มาเบลทำหูทวนลมไม่สนใจคำพูดยั่วเย้าของอีกฝ่าย รีบกุลีกุจอค้นหาชุดทำงานจะได้กลับเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ จังหวะหันหลังไม่ระวังตัว ร่างเพรียวบางพลันถูกท่อนแขนหนาโอบช่วงเอว ด้วยสรีระที่แตกต่างกัน คนที่เสียเปรียบจึงเพลี่ยงพล้ำร่วงตกลงไปบนเตียงนอน

“ว้าย! ทำอะไรของคุณ! ลุกออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“ฮึ! ฮาฮ่าๆ ให้ตายสิ ปากเล็กๆ ของเธอนี่มันน่าโดนสักทีจริงๆ ออกคำสั่งกับใครไม่ทราบ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

ศัตรูที่กล้าลูบคมเขาจุดจบไม่สวยสักราย ยิ่งพวกปากดียิ่งชวนให้คึกคักเวลาได้ทรมาน คำถามคือ ผู้หญิงตัวเล็กบอบบางที่แค่ออกแรงนิดหน่อยก็สามารถตายคามือได้คนนี้ ไปเอาความกล้ามาจากไหน หรือเป็นม้าพยศรอให้กำราบ

มาเบลใจกระตุก เกิดความหวั่นวิตกเมื่อถูกสายตาเยียบเย็นจ้องมอง เธอก็แค่ป้องกันตัวเวลาถูกคุกคาม จนเกือบจะลืมไปว่าคนตรงหน้าไม่ใช่นักเลงหัวไม้ข้างถนน แต่เป็นไอ้ชั่วที่น่าจะโหดเหี้ยมกว่าหลายขุม

“ฉันรู้แค่ว่าคุณเป็นเจ้าหนี้ของพ่อ คนที่บังคับให้ฉันมาชดใช้ในสิ่งที่ไม่ได้ก่อ ชอบรังแกคนไม่มีทางสู้”

น้ำเสียงของหญิงสาวอ่อนลงไปมาก แต่ฟังแล้วเหมือนจะต่อว่าเขาทางอ้อมเรียกร้องหาความยุติธรรม มิหนำซ้ำตอนนี้หญิงสาวยังเริ่มเบะปากราวกับน้อยเนื้อต่ำใจนักหนา น่าสนใจจริงๆ ถ้าร้องไห้พร้อมกับครวญครางไปด้วยคงจะเป็นภาพที่งดงามไม่ใช่เล่น คิดขึ้นมาก็ครึ้มอกครึ้มใจ เบื้องล่างพลันเกิดปฏิกิริยา

“นี่คุณ!” จู่ๆ เขาก็กดเอวลงมาทับ ทำให้ส่วนที่ไม่ควรจะใกล้ชิดแนบสนิทกัน โดยมีเพียงผ้าชั้นบางขั้นกลางไว้ มาเบลลนลานขนลุกวูบ ตื่นตระหนกเสียจนกระบอกตาร้อนผ่าว ความน้อยใจที่ตกเป็นเบี้ยล่างยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก

“ฉันแข็งแล้ว คงรู้ใช่ไหมว่าต้องจัดการมันยังไง ฝึกให้เก่งตั้งแต่ตอนนี้ซะสิ เดี๋ยวพอเริ่มรับแขกเธอจะได้ทิปหนักๆ”

แววตาฉ่ำชื้นของคนหน้าหวานเจือความขุ่นเคืองขึ้นมาทันใด มาเบลอยากฟาดผู้ชายเลวคนนี้สักที แต่ไม่มีใครให้ความกล้านั้นกับเธอ จึงทำได้เพียงยอมรับชะตากรรม สองมือถูกนำพาลงไปเบื้องล่าง ปลดเข็มขัดรูดซิบกางเกงตัวแพงลง ทุกอย่างดำเนินไปเช่นค่ำคืนแรกที่ได้เจอกัน สัตว์ร้ายกระหายคลุ้มคลั่งในฝ่ามือ พอถูกสัมผัสผ่อนหนักผ่อนเบาไปยกหนึ่ง ก็ร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะคำรามแตกพุ่งได้ทุกเมื่อ

มาเบลอึดอัดจะแย่ กลับต้องมาเสียสมาธิไปกันใหญ่เพราะเสียงหอบหายใจที่ทุ้มต่ำวนเวียนอยู่ข้างใบหู

