อาการเมารถม้าไม่ใช่เรื่องตลก..

เที่ยวก่อนสภาพไหนเที่ยวนี้ก็สภาพนั้น “อุก” ซีเยว่หน้าซีดหน้าเซียว ก้อนแป้งขาวนุ่มเกาะขอบหน้าต่างรถม้ารับลม มีมารดากับน้องชายคอยดูแลส่งน้ำส่งท่าให้จากข้างใน มีบิดาควบอาชาเยาะย่างดูแลพัดวีจากข้างนอก บอกลาซาลาเปาน้องต่ายแสนอร่อยทั้งยังต้องพยายามไม่ให้ขย้อนเนื้อที่กินเข้าไปออกมา

ดั่งที่เขาว่าเค่อแรกไม่เป็นไร เค่อต่อไปเอามืออุดปาก

“ฮรุก”

ถูกดูแลมันก็ดี

แต่เวียนหัว ตาลาย ท้องไส้ปั่นป่วน ป่วยแบบนี้ไม่ดีแม้แต่น้อย!

ใช้เวลาเป็นชั่วยามกว่าจะเดินทางมาถึงฮวงซุ้ยหรือสุสานของตระกูลซี ตามคาดนายท่านและนายหญิงจำเป็นต้องแยกตัวออกไปเพื่อประกอบพิธีทางความเชื่อให้เสร็จสิ้น ระหว่างนั้น ซีเยว่ที่อาการยังไม่สู้ดีก็มีซีหยวนกับบรรดาสาวใช้เรือนหลักยืนเป็นเพื่อนอยู่ข้าง ๆ รถม้า

จมูกแดงเรื่อ ๆ สูดลมเย็นที่มีกลิ่นสนและความชื้น ให้ความรู้สึกสงบหากได้ทิ้งร่างเอาไว้

เป็นสถานที่พักผ่อนที่ดี

อย่างไรก็ตาม ผืนดินนี้แม้จะมีพื้นที่ขนาดใหญ่รายล้อมด้วยภูเขาเหมาะแก่การทำฮวงซุ้ยของผู้มีอันจะกินแต่กลับมีเพียงป้ายหลุมศพโดดเดี่ยวเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นคือ ท่านปู่ซีห่าวที่น่าสงสารของนาง น่าเสียดายที่นางมารไม่คิดแม้แต่จะเก็บร่างของสามีไว้ นอกจากหัวใจเปี่ยมรักที่นางต้องการ เสื้อผ้าที่ท่านปู่ใส่ในวันนั้นอันหลันก็ทำลายเสียสิ้นจนไม่อาจหาเจอ

สิ่งที่อยู่ภายใต้หลุมศพจึงเป็นเพียงข้าวของเครื่องใช้ประจำตัวไม่กี่ชิ้นของชายที่มีรักจริงผู้หนึ่ง เสียดายแต่รักคนผิด เด็กหญิงได้แต่หวังว่าท่านจะได้อยู่ในภพภูมิที่ดี

ถือเสียว่าเคยทำกรรมกันไว้จึงต้องมาชดใช้ในชาตินี้

ตีดิ้ง!

[ ขอแสดงความยินดี โฮสต์ที่รักปลดล็อคภารกิจหลัก จังหวะตกหลุมรัก โดคิ โดคิ! ]

[ รายละเอียด ในฐานะพี่สาวและลูกสาวสุสานก็แค่ชื่อสถานที่ งานศพก็แค่ชื่อพิธีกรรม จงกระตุ้นความรักที่มารดามีต่อบิดา ]

[ รางวัล สิทธิ์ผู้ครอบครองสมบูรณ์ ]

เสียงของหน้าต่างดอกไม้ที่ปาหัวใจสีชมพูออกมาตามจังหวะ ‘โดคิ โดคิ’ ขจัดอารมณ์ธรรมะธรรมโมของซีเยว่ออกไปอย่างสิ้นเชิง ประทานโทษเถอะ กรุณาแหกตาดูสถานที่นิดนึง บรรยากาศภูเขาสูงน้ำใสก็ดีอยู่ ประเด็นคือมันเป็นสุสานไง

