตาของชายหนุ่มดูลึกล้ำยากคาดเดา แต่พอเห็นท่าทางสั่นกลัวของหญิงสาวเขาก็เบี่ยงสายตากลับมามองจอกชาในมือ

“...” พูดไม่ออกจริง ๆ รู้เพียงว่านางหวาดกลัวเขามาก อาจเพราะเป้าหมายในชีวิตนี้คือการมีชีวิตอยู่ยืนยาว ดังนั้นจึงไม่กล้าแม้แต่อ้าปากคุยกับบุคคลที่คร่าชีวิตผู้คนเป็นผักปลาอย่างคนตรงหน้า

“ไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่มีวันทำร้ายเจ้า”

“ท่าน…” หนิงอันเม้มปาก พร้อมทำหน้าเสียดาย เมื่อนางไม่สามารถขยับปากพูดต่อได้ ทั้งที่อยากรู้แทบตายว่าเขาต้องการอะไร

“ให้รู้ว่าข้าไม่มีวันทำร้ายเจ้าอย่างเด็ดขาด” กล่าวจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน ขายาวก้าวออกจากห้องไปเงียบ ๆ หนิงอันได้แต่มองส่งจนสุดสายตา

‘เป็นคนที่แปลกและเข้าใจยากจริง ๆ’

“ข้าแค่อยากรู้ว่าท่านต้องการอะไรกันแน่” หนิงอันกระซิบถาม พอเขาจากไปแล้วก็กลับมาพูดได้ปกติ ตอนนี้คงยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม

สายตาเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าชุดใหม่ ร่างบางตรงดิ่งเข้าไปด้วยความดีอกดีใจ อันเซ่อก็โผล่มาเหมือนทุกที เจ้านายจากไปสาวใช้กลับมาเป็นอย่างนี้เสมอ

“ท่านต้องการอาบน้ำหรือไม่ ทางด้านนั้นมีเรือนน้ำพุร้อนอยู่ ท่านสามารถไปใช้ได้”

“จริงเหรอ ข้าอยากไป” หนิงอันเคยได้ยินคนพูดถึงบ่อน้ำพุร้อน แต่ไม่เคยไปมาก่อนเลย นางอยากรู้ว่ามันเป็นยังไง

“เรือนน้ำพุร้อนจะอยู่นอกบริเวณเรือนวสันต์ ลึกเข้าไปในป่า ท่านต้องเรียกข้าเมื่ออาบเสร็จแล้ว ห้ามคิดวางแผนหนีเข้าใจหรือไม่”

“ข้ารู้แล้ว” หนิงอันรับปาก นางไม่กล้าหนีหรอก หนีจากคนวังมารคือหนทางสู่ความตายอย่างแน่นอน ดูอย่างในชีวิตที่สองของนางสิ แค่จะไถ่ตัวเองออกไปยังโดนวางยาพิษจนตาย คนวังมารนั้นโหดเหี้ยมเอาแต่ใจตนเองเป็นที่สุด ใครจะกล้าขัด

“เช่นนั้นตามข้ามาเจ้าค่ะ” อันเซ่อพยักหน้าน้อย ๆ อย่างพึงพอใจ มุมปากมีรอยยิ้ม

“นี่ อันเซ่อรอข้าด้วย”

หนิงอันรีบหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ววิ่งตามสาวรับใช้ของตนไป ออกจากเรือนมาเป็นทางเดินหิน แต่หันกลับไปก็ไม่เห็นเรือนพักและรอบ ๆกลายเป็นป่าไปหมดแล้ว คิดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเดินชิดกับอันเซ่อมากขึ้น

“นี่อันเซ่อ ป่านี้ทำไมทึบขนาดนี้ เราอยู่ในวังมารจริงหรือ”

“จริงแท้แน่นอน วังมารมีพื้นที่กว้างขวาง เป็นเมืองขนาดย่อม ๆ มีสถานที่หลากหลายอยู่ภายใน ดังนั้นท่านอย่าเดินเพ่นพ่านวุ่นวายจะดีกว่า”

