ร่างเล็กงัวเงียตื่นขึ้นมาในตอนเช้า หัวของเธอหนักอึ้งเหมือนมีของหนักทับอยู่ตลอดเวลาหลังจากผ่านศึกหนักเมื่อคืนมา ทำให้เช้านี้เธอรู้สึกเมาค้างเป็นอย่างมาก 

ไอญารินทร์ลุกขึ้นนั่ง และมองไปรอบ ๆ ห้อง เธอกำลังจะหันไปปลุกพี่สาวที่นอนอยู่ข้างกาย ทว่าเมื่อเห็นว่าคนที่นอนอยู่ด้วยนั้นไม่ใช่พี่สาวแต่เป็นชายหนุ่มที่พยายามหลีกหนีมาโดยตลอด หญิงสาวตกใจจนแทบช็อกเมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าที่ตัวนั้นไม่มีอยู่บนตัวเลยสักชิ้น แต่ดันไปกองอยู่ที่พื้นบริเวณข้าง ๆ เตียง

หญิงสาวลงจากเตียงแล้วรีบใส่เสื้อผ้าค่อย ๆ แอบออกไปจากห้องทันที และในเวลาเดียวกันนั้นประตูห้องตรงข้ามซึ่งเป็นห้องของเธอกับพี่สาวก็เปิดออกมาพร้อมกัน คนที่เปิดประตูออกมานั้นคือภัทร ทั้งคู่ตกใจทำหน้าเลิ่กลั่กให้กัน ก่อนจะเดินสวนกันกลับเข้าห้องไป

ไอญารินทร์ยืนมองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงเธอก็หวนนึกถึงชายอีกคนเช่นกัน มือเล็กทุบไปที่หัวตัวเองอย่างโมโห เมื่อเริ่มจะจำเรื่องราวเมื่อคืนได้ราง ๆ 

"นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่กินเหล้าอีกตลอดชีวิต"

เธอบ่นพึมพำกับตนเองเพราะกลัวว่าพี่สาวจะตื่น 

เมื่อภัทรกลับเข้าไปในห้องก็เห็นตรีธารายังคงนอนหลับไม่รู้เรื่องจึงปลุกอีกฝ่ายตื่นขึ้น 

"เฮ้ย! ตื่นได้แล้ว ... ตื่นมาให้คำอธิบายกูเดี๋ยวนี้"

ภัทรร้องเรียกพร้อมทั้งเข้าไปเขย่าตัว และดึงแขนเพื่อนรักให้ลุกขึ้นนั่ง

"อะไรของมึงวะ ปลุกกูทำไมแต่เช้า"

ตรีธาราตื่นขึ้นมาในสภาพที่ยังเมาขี้ตาอยู่ สีหน้าง่วงนอนมองไปที่เพื่อนของเขาพร้อมกับขยี้ตาเบา ๆ 

"ทำไมน้องไอถึงมาอยู่นี่ได้"

ภัทรหรี่ตาจ้องเอาคำตอบจากเพื่อนสนิท

ธามมีสีหน้าเลิ่กลั่กทันทีและกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องเพื่อมองหาคนที่อยู่ด้วยกันเมื่อคืน

"ไม่ต้องมองหาหรอก น้องเขากลับไปแล้ว"

ภัทรยิ้มแล้วเดินไปหยิบของเตรียมจะไปอาบน้ำ 

"แล้วมึงล่ะ ไปนอนไหนมาเมื่อคืน"

ธามเอ่ยขัดคนที่ทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำ ทำให้ภัทรถึงกลับชะงัก และหันไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่บนเตียง

"นอนไหนอะไรของมึง กูเมาแล้วหลับอยู่โซฟาข้างบนนู้น"

น้ำเสียงติด ๆ ขัด ๆ พร้อมสายตาที่ล่อกแล่กเผยให้เห็นพิรุธ 

"หึ!"

ริมฝีปากหนาของคนถามยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างรู้ทัน เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนกำลังโกหก 

วันนี้มีกิจกรรมดำน้ำในตอนบ่าย ทุกคนบนเรือต่างก็เปลี่ยนชุดเตรียมพร้อมสำหรับการไปดำน้ำ แต่ขาดหญิงสาวไปหนึ่งคน 

"ไอญาล่ะ"

พี่เมเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าสมาชิกบนเรือขาดหายไป 

"ไอญามันบ่นปวดหัวอะ เลยปล่อยให้นอนพักอยู่ที่ห้อง"

ขวัญจิราตอบออกไป 

"ถ้ามากันครบแล้วงั้นพวกเราไปกันเถอะ"

