สโรชาเดินตรงออกมาจากบริษัทก่อนมุ่งหน้าไปที่ร้านกาแฟ หญิงสาวหยิบเศษเหรียญที่เก็บไว้ในกระเป๋าออกมานับก่อนยื่นให้พนักงานชายที่กำลังส่งยิ้มให้เธอ

“วันนี้ไม่รับอเมริกาโน่แล้วเหรอครับ”

หญิงสาวยกยิ้มบางก่อนจะเอ่ยตอบ

“เบื่อน่ะสิ กินทุกวันเลยอยากเปลี่ยนบ้าง”

สโรชาค่อนข้างสนิทสนมกับพนักงานหนุ่มคนนี้เพราะเขาเป็นพนักงานคนเดียวที่พูดคุยยิ้มแย้มกับลูกค้า ที่สำคัญยังชงกาแฟอร่อยอีกด้วย หากวันไหนเขาไม่มาเธอก็จะรู้สึกว่ากาแฟในวันนั้นรสชาติไม่ถูกปากสักเท่าไหร่

“เดี๋ยวผมจะชงสุดฝีมือเลยนะครับ”

ช่วงพักเบรกทำให้หญิงสาวได้ออกมานั่งพักผ่อนคลายสมอง หลังจากที่ทำงานลากยาวมาตั้งแต่เมื่อคืน เดือนนี้มีโปรเจคใหญ่ ในฐานะครีเอทีฟเธอต้องระดมไอเดียเพื่อนำเสนองานที่ดีที่สุดให้ลูกค้า ยิ่งเป็นโปรเจคใหญ่รายละเอียดงานก็ยิ่งเยอะแยะมากมาย

หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะเอนตัวพิงโซฟา เรดเวลเค้กสีแดงกำมะหยี่ถูกวางลงบนโต๊ะตามด้วยคาปูชิโน่แก้วใหญ่ เพราะทำงานมาทั้งคืนกว่าจะได้นอนก็ปาไปเกือบเช้า ในวันนี้เธอจึงรู้สึกไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่นัก

อีกทั้งยังมีเรื่องอื่น ๆ ให้หงุดหงิดในใจอีก

ด้านนอกลมพัดกรรโชกแรง ฝนทำท่าจะตกลงมาเต็มที หญิงสาวจึงรีบตักเค้กเข้าปากก่อนจะรีบถือแก้วกาแฟเดินกลับเข้ามาในบริษัท

พนักงานที่เข้างานช่วงสายต่างเอ่ยทักทายหญิงสาว แม้บางคนจะตำแหน่งงานสูงกว่าแต่คนเหล่านี้ก็เกรงใจสโรชา ในฐานะที่อีกฝ่ายนั้นเป็นคนรักของวีรภัทร ซึ่งมีตำแหน่งเป็นถึงประธานบริษัท

“ชา วันนี้พี่ของานเร็วขึ้นได้ไหม พอดีลูกค้าเขาเร่งมา”

หัวหน้าของหญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางเกรงใจเพราะรู้ดีว่าสโรชานั้นทำงานมาทั้งคืน เนื่องจากอีกฝ่ายส่งเมลงานมาให้ตอนตีสาม

สโรชาพยักหน้าก่อนจะเสยผมเล็กน้อย

“ได้ค่ะ”

“เดี๋ยวเสร็จงานนี้พี่ให้ชาพักเลยวันนึง โอเคไหม”

“ขอบคุณนะคะพี่นา”

หญิงสาวยกมือไหว้อีกฝ่าย นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมทุกคนในบริษัทถึงได้รักและเกรงใจสโรชาเพราะเธอนั้นเป็นคนไม่ถือตัว นอบน้อมกับคนที่อาวุโสกว่า ไม่เคยใช้อภิสิทธิ์ที่เหนือกว่าใครเพื่อเอื้อประโยชน์ให้ตัวเอง

“พี่ฝากด้วยนะ ขอบคุณมาก”

ว่าแล้วอีกฝ่ายก็เดินจากไป สโรชาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะรีบลงมือทำงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จสิ้นภายในเวลาหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะพักเที่ยงอีกครั้ง

