เช้าวันอาทิตย์ เรียวตะมารับมิราตรงเวลา เขาใส่เสื้อสเวตเตอร์สีน้ำเงินเข้มกับกางเกงยีนส์ ดูสบายๆ ยังคงหล่อเหลา มิราใส่เสื้อกันหนาวสีขาวครีมกับกางเกงขายาว รองเท้าผ้าใบสำหรับเดินป่า

"อรุณสวัสดิ์ครับ" เรียวตะยิ้มกว้าง "พร้อมไหมครับ?"

"พร้อมค่ะ" มิรายิ้มตอบ "ฉันตื่นเต้นมาก ๆ ค่ะ"

การเดินทางไปภูเขาทาคาโอะใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงโดยรถไฟ ตลอดทาง ทั้งสองนั่งติดกัน มือจับมือกันไม่ยอมปล่อย คุยกันเรื่อยเปื่อยทั้งเรื่องไร้สาระและเรื่องจริงจัง

เมื่อถึงภูเขาทาคาโอะ สีสันของใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วงทำให้มิราอึ้งไปชั่วขณะ ใบเมเปิลสีแดง สีส้ม สีเหลือง ปะปนกันอย่างงดงาม ราวกับภาพวาดของธรรมชาติ

"ว้าว สวยมากเลยค่ะ" เธออุทาน

"ยังไม่เท่าข้างบนเลยครับ" เรียวตะบอก "ไปกันเถอะ"

พวกเขาเริ่มเดินขึ้นเขาไปตามเส้นทางเดินป่า อากาศเย็นสบาย มีนักท่องเที่ยวจำนวนหนึ่งแต่ไม่แออัดจนเกินไป เรียวตะคอยดูแลมิราตลอดทาง ช่วยพยุงเวลาทางลาดชัน ส่งน้ำให้เมื่อเห็นว่าเธอเหนื่อย

"เหนื่อยไหมครับ? พักก่อนไหม?" เขาถามเป็นระยะ

"ไม่เป็นไรค่ะ ยังไหว" มิรายิ้ม แม้จะหอบเล็กน้อย

หลังจากเดินขึ้นไปได้ครึ่งชั่วโมง พวกเขาถึงจุดชมวิวแห่งหนึ่ง วิวที่เห็นทำให้ความเหนื่อยหายไปทันที ทิวทัศน์ของป่าใบไม้เปลี่ยนสีทอดยาวไปจนสุดสายตา มีวัดเล็กๆ ซ่อนอยู่ระหว่างต้นไม้

"มาถ่ายรูปกันไหมครับ?" เรียวตะหยิบมือถือออกมา

ทั้งสองถ่ายรูปด้วยกันหลายรูป ทั้งรูปคู่ รูปเดี่ยว และรูปวิว มิราส่งรูปให้เพื่อนๆ ที่ประเทศไทยดู ทุกคนแซวว่าเธอดูมีความสุขมาก

"หิวไหมครับ?" เรียวตะถาม "ผมเตรียมอาหารมาด้วย"

เขาหาที่นั่งใต้ต้นเมเปิลใหญ่ แล้วหยิบกล่องเบนโตะออกมาจากกระเป๋า เปิดออกมาเห็นข้าวปั้น ไข่ม้วน ไก่คาราอาเกะ ผักดอง และผลไม้ จัดวางอย่างสวยงาม

"ทำเองเหรอคะ?" มิราประหลาดใจ

"ครับ ตื่นมาทำตั้งแต่ตีห้า" เขายิ้มเขิน

มิรารู้สึกตื้นตันใจ "ขอบคุณมากเลยนะคะ น่าอร่อย"

พวกเขานั่งกินอาหารกลางวันด้วยกัน แบ่งปันอาหารให้กัน ป้อนให้กันกิน หยอกล้อกันอย่างมีความสุข นักท่องเที่ยวที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็ยิ้มให้กับคู่รักที่ดูมีความสุข

"เรียวตะคะ" มิราเรียกหลังจากกินเสร็จ

"ครับ?"

"ถ้า... ถ้าฉันต้องกลับไปแล้ว เราจะทำยังไงกันดี?"