“ข้าอยู่แบบนี้ก็เบื่อเป็นเหมือนกันนะ เมื่อไหร่เจ้านายเจ้าเขาจะปล่อยข้าไปสักทีเล่า” หนิงอันอดบ่นไม่ได้ แต่เมื่อก้มลงมองชุดสวย ๆ ที่หอบในอ้อมแขน พลันนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เอ่ยขอบคุณเขาเรื่องชุดด้วยซ้ำเนื่องจากความกลัว

“อันเซ่อ ข้าฝากขอบคุณ…ขอบคุณเขาที่…เอาเสื้อผ้ามาให้ข้า”

“ข้าจะบอกนายท่านให้”

“เช่นนั้นข้าก็ขอเฉ่งเจ้าสักครั้ง อันเซ่อเจ้าน่ะ ชอบเอาเรื่องของข้าไปฟ้องเจ้านายใช่หรือไม่ คราวหน้าข้าคงไม่กล้าพูดอะไรกับเจ้าอีกแล้ว อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ ทั้งขนมเหล่านั้น ของว่างทั้งหลาย ของที่ข้าบอกว่าชื่นชอบ เจ้าก็เอาไปบอกเขาหมดเลย”

หนิงอันชะงักไปเมื่อพูดถึงตรงนี้ เพราะเวลาที่นางบ่นพึมพำอะไร วันต่อมาสิ่งนั้นมักมีปรากฎในเขตพื้นที่เรือนเสมอ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่บ่นว่าชั้นหนังสือว่างเปล่า วันถัดมาตำราก็เต็มห้อง หรือตอนที่บ่นว่าดอกไม้เหี่ยวเพียงพริบตาก็เห็นดอกไม้บานเต็มสวน ไม่ว่าจะเป็นน้ำชา ของว่าง ของกิน ดูเหมือนจะเป็นของโปรดนางทั้งสิ้น

‘ต้องเป็นอันเซ่อที่คาบข่าวไปบอกเจ้านายนางแน่ ๆ’ หนิงอันคิดเช่นนั้น

“ถึงแล้ว ข้าจะเฝ้าอยู่ด้านนอก หากมีอะไรก็…เรียกได้” อันเซ่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม ขณะเปิดประตูและดันหลังหนิงอันเบา ๆ ก่อนจะปิดประตูตามหลัง

“เดี๋ยวสิ ข้ายังบ่นเจ้าไม่จบเลย อันเซ่อนะอันเซ่อ” หญิงสาวร่างเล็กบ่นกระปอดประแปด คิดว่าเมื่อกลับเรือนแล้วคงต้องบ่นสาวใช้ตัวน้อยอีกสักหน่อย

“...” หันกลับมามองบรรยากาศโดยรอบ ที่นี่เป็นบ่อน้ำพุร้อนจริง ๆ มีไอควันลอยอยู่ทั่วไปหมด พื้นที่เปียกชื้นและอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย สมกับเป็นบ่อน้ำพุร้อน แต่นี่คงเป็นสถานที่ส่วนตัวของชายผู้นั้น คิดได้แบบนั้นหนิงอันก็รีบเร่งเดินไปหลังหินก้อนใหญ่ ถอดเสื้อผ้าออก วางชุดใหม่ไว้บนก้อนหิน ก้าวเดินลงไปในบ่อน้ำ

จ๋อม~

เสียงน้ำกระเพื่อมดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปมอง สิ่งที่เห็นคือร่างขาวโพลนของหญิงสาวที่นิ่งตะลึงอยู่ตรงหน้า

พรึ่บ!

