เมื่อกล่าวถึงวาณิชหนุ่มผู้ร่ำรวยพร้อมด้วยทรัพย์สมบัติและรูปสมบัติ

ทั่วแผ่นดินผานกู่ไม่อาจไม่คำนึงถึง ซีเฉาหยาง คหบดีรูปงามเปี่ยมเงินตราและอำนาจแห่งเมืองหูโจว บุรุษรูปลักษณ์สูงใหญ่กำยำ ดวงตาคมกริบสีดำสนิทหางชี้ขึ้น คิ้วกระบี่ จมูกเป็นสัน มีกรามชัดเจนรับกับกลีบปากบาง พรั่งพร้อมด้วยเส้นผมเหยียดตรงสีรัตติกาล ตัดกับผิวคร้ามแดดไม่ถึงกับคล้ำแต่ไม่ได้ขาวผ่องเป็นยองใย

เพียงความหล่อเหลาอย่างเดียวก็ทำให้สตรีครึ่งแคว้นหลงใหลหัวปักหัวปำ

ที่น่าตกใจไม่เพียงเท่านั้นสวรรค์อาจจะยังเห็นว่าลำเอียงไม่มากพอ ซีเฉาหยาง กำเนิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ในการดึงดูดมิตรสหายและความมั่งคั่งอย่างแท้จริง มือใหญ่ไม่ว่าจะหยิบจับสิ่งใดล้วนเป็นเงินเป็นทอง นิสัยใจคอดีเลิศ ว่ากันว่ามีมิตรสหายมากมายทั้งภายในและภายนอกแคว้น

เนื้อแน่นหอมกรุ่น!

แม้จะไม่ใช่เป้าหมายหลักของหญิงสาวสูงศักดิ์ซึ่งกำเนิดจากฮูหยินใหญ่จวนขุนน้ำขุนนาง

ทว่าสมบูรณ์แบบสำหรับหญิงสาวซึ่งชาติกำเนิดไม่สูงนักเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าชายหนุ่มผู้นี้จะเดินไปทางใดล้วนไม่ขาดแคลนผ้าเช็ดหน้าผืนสวยโยนไปบนรองเท้าตลอดทาง

เดือนเดือนหนึ่งไม่รู้ปฏิเสธด้ายแดงไปเท่าไหร่

น้อยคนนักจะทราบว่าภายใต้ใบหน้าซึ่งประดับรอยยิ้มบางขมขื่นเพียงใด

สตรีที่รักที่สุดในชีวิตสองคนต้องถูกผลักไสห่างไกลเพื่อความปลอดภัย หนึ่งคนที่จำใจอยู่ด้วยเห็นเขาเป็นเพียงเครื่องมือใช้แล้วทิ้ง ผู้ใดจะเข้าใจว่าคนรักเดียวใจเดียวเจ็บปวดเพียงใดยามเห็นน้ำตาลูกฝาแฝดและดวงตาตัดพ้อจากภรรยารักที่รังเกียจตนเองเพียงใดที่ต้องรับอนุมากมายเข้าไปหลังเรือน

สองปีมาแล้วที่คหบดีผู้ร่ำรวยเฝ้าคะนึงหาคนไกลและออกแรงเต็มกำลังเก็บกวาดหลังบ้านของตนเองซึ่งมารดาละเลงไว้เละเทะไม่มีชิ้นดี

ปูกลีบดอกไม้ไว้ให้ครอบครัวอย่างขยันขันแข็ง คาดว่าไม่เกินครึ่งปีคงได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง

อีกเพียงไม่กี่ก้าว..

แย่หน่อยที่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาไม่อาจรอนานขนาดนั้น ก่อนที่แผนการทั้งหมดจะทันสำเร็จซีเฉาหยางได้รับคำข่มขู่จากลูกสาวว่าจะพามารดาและน้องน้อยหนีไปไกลแสนไกล

ดั่งสายฟ้าฟาด!