ก็ไม่อะไรนะ แต่บอกเลยว่าไม่ทำ

ยกเลิกภารกิจไปเลย

ระบบน้ำตาตก [ โฮสต์ที่รักภารกิจหลักออกมาแล้วไม่สามารถยกเลิกได้ขอรับ! ]

[ โฮสต์ที่รักกรุณาปฏิบัติภารกิจเพื่อความสงบสุขของสากลโลก! ระบบขอร้อง! ] หากมีกายหยาบ ซีเยว่คงได้เห็นเจ้าหน้าต่างดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาลงไปคุกเข่ากับพื้นแล้ว

เจ้าแต้มอยากจะพูดกับโฮสต์ใจจะขาดว่า มันไม่ใช่ตัวตนที่เลือกภารกิจให้โฮสต์!

ติดเสียแต่ความลับสวรรค์ไม่อาจแพร่งพราย ระบบคืนความสุขแก่คู่ยวนยางได้แต่กล้ำกลืนคำตำหนิของโฮสต์แล้วเอาไปบ่นต่ออีกทอด เชื่อเถอะว่าตั้งแต่มาทำงานกับโฮสต์ระยะนี้ เริ่มมีข่าวลือว่าระบบผู้สดใสดั่งดอกไม้แรกแย้มในฤดูวสันต์เออเร่อจนฉุนเฉียวขึ้นเป็นกอง

มันก็แค่งอแงนิดหน่อย!

ในเมื่อมีความลับไม่อาจเปิดเผยได้ เจ้าแต้มก็ต้องพยายามประนีประนอมกับโฮสต์อย่างถึงที่สุด

[ โฮสต์ที่รักภารกิจหลักสำคัญมาก ]

[ รายละเอียดมีเพียงเพื่ออธิบายคร่าว ๆ เท่านั้น เนื้อหาที่แท้จริงไม่จำเป็นต้องปฏิบัติในสุสาน โฮสต์สามารถใช้เวลาอย่างเต็มที่เพื่อให้เว่ยเฉินลี่มารดาของโฮสต์มีความรู้สึกดี ๆ ต่อซีเฉาหยาง ]

ไม่ลืมโม้คุณสมบัติรางวัลล่วงหน้าเพื่อสร้างแรงจูงใจ [ นอกจากภารกิจจะดีมาก รางวัลก็ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน ]

[ ระบบจะแจ้งโฮสต์ที่รักเป็นกรณีพิเศษ ]

[ สิทธิ์ผู้ครอบครองสมบูรณ์ คือ พรสวรรค์เอกลักษณ์ มอบสิทธิ์การครอบครองไอเทมซึ่งได้รับจากระบบคืนความสุขแก่คู่ยวนยาง รวมไปถึงสิ่งของที่ผู้ครอบครองพรสวรรค์ตีตราว่าเป็นของตนเองโดยสมบูรณ์ สิ่งที่ถูกครอบครองเหล่านั้นจะไม่สูญหายหรือแตกสลาย ผู้ครอบครองสิทธิ์จะรู้สถานะของสิ่งเหล่านั้นตลอดเวลาและสามารถเรียกหาให้ปรากฏบนฝ่ามือได้เสมอ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ]

เด็กหญิงชะงักนิดหน่อย ถามต่อในใจว่ามีผลตลอดชีวิตหรือเปล่า?

[ พรสวรรค์เอกลักษณ์จะผูกติดกับจิตวิญญาณของโฮสต์ตลอดไป! ]

ซีเยว่พยักหน้าในที่สุด มีความรู้สึกว่าค่อยคุยกันได้หน่อย

เรื่องของเรื่อง คือ นางกำลังประสบปัญหาเกี่ยวกับการพกพาไอเทมพอดิบพอดี นางไม่สามารถหิ้วเบ็ดตกปลาไปด้วยได้ทุกที่ ไม่ต้องพูดถึงลูกพลับ เครื่องบินกระดาษ กับพู่กัน ถ้าภารกิจนี้สำเร็จนอกจากนางไม่ต้องพกของให้พะรุงพะรัง ทั้งยังยับยั้งการถูกขโมยได้ด้วย

ไม่นับตลับยาอันเล็กนิดเดียวที่อยู่ในอกเสื้อตลอดเวลาเพื่อความอุ่นใจนะ

โดยรวมจัดว่าน่าประทับใจ..

