ความสงสัยใคร่รู้ในตัวเธอมันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ กว่าจะรู้ตัวหญิงสาวก็มายืนอยู่ที่หน้าโรงแรมเสียแล้ว เธอคาดว่าเธียร์น่าจะมาพักที่โรงแรมธาราแกรนด์ โรงแรมชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวของเขานั่นเอง

นลินมาถึงโรงแรมด้วยความรู้สึกประหม่าและไม่แน่ใจว่าเธอจะเจออะไร หญิงสาวเดินตรงไปที่แผนกต้อนรับเพื่อสอบถามข้อมูลการเข้าพักของชายหนุ่ม

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ ?”

พนักงานสาวเอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ไม่ทราบว่าที่นี่มีแขกที่ชื่อว่า คุณธีรติ สิงหบดินทร์ หรือเปล่าคะ ?”

นลินถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“สักครู่นะคะ”

พนักงานสาวเมื่อได้ยินชื่อก็ทำสีหน้าเลิ่กลั่กแล้วหันไปพูดกับพนักงานอีกคน

ลินลดากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ระหว่างที่รอคำตอบจากพนักงานต้อนรับ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อเธียร์เดินออกจากลิฟต์พร้อมผู้หญิงคนหนึ่ง

ภาพที่เธอเห็นคือ...ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ชวนให้ผู้ที่พบเห็นเข้าใจผิดได้ง่ายโดยเฉพาะตัวเธอเอง หญิงสาวจ้องเขม็งไปที่พวกเขาสองคน ความไม่พอใจเผยออกมาทางสีหน้าของเธออย่างชัดเจน นลินปรี่เข้าไปหาทั้งคู่

เมื่อเธียร์เห็นหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังเดินตรงมา ชายหนุ่มตกใจหน้าซีดเผือดทันที ลินลดาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนเป็นอึมครึมราวกับว่ากำลังจะเกิดพายุลูกใหญ่

หญิงสาวปรายตามองทั้งคู่สลับกันก่อนจะถามอย่างเอาเรื่องด้วยใบหน้าบึ้งตึง

“นี่น่ะเหรองานที่คุณบอก ?”

“คุณมาทำอะไรที่นี่” เขาทักหญิงสาวด้วยความสงสัย

“ฉันต่างหากต้องถาม ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่ กับนังนี่ !”

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงใส่อารมณ์พร้อมกับจ้องไปที่ผู้หญิงซึ่งยืนอยู่ข้างเขา

“มาคุยกันหน่อยลิน”

ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ พลางยื่นมือมาคว้าข้อมือของเธอหวังจะพาไปหาที่พูดคุยเป็นการส่วนตัว แต่เธอกลับสะบัดมือของเขาออก

“ไม่ค่ะ”

ลินลดาตอบด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะหันไปหาหญิงสาวที่ยืนทำหน้าตาใสซื่ออยู่ข้าง ๆ เขา

“เธอไม่รู้เหรอว่าผู้ชายเขามีเจ้าของแล้ว หรือว่ารู้...แต่ก็ยังอยากได้ของคนอื่น...หน้าไม่อาย !”

ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของนลินเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและจริงจัง

หยาดพิรุณตกใจ เธอถอยไปหลบอยู่หลังเธียร์ เมื่อลินลดาเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งโกรธจนแสดงออกผ่านสีหน้าอย่างชัดเจน

“นลิน !”

ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยปรามด้วยเสียงอันดัง ผู้คนที่อยู่แถวนั้นจึงหันมามองอย่างสนใจ บ้างก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิป เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคือนางแบบสาวซึ่งเป็นที่รู้จักอย่างลินลดา

นางแบบสาวมองเขาด้วยแววตาโกรธเคือง

“คุณปกป้องมันหรือคะ ?”