“อย่างนั้นแหละ เริ่มเก่งแล้ว” ริมฝีปากร้อนเร่าชมเชย ก่อนจะขยับไล่ลงมาพรมจูบที่แอ่งไหปลาร้า ดอมดมผิวกายซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นครีมอาบน้ำราคาถูก น่าแปลกที่เขาดันชอบเสียได้ กลิ่นผู้หญิงยากจนต้องต่อสู้ดิ้นรนในเมืองใหญ่ ทั้งที่รายได้จากการทำงานในคาสิโนมีพอสามารถซื้อของแพงๆ มาใช้ แต่ก็ยังไร้เดียงสาและดื้อรั้นท้าทายอำนาจของเงิน

นับเป็นรสชาติแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อนสำหรับคาชา ยิ่งเมื่อกลิ่นนี้คละเคล้าอยู่บนผิวเนียนนุ่ม ยิ่งกระตุ้นอารมณ์เสียจนเขาแทบจะทนไม่ไหว ฝ่ามือหยาบกระตุกผ้าขนหนูผืนบางหลุดลุ่ย ไม่รอให้หญิงสาวตั้งตัวริมฝีปากร้อนฉ่าก็ตะปบลงไป ดูดดึงก้อนเนื้อขาวผ่องไซส์ใหญ่ พร้อมตวัดลิ้นใส่ยอดปทุมถันที่แข็งเป็นไตจนเกิดเป็นเสียงลามกหยาบโลน

“อ๊ะ! อย่า…อย่ากัดนะ” ทำไมถึงทั้งกัดทั้งดูดแรงตลอด คนอย่างเขาคงไม่เคยถนอมหญิงสาวเลยสินะ

มาเฟียหนุ่มช้อนสายตาขึ้น ลิ้นที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำลายยิ่งละเลงหนักลงบนเนินหน้าอกของเธอ มาเบลบิดส่าย มือที่ประคองท่อนลำเนื้อใหญ่พลันออกแรงเพิ่มไม่รู้ตัว นั่นทำให้คาชาที่กำลังกระหยิ่มยิ้มย่องนิ่วหน้า เธอบีบแรงเกินไปแล้ว

“อืม!” ชายหนุ่มร่างหนาคำรามในลำคอแล้วรีบยกตัวขึ้น ฝ่ามือหยาบกอบกุมความใหญ่ของตน ชักรูดสองสามครั้งก่อนฉีดพ่นน้ำคาวหนืดลงบนอกอิ่มและหน้าท้องนวลเนียน

ไม่ได้ปลดปล่อยมานานปริมาณของเหลวเข้มข้นจึงมากกว่าปกติ มาเบลนึกว่าตัวเองจะต้องจมน้ำกามของเขาตาย เสร็จออกมาทีเดียวเล่นเปรอะเปื้อนไปทั่วจนกระเด็นมาโดนหน้าเธอ

“ฮู่ว! รู้ไหมว่านี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเสร็จได้กับแค่ใช้มือ เอาล่ะทีนี้อ้าขาออก…”

“ฉัน…ฉันต้องไปทำงานหาเงินมาใช้หนี้ ถ้าคุณทำ…” มาเบลหุบขาแน่น ให้ตายก็ไม่ยอมอ้าขาง่ายๆ เด็ดขาด

“เป็นลูกหนี้ที่รู้ความดีแฮะ ไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า เห็นฉันใจร้ายถึงขั้นกินฟรีไม่จ่ายค่าตัวเหรอ ฉันให้เธอเท่ากับทำงานหนึ่งปีไปเลยเป็นไง มากพอจะยอมอ้าขาออกหรือยัง”

มาเบลคำนวณตัวเลขในหัวอย่างรวดเร็ว ทำงานที่คลับในคาสิโนได้เงินเดือนสามหมื่นแยกทิปต่างหาก เมื่อบวกเงินเดือนร้านอาหารอีกสามหมื่น จะได้หกหมื่น คูณสิบสองเดือน ในหนึ่งปีรวมกันจะได้เจ็ดแสนกว่าบาท เป็นจำนวนหนี้ที่จะลดทอนลงได้อย่างรวดเร็ว เพียงแค่อ้าขาออก ให้ตายเถอะ ถ้ารักศักดิ์ศรีนักหนาอย่างปากว่าก็ไม่น่าจะลังเลแล้วปฏิเสธไปซะ แต่นี่เธอกลับเกิดความคิดจะพลีกายตอบรับข้อเสนอเสียอย่างนั้น

“ไม่ ฉันจะ…จะไปทำงาน” จะว่าเธอโง่ก็ช่าง แต่เธอจะไม่ยอมเขาไปมากกว่านี้แล้ว แค่เรื่องหนี้ก็กดขี่กันมากพอ ต่อให้เป็นหนูในรังหมาป่า เธอก็จะยึดมั่นเอาไว้ จะไม่ยอมสูญเสียความตั้งใจและปล่อยตัวเด็ดขาด มาเบลจมอยู่กับความฟุ้งซ่านจนไม่ทันได้สังเกตว่าขณะนี้ชายหนุ่มกำลังมองเธอด้วยแววตายิ้มๆ

