"หลิวเหมยฮวา..."

ชื่อนั้นหลุดจากริมฝีปากของหานหมิงเย่ราวกับเป็นเสียงสุดท้ายที่เขาจะได้เปล่งออกมา เขากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เลือดซึมออกมาเป็นรอยจันทร์เสี้ยว แต่ความเจ็บนั้นไม่อาจเทียบกับความเจ็บปวดที่กัดกินหัวใจของเขาได้เลย

ความตายรออยู่ห่างออกไปเพียงเสี้ยววินาที

หานหมิงเย่นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลที่แสนเปล่าเปลี่ยว ไร้ญาติขาดมิตร มีเพียงพยาบาลสาวที่เดินผ่านมาเป็นครั้งคราวเพื่อตรวจดูว่าเขายังหายใจอยู่หรือไม่ เมื่อหกปีก่อน เขาเคยมีทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นโรงงานที่กำลังเติบโต อนาคตที่สดใส และภรรยาที่รักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข

แต่เขาโง่เกินไป

"สวรรค์ ผมมันโง่เกินไป ผมติดค้างเธอ ผมอยากแก้ไข" เขาพยายามเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก น้ำตาร้อนผ่าวไหลลงมาอาบแก้ม "ผมจะยอมแลกทุกอย่าง แม้กระทั่งวิญญาณของผมเอง"

ข้างนอกหน้าต่างฝนตกหนักราวกับฟ้ากำลังร่ำไห้ไปกับเขา เสียงฟ้าร้องดังสนั่นจนตึกสะเทือน แสงไฟกะพริบวูบวาบ กลิ่นยาฆ่าเชื้อผสมกับความตายลอยปะปนไปทั่วห้อง

คืนนี้หานหมิงเย่กำลังจะตาย ตายอย่างน่าอนาถในวัย 34 ปี ล้มละลาย ถูกทอดทิ้ง และไร้ซึ่งศักดิ์ศรี

"ถ้าผมได้...กลับไป..." หานหมิงเย่พยายามพูดทั้งที่ลมหายใจเริ่มแผ่วลงเรื่อย ๆ ภาพของเฉินเจียหลิง หญิงสาวที่ทำให้ชีวิตเขาพังทลาย แวบเข้ามาในห้วงความคิด ตามด้วยใบหน้าของหลิวเหมยฮวา ภรรยาที่เขาทิ้งไปเพื่อแลกกับความรักจอมปลอม "...ผมจะไม่มีวันปล่อยมือเธอไปอีกแล้ว"

อยู่ๆ เสียงหนึ่งแว่วมาจากที่ไกล เสียงของหลิวเหมยฮวา เสียงที่เขาไม่มีสิทธิ์ได้ยินอีกต่อไป

"พี่หมิงเย่... ตื่นได้แล้วค่ะ..."

ความเย็นเฉียบแล่นจากปลายเท้าขึ้นสู่ศีรษะ ทุกอย่างมืดลงชั่วขณะ แล้วเขาก็สำลักอากาศราวกับเพิ่งถูกดึงขึ้นมาจากใต้น้ำลึก

"เอ๋? พี่ฝันร้ายเหรอคะ?"

เขาพลิกตัวและเบิกตากว้าง หัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ

ตรงหน้าเขาคือใบหน้าที่คุ้นเคย ใบหน้าที่เขาเคยมองด้วยความเบื่อหน่าย แต่บัดนี้กลับสวยงามราวกับนางฟ้า

หลิวเหมยฮวายังมีชีวิตอยู่

ไม่สิ... เธอไม่เคยตาย มันคือเขาต่างหากที่ตาย

หานหมิงเย่รีบลุกขึ้นนั่งอย่างสับสน มองไปรอบห้องนอน ห้องเดียวกับที่เขาเคยแบ่งปันกับหลิวเหมยฮวาก่อนจะหย่าแล้วไล่เธอออกจากบ้านไป

"นี่...นี่ปีอะไร?" เขาถามเสียงสั่น

หลิวเหมยฮวาขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าปรากฎความสงสัย "ปี 1988 ทำไมเหรอคะ?"

ปี 1988

ลึก ๆ แล้วเขารู้ว่าสิ่งที่เขาเห็นและสัมผัสนั้นไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นเขาได้มีโอกาสครั้งที่สอง ได้กลับมาแก้ไขเส้นทางชีวิตของตนเองต่างหาก เขากลับมาแล้ว กลับมายังจุดเริ่มต้น ก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลาย ก่อนที่เขาจะตัดสินใจผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต

น้ำตาร้อนผ่าวไหลลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นน้ำตาแห่งความดีใจจนเอ่ยออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

"พี่หมิงเย่? เป็นอะไรไป? ทำไมร้องไห้คะ?" หลิวเหมยฮวาถามอย่างตกใจ มือเล็กๆ ของเธอเอื้อมมาแตะแก้มเขาอย่างอ่อนโยน

หานหมิงเย่จับมือเธอไว้แน่น ความอบอุ่นจากฝ่ามือของหลิวเหมยฮวาทำให้เขารู้สึกมีชีวิตอีกครั้ง

"ไม่มีอะไร..." เขาพูดเสียงแหบพร่า "แค่... ฝันร้ายนะ"

ในใจของหานหมิงเย่ ความทรงจำของชีวิตที่ผ่านมาหลั่งไหลเข้ามาเหมือนน้ำทะเลที่ไหลเข้ามากระทบฝั่ง ทุกความผิดพลาด ทุกการทรยศ ทุกความเสียใจ และภาพใบหน้าของเฉินเจียหลิงที่หัวเราะเยาะเขาในวันที่เขาสูญเสียทุกอย่าง

คราวนี้ เขาจะไม่มีวันยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

คราวนี้ ถ้าพวกมันยังขืนมายุ่งกับเขาเหมือนเดิม เขาก็จะเอาคืนให้สาสม

คราวนี้ เขาจะไม่ปล่อยมือคนที่รักเขาจริงไปอีกเด็ดขาด

"พี่หมิงเย่..." หลิวเหมยฮวาเอียงคอมองเขาอย่างสงสัย "พี่บอกว่าวันนี้จะมีพนักงานใหม่เข้ามาทำงานที่โรงงาน ชื่อ... เฉินอะไรนะ? เฉินเจียหลิงใช่ไหม? พี่บอกว่าเธอจะมาทำงานในแผนกบัญชี ให้ปลุกพี่ตั้งแต่เช้า..."

หานหมิงเย่รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง หัวใจของเขาเต้นรัวจนแทบระเบิด

มันเริ่มแล้ว ทุกอย่างกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

แต่คราวนี้ เขาจะไม่ใช่ไอ้ไง่อีกต่อไป