เธอน้อยใจเสียจนเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ

ชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจพร้อมกับจ้องมองเธอด้วยสายตาแฝงความผิดหวัง 

“มาคุยกันหน่อย”

ธีรติกดเสียงต่ำพยายามไม่ใส่อารมณ์ เพราะเข้าใจดีว่าตอนนี้เธอคงจะร้อนรุ่มดั่งมีไฟแผดเผาอยู่ภายใน 

“ไม่ค่ะ ! ถ้าจะคุย...ก็คุยตรงนี้เลยสิคะ”

ลินลดาขึ้นเสียงใส่ จนทุกคนต่างพุ่งความสนใจมาที่พวกเขาสามคน 

“พี่เธียร์คะ ฟ้าขอตัวไปรอที่รถนะคะ”

หยาดพิรุณเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยเสียงสั่นเครือ แววตาดูเหมือนจะร้องไห้

“พี่คงไปด้วยไม่ได้แล้ว เดี๋ยวพี่ให้เลขาของพี่ไปเป็นเพื่อนแล้วกัน”

พูดจบชายหนุ่มก็มองไปที่คุณจี ซึ่งเป็นเลขาและกำลังยืนรออยู่ที่รถหน้าประตูโรงแรม 

“คะ ?”

หยาดพิรุณมีสีหน้างุนงง ตอนแรกทั้งคู่วางแผนว่าจะไปรับประทานอาหารด้วยกัน

เธอยังไม่ทันตอบ ชายหนุ่มก็ลากแขนหญิงสาวอีกคนเดินไปเสียแล้ว

น้ำฟ้ามองตาม เผลอกำหมัดและขบกรามแน่น เธอพยายามข่มอารมณ์โกรธของตนเองเอาไว้เมื่อรู้ว่าตนกำลังพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงคนนั้น

ขณะที่อีกฝั่งนั้น นลินยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อเธียร์เลือกจะอยู่กับเธอแทนที่จะไปกับอีกคน

“โอ๊ย ลินเจ็บนะคะ”

เธอโอดครวญพลางคิดในใจ...ดึงแรงขนาดนี้ถ้าเกิดล้มหน้าฟาดขึ้นมามีหวังได้ทำจมูกใหม่แน่ ๆ 

ชายหนุ่มร่างสูงไม่พูดไม่จา แต่ดึงแขนพาเธอเดินตามเข้าลิฟต์ขึ้นไปที่ห้องเขาในทันที 

ปัง !

เธียร์ปิดประตูเสียงดังก่อนจะลากแขนนลินแล้วเหวี่ยงร่างเธอลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ ราวกับว่าเธอเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง คิดจะโยนก็โยน คิดจะลากก็ลาก ไม่ถนอมกันเลยสักนิด !

“ทำไมถึงมาที่นี่”

เขาเอ่ยถามคนตัวเล็กด้วยเสียงแข็ง แววตาเต็มไปด้วยโทสะ

“ก็มาหาคุณไงคะ มาดูว่าคุณกำลังคั่วกับนังชะนีตัวไหน โชคดี..มาถึงลินก็เห็นเลยไม่ต้องไปตามหาให้ยาก... เหอะ !”

หญิงสาวลุกขึ้นนั่งกลอกตามองเขา พร้อมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงประชดประชัน  

“ลินลดา !”

เขาเรียกชื่อจริงของเธอเพื่อเตือนสติ ให้หยุดประชดประชันเขาเสียที

“....”

ใบหน้าเรียวเชิดขึ้นก็จริง หากสายตากลับหลุบต่ำและริมฝีปากคว่ำลงในทันที

“จะคุยดี ๆ หรือจะเอากันไปคุยไป”

ร่างสูงทำสีหน้าจริงจังเมื่อเห็นว่าเธอกำลังใช้อารมณ์คุยกับเขา คำพูดไม่อายปากของเธียร์กลับชวนให้คนฟังอย่างลินลดาขนลุกซู่ขึ้นมาทันที 

“เหอะ ! เชิญคุณไปเอากับนังหน้าจืดของคุณนู่นค่ะ”

หญิงสาวตอบกลับด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“เมียก็อยู่นี่จะไล่ให้ฉันไปเอาคนอื่นทำไม...หืม”

นาน ๆ ทีเขาจะใช้คำนี้กับเธอ ทำให้คนฟังใจเต้นแรงอยู่เหมือนกัน แม้ว่าสุดท้ายเธออาจจะคิดไปเองก็ได้ ว่าเขายกสถานะเมียให้เธอ 

ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา แล้วลงนั่งข้าง ๆ พลางดึงร่างเธอไปกอดไว้ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง จมูกคลอเคลียอยู่ที่กกหูและซอกคอของนลิน

กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ บนตัวหญิงสาวช่างหอมหวานจนดึงดูดให้คนที่ได้สูดดมอยากจะกลืนกินมันเข้าไป 

“ฉันชอบน้ำหอมกลิ่นนี้”

...เพราะฉันรู้ว่าคุณชอบไงคะถึงได้ใช้กลิ่นนี้เวลาอยู่กับคุณ...