ชายผู้เฉลียวฉลาดการค้าและความสัมพันธ์มิตรสหายกลับกลายเป็นคนคลำไปไม่เจอสมอง เรื่องครอบครัวไม่จำเป็นต้องไตร่ตรองหากไม่ได้สหายรั้งไว้ให้จัดการงานในบ้านรอรับภรรยา คงเป็นเขาเองที่ยัดร่างกายใส่ไปในรถม้าสีแดงเพื่อมอบเป็นของกำนัลแก่ภรรยาและลูกน้อย

ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ จิตวิญญาณยังล่องลอยตามติดขบวนรับฮูหยินไม่กลับเข้าร่าง

“หู่” ดวงตามองเมฆมองฟ้าไกลแสนไกล

สหายร่างใหญ่โตมองพ่อค้าที่คล้ายจะเป็นคนโง่งมไปแล้ว

“ว่า”

“ลี่ลี่กับเจ้าก้อนแฝดจะเป็นอย่างไรบ้าง”

“...”

จะรู้ไปไหมล่ะ

เห็นเพื่อนเจ้าเป็นหมอดูตาทิพย์หรืออย่างไร

กึง!

เคราะห์ดีที่กายละเอียดยังหาทางกลับเข้ากายหยาบเจอ

เสียงโครมครามดังมาจากหน้าเรือนกระตุ้นให้ซีเฉาหยางลุกพรวดออกจากเก้าอี้ไม้เนื้อดี ชายหนุ่มทะยานออกจากเรือนรับรองขณะสนทนากับสหายจากพรรคเซียนนั้นเท้าแทบไม่ติดพื้น ชั่วอึดใจเดียวก็ปรากฏตัวที่ประตูใหญ่ ดีใจจนเนื้อเต้นยามเห็นหน้าภรรยาและบุตรสุดที่รัก ภาพโดยรอบพร่าเบลอมีเพียงเทพธิดาผู้งดงามและเซียนน้อยฝาแฝด

อ่า เหล่าแก้วตาดวงใจที่บอบบางของเขา

ซีเฉาหยางชะลอฝีเท้าลง มือไม้เก้งก้างวางไม่ถูกที่ทาง ทั้งที่มีคำพูดมากมายแต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน สิ่งเดียวที่ออกจากริมฝีปากมีเพียงเสียงรำพึงเรียกชื่อคนรักแผ่วเบา “ลี่ลี่”

เจ้าของชื่อเรียกดวงหน้าขาวกระจ่างละสายตาจากร่างสาวใช้ ค่อย ๆ เลื่อนมาที่สามีอย่างเชื่องช้า

ประหนึ่งโลกทั้งใบถูกหยุดเวลา

“ลิ-”

“นายท่านซี”

เว่ยเฉินลี่วางลูกสาวลง ย่อตัวคารวะตามธรรมเนียม เปล่งเสียงเรียบติดเย็นชา

เหินห่างและไร้เยื่อใย!

ผู้ได้รับความเคารพเช่นคนแปลกหน้าเจ็บหน่วง เขาไม่ใช่คนโง่แต่ก็ยังวาดภาพฝันให้ครอบครัวโผเข้าอ้อมกอดด้วยความยินดี รู้ตัวว่ามันจะต้องแหลกสลายเพราะการตัดสินใจที่ไร้หัวคิดของตนเองแต่ก็ยัง-

คหบดีใหญ่ยิ้มเยาะ เรียกสติกลับคืนครบถ้วนจึงได้ตระหนักถึงสภาพแวดล้อมรอบด้านที่ไม่สู้ดีนัก

ดวงตาคมดุกวาดทั่ว ไม่ใกล้ไม่ไกลพ่อบ้านหลิวเค่อมีใบหน้ายับยุ่ง สาวใช้คุกเข่าอยู่บนพื้นตัวสั่นงันงก ประตูใหญ่ถูกเปิดโดยผู้คุ้มกันที่เขาส่งไปดูแลเว่ยเฉินลี่และลูกแทนที่จะเป็นหน้าที่ของยามเฝ้าประตู ภายนอกมีชาวเมืองหูโจวมากมายรุมล้อมราวกับรอดูเรื่องสนุก

สภาพโดยรอบชี้ชัดว่าภรรยาและเจ้าแฝดไม่ได้รับการต้อนรับที่น่ายินดี

คิ้วหนาขมวดพัน “พ่อบ้านหลิว เกิดอะไรขึ้น!?”

