"ใช่ ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นข่าวดี" หานหมิงเย่ยิ้มบาง "ก็อย่างที่บอกไป ว่าวันนี้ฉันแวะไปคุยกับพ่อมา พ่อบอกว่าให้ชะลอการลงทุนไปก่อน ค่อย ๆ คิด ไม่ต้องรีบร้อน ยังมีเวลาอีกนาน ไอ้ฉันก็ขัดคำสั่งพ่อไม่ได้ด้วยสิ นายก็รู้ว่าเงินที่จะเอามาลงทุนมันยังเป็นเงินกงสีของตระกูล ถ้าพ่อไม่เห็นด้วย ฉันก็เอามาใช้ไม่ได้"

ความไม่พอใจวูบผ่านดวงตาของหวังเล่อไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับมายิ้มกว้างเหมือนเดิม "แน่นอน แน่นอน เราไม่ต้องรีบร้อน" เขาหัวเราะ "เอาเป็นว่านายลองอ่านดูก่อน แล้วค่อยคุยกันอีกทีเมื่อนายพร้อมก็ไม่มีปัญหา"

หานหมิงเย่พยักหน้า แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย "ว่าแต่ได้ยินว่าวันนี้มีพนักงานใหม่มาทำงานที่แผนกบัญชี นายรู้จักเธอหรือเปล่า?"

ความตกใจวูบผ่านใบหน้าของหวังเล่อ แต่เขาปิดบังได้อย่างรวดเร็ว "หมิงเย่ นายนี่ก็ถามแปลก ฉันจะไปรู้จักพนักงานคนใหม่ของนายได้ยังไง ทำไมเหรอ?"

หานหมิงเย่ยิ้มเย็น "ไม่มีอะไร เซินเจิ้นไม่ได้กว้างเท่าไหร่ ฉันถามเผื่อนายจะรู้อะไรมาบ้าง คิดดูสิ คนที่จบจากมหาวิทยาลัยปักกิ่งแล้วเลือกมาทำงานที่เมืองเซินเจิ้น มันไม่ได้มีบ่อยเสียที่ไหนกันล่ะ นายว่าไหม"

หวังเล่อพยายามยิ้ม แต่ประกายตาเปลี่ยนไป สัญญาณของความระแวดระวังแสดงออกอย่างชัดเจน "อืม จริงของนาย..."

"นายแนะนำเขามาใช่ไหม?" หานหมิงเย่ถามตรงๆ นัยน์ตาจับจ้องหวังเล่อไม่วางตา

"ฉัน? ไม่นะ" หวังเล่อปฏิเสธทันที เสียงสูงกว่าปกติเล็กน้อย "ทำไมฉันต้องแนะนำใครมาด้วยล่ะ?"

หานหมิงเย่ยักไหล่ "แค่สงสัย นายก็รู้ว่าวงการธุรกิจมันแคบจะตาย ไม่แน่ว่านายอาจจะเป็นคนรู้จักของเธอก็ได้"

หวังเล่อดื่มน้ำอึกใหญ่ "ฉันไม่รู้จักคนที่จบจากมหาวิทยาลัยปักกิ่งมากขนาดนั้นหรอกนะ" เขาหัวเราะแห้งๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งสองหันไปมอง ประตูเปิดออกและหัวหน้าคนงานโผล่หน้าเข้ามา

"ผู้จัดการครับ พนักงานใหม่มาถึงแล้ว ตอนนี้เธอรออยู่ด้านล่างครับ"

หัวใจของหานหมิงเย่เต้นระรัว แต่เขาก็พยายามหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อระงับความโกรธไว้ในใจ ก่อนจะเอ่ยออกไปเสียงราบเรียบ "เชิญเธอขึ้นมาเลย"

ขณะที่หัวหน้าคนงานหายไป หานหมิงเย่สังเกตเห็นหวังเล่อปรับสีหน้าและท่าทางอย่างรวดเร็ว จับเนคไทให้เรียบร้อย และยืดตัวตรง

ประตูเปิดออกอีกครั้ง

และแล้ว เธอก็เดินเข้ามา

เฉินเจียหลิง ในชุดเดรสสีเทาเรียบร้อย ผมยาวดำขลับรวบไว้เป็นหางม้า ใบหน้าสวยคมมีรอยยิ้มสุภาพ แม้ในชุดที่เรียบง่าย เธอก็ยังโดดเด่นด้วยความงามที่เป็นธรรมชาติและท่าทางมั่นใจ

"สวัสดีค่ะ" เธอโค้งตัวเล็กน้อย "เฉินเจียหลิง ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

หานหมิงเย่รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าด้วยความทรงจำ เสียงของเธอ ท่าทางของเธอ ทุกอย่างเหมือนกับที่เขาจำได้ไม่มีผิดเพี้ยน แต่คราวนี้เขามองเห็นทุกอย่างในมุมที่ต่างออกไป ความระมัดระวังในดวงตาของเธอ การปรายตามองหวังเล่อเพียงเสี้ยววินาที สัญญาณเล็กๆ ที่บ่งบอกว่าทุกอย่างเป็นเพียงการแสดง ทุกอย่างเหมือนกับที่เคยเกิดขึ้นในชาติก่อน ซึ่งสิ่งเล็ก ๆ เหล่านี้เขากลับมองไม่เห็นเลยในชาติที่แล้ว