สีหน้าของเรียวตะเศร้าลงเล็กน้อย แต่เขาจับมือเธอแน่น "เราค่อยคิดกันทีหลังนะครับ ตอนนี้ขอให้มีความสุขกับวิววันนี้ก่อน"

"แต่ฉันกลัว..." น้ำตาเริ่มคลอเบ้า

เรียวตะดึงเธอเข้ามากอด "ไม่ต้องกลัวครับ ถ้าเราต้องการอยู่ด้วยกันจริงๆ เราจะหาทางได้เอง ผมสัญญา"

มิราซุบหน้าลงบนอกของเขา สูดกลิ่นที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย "สัญญานะคะ?"

"สัญญาครับ" เขาจูบที่หัวเธอ

พวกเขาใช้เวลาทั้งบ่ายเดินชมใบไม้เปลี่ยนสี แวะไหว้พระที่วัด ซื้อของที่ระลึก ถ่ายรูปกันอีกมากมาย เมื่อเย็นลง อากาศเริ่มหนาว ทั้งสองตัดสินใจกลับ

ระหว่างทางกลับบนรถไฟ มิราเอนหัวพิงบ่าเรียวตะ เหนื่อยจากการเดินทั้งวัน แต่ใจเต็มไปด้วยความสุข

"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ" เธอพูดเบาๆ

"ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณครับ" เรียวตะลูบผมเธอเบาๆ "ที่ทำให้วันธรรมดาๆ กลายเป็นวันพิเศษ"

กลับถึงย่านที่พัก เรียวตะชวนเธอไปกินราเมนร้านใกล้สถานี ร้านเล็กๆ ที่มีที่นั่งแค่สิบกว่าที่ แต่ราเมนอร่อยมาก น้ำซุปเข้มข้น เส้นเหนียวนุ่มกำลังดี

"อิ่มมากเลยค่ะ" มิราลูบท้อง

"งั้นเดินเล่นกันหน่อยไหมครับ ก่อนกลับ"

ทั้งสองเดินเล่นไปตามถนนในย่านที่พัก ผ่านร้านสะดวกซื้อ ร้านหนังสือเล็กๆ ร้านขายดอกไม้ที่กำลังจะปิด เรียวตะแวะซื้อดอกไม้ช่อเล็กให้เธอ

"ดอกคาร์เนชั่นสีชมพูค่ะ สวยจัง"

"เหมือนคุณเลยครับ สวยและอ่อนโยน"

มิราเขินจนต้องซุกหน้าหลังช่อดอกไม้ เรียวตะหัวเราะเบาๆ กับความน่ารักของเธอ

เมื่อถึงหน้าอพาร์ตเมนต์ ทั้งสองยืนเผชิญหน้ากัน ไม่อยากจากกัน

"พรุ่งนี้เจอกันนะครับ" เรียวตะบอก

"ค่ะ เจอกันที่ร้าน"

เขาโน้มลงจูบเธอ จูบที่อ่อนหวานและอบอุ่น มิราเขย่งเท้าโอบคอเขา จูบตอบอย่างตั้งใจ เมื่อแยกจากกัน ทั้งสองหายใจถี่

"ฝันดีนะครับ มิระ"

"ฝันดีค่ะ เรียวตะ"

มิราขึ้นไปที่ห้อง วางดอกไม้ในแก้วน้ำ นึกถึงเหตุการณ์ทั้งวันแล้วยิ้มไม่หุบ ความสุขท่วมท้นจนอยากจะกรีดร้อง เธอหยิบมือถือมาดูรูปที่ถ่ายวันนี้ หยุดนานที่รูปที่เรียวตะกอดเธอจากด้านหลัง ทั้งสองยิ้มกว้างมองกล้อง พื้นหลังเป็นใบไม้สีสันสดใส

"เหลือเวลาอีกแค่ 45 วัน" เธอนับวันในปฏิทิน "ทำยังไงดี..."

แต่คืนนั้น เธอตัดสินใจว่าจะไม่คิดมาก จะใช้ทุกวันที่เหลืออยู่กับเรียวตะให้คุ้มค่าที่สุด ให้มีความทรงจำดีๆ มากพอที่จะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรก็ตาม