หญิงสาวพักสายตาหลังจากที่ทำงานเสร็จสิ้น เธอเอนกายพิงพนักก่อนจะยกมือนวดขมับเบา ๆ เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้หญิงสาวรีบเอื้อมมือไปคว้ามาดู แต่แล้วใบหน้าก็หม่นลงเมื่อว่าเป็นเพียงการแจ้งเตือนเกี่ยวกับโปรโมชั่นเครือข่ายมือถือ ไม่ใช่ข้อความจากแฟนหนุ่มที่เธอเฝ้ารอคอยมาตลอดทั้งวัน

“หายไปไหนของเขานะ”

สโรชาพึมพำเสียงเบา ความรู้สึกน้อยใจตีตื้นขึ้นมาจนน้ำตารื้น วันนี้เป็นวันเกิดเธอแท้ ๆ แต่เขากลับหายหน้าหายตาไปตั้งแต่เมื่อคืน โทรไปก็ไม่รับสาย ทักไปก็ไม่อ่านไม่ตอบ

ทั้งวันนี้ยังไม่เข้าบริษัท มีหลายคนเข้ามาถามแต่เธอทำได้แค่บอกไปว่าเขาติดธุระด่วน

“ไปกินข้าวกันพี่ชา”

เด็กฝึกงานสาวพ่วงด้วยตำแหน่งน้องรหัสสมัยมหาวิทยาลัย ทั้งสองเดินเข้ามาในแคนทีนแต่พบว่าช่วงเที่ยงนั้นที่นั่งเต็มหมด สโรชาเลยชวนอีกฝ่ายไปร้านอาหารในห้างใกล้บริษัทเพราะมีเวลาพักตั้งชั่วโมงครึ่ง

“วันนี้ไม่เห็นบอสเลย”

สโรชาชะงักก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“เขาติดธุระน่ะ คงจะด่วนมากเลยติดต่อไม่ได้”

สโรชาพยายามคิดในแง่ดีว่าที่เขาหายไปเพราะติดธุระด่วน เธอจึงไม่อยากโทรตามจิกให้เขารำคาญใจ

“อย่าหาว่าหนูยุ่งเลยนะพี่ชา แต่หนูรู้สึกว่าช่วงนี้พี่ชากับบอสไม่ค่อยได้คุยกันเลย”

เธอสังเกตมาพักใหญ่ว่าทั้งสองไม่หวานเหมือนช่วงแรก ๆ ที่คบหากัน เพราะปกติแล้วทั้งคู่ตัวติดกันยิ่งกว่าอะไร แต่พักหลัง ๆ แม้แต่ในห้องประชุมก็แทบจะไม่คุยไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ

สโรชาหลุบตาลง หรือบางทีวีรภัทรอาจจะเบื่อหน่ายเธอแล้ว

“งานเขายุ่งน่ะ”

เห็นรุ่นพี่สาวดูเศร้าหมองเธอก็ได้แต่ให้กำลังใจ ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทานอาหาร หญิงสาวรุ่นน้องก็ดันบังเอิญเหลือบไปเห็นเจ้านายหนุ่มกำลังเดินอยู่ไม่ไกล ทั้งข้างกายเขายังมีนางแบบชื่อดังอย่างมนชนกกำลังเกาะแกะไม่ห่าง

เธอเหลือบมองสโรชา แต่ไม่กล้าพอที่จะบอกอีกฝ่ายเพราะกลัวว่ารุ่นพี่สาวจะเสียใจ

อีกอย่างเธอไม่อยากยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวในความสัมพันธ์ของคนอื่น

“ไปกันเถอะ ใกล้บ่ายโมงแล้ว”

ระหว่างที่เดินผ่านตลาด ทั้งสองแวะซื้อผลไม้ก่อนที่สโรชาจะปลีกตัวขึ้นไปชั้นบนของตึก และฝากผลไม้ที่วีรภัทรชอบไว้กับเลขาของเขา

“ติดต่อบอสได้หรือเปล่าคะ”

สโรชาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเลขาสาว อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้น

“เมื่อเช้าบอสก็โทรเข้ามานะ บอกว่าวันนี้จะไม่เข้าบริษัท”

สโรชาสูดลมหายใจลึกก่อนรอยยิ้มจางจะปรากฏขึ้นบนใบหน้า เธอหันหลังจากมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ โชคดีที่ช่วงบ่ายงานไม่เร่งมาก เธอจึงมีเวลาที่จะปลีกตัวไปตรงระเบียง นั่งเหม่อมองลงไปด้านล่างสลับกับจ้องโทรศัพท์เป็นระยะ