ในชาติก่อนเขารับเฉินเจียหลิงเข้าทำงานผ่านใบสมัครงาน ยังไม่เคยได้เจอตัวกันมาก่อน ในชาตินี้สวรรค์ช่างเมตตาให้เขาได้ย้อนเวลามาในวันแรกที่เฉินเจียหลิงเพิ่งมาทำงานวันแรก เช่นนี้เขาจะได้รับมือได้ถูกและยังมีเวลาเพียงพอสำหรับการวางแผนต่าง ๆ

"ยินดีที่ได้รู้จัก คุณเฉิน" หานหมิงเย่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ "ผมชื่อหานหมิงเย่ ผู้จัดการโรงงานแห่งนี้"

หวังเล่อรีบแนะนำตัวอย่างกระตือรือร้น "ผมหวังเล่อครับ นักธุรกิจในท้องถิ่น และเป็นเพื่อนของหมิงเย่"

เฉินเจียหลิงยิ้มให้ทั้งคู่ แต่สายตาของเธอหยุดอยู่ที่หานหมิงเย่นานกว่า "ฉันได้ยินชื่อเสียงของโรงงานตระกูลหานมาพอสมควร ยินดีมากที่ได้มาร่วมงานค่ะ"

"เราก็ยินดีที่ได้คนมีความสามารถมาร่วมงานเช่นกันครับ" หานหมิงเย่ตอบกลับ พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้เย็นชาเกินไป "คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่คุณตัดสินใจย้ายจากปักกิ่งมาทำงานที่เมืองเล็กๆ อย่างเซินเจิ้น"

เฉินเจียหลิงแสดงท่าทางถ่อมตน "ฉันเชื่อในศักยภาพของเซินเจิ้นค่ะ โดยเฉพาะหลังจากที่พรรคประกาศให้เป็นเขตเศรษฐกิจพิเศษ นี่คือโอกาสทองที่ฉันไม่อยากพลาดค่ะ"

คำตอบเดิม ทุกถ้อยคำ ทุกน้ำเสียง เหมือนกับที่เธอเคยพูดในชาติก่อน หานหมิงเย่รู้สึกว่าตัวเองกำลังดูละครที่เคยดูมาแล้ว

"น่าสนใจนะครับ" หานหมิงเย่พยักหน้า "ผมเชื่อว่าประสบการณ์ของคุณจะเป็นประโยชน์มากสำหรับโรงงานของเรา"

"ฉันจะทำงานอย่างเต็มความสามารถอย่างแน่นอนค่ะ" เฉินเจียหลิงยิ้มรับอย่างสดใส

หานหมิงเย่นึกถึงคำพูดเหล่านี้ ใช่แล้ว! เธอทำงานอย่างเต็มความสามารถจนสามารถพาบริษัทของเขาไปสู่หายนะ วันที่เธอโอนเงินจำนวนมหาศาลไปยังบัญชีลับ วันที่เธอหัวเราะเยาะความโง่เขลาของเขา

"ผมหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น" เขาตอบเรียบๆ "ผมคงต้องขอตัวก่อน มีงานที่ต้องจัดการ คุณหวังเล่อคงไม่ว่าอะไรที่จะพาคุณเฉินไปดูรอบๆ โรงงานใช่ไหม?"

"ยินดีอย่างยิ่ง!" หวังเล่อตอบรับอย่างกระตือรือร้น "ฉันจะดูแลให้เอง"

หานหมิงเย่พยักหน้าให้ทั้งคู่แล้วเดินออกจากห้อง ไม่ลืมที่จะสังเกตสัญญาณเล็กๆ ที่ทั้งสองมองกัน ความสบายใจที่เขาเดินออกไป ความพึงพอใจที่ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปตามแผน

เมื่อปิดประตูลง หานหมิงเย่ยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงทางเดิน สูดหายใจลึกๆ เพื่อสงบจิตใจที่ปั่นป่วน บทละครเริ่มขึ้นแล้ว เฉินเจียหลิงและหวังเล่อ คู่หูตัวร้ายกำลังทำตามบทเดิม โดยไม่รู้ว่าคราวนี้พวกเขากำลังเล่นกับใคร

แต่หานหมิงเย่รู้ว่าตัวเขาต้องระวังตัว นี่เป็นเพียงการเผชิญหน้าครั้งแรก และเขาต้องแสดงบทบาทของตัวเองให้สมบูรณ์แบบ บทบาทของคนที่ไม่รู้อนาคต ของคนที่กำลังจะตกหลุมรักเฉินเจียหลิงอีกครั้ง

"แล้วเราก็มาดูกันว่าผลมันจะยังเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า" หานหมิงเย่เปรยกับตนเองก่อนจะเดินลงบันไดไปยังห้องทำงานของเขา ถ้าเขาจะเอาชนะศัตรูที่วางแผนกันมาอย่างดี เขาก็ต้องเตรียมการณ์ให้พร้อมรับมือ โชคยังดีที่เขารู้เหตุการณ์ล่วงหน้า อย่างน้อยชาตินี้เขาก็มีต้นทุนในการสู้แล้วครึ่งหนึ่ง

เสียงหัวเราะเบาๆ ลอดออกมาจากห้องประชุมที่เขาเพิ่งออกมา เสียงที่ทำให้หานหมิงเย่ยิ่งมุ่งมั่นในภารกิจของเขา

การเอาคืนได้เริ่มขึ้นแล้ว