คะนิ้งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าสมาชิกมากันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว 

ทุกคนต่างทยอยลงเรือเล็กเพื่อที่จะไปยังจุดที่จะดำน้ำ ธามซึ่งอยู่หลังสุดก็เดินไปตบหลังภัทรเบา ๆ อีกฝ่ายจึงหันมามองหน้าเจ้าของมือหนานั้นอย่างรู้ใจ เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักรับรู้แล้วตรีธาราก็เดินกลับเข้าไปในเรือ 

"อ้าว ธามล่ะ"

มาร์คเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อมองหาเพื่อนไม่เจอ 

"มันท้องเสียน่ะ มันบอกให้พวกเราไปกันเลย"

ภัทรแก้ต่างให้กับเพื่อนของเขา ทุกคนก็ไม่ได้เอะใจอะไร 

ชายหนุ่มกลับขึ้นไปบนเรือพร้อมเดินไปที่ห้องนอนของไอญารินทร์

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามที คนอยู่ในห้องหันไปมองด้วยความรู้สึกแปลกใจ พี่ขวัญกลับมาเอาอะไรหรือเปล่า?

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกทีเธอจึงลุกขึ้นไปเปิด 

"แป๊บหนึ่ง รอหน่อยก็ไม่ได้"

หญิงสาวบ่นพร้อมเดินไปตรงไปที่ประตูห้อง เมื่อประตูของห้องนอนถูกเปิดออกก็เผยให้เห็นชายร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าห้อง ใบหน้าเล็กแสดงสีหน้าตกใจเมื่อเห็นเขา 

"หลบหน้าฉันทำไม!"

เขาเอ่ยออกมาเสียงแข็ง สีหน้าและแววตาที่มองคนตรงหน้านั้นเอาเรื่องชัดเจน

"ไอเปล่าหลบค่ะ"

หญิงสาวตอบออกไป โดยไม่เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย

"คุณมีธุระอะไรคะ?" 

"ทำไมไม่ไปดำน้ำกับคนอื่น"

ตรีธารายืนกอดอกพิงขอบประตูเอ่ยถามหญิงสาว

"ไอปวดหัวนิดหน่อยค่ะ"

คนตัวเล็กตอบกลับไปอย่างนั้น ไม่กล้าสบสายตากับคนตรงหน้า ชายหนุ่มเองก็จ้องอีกฝ่ายไม่ลดละอย่างด้วยต้องการคำตอบจากเธอ

"โกหก!"

เสียงแข็งของเขาตอบกลับไปในทันที 

ไอญารินทร์เงยหน้าขึ้นไปจ้องเขาตาเขม็ง

"ถ้าหมดธุระแล้วก็กลับไปค่ะ ฉันต้องการพักผ่อน"

เธอเอ่ยขึ้นบอกพร้อมกับดันแผงอกเขาให้ถอยออกไป แต่ชายหนุ่มกลับจับข้อมือหญิงสาวเอาไว้แน่นพร้อมดันเธอเข้าไปในห้อง แล้วผลักร่างเล็กให้ล้มลงไปบนเตียง ก่อนใช้มือแข็งแรงของตัวเองล็อกข้อมือเล็กนั้นจมลงไปกับที่นอนหนา 

"คุณจะทำอะไร! ปล่อยฉันนะ!"

ไอญารินทร์ตะโกนใส่คนตรงหน้า น้ำเสียงที่ดังออกมานั้นแสดงออกมาชัดเจนว่าไม่พอใจเขา

"รื้อฟื้นเรื่องเมื่อคืนกันหน่อยดีไหม"

เสียงแหบพร่ากระซิบเอ่ยถามข้าง ๆ หูชวนให้คนได้ฟังรู้สึกขนลุกเป็นอย่างมาก

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!"

คนใต้ร่างตะคอกใส่พร้อมมองไปที่ประตูด้วยกลัวว่าจะมีคนผ่านมาได้ยิน เพราะตอนนี้ประตูยังคงเปิดโล่งเอาไว้อยู่

"เหอะ! ไม่ต้องกลัวคนจะรู้หรอก ไม่มีคนอยู่บนเรือนี้แล้ว มีแค่เราสองคน"

ธามทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่ จนคนใต้ร่างชักจะรู้สึกรำคาญเขาเต็มทน 

"แค่ครั้งเดียว ฉันไม่ถือค่ะ ช่วยลืมเรื่องเมื่อคืนไปแล้วห้ามพูดถึงมันอีกนะคะ"

คนตัวเล็กทำหน้าไม่พอใจพร้อมกับเบือนหน้ามองไปทางอื่น 

"นี่ผมเสียตัวให้คุณแล้วนะ คุณไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรผมหน่อยเหรอ?"