หญิงสาวได้รับของขวัญมากมายจากเพื่อนร่วมงานจนรุ่นน้องสาวต้องช่วยยกลงไปเก็บไว้ที่รถ เค้กหลายก้อนถูกตัดแบ่งแจกจ่ายไปยังแผนกอื่น สโรชาขอบคุณทุกคนก่อนที่เธอนั้นจะรีบกลับคอนโดเพื่อรอฉลองกับคนรัก

หญิงสาวซื้ออาหารที่เขาชอบ ก่อนจัดจานวางเรียงรายเต็มโต๊ะ เชิงเทียนถูกตั้งลงตรงกลางก่อนที่สโรชาจะรีบนำลูกโป่งติดประดับทั่วทั้งห้อง เธอนั่งรอนอนรอจนเวลาล่วงเลยไปสี่ทุ่ม วีรภัทรก็ยังไม่กลับมา

หญิงสาวทั้งโทร ทั้งส่งข้อความ แต่เขาก็ไม่อ่านไม่ตอบไม่รับสายเธอ

สโรชาเริ่มเป็นกังวลเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับแฟนหนุ่ม เธอไม่รอช้ารีบต่อสายหาเลขาของเขาทันที

“ติดต่อบอสได้ไหมคะ”

“เขาเพิ่งโทรมาสั่งงานพี่เมื่อกี้เองนะน้องชา”

สโรชากระพริบตาถี่ก่อนเอ่ยขอบคุณปลายสายและวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ หญิงสาวหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ มองไปยังรูปถ่ายของเธอและเขาก่อนถอนหายใจยาวออกมา

เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ยอมรับสายเธอ ส่งข้อความไปก็ไม่อ่านไม่ตอบ สโรชาน้อยใจและเสียใจ วันเกิดเธอเธอแท้ ๆ แต่เขากลับตีมึน ทั้งที่ปีผ่าน ๆ มายังจำได้อยู่เลย

หญิงสาวมองออกไปนอกกระจก แสงสียามค่ำคืนที่สวยงามไม่อาจเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำของเธอได้

เสียงข้อความที่ดังขึ้นมาทำให้หญิงสาวรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่าเป็นข้อความจากวีรภัทรที่ส่งมาหา ใบหน้าสวยเริ่มมีรอยยิ้มแต่แล้วหัวใจของเธอก็กระตุกวูบเมื่อเห็นภาพที่เขาส่งมา

รูปแฟนหนุ่มกำลังหันหลังสวมกางเกง ภาพสะท้อนในกระจกเห็นชัดว่าเป็นมนชนกที่ถ่ายรูปนี้ สโรชาสูดลมหายใจลึก น้ำตาร่วงเผาะ เธอโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้ากวาดทุกอย่างใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่

ข้าวของทุกอย่างกองอยู่กลางห้อง เธอนั่งรอจนถึงตีสองก่อนที่ประตูจะเปิดออก วีรภัทรเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องของขวัญในมือและเค้กก้อนโต

สโรชาปรายตามองแฟนหนุ่มด้วยสายตาเรียบนิ่ง วีรภัทรเห็นเช่นนั้นก็เข้าใจว่าแฟนสาวคงจะงอนจึงพยายามที่จะเข้าไปขอโทษ แต่ไม่คิดว่าหญิงสาวจะชิงเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

“เราเลิกกันเถอะ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว มองข้าวของของหญิงสาวที่ถูกเก็บใส่กระเป๋าก็ยิ่งงุนงง

“ชา ผมทำอะไรผิด”

หญิงสาวแค่นยิ้ม เขายังกล้าถามอีกเหรอว่าทำอะไรผิด หน้าไม่อายจริง ๆ ทั้งที่วันนี้เป็นวันสำคัญของเธอ เขากลับไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ทั้งยังปล่อยให้คนของเขาส่งข้อความมาเยาะเย้ยเธออีก!

เรื่องนี้เธอยอมไม่ได้เด็ดขาด หญิงสาวลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนลากกระเป๋าเดินออกมา แม้ว่าชายหนุ่มจะพยายามยื้อยุด แต่สุดท้ายเขาก็รั้งเธอเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี