สถานที่อโคจรที่คนแปลกหน้าแบกพวกเขาสองพี่น้องมาทิ้งไว้เป็นโกดังเก่าแห่งหนึ่ง แสงไฟจากสปอร์ตไลต์บนผนังสูงสาดส่องลงมา กระทบกับร่างสองร่างที่โดนมัดมือมัดเท้าไร้ทางสู้ น่าแปลกที่เวลานี้มาวินไม่ร้องไห้ เด็กชายตัวน้อยเงียบปากนิ่งสงบ เพราะทราบดีว่าถ้าเขาแสดงความอ่อนแอออกมา พี่สาวจะไม่สบายใจ เขาไม่อยากให้พี่สาวต้องวิตกมากไปกว่านี้ ถึงแม้ตนเองจะกลัวจนขาสั่นแล้วก็ยังฝืนอดทนไว้

ไม่นานมีเสียงคนจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาในโกดัง มาเบลที่ริมฝีปากสั่นระริกเงยหน้ามอง กลับเห็นไม่ชัดนักว่าเป็นใครเพราะแสงไฟแยงนัยน์ตาจนแสบ รู้เพียงว่าเป็นผู้ชายทั้งกลุ่ม คนที่อยู่ด้านหน้าสุดมีส่วนสูงโดดเด่น รองเท้าและชายกางเกงเป็นของชั้นดี ดูสะอาดสะอ้านไม่เหมาะกับสถานที่อันสกปรกฝุ่นเขรอะแม้แต่น้อย

เขาไม่ใช่นักเลงกระจอกที่ก่ออาชญากรรมตามอำเภอใจแน่ เป็นพวกคนมีเงินระดับหนึ่งเลยทีเดียว ถ้าอย่างนั้นต้องการอะไรล่ะ พวกเธอสองพี่น้องไม่มีค่าพอจะให้เสียเวลาด้วยซ้ำ ความคิดหนึ่งผุดเข้ามาในหัว มาเบลฟุ้งซ่านจนขาเริ่มอ่อนแรง คงไม่ใช่ว่าคนพวกนี้จะทำธุรกิจค้ามนุษย์ ตั้งใจเอาอวัยวะภายในของเธอกับน้องไปขายหรอกใช่ไหม?

อยู่นิ่งไม่ได้แล้ว ไม่ว่าทางไหนความเสี่ยงก็พอกัน มาเบลจึงได้พยายามเจรจา เธอไม่ยอมตายไปทั้งอย่างนี้

“ต้องการอะไร ลักพาตัวมันผิดกฎหมาย ขอแค่ปล่อยพวกเราไป ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น” น้ำเสียงสั่นเครือในลำคอชวนให้น่าสงสาร ทว่าคำพูดกลับไม่ใช่การขอร้องวิงวอนกลัวตาย กลายเป็นต่อรองราวกับมีข้อแลกเปลี่ยนเสียอย่างนั้น

ดวงตาที่มองลงมาลุ่มลึกประหนึ่งค่ำคืนในห้วงมหาสมุทร ทอประกายวาววับเงียบเชียบอย่างนักล่ายามรัตติกาล ชายหนุ่มด้านหน้าสุดแสยะปากดูถูกผู้คน รูปลักษณ์เช่นนี้ทั้งน่าหลงใหลและอำมหิตในเวลาเดียวกัน ก่อนที่เขาจะทันได้พูด ใครคนหนึ่งถูกลูกสมุนตัวใหญ่ยักษ์เตะโด่งล้มลุกคลุกคลานออกมาจากด้านหลัง

มาเบลมองคนที่ล้มลงถนัดตา สีหน้าที่ย่ำแย่อยู่แล้วซีดเผือดทันที “พ่อ…นี่พ่อทำอะไรอีก?”

เธอเดาได้ไม่ยากเลยว่าต้นเหตุที่พาความซวยมาให้เป็นใคร ภายใต้ความสะเทือนใจ มาเบลน้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว โกรธเกลียดชิงชังอยากด่าทอให้สาสมกับความสารเลว ทว่าปากกลับสั่นจนพูดออกมาไม่ได้สักคำ

คนที่มีสภาพสะบักสะบอมชี้ไปที่มาเบล น้ำเสียงประจบเอาใจทั้งลนลาน “คุณคาชา ลูกสาวผมเป็นคนขยัน งานหนักเอาเบาสู้ ให้เธอทำอะไรเธอก็ทำได้ เธอยังไม่มีแฟน ยังสดใหม่ ถ้าได้รับแขกสักครั้งสองครั้ง น่าจะทำเงินให้คุณคาชาไม่น้อย ส่วนไอ้เด็กนั่น เพื่อนของผมยินดีจะรับมันไปเลี้ยงในราคาสามล้าน พอที่จะมาจ่ายดอกแน่นอนครับ”