“ปล่อยลินค่ะ”

หญิงสาวทำเป็นเล่นตัวนิดหน่อยเพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม เพราะก่อนหน้านี้เธอกำลังโกรธเขาอยู่ 

ฟอดดด !

เธียร์ไม่สนใจคำพูดของเธอ เขาหอมแก้มนวลเพียงเพื่อสูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคย

“ฟังไม่รู้เรื่องหรือไงคะ”

คนตัวเล็กเอ่ยเสียงสั่นด้วยความรู้สึกที่สับสนภายในใจ 

ก่อนหน้านี้เขาอยู่กับผู้หญิงอีกคน ทั้งยังมีท่าทีปกป้องผู้หญิงคนนั้นอย่างออกนอกหน้า แต่ตอนนี้เขากลับมาทำแบบนี้กับเธอ มันช่างย้อนแย้งจนทำให้เธอสับสน 

“นี่เธอโกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันยังไม่ได้ไปเอากับใครสักหน่อย !”

...พูดออกมาได้อย่างไรต้องรอให้ไปเอาก่อนหรือไงคะ ลินถึงจะมีสิทธิ์โกรธ...ลินนลินคิดในใจ หากมิได้พูดออกมา

“อ้อ...ลินคงต้องรอให้คุณไปเอากับคนอื่นก่อนใช่ไหมคะ !” 

“ฟังก่อนได้ไหม มันไม่มีอะไรเลย ลินคิดไปเองทั้งนั้น ที่มาเนี่ย...ก็มาทำงานจริง ๆ ส่วนน้ำฟ้าเป็นลูกสาวเพื่อนคุณพ่อที่มาดูงานด้วยเฉย ๆ”

ร่างสูงพยายามที่จะอธิบาย

หญิงสาวทำสีหน้าครุ่นคิดว่าเขากำลังโกหกเธออยู่หรือเปล่า ดวงตากลมจ้องตาเขาเขม็งเพื่อจับผิดว่าเขาจะหลบสายตาเธอหรือไม่ 

“อะ ถ้าไม่เชื่อฉันโทรถามคุณพ่อตอนนี้เลยเอาไหม ?”

ชายหนุ่มควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเตรียมจะกดโทรออก

“ไม่ต้องแล้วค่ะ ลินไม่อยากรู้แล้ว” 

ท้ายที่สุดเธอก็ยอมเชื่อใจเขาเหมือนที่ผ่านมา นลินพยายามมองข้ามความเจ็บปวดของตัวเองเพื่อให้เธอยังมีเขาอยู่ตรงนี้

เธอเลือกที่จะเชื่อใจเขาแม้สุดท้ายไม่ว่าเขาจะโกหกเธอหรือไม่ก็ตามมันก็เป็นสิ่งที่เธอเลือกและตัดสินใจด้วยตัวของเธอเอง

ไม่นานหลังเกิดเรื่อง คลิปของเธอก็ถูกปล่อยจนว่อนโซเชียล โดยนักข่าวพาดหัวข่าวกันไว้ว่า...

‘นางแบบสาวชื่อดังบินตามหึงหวงฝ่ายชายถึงที่ ทะเลาะกันเสียงดังกลางโรงแรม เหตุอาจเป็นเพราะมีมือที่สามเข้ามาเกี่ยว’

“รู้ดีจังนะคนพวกนี้”

ชายหนุ่มเปิดอ่านข่าวฉาวที่แพร่สะพัดไปทั่วอินเทอร์เน็ตด้วยสีหน้าเอือมระอา 

“คุณอาจจะเหนื่อยหน่อยนะคะ มีเมียเป็นคนดัง”

หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเรียวเล็กเอ่ยแบบไม่สนไม่แคร์อะไร เพราะเธอไม่ได้มีข่าวแบบนี้เป็นครั้งแรก และพวกเขาทั้งสองเริ่มจะชินแล้ว 

ชายหนุ่มร่างสูงกดโทรศัพท์หาคนคนหนึ่ง พลางปรายตามาที่เธอ ก่อนจะเอ่ยกับปลายสาย

'เห็นข่าวแล้วใช่ไหม นายทำงานพลาดนะที่ปล่อยให้เธอหลุดออกมาแบบนี้'

หญิงสาวได้ยินที่เขาพูดแล้วก็หงุดหงิด...หลุดอะไรวะ ! นี่คนนะไม่ใช่หมา 

'อืม.. อย่าลืมจัดการให้ด้วย'

ก่อนวางสายเขาก็ใช้หางตามองมาที่เธอหนึ่งที 

“คุณว่าลินเป็นหมาหรือคะ”

นลินมองเขาตาขวาง แต่เธียร์กลับไม่สะทกสะท้านอะไรใด ๆ 

ทุกครั้งที่เป็นข่าวเธียร์จะสั่งให้ลูกน้องคนสนิทอย่างสิงหาจัดการให้เขาทุกที วันต่อมาข่าวของเธอก็เงียบไปเอง แต่ก่อนจะเงียบ...ก็คงต้องถึงหูผู้เป็นพ่อเสียก่อน 

“ฉันสั่งให้มันดูแลหนูน้ำฟ้า แต่มันดันพาผู้หญิงของมันไปอาละวาดกลางโรงแรม ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ”

คนพูดมีใบหน้ากลัดกลุ้ม หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน เพราะลูกชายหัวแก้วหัวแหวนสร้างเรื่องอีกแล้ว 

“คุณก็อย่าไปบงการชีวิตลูกจนเกินไปค่ะ ลูกรักใครเราก็ควรจะรักคนนั้นด้วย...ไม่ดีกว่าเหรอคะ”

คุณหญิงเนตรนภากล่าวกับสามี

“คนอย่างเจ้าเธียร์เนี่ยนะ ? มันเคยรักใครที่ไหนกันล่ะ” 

“คุณก็รู้นิสัยลูกดี ถ้ารอให้มันหาเมียเอง มีหวังผมคงได้อุ้มหลานตอนแก่จะลงโลงนู่นแหละ เจ้าธามก็เหมือนกัน ลูกบ้านนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด”

ผู้เป็นพ่อบ่นพึมพำเรื่องลูกชายทั้งสอง 

“แต่ฉันไม่เห็นด้วย...กับการที่คุณจะจับคู่ให้ลูกหรอกนะคะ”

หญิงวัยกลางคนเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง เธอไม่เห็นด้วยกับความคิดของสามีสักนิด

“แล้วหนูน้ำฟ้าไม่ดีตรงไหนล่ะคุณ จบนอก...ที่บ้านก็มีธุรกิจ ถ้าเกิดสองคนนี้แต่งงานกันไป ลูกก็จะได้มีคนคอยช่วยเหลือเรื่องงานยังไงล่ะ คนจะเป็นสามีภรรยากัน ก็ต้องศีลเสมอกันสิคุณว่าไหม ?”

ผู้เป็นพ่อยังยืนยันคำเดิมที่ว่าอยากให้ลูกชายแต่งงานกับคนที่เขาหามาให้ ซึ่งเขาคิดว่าดีที่สุด 

“แล้วแต่คุณเลยค่ะ เรื่องนี้ฉันจะไม่ขอยุ่งเกี่ยว เชิญคุณไปคุยกับเจ้าเธียร์เอาเองเถอะ”

คุณหญิงพูดไปก็คงเปลี่ยนความคิดของเขาไม่ได้ จึงปล่อยให้ผู้เป็นสามีจัดการเองแล้วกัน 

เรื่องการแต่งงานของสองตระกูลนี้ เป็นเพียงการพูดคุยกันของคุณธนาและเพื่อนของเขาอย่าง คุณมานพ เกียรติสิริกุล บิดาของน้ำฟ้านั่นเอง ยังไม่ได้มีการตกลงอย่างจริงจังกันของทั้งสองฝ่าย