ชายหนุ่มทำสีหน้าน้อยอกน้อยใจทำให้หญิงสาวรู้สึกหมั่นไส้เป็นอย่างมาก 

"ฉันบอกให้คุณหยุดพูดไงคะ!"

ไอญารินทร์ขบกรามแน่นตะโกนบอกเขาออกไป เมื่อคนตรงหน้าเอาแต่พูดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน 

"เมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกันนะ"

ธามมาเพื่อที่จะพูดคุยเรื่องนี้กับเธอโดยเฉพาะ เพราะเขาเองก็แอบกังวลอยู่เช่นกัน 

"ฮะ! คุณว่าไงนะ"

หญิงสาวอุทานออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ ปกติเธอจะกินยาคุมกำเนิดอยู่เป็นประจำ แต่พอเลิกกับแฟนเก่า เธอก็หยุดกินไปเป็นอาทิตย์แล้ว 

"ไม่ได้พกถุงมา ใครจะไปคิดว่าแค่มาเที่ยวกับเพื่อนจะโดนผู้หญิงลวนลามกลางดึกแบบนี้!"

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งและจ้องหน้าหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ พร้อมพูดออกไปเสียงดัง 

ไอญารินทร์รีบกระโดดเข้าไปเอามืออุดปากเขาเอาไว้ เพราะกลัวใครจะมาได้ยิน ถึงแม้คนอื่น ๆ จะไม่อยู่แต่บนเรื่องมีกัปตันและพนักงานอยู่ ซึ่งหญิงสาวก็เป็นคนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปคงแย่แน่ ๆ อีกทั้งเธอยังรู้สึกเขินอายกับการกระทำของตัวเองเมื่อคืน 

"อื้อออ อื้อออ"

ชายหนุ่มพยายามจะพูดแต่โดนมือเล็กปิดปากล็อกคอเอาไว้แน่น 

"ถ้าคุณไม่หยุดพูดเรื่องนี้ฉันเอาคุณตายแน่!"

น้ำเสียงแข็งขู่ออกไป มือก็ปิดปากและล็อกคอเขาเอาไว้แน่นจนจะหายใจไม่ออก 

"ออมแอ้ว ๆ"

เสียงอู้อี้ของคนร่างสูงดังขึ้น และส่งสัญญาณบอกว่าเขายอมแล้ว ให้หญิงสาวปล่อย เธอจึงยอมปล่อยแต่โดยดีพร้อมกับจ้องชายหนุ่มด้วยสายตาอาฆาต 

"คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกค่ะ แค่ใช้ชีวิตของคุณแบบปกติต่อไปก็แค่นั้น ถ้าเกิดท้องขึ้นมาจริง ๆ ฉันก็ไม่เก็บเขาเอาไว้หรอกค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา 

สีหน้าชายหนุ่มถึงกับเปลี่ยนไปทันที เมื่อได้รู้ความคิดของอีกฝ่าย ธามค่อนข้างอ่อนไหวกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ตัวเขาเองก็มีหลานชายซึ่งเป็นลูกของเธียร์ผู้เป็นน้องชาย ความรักความเอ็นดูที่มีต่อหลานชายยิ่งทำให้อยากจะมีลูกเป็นของตัวเอง ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจในคำพูดของหญิงสาวเมื่อครู่

"ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะ แม้เขาจะไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ แต่เขาก็สมควรที่จะมีชีวิตต่อไปเพื่อลืมตาดูโลกใบนี้ การที่คุณไปทำลายชีวิตของคนที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรมันเป็นเรื่องที่ไม่ดี หวังว่าคุณจะมีความเป็นมนุษย์สักนิดนะ"

เขาเอ่ยบอกกับอีกฝ่ายน้ำเสียงและสีหน้าค่อนข้างจริงจัง พร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป 

"เอ้า ... จริงจังอะไรของเขา คนที่อุ้มท้องก็เป็นฉัน คุณจะมาเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรขนาดนั้น เหอะ! น่ารำคาญชะมัด!"

หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนที่เตียงด้วยอารมณ์หงุดหงิด 

ทั้งสองคนอยู่บนเรือด้วยกันแต่ก็ไม่ได้สนทนาอะไรกัน ธามเองก็นอนอ่านหนังสือรับลมชมวิว ส่วนไอญารินทร์ก็เดินถือจานข้าวมานั่งกินอยู่บริเวณเดียวกับเขา หญิงสาวมองท่าทีของชายหนุ่มที่นั่งนิ่งโดยไม่ได้หันมามองหรือสนใจเธอ 

"เหอะ! แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องมีคนมากวนประสาท"

ไอญารินทร์ก็นั่งกินข้าวเล่นโทรศัพท์ไป ไม่นานชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินมาทางที่เธอนั่งอยู่ 

"ผู้หญิงอะไรใจดำอำมหิต!"

เขาทิ้งประโยคนี้ให้กับคนที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ ก่อนจะเดินลงบันไดไปชั้นล่างของเรือ หญิงสาวได้ยินดังกล่าวก็ทำสีหน้ามึนงง

นี่เขาจะเล่นสงครามประสาทกับฉันใช่ไหม?

กว่าทุกคนจะกลับมาก็ตอนเย็นแล้ว ก่อนจะแยกย้ายกันไปเตรียมตัวสำหรับรับประทานอาหารเย็นร่วมกันในค่ำคืนนี้ 

"เสียดายน้องไอกับธามไม่ไปด้วยกัน สนุกมากเลย"

เอมเอ่ยขึ้นพร้อมมองไปที่ทั้งสองสลับกัน 

"เอ่อ ... ไอรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยค่ะเลยไม่ได้ไปด้วย แอบเสียดายเหมือนกันค่ะ"

หญิงสาวยิ้มแห้งตอบกลับรุ่นพี่ เธอมองไปที่ตรีธาราที่เวลานี้ยังคงนั่งนิ่งไม่ได้สนใจคำถามจากเพื่อนเลยสักนิด ชายหนุ่มยังคงมุ่งมั่นทานข้าวของตนเองไป ท่าทีของเขาทำเอาไอญารินทร์รู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก 

"สองคนทำอะไรกันบนเรือเหรอวันนี้?"

คำถามของภัทรทำเอาไอญารินทร์ตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง แต่ก็ต้องรีบเก็บอาการไว้ให้นิ่งที่สุด เมื่อทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างจ้องมองมาที่พวกเธอทั้งคู่เพื่อรอฟังคำตอบ

"คำถามมึงนี่แปลก ๆ นะไอ้ภัทร"

ชลหันไปเอ่ยกับเพื่อนชายของเขา 

ไอญารินทร์มองไปทางตรีธาราเพื่อหวังให้เขาช่วยตอบคำถามนี้ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ให้ความสนใจนี้ของเพื่อนเลยสักนิด หญิงสาวจึงถอนหายใจเบา ๆ แล้วตอบคำถามนี้ออกไป 

"ไอกินยาแล้วก็นอนพักค่ะ ส่วนพี่ธามไอก็ไม่รู้เหมือนกัน"

พูดจบหญิงสาวก็ก้มหน้ากินอาหารของเธอต่อไป 

"แล้วมึงล่ะ?"

ภัทรหันไปเอ่ยถามเพื่อนชายของเขา 

"เรื่องของกู!"

ธามตอบออกไปด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบน้ำเสียงกระแทกกระทั้น

"สองคนนี้ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย ดูแปลก ๆ ทั้งคู่เลย"

พี่เมเอ่ยถามออกมาเมื่อสังเกตเห็นว่าตั้งแต่มารับประทานอาหารทั้งคู่ไม่ได้คุยกันเลยสักคำ อีกทั้งชายหนุ่มก็ไม่ค่อยชวนคุยหรือให้ความสนใจไอญารินทร์เหมือนก่อนหน้านี้

ธามเงยหน้าและมองไปทางหญิงสาวนิ่ง ๆ เธอเองก็สบตาเขากลับมา

"เปล่านี่ครับ ผมกับน้องพึ่งจะเจอกันเมื่อวานเอง จะให้มีเรื่องทะเลาะอะไรกันละครับ"

ธามตอบกลับรุ่นพี่ออกไปด้วยสีหน้านิ่ง ๆ 

"อย่างงั้นก็แล้วไป เห็นตึง ๆ ทั้งคู่นึกว่าทะเลาะอะไรกันตอนพวกพี่ไม่อยู่"

พี่เมหันไปคุยกับธาม

เธอเป็นผู้อาวุโสสุดในเรือ เมื่อเห็นน้อง ๆ ดูผิดปกติถามไถ่ก็เป็นธรรมดาด้วยความเป็นห่วง 

"ไม่มีอะไรหรอกครับ"

ชายหนุ่มตอบกลับรุ่นพี่ออกไปเพื่อให้ทุกคนสบายใจขึ้น