“หุบปาก!” มาเบลตะโกนใส่บิดาตนเองเสียงดัง

พอได้แล้ว พอสักที อย่าทำให้เธอรังเกียจไปมากกว่านี้เลย

ไม่อย่างนั้นหากรอดมือปีศาจไปได้ครั้งนี้ เธอจะถือว่าตัวเองไม่มีพ่อใจโหดเหี้ยมอีก เขาจะทำร้ายพวกเราไปถึงไหนกัน?

บรรยากาศแห่งความใจสลายและชายที่ขายลูกกินโดยไม่ลังเล กลายเป็นภาพที่สะท้อนใจทั้งน่าสมเพช ไม่ควรมีใครหัวเราะในสถานการณ์อึดอัดเช่นนี้ ทว่ากลับมีคนระเบิดเสียงหัวเราะสุดต่ำทรามขึ้น

“ฮา ฮ่าๆ เลวได้ใจฉันจริงๆ แต่ลูกสาวแกหน้าตาดีใช้ได้ คงจะทำเงินในคาสิโนไม่น้อยอย่างที่แกว่าแน่ๆ”

“ใช่ครับ อายุยังน้อยด้วย ยังมีกำลังทำงานให้คุณคาชาไปอีกหลายสิบปี” ชายหนุ่มคล้อยตามอย่างหาได้ยาก มานพตื่นเต้นเสียจนแทบจะหมอบกราบแทบเท้าของเขา

บลาดิเมียร์ คาชา เป็นคนเลือดเย็นโฉดชั่วแค่ไหน ขอแค่เคยเป็นหนี้คาสิโนของเขาแล้วไม่ยอมจ่ายจะต้องได้เห็นด้านมืดของชายผู้นี้ทุกราย เดิมทีมานพควรจะถูกควักอวัยวะไปขายนานแล้ว แต่ด้วยสภาพร่างกายที่แทบจะเน่าเฟะไม่มีชิ้นดี ตับไตไส้พุงคุณภาพแย่ไร้ราคา เขาจึงได้รับการยกเว้น เปลี่ยนเป็นมีชีวิตอยู่ให้นานที่สุดเพื่อใช้หนี้

คาชาดูจากน้ำหน้าพ่อใจทรามคนนี้แล้ว ก็รู้ว่าให้ตาย เศษสวะอย่างมานพคงไม่มีปัญญาชดใช้หนี้ของตน ครั้นพออีกฝ่ายจนตรอกขั้นสุดเอารูปลูกสาวคนสวยมาให้ดู บอกว่าเธอที่ตัวเล็กเพรียวบางขยันหาเงินแค่ไหน อดทนแค่ไหน เขาจึงรู้สึกสนใจอยากสนุกขึ้นมา ยามนี้ได้เห็นตัวจริง นับว่าไม่ผิดหวัง

มาเบลตระหนกงอตัวดีดดิ้นทันทีที่คาชาเข้ามาใกล้ ด้วยความอัดอั้นทางไหนก็นรก เธอเลยใจกล้าด่าไม่ไว้หน้า ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร “ไอ้เลว! อย่ามาแตะต้องฉัน ผู้ชายคนนั้นติดหนี้แกแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่ยอมหรอก ฉันกับน้องไม่เคยใช้เงินที่เขาหยิบยืมมาสักบาท เพราะฉะนั้นปล่อยพวกเราไปเถอะ”

ชายหนุ่มยิ่งเพิ่มความอำมหิตบนใบหน้า แรงจากฝ่ามือที่มีมากจนเหลือเชื่อตะปบเกี่ยวไปที่เอวอ้อนแอ้นอรชร คว้าจับเอาร่างที่กำลังกระถดหนีไว้อย่างง่ายดาย น้องชายตัวน้อยที่ด้านหลังเห็นพี่สาวถูกคุกคามก็ดิ้นเอาศีรษะพุ่งมาชนคาชา หมายผลักให้เขากระเด็นออกไป แต่มันไร้ประโยชน์สิ้นดี ยังไม่ทันจะปะทะก็ถูกนิ้วชี้ข้อใหญ่จิ้มกลางกะหม่อมจนล้มลง

