เรียกซะแก่เชียว

เขาอายุมากกว่าพี่สาวเจ้าเด็กนี่แค่สิบปีเอง คาชามุมปากกระตุกสีหน้าไม่ยินดีนัก ต้องยอมรับว่าสิบปีมันห่างกันเยอะอยู่ เขาไม่ทันได้สังเกตเนื่องจากพฤติกรรมการใช้ชีวิตราวกับผู้ใหญ่ของมาเบล ทั้งที่ความจริงเธอพึ่งจะอายุยี่สิบปี ส่วนเจ้าหนูย่างแปดขวบคนนี้ จะเรียกว่าลุงก็ย่อมได้ แต่ในเมื่อเรียกมาเบลว่าพี่ จะมาให้เขาเป็นลุง มันก็ออกจะระคายหูแปลกๆ

พรืด! มาเบลราวกับอ่านความคิดยุ่งยากของคาชาผ่านหว่างคิ้วที่ขมวดแน่นนั่นได้ พลันหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ชายหนุ่มตวัดสายตาดุจสายเบ็ดเกี่ยวมายังตัวเธอทันที รอยยิ้มที่ไม่ใช่จะได้เห็นง่ายๆ ถึงค่อยๆ หุบลง

“ตลกอะไร มีเรื่องน่าขำเหรอ ไม่ลองเล่าให้ฉันกับน้องของเธอฟังบ้าง”

เจ้าคิดเจ้าแค้นเสียจริงนะ ตัวออกตั้งใหญ่แต่กลับขี้น้อยใจเหมือนผู้หญิงวัยกลางคนไปได้ มาเบลไม่มีทางเล่าว่าเธอขบขันสีหน้าบึ้งตึงของเขาเด็ดขาด จึงเบี่ยงความสนใจด้วยการคีบหมูสุกแล้วชิ้นหนึ่งไปวางให้น้องชายก่อน จากนั้นค่อยคีบอีกชิ้นวางลงบนจานให้มาเฟียหนุ่ม แต่เขากลับไม่ลดราวาศอก เอาแต่มองมาเหมือนจะบีบเอาคำตอบให้ได้

“ก็แค่รู้สึกว่ามันเหลือเชื่อที่คุณจะมาร่วมโต๊ะกับเราสองพี่น้อง กินหมูกระทะราคาถูกทำเองก็เท่านั้น อาหารมื้อหนึ่งของคุณคงใช้จ่ายไม่ต่ำกว่ามื้อละครึ่งหมื่นเลยมั้ง”

“แล้วมันตลกงั้นเหรอ?” เขาไม่เห็นจะรู้สึกว่ามันน่าขำตรงไหน ยกเว้นว่าเธอจะหัวเราะเยาะที่เด็กคนนี้เรียกเขาว่าลุง

“ก็ตลกที่คุณจับตะเกียบไม่เป็นไง มานี่ ฉันจะสอน” มาเบลนั่งหัวโต๊ะจึงเอื้อมมือไปช่วยคาชาที่นั่งด้านข้างได้ง่าย เธอคีบเนื้อกับผักมาวางอย่างคล่องแคล่ว ราดน้ำจิ้มเผ็ดน้อยตามลงไป จากนั้นคีบทั้งหมดขึ้นมาประคองป้อนไปที่ปากเขา

“คุณลุงโตแล้ว ยังต้องให้พี่เบลป้อนอีกเหรอครับ” มาวินทักท้วงขึ้นด้วยความสงสัย

มาเบลจึงคิดได้รีบชักมือกลับ แต่ไม่ทัน คาชายื่นหน้ามางับเนื้อย่างคำนั้นเข้าปากไปเรียบร้อย “อืม อร่อยดี”

มีผู้เชี่ยวชาญอร่อยกว่าทำเองเป็นไหนๆ แล้วมาเฟียหนุ่มก็ไม่ยอมบริการตัวเอง ตลอดมื้ออาหารมาเบลกลายเป็นพี่เลี้ยงสาวคอยป้อนเนื้อย่างให้เด็กชายตัวใหญ่ยักษ์ไปโดยปริยาย คนพรรค์นี้ไม่อายเด็กที่นั่งตรงข้ามกับเขาสักนิด ยังเหมือนจะระรื่นชื่นสุขสนอกสนใจเมนูหมูกระทะ นั่งนานเกือบสามชั่วโมง กินผักกินเนื้อที่ซื้อมาเผื่อทั้งสัปดาห์ไปเกือบหมด เจ้าหนี้หน้าเลือดถึงค่อยอิ่ม

