สายตาทั้งสองสอดประสานยามที่นั่งอยู่ใต้แสงจันทร์ ครบรอบสามเดือนแล้วชายหนุ่มจึงพาหญิงสาวมาเลี้ยงฉลองที่ร้านอาหารบนโรงแรมหรู

สโรชาสวมชุดเดรสเกาะอกสีขาวเผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่ม วีรภพเห็นสายตาของชายหนุ่มโต๊ะข้าง ๆ ก็รู้สึกไม่พอใจ เขาถอดสูทก่อนจะคลุมไหล่หญิงสาวเพื่อปกปิดไม่ให้ใครใช้สายตามาโลมเลียเธอ

“ผมไม่อยากให้คุณใส่ชุดแบบนี้เลย”

หญิงสาวหน้าหม่นลง ปกติแล้วเธอไม่มีโอกาสได้แต่งตัวสวยแบบนี้เท่าไหร่นัก นอกจากมีงานสำคัญอาทิเช่นงานเลี้ยงของลูกค้าหรืองานเลี้ยงบริษัท

เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดเช่นนั้น เธอก็เผลอคิดว่าที่ชายหนุ่มไม่ชอบก็เพราะเธอไม่สวยในสายตาของเขา

วีรภพไม่อยากให้หญิงสาวเข้าใจผิด ที่เขาพูดไปแบบนั้นก็เพราะห่วงและหวงเธอต่างหาก แม้ว่าเขาจะใช้สูทคลุมไหล่เธอแล้วก็ตาม แต่ใบหน้าสวยนั้นก็ยังดึงดูดชายหนุ่มรอบ ๆ ให้ชำเลืองมองมาอยู่เรื่อย

วีรภพหงุดหงิดใจ บรรยากาศในวันนี้เริ่มไม่ค่อยดีแล้ว ชายหนุ่มแทบอยากจะย้ายร้าน แต่หญิงสาวก็พยายามปลอบประโลมเขาให้ใจเย็นลง

“อย่าโมโหไปเลยค่ะ พวกเขาก็ได้แค่มอง”

อย่างไรเสียเธอก็เป็นของวีรภพแต่เพียงผู้เดียว ร่างกายนี้และหัวใจนี้ล้วนเป็นของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า เธอจึงไม่อยากเขากังวลอะไรเพราะกลัวว่าบรรยากาศดี ๆ จะเสีย อีกอย่างวันนี้เป็นวันครบรอบสามเดือนที่คบหากัน เธอจึงอยากให้ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด

“ผมก็ได้แค่มองเหมือนกัน”

ชายหนุ่มตัดพ้อ ใช่ว่าเขาอยากย่ำยีศักดิ์ศรีเธอ เพียงแต่ในบางครั้งความรักของเขาที่มีต่อหญิงสาวมันก็ควรถูกปลดปล่อยออกไปในรูปแบบอื่นบ้าง แม้สโรชาจะยอมให้เขากอดและจูบในบางเวลา แต่มันก็ไม่เพียงพอ

เขารักเธอจนอยากจะครอบครองทั้งตัวและหัวใจ

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากกดดันคนรัก เมื่อถึงเวลาเธอคงจะยินยอมพร้อมใจเอง

“อย่าน้อยใจสิคะ คุณได้ทั้งกอดและหอมเลยนะ”

“พอที่ไหนล่ะ ผมอยากรักคุณมากกว่านั้นอีก”

ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ เธอหลุบตาลงในขณะที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มขบขัน ตั้งแต่คบหากันมาเธอไม่เคยเห็นวีรภพเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าเพราะแอลกอฮอล์หรือไม่ถึงเปลี่ยนชายหนุ่มให้กลายเป็นคนละคน

“คุณเมาแล้วใช่ไหมคะ”

ชายหนุ่มหันมองคนรักก่อนรั้งเอวเธอเข้ามาใกล้และประกบจูบโดยไม่ทันตั้งตัว โชคดีที่ดึกมากแล้วทำให้ไม่มีใครเดินมาโซนนี้ วีรภพดันแผ่นหลังบางแนบติดผนังก่อนที่เขาจะซุกไซ้ซอกคอขาว ริมฝีปากดูดเม้มเนื้อเนียน ฝากรอยรักเพื่อตีตราจอง

