หญิงสาวแอบเดินทางกลับด้วยรถประจำทาง เมื่อมาถึงคอนโดเธอก็พักผ่อนด้วยความเหนื่อยล้า หญิงสาวกดปิดเสียงโทรศัพท์ เมื่อเห็นว่าวีรภัทรนั้นพยายามติดต่อเธอมากกว่า 20 สาย

ขณะที่หญิงสาวกำลังโมโหเนื่องจากถูกอีกฝ่ายรบกวน จู่ ๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น สโรชาส่องดูที่ตาแมวเมื่อเห็นว่าเป็นวีรภพเธอก็รีบเปิดประตูทันที

“ชา ไปไหนมาเหรอครับ”

ชายหนุ่มมีของติดไม้ติดมือมาฝากหญิงสาวเสมอ เขาวางถุงอาหารลงบนโต๊ะก่อนจะเดินเข้ามาหาแฟนสาวด้วยความคิดถึง ตั้งแต่เมื่อวานเขาติดต่อเธอไม่ได้เลย พยายามโทรหาหลายครั้งแต่หญิงสาวก็ไม่รับสายจึงทำได้แค่ส่งข้อความทิ้งไว้เท่านั้น

“พอดีชากลับไปเยี่ยมแม่กับพ่อค่ะ”

หญิงสาวจำเป็นต้องโกหก เธอไม่อยากให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเขาตลอดไปแบบนี้ ทั้งสองเป็นพี่น้องกัน สักวันเรื่องนี้ก็ต้องถูกเปิดเผย

หญิงสาวเตรียมใจไว้แล้ว แต่มานั่งครุ่นคิดอีกทีหากวีรภพได้รับรู้จากปากเธอ บางทีอาจทำให้ทุกอย่างนั้นแย่น้อยลง

แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่ดีนัก เธออยากหาจังหวะที่เหมาะสมเพื่อพูดคุยกับชายหนุ่ม

“น่าจะบอกผมก่อน ผมเป็นห่วงนะ”

ชายหนุ่มเอ่ยพลางสวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง เขาคิดถึงกลิ่นกายหอม คิดถึงทุกอย่างที่เป็นสโรชา

“พอดีกะทันหันค่ะ ที่บ้านชาเกิดเรื่องนิดหน่อย”

หญิงสาวแอบไขว้นิ้วไว้ด้านหลัง ที่เธอนั้นพูดเรื่องอัปมงคลเกี่ยวกับครอบครัวขึ้นมา วีรภพไม่ได้ติดใจสงสัย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้คาดคั้นให้หญิงสาวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น

“กินข้าวก่อนไหม ผมซื้อของโปรดคุณมาด้วยนะ”

ชายหนุ่มว่าอย่างนั้น ก่อนจะหยิบอาหารออกจากถุงวางเรียงกัน สโรชาส่ายศีรษะ เธอรู้สึกปวดหัวมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วจึงอยากกินยาและนอนพักผ่อนมากกว่า

“ชาปวดหัวค่ะขอนอนก่อนละกัน”

หญิงสาวหยิบยาพาราออกมาสองเม็ดก่อนจะกลืนลงไปตามด้วยน้ำเปล่าอีกครึ่งขวด วีรภพพาหญิงสาวเข้าไปนอนพักผ่อนในห้อง นั่งเฝ้าจนเธอหลับไป

สโรชาตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายพร้อมกับอาการปวดหัวที่บรรเทาลง หญิงสาวกวาดตามองหาคนรักแต่กลับไม่พบ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความของเขาก่อนจะถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยหน่าย

‘อย่าลืมทานอาหารในตู้เย็นนะครับ'

พอตื่นขึ้นมาเธอก็รู้สึกหิวจนแสบท้อง หญิงสาวเปิดตู้เย็นออกก่อนจะเห็นว่ามีบะหมี่ปูเจ้าดังที่เธอชอบ และน้ำลำไยอีกหนึ่งขวด ไม่เท่านั้นยังมีผลไม้กล่องใหญ่วางแช่ไว้ ใกล้กันมีขนมโดนัทเจ้าดัง

ซึ่งทั้งหมดทั้งหมดนี้เป็นอาหารที่เธอนั้นชอบกิน หญิงสาวจำได้ว่าเธอไม่เคยเล่าให้วีรภพฟัง ว่าเธอนั้นชอบหรือไม่ชอบอะไร แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะจดจำด้วยการสังเกต