“วิน! ไอ้เลวหน้าไม่อาย แม้แต่กับเด็กตัวแค่นั้นก็ยังใช้กำลัง ไอ้…อ๊ะ!” กระพุ้งแก้มของหญิงสาวเพียงคนเดียวในที่นี้ถูกบีบจนริมฝีปากยู่เข้าหากัน มาเบลอยากไปช่วยน้องชาย ทว่าลูกสมุนตัวใหญ่ยักษ์รับคำสั่งเจ้านายให้เข้ามากันตัวคนไว้เสียก่อน

คาชาหัวเราะเยาะเธอ แววตายากหยั่งราวกับมีไฟปีศาจลุกเรืองจุดขึ้นสองดวง ชวนให้สะพรึงอย่างยิ่ง “พาเด็กนั่นออกไปก่อน ฉันอยากคุยธุระกับสาวน้อยตามลำพังสักหน่อย”

มาวินดิ้นขลุกขลักราวกับลูกสัตว์ตัวน้อยถูกกักขัง เขาไม่ยอมจากไป ร้องไห้อย่างหวาดกลัวตะโกนเรียกชื่อพี่สาวจนเสียงแหบแห้ง คนอื่นได้รับคำสั่งจากเจ้านายแล้วก็ไม่มีใครมัวรีรอ หนึ่งในลูกน้องลากมานพกึ่งคลานกึ่งเดินหายตัวไปในพริบตา เหลือเพียงชายหนุ่มหญิงสาวสองคน มาเบลที่เหนื่อยล้าทั้งกายใจถูกอุ้มด้วยมือข้างเดียวขึ้นมานั่งบนโต๊ะ

คาชาล้วงมีดสั้นสีดำคมกริบออกมาจากอกเสื้อ พูดไปพลางใช้มันตัดเชือกที่มัดเท้ามัดมือให้เธอ กับสาวน้อยที่อ่อนแอบอบบาง จะใช้กำลังกันเกินไปมันคงไม่สนุกนัก เขาคร้านจะเสียอารมณ์เวลาเห็นคนงอแงด้วย

“เป็นลูกก็ต้องกตัญญูสิ ต่อไปนี้เธอต้องใช้หนี้แทนทั้งหมด อย่าว่าฉันใจร้ายไม่มีเหตุผล ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนค้ำประกัน จะต้องมาจ่ายเองทำไม"

มาเบลไม่เข้าใจ “หมายความยังไง?”

“ลายนิ้วมือของเธออยู่บนเอกสารกู้ยืม ถ้าไม่ได้เป็นคนปั๊มเองก็น่าจะดูแลนิ้วดีๆ หน่อย ทั้งหมดร้อยล้าน ถ้าเธอขยันอย่างที่พ่อเธอบอก ก่อนตายก็น่าจะลดลงสักครึ่งหนึ่งได้ หรือไม่งั้นตอนนี้อ้าขาออกกว้างๆ ถ้าทำให้ฉันพอใจ จะลดหย่อนให้บ้างตามความเหมาะสม”

กลิ่นอายรายล้อมรอบตัวหญิงสาว คนที่มีร่างกายสูงตระหง่านโน้มลงมา ลมหายใจร้อนลวกรดที่ข้างแก้มนวลเนียนจนขนลุกชัน เหนือความกลัวคือความโกรธ ผู้ชายตรงหน้ามีฝูงหมารับใช้เป็นโขยง ในข้อนี้มาเบลรู้แก่ใจ แต่ก็ยังมือไวห้ามไม่อยู่ ถูกปัญหาประดังประเดโถมเข้าใส่จนฟาดมือออกไป

เพี๊ยะ!

ท่ามกลางความเงียบ เสียงตบนี้ดังก้องกังวานเป็นพิเศษ ทว่ากลับไม่ทำให้ชายหนุ่มชาวต่างชาติผมสีสวยสะทกสะท้าน เขาดันลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ลูบบริเวณที่พึ่งเคยโดนผู้หญิงตบเป็นครั้งแรกปอยๆ พลางรู้สึกคันคะเยอเข้าไปถึงหัวใจ ยัยเด็กตากลมใสตกอยู่ในรังโจรแบบนี้แล้ว เอาความกล้าจากไหนมายั่วโมโหกันอีก

เขาชอบที่สุดเมื่อได้เห็นผู้คนหวาดกลัวจนตัวสั่น ซึ่งก่อนหน้านั้นเธอสร้างความบันเทิงให้ไม่น้อย

เวลานี้หญิงสาวยังคงวิตกเหมือนลูกสัตว์หวาดกลัว ทว่าการกระทำกลับเป็นหนังคนละม้วน

คาชาถามเสียงต่ำ แววตาเจือรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา “ตบฉันแล้ว เธอจะชดใช้ยังไง?”