สโรชาพยายามหยุดยั้งชายหนุ่มแต่ทว่ามันช่างยากเย็น เพราะลึก ๆแล้วเธอเองก็โหยหาเขาเช่นกัน

“คุณภพคะ มีคนเดินมาทางนี้ค่ะ”

สโรชาและวีรภพผละออกจากกันเมื่อพนักงานชายคนหนึ่งเดินผ่านหลังพวกเขาทั้งคู่ไป หญิงสาวถอนหายใจก่อนทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ เธอคิดว่าจะมีคนเห็นฉากเร่าร้อนเสียแล้ว

วีรภพเสยผมก่อนพ่นลมหายใจ เขาหลุบตามองหญิงสาวก่อนเอ่ยขอโทษเธอ

“ผมขอโทษนะชา ผมลืมตัวไปหน่อย”

“ไม่เป็นไรค่ะ ชาเข้าใจ เรากลับกันเลยไหมคะ”

หญิงสาวเอ่ยชวนอีกฝ่ายกลับคอนโด โดยที่เธอนั้นอาสาขับรถแทน ระหว่างทางมีเพลงคลาสสิคเปิดคลอเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป หญิงสาวเลี้ยวรถเข้ามาที่คอนโดของชายหนุ่มก่อนที่เธอจะเอื้อมหยิบกระเป๋าที่วางอยู่เบาะหลัง

“คุณพักผ่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวฉันกลับแท็กซี่เอง”

วีรภพรั้งข้อมือบางเอาไว้ เขาคงไม่อาจปล่อยเธอให้นั่งแท็กซี่ไปคนเดียวดึกดื่นแบบนี้ แต่เพราะหญิงสาวยืนกรานว่าจะกลับไปนอนที่คอนโด เขาจึงตัดสินใจตามเธอขึ้นแท็กซี่ไปด้วยซะเลย

“คุณจะตามมาทำไมคะ”

หญิงสาวกระซิบถามขณะที่รถกำลังโลดแล่นอยู่บนท้องถนนยามค่ำคืน โชเฟอร์ไม่ได้สนใจผู้โดยสารทั้งสองนักเพราะกำลังฟังข่าวการเมืองอย่างใจจดใจจ่อ วีรภพยกแขนโอบไหล่บางก่อนจะเอ่ยตอบ

“ผมเป็นห่วงคุณ”

เขากระซิบด้วยเสียงแหบพร่าที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

เสียงหอบหายใจดังขึ้นขณะที่สองร่างพันเกี่ยวกัน เสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง สโรชาหยัดกายแอ่นขึ้นยามที่ชายคนรักโถมร่างกายใส่ วีรภพพรมจูบใบหน้าสวยก่อนบดคลึงกลีบปากหวานฉ่ำ เขาสอดแทรกปลายลิ้นไปทั่วทั้งโพรงปากกวาดหาความหวานในช่องทางเปียกชุ่ม มือหนาฟ้อนเฟ้นความนุ่มหยุ่นปลุกเร้าอารมณ์รัก

“คะ...คุณภพ”

เสียงหวานครางกระเส่ายามที่ชายหนุ่มกระทุ้งกระแทกเอวสอบเข้ามาในโพรงร้อนที่คับแคบ เขาจูบซับเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายบนใบหน้าคนรัก ก่อนจะโถมร่างเข้าหากลีบดอกไม้งาม จังหวะเข้าออกถี่กระชั้น ทั้งสองแตกพร่าก่อนที่ความร้อนทุกหยาดหยดจะถูกปลดปล่อยไว้ส่วนลึกของโพรงนุ่ม

สโรชาหอบหายใจอยู่ในอ้อมกอดของชายคนรัก วีรภพกดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนก่อนที่ทั้งสองจะผล็อยหลับไป