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นประมาณสี่ทุ่ม มาเบลมาหาน้องชายพร้อมถุงใส่ของบางอย่าง มาวินกำลังเตรียมตัวจะพักผ่อน พอเห็นพี่สาวก็รีบผุดลุกนั่งอยู่บนเตียงด้วยความสงสัย “พี่เบล มีอะไรเหรอครับ”

“พี่เอาของขวัญวันเกิดย้อนหลังมาให้” มาเบลนั่งลงข้างน้องชาย นำกล่องสองกล่องส่งให้เขาเปิดดูเอาเอง

“ให้วินเหรอ” เมื่อบอกว่าเป็นของขวัญ ต่อให้รู้ความแค่ไหน แต่เด็กชายก็อดที่จะตื่นเต้นตามประสาเด็กไม่ได้ ทุกวันเกิดพี่สาวมักจะทำหมูกระทะฉลองให้กับเขา ส่วนของขวัญจะเลือกจำพวกอุปกรณ์การเรียนเผื่อให้ใช้สอยได้นานๆ แต่ปีนี้มีมาถึงสองกล่อง ด้วยความอยากรู้มาวินเริ่มตั้งหน้าตั้งตาแกะดูทันที

กล่องแรกเป็นกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่กว่าอีกกล่อง เมื่อของด้านในปรากฏ มาวินก็ถึงกับอึ้งไป “แท็บเล็ต!!!”

“เงินพี่มีพอไม่ต้องห่วง ได้มาแล้วรักษาให้ดีล่ะ ตั้งใจเรียนด้วย” มาเบลกล่าวกับน้องอย่างอ่อนโยน

“เย้ๆ ขอบคุณครับ” มาวินดีอกดีใจรีบสวมกอดพี่สาว ครั้นเมื่อเปิดกล่องที่สองออกดู เด็กชายพลันนิ่วหน้า หลังจากกดปุ่มบนเครื่องสามสี่ครั้ง ในพริบตาเดียวเด็กน้อยก็ยิ้มร่าราวกับมีความสุขที่สุด “นี่มันสมาร์ทวอร์ช!!! พี่เบล ขอบคุณครับ ผมรักพี่ที่สุดในโลก ต่อให้ไม่มีของพวกนี้ผมก็รักพี่ที่สุด”

มาเบลพลอยมีความสุขกับปฏิกิริยาที่กระตือรือร้นของน้องชาย เธอช่วยใส่นาฬิกาแสนแพงนี้ให้เขา จากนั้นสอนวิธีใช้งาน “ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรหาพี่จากเครื่องนี้ได้ ส่งข้อความมาได้ตลอด ถ้าแท็บเล็ตหายอีกอย่างน้อยก็ยังมีนาฬิกา”

แทนที่จะซื้อของอย่างโทรศัพท์ ครบจบในเครื่องเดียว มาเบลสบายใจแบบนี้มากกว่า ถึงมันใช้ได้ไม่ต่างกันก็เถอะ

ส่งเด็กทางนั้นเข้านอนเรียบร้อย กลับมาที่ห้องของตนเอง เป็นจังหวะประจวบเหมาะพอดีกับที่เด็กยักษ์ทางนี้พึ่งอาบน้ำเสร็จ คาชาเดินโถงๆออกมาทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า ที่คอพาดไว้ด้วยผ้าเช็ดตัวผืนสั้นของมาเบล

“คุณจะนอนที่นี่จริงเหรอ?” เธอถามเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ทั้งเหมือนจะลำบากใจด้วยในเวลาเดียวกัน

“คิดว่าไงล่ะ” คาชายักไหล่สื่อว่าเขาจะทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ เสื้อผ้าไม่มีให้ใส่ ชุดของวันนี้ก็เต็มไปด้วยกลิ่นอาหาร เขายอมนอนทั้งที่เปลือยเปล่าดีกว่าใส่ชุดเดิม

“งั้นคุณก็พักผ่อนตามสบาย คืนนี้ฉันจะไปนอนกับน้อง”

มาเฟียหนุ่มที่ก้าวขึ้นไปนอนรอบนเตียงแล้วสะดุด สายตาแข็งทื่อย้อนกลับมาจับจ้องสาวน้อย “ยังต้องอายอะไร ทุกซอกทุกมุมบนร่างกายของเธอฉันเห็นมาหมดแล้ว กับนอนด้วยกันแค่นี้พึ่งจะมาเล่นตัว สายไปหน่อยไหม?”