ชายหนุ่มรีบหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว ปลายหูของเขาแดงก่ำ หลับตาแน่นเพื่อข่มใจไม่ให้ตนเองนึกถึงภาพอันงดงามเมื่อครู่

“...” กรี๊ด!!! หนิงอันกรีดร้องดังลั่นในใจ แม้จะเคยมีสามีมาก่อนแล้วในชีวิตแรก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกอับอายถึงเพียงนี้

ใครจะคิดว่าเจ้าของเรือนอยู่ที่นี่และกำลังแช่น้ำอย่างสบายใจ พอนึกถึงท่าทีกระตือรือร้นของอันเซ่อหนิงอันก็พบว่าตนเองตกหลุมพรางของสาวใช้ตัวน้อยเข้าให้แล้ว

“ข้า ข้าจะรีบไป” ว่าแล้วหนิงอันก็หันหลังเตรียมขึ้นจากบ่อน้ำ กลับพบว่าข้อมือถูกยืดไว้โดยคนตัวโต เขาเบี่ยงหน้าไปอีกทางเพื่อหลีกเลี่ยงจากภาพของหญิงสาว แต่ยังจับข้อมือนางไว้แน่น

“อย่าเพิ่งไป”

“ข้า…” หนิงอันพูดไม่ออกเมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ นางเม้มปากแน่น

“เจ้าจะหนีไปจากข้าหรือ อย่าเพิ่งไป”

“?” หญิงสาวมีสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรหรือหมายถึงใคร บางทีเขาอาจเข้าใจผิด

“เจ้าเอาแต่หนีหน้าข้า เพราะรังเกียจงั้นหรือ”

“...” อะไรคือกลิ่นความน้อยใจที่ส่งมาตามประโยคคำพูดนั้น หนิงอันถึงกับนิ่งอึ้งไป นางอยากจะถามว่า ‘เขาเป็นอะไร?’

“...” มือหนาคลายลง ร่างสูงหันมาเพียงแต่เขาหลับตาเอาไว้ มีเพียงหนิงอันที่นิ่งอึ้งเพราะภาพงดงามตรงหน้าช่างดึงดูดสายตาจนขยับไปไหนไม่ได้ แผงอกกำยำ ไหล่หนาล่ำสัน คอยาวแข็งแกร่ง ลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลงจากการกลืนน้ำลาย ใบหน้าราวสวรรค์สร้างของชายหนุ่ม ยิ่งเมื่อประกอบกับแววตาลุ่มลึกที่นางจดจำได้ พลันให้รู้สึกหลงไหลอย่างยากจะถอนตัว

แต่ไม่ได้! คน ๆ นี้นอกจากจะเป็นคนวังมารแล้ว ตัวนางยังถือคติที่ว่าการแต่งงานทำให้ตายเร็วด้วย ไม่ว่าข้อใดก็ไม่ได้ทั้งนั้น

“...” หนิงอันกลับมาได้สติและพยายามจะออกจากบ่ออีกครั้ง กลับถูกเขาจับข้อมือไว้เช่นเดิม

“ไม่ต้องไป ข้าจะไปเอง เจ้าต้องอาบน้ำซะบ้าง”

“...” หญิงสาวทำจมูกฟุดฟิด นึกสงสัยว่ากลิ่นเหม็นของตัวเองออกขนาดชายหนุ่มรับรู้เลยหรือ ‘ข้าตัวเหม็นขนาดนั้นเชียว’

“เจ้าควรผ่อนคลายบ้าง หากชอบ…บ่อน้ำนี้จะเป็นของเจ้า”

“...” คราวนี้นางอ้าปากค้างอีกครั้ง กว่าจะกลับมารู้ตัวก็ตอนที่ชายหนุ่มขึ้นจากน้ำและหายตัวไปอย่างรวดเร็ว มองตามก็ไม่ทันด้วยซ้ำ

“อะไรของเขา” หนิงอันมีคำพูดเดียวที่เปล่งออกมาได้ในตอนนี้

อาบน้ำด้วยความระแวดระวังเสร็จแล้ว ไม่ได้สบายใจอย่างที่คิดเลย ทั้งที่บ่อน้ำพุร้อนทำให้ร่างกายรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก แต่หนิงอันยังคงเครียดกับการเจอหน้ากันจนไม่ได้ผ่อนคลายอย่างที่ควรจะเป็น

“อันเซ่อ เจ้า…เจ้าทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร” เปิดประตูออกมายังไม่ทันเห็นหน้าคนก็เอ่ยปากขึ้นมาเสียก่อน

“...”

“...” แต่ที่อยู่หน้าประตูไม่ใช่อันเซ่อ