ทันใดนั้นคาชาก็ก้าวขาลงจากเตียง “ได้ ในเมื่อเธอต้องการแบบนั้น ฉันก็ไม่บังคับ”

ยัยเด็กน้อยคงไม่รู้หรอกว่าตัวเองพลาดอะไรไปบ้าง เขาไม่เคยเอ็นดูผู้หญิงคนไหนจนหยิบยื่นข้อเสนอให้แบบนี้มาก่อน ก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าแม่คนเก่งจะฝืนต่อต้านไปได้อีกนานสักเท่าไร

มาเบลรอดกรงเล็บปีศาจมาได้แบบเฉียดฉิว รีบผุดลุกเข้าไปล้างเนื้อล้างตัวอีกรอบทันที เธอยังไม่หายโมโหความคิดมักง่ายของตัวเอง ขณะล้วงมือลงไปเบื้องล่าง ยิ่งต้องหน้าร้อนผ่าวเมื่อพบว่ามันมีของเหลวเหนียวลื่นเต็มไปหมด

“ไม่นะ ฉันไม่ควรมีอารมณ์ร่วมกับเขาสิ ไอ้น้องสาวไม่รักดี ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ”

เธอรีบจัดการทำความสะอาด พอเดินมาส่องกระจกก็ถึงกับตกใจ พวงแก้มที่แดงแจ๋ราวกับมะเขือเทศสุกตอนนี้ ช่างเป็นภาพที่น่าอับอายเหลือเกิน ตลอดเวลาเจ้ามาเฟียนั่นก็เห็นเธอที่เป็นเช่นนี้เหรอ น้ำเย็นถูกกวักใส่หน้ายกใหญ่ จนแน่ใจว่าอุณหภูมิร่างกายกลับสู่สภาวะปกติ มาเบลจึงเปลี่ยนชุดแล้วเดินออกมา

“ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีกล่ะ”

“ทางผ่าน เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอทำงานก่อน”

ที่ร้านอาหาร ล่วงเข้าสู่ยามบ่ายแล้วแต่ลูกค้าในร้านก็ยังนั่งกันเต็มทุกโต๊ะ มีทั้งที่เป็นคนของแก๊งค์มาเฟียและลูกค้าทั่วไป พอเด็กเสิร์ฟสาวโผล่หน้ามาได้สักที เถ้าแก่เนี้ยที่ยุ่งจนหัวหมุนกำลังจะเอ่ยปากบ่น พลันต้องเก็บถ้อยคำกลืนลงคอ เพราะทันที่มาเบลก้าวขาเข้ามา เหล่าลูกน้องมาเฟียทั้งหลายในร้านจู่ๆ ก็ผุดลุกขึ้นยืนกะทันหัน ทั้งยังส่งเสียงทำความเคารพพร้อมกัน ราวกับอยู่ในค่ายทหารก็ไม่ปาน

“นายครับ!”

มาเบลถูกเสียงที่ดังกระหึ่มไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้สะดุ้งตกใจ เธอนึกว่าฉากต่อไปจะเป็นคนอาละวาดตีกัน แต่ไม่ใช่ พอหันไปทางด้านหลังก็พบต้นตอที่ทำให้ลูกค้าท่าทางน่ากลัวพวกนี้ตื่นตระหนก

“คุณยังจะตามมาทำไม”

“มาอธิบายกับเถ้าแก่ไง ว่าทำไมเธอถึงได้มาทำงานสาย” คาชาโบกมือให้ลูกสมุนตามสบาย

ส่วนตัวเขาก้าวมาข้างหน้ามาเบล วางมือลงบนไหล่ของเธออย่างสนิทสนม “เป็นความผิดของผมเองครับเถ้าแก่ ผมให้เธอนวดอยู่ก็เลยมาส่งทำงานสาย พอดีเส้นมันตึงจัดจนทนไม่ไหวน่ะครับ”

เถ้าแก่เนี้ยเบิกตากว้าง พวกลูกน้องอันธพาลที่ด้านหลังพอได้ยินเข้าก็อึ้งอ้าปากเหวอไปตามๆ กัน อย่าบอกว่าน้องสาวเด็กเสิร์ฟคนสวยเป็นคนของนายใหญ่นะ แล้วที่ผ่านมาพวกเขาหยอกเย้าพูดจาแทะโลมเธอ ไม่ไปถึงหูคนแล้วเรอะ

“ไม่เป็นไรจ้ะ มาสายแค่ครั้งเดียวเอง เจ๊ไม่ว่าอยู่แล้ว”