แสดงให้เห็นว่าเขานั้นใส่ใจเธอมากแค่ไหน

สโรชารู้สึกสับสน เธอตัดสินใจส่งข้อความบอกหัวหน้าเพื่อขอลางานสักระยะ โดยหวังว่าช่วงเวลานี้เธอจะสามารถหาทางออกให้กับชีวิตที่ยุ่งเหยิงได้

วีรภพหายหน้าหายตาไปนานถึงสองวัน จนหญิงสาวรู้สึกแปลกใจ วันนี้ชายหนุ่มมาหาเธอแต่เช้าพร้อมกับถุงอาหารในมืออีกเช่นเคย

“ช่วงนี้งานยุ่งเหรอคะ”

หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั้นดูเงียบขรึมผิดปกติ วีรภพพยักหน้า รอยยิ้มเจือจางนั้นทำให้ผู้ที่เห็นรู้สึกไม่สบายใจ

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“เปล่าครับ”

ชายหนุ่มปฏิเสธแต่ก็ใช่ว่าหญิงสาวจะยอมเชื่อได้โดยง่าย วีรภพไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขาไม่ใช่คนเคร่งขรึมแบบวีรภัทร ฉะนั้นแล้วนี่ไม่ใช่สิ่งที่ปกติเลยแม้แต่น้อย

หญิงสาวลอบสังเกตอาการของชายคนรัก หลังจากที่เขาดูแลเธอเสร็จแล้วก็เดินทางกลับไปทันที สโรชาไม่ค่อยสบายใจเพราะเธอเป็นคนที่มีชนักติดหลัง

หญิงสาวก้มมองโทรศัพท์หลายครั้ง ลังเลว่าควรติดต่อไปหาชายหนุ่มไหม แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจที่จะปล่อยให้ทุกอย่างนั้นเป็นไปตามโชคชะตากำหนด

แม้เธอจะรักชายหนุ่มมากแค่ไหน แต่หากไม่ใช่คู่กันก็ต้องยอมปล่อยมือเขาไป

หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยใจมาก เธอติดต่อวีรภพไม่ได้มาสองวันแล้ว อีกทั้งยังถูกวีรภัทรตามตื๊อไม่เลิก สโรชาเบื่อจนอยากหนีไปให้พ้น เธอจึงได้ตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าเพื่อเดินทางกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ที่ภูเก็ต

ถึงสนามบินแล้วพ่อกับแม่ก็มายืนรอรับ ทั้งสามกอดกันกลมด้วยความคิดถึง ผู้เป็นลูกหอมแก้มพ่อที หอมแก้มแม่อีกที สร้างรอยยิ้มให้ผู้พบเห็นที่เดินผ่านไปมา

“คิดถึงพ่อกับแม่จังเลยค่ะ”

หญิงสาวออดอ้อน พลางสวมกอดเอวผู้เป็นแม่หลวม ๆ ทั้งสามเดินตรงไปที่รถฟอร์จูนเนอร์ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะยกกระเป๋าลูกสาวไว้ด้านหลัง

แม้ปีนี้เขาจะอายุเกือบหกสิบปีแล้ว แต่ร่างกายก็ยังคงแข็งแรงเพราะออกกำลังกายเป็นประจำ ใบหน้าที่ควรจะมีริ้วรอยตามกาลเวลาก็ยังดูอ่อนเยาว์กว่าคนรุ่นเดียวกัน

เช่นเดียวกับแม่ของหญิงสาว ที่ยังคงสวยไม่เปลี่ยนแปลง

“แม่ดีใจจังเลยที่ลูกกลับมา นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้กลับบ้านเลย”

ผู้เป็นแม่ตัดพ้อด้วยความน้อยใจ แม้จะรู้ว่าช่วงนี้ลูกสาวยุ่ง ๆ เนื่องจากพึ่งเปลี่ยนงาน ถ้าถึงอย่างนั้นเธอก็อยากให้อีกฝ่ายหาเวลามาเยี่ยมเยียนกันบ้าง

“หนูขอโทษนะคะแม่ ช่วงนี้ยุ่งมากจริง ๆ”