มาเบลถูกคำพูดตรงไปตรงมาตีแสกหน้าเต็มๆ ราวกับถูกทุบหัวด้วยของแข็งก็ไม่ปาน เทียบความหยาบกระด้างดิบถ่อย ตัวเธอยังห่างชั้นกับเขามาก จะบอกว่าห่างกันไม่เห็นฝุ่นเลยก็ว่าได้ เขาทำเป็นไม่เข้าใจหาว่าเธออายกับเรื่องแค่นี้ คงไม่ได้คิดเลยล่ะสิ ว่าตัวเองอันตรายจนคนเขาไม่อยากเข้าใกล้แค่ไหน

“ตกลงกันไว้ว่ายังไง เวลาฉันใจดีก็ควรจะว่าง่ายสิ ถ้าใจร้ายขึ้นมา เธอจะรับมือไม่ไหวเอานะ”

มาเบลจึงเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วมาขึ้นเตียง คาชาบีบไปที่ปลายคางเล็กๆ ของเธอ หัวเราะให้กับท่าทีบึ้งตึงอย่างชอบใจ “ใส่เสื้อผ้าทำไมล่ะ เดี๋ยวก็ได้ถอดออกหมดแล้ว”

“นี่! คุณจะทำที่นี่ไม่ได้นะ” ช่วยมีขอบเขตหน่อยเถอะ กลัวน้องชายเธอไม่รู้ว่าเขาเป็นมาเฟียสารเลวหรือไง?

ใบหน้าหล่อเหลาเจือความสงสัย “ทำไมจะทำไม่ได้”

“น้องฉันอยู่ห้องตรงข้ามแค่นี้เอง ฉันไม่อยากให้เขารู้”

“ก็ปิดประตูแล้วนี่ เจ้าเด็กน้อยคนนั้นคงไม่โผล่มารบกวนเรากลางคันหรอก”

“แต่…แต่ว่าเมื่อคืนวานพึ่งทำไปจนถึงเช้า ข้างล่างมันยัง…” ข้างล่างของเธอยังไม่หายแสบร้อนด้วยซ้ำ

“ถ้าไม่ได้ทำ ฉันจะนอนไม่หลับ เลือกเอาสิว่าจะทดสอบความอดทนของฉัน หรือจะยอมแต่โดยดี”

มาเบลเริ่มปวดหัวหนักขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งต่อล้อต่อเถียงยิ่งเหมือนเสียเปรียบ พวกเจ้าหนี้หน้าเลือดไม่เคยเห็นใจสถานการณ์ปัจจุบันใดๆ ของเธออยู่แล้ว พูดบ่ายเบี่ยงไปก็เป็นเพียงแค่การยื้อเวลาชั่วขณะหนึ่ง ให้ตายก็ต้องย้อนกลับมายังจุดเดิมอยู่ดี

“พรุ่งนี้ฉันยังต้องไปทำงาน คงให้คุณได้แค่รอบเดียว”

“แล้วถ้าฉันซื้อเวลาของเธอเพิ่ม จะได้อีกหลายรอบไหม”

แก้มของสาวน้อยร้อนผ่าว ภายใต้ความเงียบ เสียงหัวใจดูเหมือนจะเต้นแรงเสียจนได้ยินชัดเป็นพิเศษ มาเบลสับสน จากนั้นรีบตอบปฏิเสธ “ไม่ ฉันให้ได้แค่รอบเดียว ขอร้องล่ะ ฉันกลัวว่าน้องจะได้ยิน”

“อ๋อ! ได้สิ งั้นเธอก็เก็บเสียงให้มันดีๆ หน่อยแล้วกัน”

ชายหนุ่มตัวใหญ่กว่าประกบริมฝีปากลงมา รสชาติยาสีฟันมิ้นต์อันคุ้นเคยคละเคล้ากระจายตัวไปพร้อมกับประกายแวววาวในดวงตา คาชาจูบสาวน้อยใต้ร่างอย่างดื่มด่ำ ถกกระโปรงชุดนอนดอกไม้น่ารักของเธอขึ้นมากองเหนือเอว แทรกสอดฝ่ามือเข้าไปใต้เนื้อผ้า ทำการลูบไล้ไปทั่วจุดกระตุ้นราวกับนักล่าเหย้าหยอกเหยื่อตัวน้อย

สัมผัสหวามไหวล่อลวงจนเกือบจะหลุดเสียงคราง มาเบลรีบยกมืออุดปาก ทรวงอกกระเพื่อมถี่หอบเหนื่อย

“ชอบจริงๆ เวลาที่เธอตัวสั่นแบบนี้”