เจ้าแต้มคลี่ดอกไม้บานสะพรั่งเต็มหน้าหงส์น้อย ยอมรับความดีความชอบอย่างรื่นเริง

[ ระบบยินดีสนับสนุนโฮสต์ที่รักเสมอขอรับ! ]

น่าเสียดายที่ภูมิใจได้ไม่ทันไร ระบบเจ้าแต้มที่น่าเห็นใจก็ได้รับมอบหมายให้แจ้งภารกิจใหม่แก่โฮสต์ซึ่งสุ่มเสี่ยงต่อการถูกเกลียดขี้หน้ามากเป็นพิเศษ นอกจากนี้ยังเป็นภารกิจย่อยสำคัญที่มันไม่สามารถใช้อำนาจของเจ้าหน้าที่ปฏิเสธเพื่อคัดกรองให้โฮสต์ได้ด้วย

ตี้ดิ้ง!

[ ขอแสดงความยินดี โฮสต์ที่รักปลดล็อกภารกิจย่อย อะไรเอ่ยในหลุมศพหญิงย่า ]

[ รายละเอียด ในฐานะพี่สาวและลูกสาวแสนซนจะไม่อยากรู้ได้อย่างไรว่าอะไรอยู่ในหลุม จงกระโดดลงไปในหลุมก่อนโลง เก็บสิ่งของน่าสงสัยขึ้นมา ]

[ รางวัล กล่องหยกเย็นหมื่นปี จำนวน 1 กล่อง ]

“...” ซีเยว่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หันมองหน้าซีหยวนพ่อเทพบุตรน้อยของนางเพื่อบรรเทาอารมณ์พลุ่งพล่าน

หัวจะปวด

เด็กดี ๆ ที่ไหนจะกระโดดลงไปในหลุมที่เตรียมเอาไว้ใส่โลงศพ

ทว่าครั้งนี้ ซีเยว่ไม่ได้ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดในทันที พิจารณาดูดี ๆ แล้วภารกิจรองส่วนใหญ่มักเกี่ยวข้องกับความปลอดภัย ต่อให้คำอธิบายภารกิจจะไม่น่าภิรมย์แต่บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในหลุมอาจจะเป็นวัตถุอันตราย เพราะถ้าเป็นของช่วยชีวิตหญิงย่าตัวปลอม ระบบที่เพิ่งส่งนางไปช่วยพวกเขามาเมื่อคืนคงไม่ให้นางไปเก็บกู้ขึ้นมา

แย่จริง ให้คนอื่นลงไปเอาไม่ได้หรือไง?

[ ไม่ได้ขอรับ! ]

[ สิ่งของน่าสงสัยมีแค่โฮสต์กับน้องชายที่เก็บได้ ]

ไม่ทราบว่ามันเป็นสายรกของพวกเขาหรือไง?

“พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว คุณหนูคุณชายเจ้าคะ เราไปใกล้กว่านี้เถอะเจ้าค่ะ” ก่อนจะต่อล้อต่อเถียงกับระบบเพิ่มอีกยก พี่สาวอาเหม่ยคนที่ลงมือตบหน้าอนุห้าเต็มฝ่ามือก็ชักชวนด้วยรอยยิ้ม ซีเยว่จำได้ว่านางมีสถานะค่อนข้างแข็งแกร่งในบ้านตระกูลซี อนุส่วนใหญ่มักจะหลีกเลี่ยงนางที่เป็นมือซ้ายของพ่อบ้านหลิว

ที่สำคัญคือ ตอนนี้กำลังอยู่ในกระบวนการก้าวเข้าไปในโลกผู้บ่มเพาะ

“เจี่ยเจีย..” ซีหยวนกะพริบดวงตาสีดำขลับใสกระจ่าง ขอความเห็นชอบจากพี่สาว

ซีเยว่ยิ้มฟันขาว พยักหน้าหงึก “เจี่ยเจียแข็งแรงแล้ว เราไปกันเถอะ”