ไหนจะเรื่องงานและเรื่องปัญหาความรักอีก แค่สองอย่างนี้หญิงสาวก็แทบไม่มีเวลาปลีกตัวไปทำอะไรแล้ว

“ยุ่งแค่ไหนก็หาเวลากลับมาบ้านบ้างนะลูก พ่อกับแม่คิดถึง”

สโรชาเป็นลูกสาวคนเดียว เมื่อครั้งที่เธอเดินทางไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ผู้เป็นแม่ร้องไห้อยู่สามวันสามคืนว่าจะทำใจได้

ที่ผ่านมาหญิงสาวนั้นมักจะขลุกอยู่กับพ่อแม่เสมอ แทบจะไม่เคยออกไปไหน ทำให้ผู้เป็นแม่นั้นค่อนข้างติดลูกและทำใจได้ยากเมื่ออีกฝ่ายตัดสินใจออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง

“หนูก็กลับมาแล้วไงคะ นี่ว่าจะอยู่ยาวสักระยะด้วย”

หญิงชายวัยกลางคนสบตากัน รู้สึกได้ว่าลูกสาวมีเรื่องไม่สบายใจ

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าลูก”

ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามหลังจากนั่งเงียบมานาน เขาเลี้ยงสโรชามากับมือ มีหรือจะดูไม่ออกว่าหญิงสาวนั้นกำลังคิดอะไรและรู้สึกอะไรอยู่

“ไว้หนูจะเล่าให้ฟังนะคะ”

ปกติแล้วหญิงสาวไม่เคยปิดบังพ่อแม่ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม และที่เธอกลับมาในวันนี้ก็เพราะอยากจะพักผ่อนและขอคำปรึกษาจากพวกท่านทั้งสอง

ในฐานะที่พ่อและแม่เองก็เคยประสบปัญหาเรื่องความสัมพันธ์กันมาก่อน

สมัยนั้นพ่อเป็นผู้ชายหน้าตาดี ทำให้มีสาว ๆ มาติดพันเยอะ แม้ว่าจะมีแม่ข้างกายแต่ก็เผลอหลงผิดไปหลายครั้ง

แต่สุดท้ายทั้งสองก็ปรับความเข้าใจ และใช้ชีวิตร่วมกันมาได้จนถึงทุกวันนี้

หญิงสาวอยากขอความคิดเห็นจากท่านทั้งสอง หากประสบปัญหาแบบที่เธอกำลังเจออยู่ควรจะทำอย่างไรดี

เธอยอมรับว่าลึก ๆ ยังรู้สึกดีกับวีรภัทร แต่ทุกครั้งที่มองหน้าวีรภพเธอกลับรู้สึกว่าอยากใช้ชีวิตร่วมกับเขามากกว่า

แต่ทุกครั้งที่ใกล้ชิดพี่ชายของอีกฝ่าย หัวใจเธอก็ยังไหวหวั่น ทำให้หญิงสาวรู้สึกสับสนไม่เข้าใจตัวเอง

เธอไม่อยากกลับไปอ่านหนังสือเล่มเก่า แต่ขณะเดียวกันก็ยังไม่พร้อมที่จะเดินหน้าไปกับน้องชายของเขา เพราะหากเธอแค่รู้สึกดีไปกับสิ่งที่เขาทำแต่ไม่ได้รู้สึกรัก ถึงวันนั้นในอนาคตต้องเกิดปัญหาอย่างแน่นอน

คนเราจะอยู่ด้วยกันโดยปราศจากความรักไม่ได้ เป็นเช่นนั้นชีวิตจะไม่มีความสุขอย่างแน่นอน

หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง ความสวยงามของธรรมชาติทำให้เธอนั้นรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง

“ถึงแล้วลูก”

หญิงสาวเผลอหลับไป ช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้เธอคิดมากจนนอนแทบไม่หลับ

ด้านหน้าเป็นบ้านสไตล์โมเดิร์นสองชั้น รอบด้านดูร่มรื่นเพราะมีต้นไม้ล้อมรอบ หญิงสาวสูดลมหายใจลึกเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ก่อนที่เธอจะเดินสำรวจรอบบ้านด้วยความคิดถึง

เป็นเวลาหลายเดือนเลยที่เธอไม่ได้กลับมาที่นี่ น่าแปลกที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสักนิด ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม