เฉินลี่เซียนเดินออกจากจวนสกุลเฉินด้วยฝีเท้าเลื่อนลอยเล็กน้อย ดวงตานางมิได้จับจ้องสิ่งใดเป็นพิเศษกระทั่งมิได้มีแววตาอันใดเช่นกัน เฉินเจิ้งแอบมองจากอีกทางหนึ่ง เพราะยังเขินอายกับคำพูดน้องสาวจึงมิกล้าไปปรากฏตัวต่อหน้านาง ทำได้เพียงแอบมองส่งจากด้านในจวน จวบจนเห็นเฉินลี่เซียนขึ้นรถม้าคันงามจากไปแล้ว เขาถึงได้วางใจเดินกลับเข้าไปด้านในอีกครั้ง

“หลันหลัน”

สาวใช้คนสนิทสะดุ้งโหยง มิคิดว่านายสาวจะเปิดปากเรียกตนเอง ตั้งแต่ฮูหยินเดินออกมาจากห้องมารดาก็ดูคล้ายกับมีเรื่องราวมากมายในหัว ปกติเป็นคนที่หากไม่มีเรื่องคุยก็มักจะสรรหามาจนได้ พอเฉินลี่เซียนเงียบมาตลอดทาง หลันหลันก็รู้สึกไม่คุ้นชิน แต่ไม่คุ้นชินก็ส่วนไม่คุ้นชิน ฮูหยินเรียกนางก็ยังต้องตอบ หลันหลันเก็บท่าทาง ขานรับ

“เจ้าคะ ฮูหยิน”

“ใกล้ถึงเหลาสุราสกุลเถียนแล้วใช่หรือไม่”

หลันหลันเลิกม่านขึ้นเล็กน้อย กวาดตามองเพียงครั้งก็รีบหดหน้ากลับมา “อีกสามตรอกจะถึงเหลาสุราเจ้าค่ะ ทำไมหรือเจ้าคะ”

เฉินลี่เซียนเม้มริมฝีปากแน่น คำพูดของท่านแม่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ทำอย่างไรก็สลัดไม่หลุดจึงได้แต่หยิบเงินออกมาหนึ่งตำลึง ยัดใส่มือสาวใช้ข้างตัว

“เจ้าไปซื้อสุรามาให้ข้าสักสี่ไห รีบไปรีบกลับ อย่าให้ผู้ใดเห็นหน้า”

หลันหลันมิเคยได้รับคำสั่งเช่นนี้มาก่อนแต่ถึงอย่างนั้นนางก็ทำหน้าที่ได้ดียิ่ง หลังจากบอกให้คนรถลากรถม้าไปจอดรอที่ตรอกด้านข้างแห่งหนึ่งหลันหลันก็รีบลงจากรถม้า วิ่งตรงไปยังเหลาสุราทั้งยังรอบคอบถึงขั้นจ้างคนแถวนั้นเข้าไปซื้อ ส่วนตัวนางมีผ้าคลุมใบหน้าถึงสองชั้น นอกจากดวงตาแล้วก็มิได้เห็นส่วนอื่นของใบหน้าอีก แม้แต่เครื่องประดับบนกายก็เก็บเสียเรียบร้อย มิให้ใครชี้ตัวได้เด็ดขาด

เพราะร้านแลกเงินมีปัญหา กว่าหยางคุนหลงจะกลับถึงจวนก็ย่ำค่ำ ดวงจันทร์ลอยเด่นกระจ่างนภา เขาช้อนสายตามองเรือนตะวันตกเล็กน้อย เห็นแสงสว่างรำไรก็ทำให้ใจที่ค้างเติ่งมาทั้งวันค่อย ๆ กลับคืนที่เดิม

นางคงหายโกรธแล้วกระมัง

หยางคุนหลงโบกมือไล่บ่าวชายคนสนิท เขาเปิดประตูเรือนนอนออกกว้าง ทว่าภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าถึงกับทำให้ขาที่กำลังจะก้าวเข้าด้านในหยุดชะงัก ดวงตาคู่คมที่มักจะราบเรียบไร้ระลอกคลื่นเกิดปั่นป่วนขึ้นมา หยางคุนหลงริมฝีปากอ้าออกเล็กน้อย

“ลี่เซียน?”

เฉินลี่เซียนในชุดสีขาวเบาบางแนบลำตัวจนเห็นทรวดทรงงอนงามชัดเจน ใบหน้านางแดงก่ำด้วยความขวยเขิน ยามได้ยินเขาเรียกชื่อตนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เฉินลี่เซียนก็รู้สึกราวกับหัวใจใกล้จะหลุดออกมารอมร่อ นางข่มความรู้สึกในอก ก้าวเท้าออกไปหาเขาก้าวหนึ่ง คิดมิถึง ยังไม่ทันได้ลงเท้าถนัดถนี่ดีสามีของนางถึงขั้นยื่นแขนออกมารวบเอวบางเข้าอ้อมกอด อุ้มนางไปยังอีกทางหนึ่ง

“ท่านพี่ ท่าน-”

หรือว่าวิธีของท่านแม่จะได้ผลจริง ๆ ยังมิทันได้ร่ำสุราสักจอก เหตุใดท่านพี่ถึงได้แสดงออกรุนแรงเช่นนี้เล่า

“บ่าวชายด้านนอกยังเดินออกไปได้ไม่เท่าไหร่ หากพวกมันเห็นเจ้าขึ้นมาจะทำอย่างไร” หยางคุนหลงวางร่างคนงามบนเตียงเตา เขายืดตัวขึ้น พยายามไม่มองสีเนื้อที่โผล่พ้นขอบผ้า

“ทำไมยังไม่นอนอีก”

เฉินลี่เซียนยิ้มแย้มโดยพลัน รีบหันไปหยิบไหสุราที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อบ่าย นางพูดเสียงหวาน จงใจทอดเสียงอ่อนกว่าปกติมาก

“ท่านพี่ ตั้งแต่แต่งเป็นภรรยาให้ท่าน นอกจากคืนเข้าหอที่จำต้องดื่มสุรามงคลแล้วข้ามิเคยได้แตะสุราอีกเลย วันนี้ข้ากลับไปเยี่ยมมารดาที่บ้านเดิม ตอนกลับเห็นเหลาสุราสกุลเถียนเป็นที่นิยมนัก ข้านึกอยากลองเลยซื้อติดมือกลับมาแต่กลับไร้สหายรู้ใจร่ำสุราด้วย คงต้องรบกวนท่านพี่แล้วเจ้าค่ะ”

ข้อมือบางยื่นห่างจากจมูกไปไม่เท่าไหร่ กลิ่นสุราหอมหวานลอยวนเวียนอยู่ปลายจมูกปะปนด้วยกลิ่นหอมของกายสาว หยางคุนหลงอ้ำอึ้ง อยากจะบอกปัดแต่ก็กลัวทำร้ายจิตใจนาง อยากจะดึงร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดหอมก็กลัวจะทำให้คนตกใจ

เฉินลี่เซียนเห็นเขาทำตัวไม่ถูกก็รู้แล้วว่าลูกไม้นี้ของนางต้องได้ผลแน่ รอยยิ้มจึงกว้างขึ้นอีกหน่อยทั้งยังหวานหยดกว่าเดิมมากนัก

“ท่านพี่ ร่ำสุรากับข้านะเจ้าคะ”

สุดท้ายหยางคุนหลงก็มิอาจใจร้ายกับนางได้จริง ๆ เขาหันหน้าไปอีกทาง พยายามไม่มองชุดล่อแหลมของนางมากเกินความจำเป็น

“อืม แล้วแต่เจ้า”

เฉินลี่เซียนเตรียมที่ทางไว้ก่อนแล้ว นางดึงหยางคุนหลงไปยังชานเรือน บ่าวไพร่คนอื่น ๆ ต่างถูกหลันหลันไล่เสียจนกระเจิดกระเจิงไปคนละทาง สองร่างนั่งเคียงข้าง หนึ่งเป็นชายร่างสูงโปร่ง แม้มิได้มีไหล่กว้างดั่งผู้ฝึกยุทธแต่กลับทำให้เฉินลี่เซียนรู้สึกอยากอิงแอบยิ่ง สองเป็นหญิงงามใต้เงาจันทร์ ทำเอาคนด้านข้างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กระทั่งดื่มสุราไปสามจอกแล้วก็ยังมิได้สติกลับคืน

เฉินลี่เซียนเองก็ดื่มสุราไปมากมายเช่นกัน นางเงยหน้ามองท้องนภากว้าง สุ้มเสียงเริ่มเลือนราง

“ดวงจันทร์สวยเหลือเกิน”

หยางคุนหลงเงยหน้ามองบ้าง แต่มิว่าจะพิศมองอย่างไรดวงจันทร์กลม ๆ นั่นก็ไร้สิ่งน่าสนใจสิ้นดี ทว่าปากก็ยังเออออไปกับภรรยาด้วย

“อืม สวยจริงด้วย”

“ท่านพี่ ท่านไม่อยากเข้าหอกับข้าหรือเจ้าคะ” เฉินลี่เซียนดื่มสุราจนเมามายแล้ว เรื่องในใจที่เคยเก็บเอาไว้ก็เก็บไม่อยู่ พูดออกมาทั้งหมด

“ข้าไม่ดี ไม่งดงามถูกใจท่านหรือ? หรือว่า- หรือว่าท่านมีหญิงคนรักอื่น เช่นนั้นข้า-”

หยางคุนหลงขมวดคิ้วมุ่น ดึงร่างคนงามเข้าอ้อมแขน พูดเสียงเข้ม

“ไม่มีหญิงอื่นที่ไหนทั้งนั้น เจ้าอย่าคิดเหลวไหล”

เฉินลี่เซียนสมัยเป็นคุณหนูสกุลหลี่นอกจากกับพี่หญิงใหญ่และบิดานางก็หาได้มีความอดทนให้ผู้อื่นมากมายปานนั้น มาตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็ทำลงไปแล้ว ทั้งยังทำมาหลายเดือนแต่ยังไม่สัมฤทธิ์ผลเสียทีจึงเริ่มหงุดหงิด

เฉินลี่เซียนกระชากคอเสื้อสามีอย่างแรง ดวงตาหงส์ฉ่ำเยิ้ม เอ่ยเสียงดังลั่น

“ถ้าไม่มีแล้วเหตุใดท่านไม่เข้าหอกับข้าสักทีเล่า! อย่าคิดว่าข้ามิรู้นะ ท่านดูออกว่าข้าต้องการอะไรแต่ก็ไม่ให้ข้าสักที หยางคุนหลง ท่านสนุกนักหรือกับการปั่นหัวข้า! คนใจดำ!”