ฝาแฝดหงส์มังกรเดินนำหน้าพี่สาวอาเหม่ยอย่างกระตือรือร้น พี่สาวกุมมือน้องชายแน่น น้องชายก็ตามติดพี่สาวไม่ห่างกาย จิ้งจอกแดงที่วันนี้ขาวโพลนไปทั้งตัวมองสำรวจหาเหล่าองครักษ์ที่เป็นวรยุทธ์เป็นอันดับแรก หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น นางจะได้เหวี่ยงน้องชายไปถูกทิศ

วัตถุไม่พึงประสงค์ในหลุม ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่น่าไว้วางใจ

ขาสั้นป้อมใช้เวลาเดินฉับ ๆ ไม่นานก็มาถึงขอบ

“ท่านพ่อ! ท่านแม่!” ซีเยว่โบกมือหยอย ๆ ให้หญิงงามและบุรุษองอาจที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของหลุมพร้อมกับนักพรตผู้เฒ่าที่น่าเลื่อมใสเจ้าของเครายาวทอดดวงตาอ่อนโยน ยกนิ้วขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากส่งสัญญาณห้ามเด็กน้อยส่งเสียงดัง

“จุ๊”

“อุ จุ๊ ๆ” ก้อนแป้งแฝดยกมือขึ้นปิดปากตามผู้ใหญ่ตาใส

เด็กดีน่าเอ็นดูเป็นอย่างยิ่ง

ไม่รู้ว่าถ้าหากท่านทราบว่านางกำลังวางแผนหาทางลงไปในหลุมศพนางจะถูกสั่งให้นั่งวิปัสสนาแก้อาการสมาธิสั้นหรือเปล่า

เคราะห์ดีที่ซีเยว่ไม่ต้องคิดวิธีลงให้รกสมอง ครั้นฤกษ์ยามใกล้เข้ามาเด็กหญิงผู้กำลังประเมินความลึกของหลุมก็มีวาสนากระทบไหล่กับอนุสี่อินลู่ผู้แบบบางซึ่งโซซัดโซเซคล้ายจะเป็นลม อยู่ห่างไกลกันตั้งหลายช่วงตัวคนแต่เท้าแม่นางดันพลิ้วไหวหลบได้ทุกคน ยกเว้นเด็กตัวเล็ก ๆ อย่างซีเยว่

“ว้าย~” อินลู่ร้องเสียงหวานตกอกตกใจ ใบหน้าซีดเผือดเป็นอย่างยิ่ง

โธ๊! แม่นางชาเขียว

ถามจริงว่าตั้งใจชนหรือตั้งใจผลัก

ซีเยว่รีบปล่อยมือนุ่มของน้องชาย หลุมนี้ค่อนข้างลึกมากเพราะโลงหัวหมูบรรจุศพมีขนาดใหญ่ เด็ก ๆ ตกลงไปอย่างน้อย ๆ ก็มีรอยถลอก แย่ที่สุดอาจแขนขาหักหรือหัวร้างข้างแตก จะดีกว่าถ้าปล่อยให้ตาหนูนุ่มนิ่มของนางไว้บนปากหลุมโดยไร้รอยขีดข่วน ในทางกลับกันซีหยวนมองพี่สาวหล่นลงไปต่อหน้าต่อตาคล้ายความทรงจำเก่าครั้งที่ซีเยว่ร่วงลงมาจากต้นพลับโดยที่ตนเองช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลยย้อนคืนมา เด็กชายยังจดจำใบหน้าที่ซีดเผือดของพี่สาวได้ขึ้นใจ โลหิตสีแดงเจิ่งนองจนหัวใจของเขาคล้ายจะหยุดเต้นไปด้วย

ไม่ทันได้มีใครจับไว้ ลูกชายเพียงคนเดียวของบ้านซีก็รีบกระโดดตามพี่สาวลงไปอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง

“โอ้ย!!!” “โอ้ย!!!”

ก้อนแป้งนุ่มเนียนสองก้อนร่วงตกลงมาในพริบตาเดียว ข้างในหลุมดินถูกอัดจนค่อนข้างแข็งและเรียบเนียน ขอบคุณชุดรุ่มร่ามที่ลดแรงกระแทกให้อย่างมหาศาล ซีเยว่เจ็บข้อเท้านิดหน่อยแต่นางสนใจเด็กโง่ที่กระโดดตามลงมามากกว่า

“ตี้ตี น้องกระโดดลงมาทำไม เจ็บตรงไหนหรือไม่”

“เจี่ยเจีย” ซีหยวนช้อนนัยน์ตาปริ่มน้ำ เด็กชายโผกอดพี่สาวตัวสั่นระริก ส่งเสียงสะอึกสะอื้นฮักอย่างน่าสงสาร “ฮึก เจี่ยเจียอย่าทิ้งหยวนเอ๋อร์หยวนเอ๋อร์ไม่ยอมให้เจี่ยเจียหล่นไปไหนอีกแล้ว”

ความทรงจำที่ต้นพลับครั้งนั้นคงฝังอยู่ในใจของซีหยวนยากแก้ไขไปแล้ว

“โอ๋ ๆ” พี่สาวกอดปลอบน้องชาย เกลี่ยน้ำตาให้อย่างนุ่มนวล

“ฮึก ฮึก”

“เจี่ยเจียของหยวนเอ๋อร์อยู่ตรงนี้นะ”

...

“หยุด!!!!”

ด้านบนปากหลุม ซีเฉาหยางสั่งหยุดพิธีทันที โลงหัวหมูที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาถูกหามกลับออกไป มือข้างหนึ่งต้องรีบคว้าภรรยารักที่เกือบจะปรี่ลงไปช่วยลูกสาวลูกชายที่หล่นลงไปในหลุมลึกต่อหน้าต่อตานางเอาไว้

“ซีเฉาหยางปล่อยนะ!” คนเป็นแม่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงร้องเจ็บและเสียงสะอื้น

นายท่านบ้านซีไม่มีเวลาอธิบายให้ดวงตาคลอน้ำทั้งตำหนิและตัดพ้อของเว่ยเฉินลี่ รั้งร่างแบบบางให้ห่างจากปากหลุมขณะที่ตนรีบกระโดดตามลงไปเสียเอง เท้าแตะพื้นได้ก็รีบเข้าไปโอบอุ้มบุตรธิดาเอาไว้ในอ้อมแขน ผู้ใดจะเข้าใจว่าดวงใจของพ่อคนหนึ่งเจ็บปวดเท่าไหร่ยามที่ยื่นมือออกไปรับลูกทั้งคู่ไม่ทัน

มันราวกับท้องฟ้าถล่มทลาย และเขากำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญไปตลอดชีวิต

“เยว่เอ๋อร์หยวนเอ๋อร์ไม่เป็นไรแล้วลูก” ซีเฉาหยางกอดลูกแฝดแนบอก มือของเด็กทั้งคู่ยังจับกันไม่ยอมปล่อย เนื้อตัวสั่นประหนึ่งลูกนกหลงรัง

ภาพพี่สาวที่กอดปกป้องน้องชายทั้งที่ตัวเองเจ็บไม่ต่างกัน เหมือนกับในอดีตที่อันหลันกระทำไว้ไม่ผิด

บิดาที่บกพร่องจุมพิตลงบนศีรษะลูกน้อย “พ่อขอโทษพวกเจ้า”

คหบดีหนุ่มพาซีเยว่กับซีหยวนขึ้นมาจากก้นหลุมลึกอย่างง่ายดาย เว่ยเฉินลี่รีบวิ่งเข้าหาไม่รักษากิริยาอาการ ประคบประหงมลูกสาวลูกชายดั่งแก้วที่เปราะบาง แต่เพราะซีหยวนยังขวัญเสียไม่ยอมห่างจากซีเยว่ สตรีงามจึงทำได้แต่ดูแลบุตรฝาแฝดอยู่ข้าง ๆ สามี

“เฮ้อ..” นักพรตผู้เฒ่าพรูลมหายใจยินดีที่แฝดมงคลปลอดภัย บุตรและธิดาจากสวรรค์ช่างมีด่านกรรมมากมายยิ่ง กลับกันกลับรู้สึกไม่พอใจอนุสี่ที่แสร้งเป็นลมหนีความผิด

ถึงกับเอ่ยต่อคหบดีใหญ่ว่า “สตรีกาลกิณีหมายเอาชีวิตเลือดเนื้อเชื้อไขสวรรค์เช่นนั้น..”

“...”

“เลี้ยงไว้ก็เสียเปล่า”