“นายท่าน” ชายชราก้าวออกมาข้างหน้า ค้อมตัวทำความเคารพก่อนจะรายงานความทั้งหมดตั้งแต่ที่หมู่บ้านชนบท ระหว่างทาง โจรป่า จนกระทั่งเหตุการณ์เชิญฮูหยินเอกเข้าบ้านทางประตูข้าง การพบกันครั้งแรกในรอบสองปีนี้ความประทับใจติดลบ!

หากเป็นสมุดบัญชีคงมีตัวแดงเป็นพรืด!

พ่อค้าผู้ร่ำรวยที่สุดกำลังจะร้องไห้!

ซีเยว่มองบิดาอย่างอิดหนาระอาใจ ตะโกนใส่หน้าได้คงตะโกนออกไปแล้วว่าอิพ่อเวรนี่ไม่เอาไหนเสียเลย หากไม่มีนางช่วยคงได้ตายน้ำตื้นไปไม่รอดแน่

หงส์น้อยพรูลมหายใจ หยิบความน่ารักแสร้งไม่รู้ขึ้นมากะพริบตาปริบชวนมังกรน้อยสนทนาพาที

“ตี้ตี ใครหรือ?” ซีเยว่กระซิบกระซาบ

“เจี่ยเจียท่านแม่เรียกว่านายท่านซี” ซีหยวนป้องปาก

“นายท่าน? เจ้าของบ้าน?”

“เจ้าของบ้านไม่ใช่พ่อหน้าเหม็นหรือ?”

ก้อนแป้งคนพี่เอียงศีรษะ ก้อนแป้งคนน้องเอียงศีรษะตาม

เว่ยเฉินลี่ยิ้มบาง รู้สึกดีเล็กน้อยไปจนถึงมากที่ชายมากกตัญญูผู้นี้ได้รับความกตัญญูจากลูกชายและลูกสาวอย่างมากล้น มือขาวที่นุ่มนวลลูบเส้นผมซีเยว่และซีหยวน เอ่ยตอบคำถามบุตรธิดาอย่างเรียบง่าย “ลูกแม่ คนคนนี้คือคนที่เยว่เอ๋อร์อยากเจออย่างไรเล่า”

“โอะ” “เอะ”

ฝาแฝดห่อปากตาโต

ซีเฉาหยางเกาแก้ม ต่างจากเว่ยเฉินลี่คนถูกลืมตัวซีดขาวคล้ายกระดาษไปทุกที เรียนรู้แล้วว่าเวลาสองปีซึ่งไม่เคยกล้าโผล่หน้าไปเมียงมองยาวนานเพียงพอแล้วที่จะทำให้ลูกจำใบหน้าของพ่อแท้ ๆ ไม่ได้

“เยว่เอ๋อร์ หยวนเอ๋อร์ จำบิดาไม่ได้หรือ?”

ซีหยวนแยกเขี้ยวให้อย่างรวดเร็ว “ไม่ได้!!”

กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นตามสนองนะ

ช่วยไม่ได้ ต้องตามง้อเอาเอง

อย่างไรก็ตาม สวรรค์โปรดหรือนรกส่งเสริมไม่อาจทราบ คหบดีหนุ่มไม่ได้มีเพียงลูกชายคนเดียว ซีหยวนไม่ว่าอย่างไรก็เกลียดขี้หน้าเขาอย่างออกนอกหน้าแล้ว ทว่าลูกสาวยังไม่มีปฏิกิริยาใดนอกจากกุมมือมารดา แกล้งทำดวงตาใสกระจ่างช้อนเชยคล้ายกับขอความคิดเห็นอยู่ในที

ขอไปหยุมหัวท่านพ่อสักทีสองทีได้เปล่าท่านแม่

เทพธิดาคนงาม “ทำตามที่ลูกอยากทำเถอะ”

“อื้อ เจ้าค่ะ”

ซีเยว่ขยุกขยิกมือใต้แขนเสื้อ ขาสั้นวิ่งตึกตักไปข้างหน้า ไม่ยั่นแม้กระโปรงกรอมเท้าจะทำให้เคลื่อนไหวไม่สะดวกเหมือนชุดที่มารดาตัดให้เล่นซน ไม่ทันไรเท้าน้อย ๆ พลันเหยียบชุดไม่ทะมัดทะแมงร่วงลงในอ้อมกอดของบิดาเต็มรัก

“อ๊ะ!” อุทานเสียงใส

มารยาน่ะมารยา

นางวิ่งเล่นในป่าในเขามาก็แล้ว กระโปรงแค่นี้จะนับเป็นอะไรได้

แน่นอนว่าอุบายตื้นเขินเท่านี้เหลือแหล่ที่จะทำให้คนเป็นพ่อหัวใจร่วง ต่อให้บัณฑิตจะเปรียบเข่าบุรุษดั่งทองคำพันชั่งแต่คนที่มีทองคำแสนชั่งไม่ยี่หระเลย หากต้องคุกเข่ากับพื้นเพื่อกอดร่างนุ่มนิ่มของลูกสาว เอ่ยเสียงทุ้มกังวลและอ่อนโยน “เยว่เอ๋อร์ลูกเจ็บตรงไหนหรือไม่!?”

ก้อนแป้งขาวกะพริบตาปริบอย่างงุนงง ซีเยว่กอดคอของบิดาหมับ เอียงศีรษะซุกไซ้ราวลูกแมว

“ท่านพ่อ~ เยว่เอ๋อร์ไม่เจ็บเลย เยว่เอ๋อร์มีท่าน”

เชื่อฟังและว่านอนสอนง่าย

เยียวยาเขาสักหน่อย เดี๋ยวเตลิดเปิดเปิงช้ำใจตายเพราะลูกไม่รัก

เรื่องราวเริ่มต้นเกือบจะจบลงด้วยดี แย่หน่อยที่บังเอิญว่าซีนนี้ยังไม่ใหญ่พอ ตัวละครหลักอยู่กันครบแล้วจะขาดตัวละครสมทบอย่างอนุทั้งห้าได้อย่างไร ไม่ทันถามหาแตงกวายังอุ่นอยู่ก็เยื้องยุรยาตรหน้าสลอน ชูหัวดั่งห่านหงส์ คอแข็งเกร็งพร้อมถูกตบเต็มที

ดีเลย ไม่ต้องเปลืองสมองหาเรื่องเรียกมา

ขบวนการเมียน้อยย่อตัวคารวะอย่างพร้อมเพรียง

“นายท่าน”

ซีเฉาหยางปิดเปลือกตาปรับอารมณ์ชั่วครู่ ร่างสูงสง่ายืนขึ้นพร้อมกับโอบอุ้มซีเยว่ไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน อีกด้านเว่ยเฉินลี่ก็อุ้มซีหยวนยืนเคียงข้างสามีไว้เช่นเดียวกัน

ไม่พอใจแต่เพื่อลูกต้องอดทน

นายท่านซีเสียงทุ้มเย็นชาอย่างยิ่ง “ตาบอดหรือ..”

อนุคนงามมองหน้ากันเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก พวกนางได้ยืนอยู่ตำแหน่งนี้เพราะฮูหยินผู้เฒ่า แม้สามีไม่แตะต้องไม่เอ็นดูแต่ก็อาศัยบารมีมารดานายท่านมีอำนาจในบ้านจนเคยตัว ถูกลงโทษนับครั้งไม่ถ้วนทว่าไม่เคยหนักหนา ตอนนี้ไม่มีร่มโพธิ์คุ้มหัวแล้วแม้แต่จะลุกขึ้นก็ไม่กล้า

อนุสองฮุ่ยน่าหัวไวกว่าใคร “คารวะฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ”

“ฮูหยินใหญ่”

ผู้อื่นแม้ไม่เต็มใจแต่ต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ คนเราอยู่ใช้ชายคาบ้าน ไม่ก้มหัวได้ที่ใด

ซีเยว่พิจารณาอนุหลังเรือนตระกูลซีหัวจรดเท้าเท้าจรดหัว สตรีเหล่านี้มีเสน่ห์เป็นของตนเองแตกต่างกันไป บ้างสวยสะกด บ้างมองแล้วเพลินตา บางคนอาจมองดาษดื่นทว่าดวงตาสุกใสกลับเฉลียวฉลาด

คุณหญิงย่าช่างเลือกเหมือนกันนะว่าไม่ได้ จิ๊ ๆ คงอยากให้บุตรชายเปิดประสบการณ์หลายแบบ

เสียใจแต่คนใจแคบมีพื้นที่ให้มารดานางพำนักเพียงผู้เดียว

เฮอะ ตายไปแล้วก็ยังไม่สมหวัง

ซีเยว่แอบหยุมหางม้าท่านพ่อในกำมือน้อย ตักเตือนบุรุษดอกท้อเสียงหวานใสด้วยความหวังดีจากก้นบึ้งของหัวใจดวงตะเล็กตะน้อย

“ท่านพ่อทำตัวดี ๆ นะเจ้าคะ”

“...”

“ที่ว่าจะพาท่านแม่กับตี้ตีไปแดนเซียน ไม่ได้ล้อเล่นนะ”

เสือย่อมไม่อาจมีลูกเป็นสุนัข!

ถูกข่มขู่ระยะประชิดซีเฉาหยางทั้งเศร้าและภูมิใจมากไปในคราวเดียวกัน บิดาหลงลูกและสามีคลั่งรักไม่ตำหนิเจ้าก้อนแป้งนุ่มนิ่มสักนิดที่จะไม่ไว้ใจ ต่อให้ซีเยว่ดึงผมหลุดออกไปสักกำก็ยังยิ้มรับได้ ไม่ว่าอะไรตามใจทุกอย่าง

ตอนนี้เขาไม่ต้องผลักไสผู้เป็นที่รักเพราะกลัวภัยอันตรายที่ยิ่งใหญ่กว่าตัวอีกแล้ว

ฮูหยินผู้เฒ่าอันหลันตาย สถานการณ์ตระกูลซีกลับตาลปัตร ต้นไม้ปีศาจโค่นสัตว์น้อยใหญ่ต้องเร่งหาร่มอิงแอบหลังใหม่ อนุหนึ่งเจียวจินผู้มีภาพลักษณ์ราวกับแม่พระมาโปรดคลี่รอยยิ้มเปี่ยมเมตตา รูปลักษณ์ภายนอกใสซื่อบริสุทธิ์ ดวงตาดอกท้อเปล่งประกายดั่งผู้มีปัญญา หลอกผู้คนได้อยู่หมัด

นางมีต้นไม้ที่หมายใจไว้แล้ว “นี่คงเป็นเยว่เอ๋อร์กับหยวนเอ๋อร์ใช่หรือไม่ แม่หนึ่งคิดถึงพวกเจ้านัก”

มีบุตรธิดาเองไม่ได้ก็ต้องแย่งบุตรธิดาผู้อื่น!

“ท่านป้า ท่านเลอะเลือนหรือ” เด็กหญิงมองเจียวจินด้วยความอาทร

“ท่านป้า ข้ามีแม่คนเดียว” เด็กชายตอบเจียวจินด้วยความซื่อตรง

คงลืมไปกระมังว่าทำสิ่งใดไว้บ้าง