ตอนทื่ 8 สิ่งแลกเปลี่ยน

        
เหยียนฮ่าวออกจากถนนเส้นนั้นได้สักพักแล้ว วันนี้อาหลีไม่ได้รับหน้าที่สารถีแต่เป็นองครักษ์นายหนึ่งที่รับหน้าที่แทน เขานั่งอยู่ด้านในร่วมกับเจ้านายของตนเอง อาหลีขมวดคิ้วแน่น ครุ่นคิดมานานสองนานก็ยังไม่กระจ่างแจ้งใจจนเหยียนฮ่าวทนไม่ไหว เป็นฝ่ายเอ่ยปาก

“เจ้าสงสัยอันใดก็พูดมา นั่งทำหน้าเหมือนคนตายอยู่ได้”

อาหลีชาชินกับฝีปากนายท่านเสียแล้ว เขากดใบหน้าลงเล็กน้อย กล่าวว่า “นายท่าน ข้ายังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านถึงได้เมตตาเด็กนั่นนัก และข้าก็ไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงทำให้ท่านประหลาดใจได้ขอรับ”

“พบพานกันครั้งแรก ข้ารอดจากยาพิษสังหาร พบพานครั้งที่สอง อาหลางที่ออกหน้าอยู่ในงานเทศกาลส่งสัญญาณว่าเกิดเรื่องขึ้นในงานรวมตัวผู้ฝึกยุทธ์ อาหลี ถ้าหากวันนี้ข้าไม่ลงจากรถม้าเพื่อพูดคุยกับนางสักหน่อย เห็นทีวันนี้เจ้ากับข้าคงต้องฝ่าฝนคาวเลือดออกมาแล้ว”

อาหลีคิดตามแล้วก็ยังคงไม่เข้าใจ “นายท่าน ฝีมือท่านเป็นหนึ่งในยุทธภพ อีกทั้งข้าและอาหลางก็ยังอยู่ที่นั่นเช่นกัน ต่อให้มีคนนับร้อยก็ไม่มีทางทำร้ายท่านได้”

“ทำร้ายข้าไม่ได้ แต่ข้าเหนื่อย เหตุใดต้องขยับร่างกายด้วย” เหยียนฮ่าวโบกมือปัด “เจ้าตามสืบเรื่องของท่านแม่ทัพฮวาหรือยัง”

“จากของที่ท่านแม่ทัพให้มา รูปภาพหยกยืนยันแล้วขอรับว่าเป็นของจริง ส่วนเรื่องหยกสุริยันจันทรา ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจหาข่าวไปมากกว่านี้แล้วขอรับ”

เหยียนฮ่าวนั่งคิดอยู่กับตนเอง เมื่อคราวนั้นแม่ทัพใหญ่สกุลฮวาแจ้งเจตจำนงต้องการจ้างคนหาข่าวเกี่ยวกับหยกสุริยันจันทราคู่หนึ่ง เหยียนฮ่าวไม่คิดสนใจเรื่องของเล็กน้อยพวกนี้อยู่แล้วถ้าหากสิ่งแลกเปลี่ยนนั่นมิใช่สมุนไพรที่เขาตามหามานานหลายปี เป็นตัวยาสุดท้ายที่จะช่วยให้เขาฟื้นคืนจากความอัปยศที่ติดอยู่ในใจ

พัดด้ามจิ้วไถลลงจากมือโดยไม่รู้ตัว เหยียนฮ่าวขมวดคิ้วแน่น คล้ายรู้สึกว่าแผลเป็นบนใบหน้าเริ่มเจ็บปวดขึ้นมาราง ๆ เขาถอนหายใจหนัก ๆ ครั้งหนึ่งก่อนพูดเสียงเข้ม

“ไปจวนสกุลฮวา”

ฮวาไท่ซีเป็นแม่ทัพใหญ่มานานหลายสิบปีแล้ว เขาใกล้จะวางมือเต็มที แต่เพราะบุตรชายได้ส่งจดหมายมาจากแดนเหนือ ฮวาไท่ซีที่ไม่อาจวางใจได้จึงยังรั้งอยู่ในตำแหน่งต่อไปแม้สังขารจะเริ่มไม่เอื้ออำนวย ท่านแม่ทัพใหญ่เดินเข้าห้องโถง เขากวาดสายตามองรอบหนึ่ง เห็นเพียงบุรุษรุ่นราวคราวเดียวกับบุตรชายยืนอยู่ตรงกลาง มือทั้งสองข้างไพล่หลัง บ่าเหยียดตรง ท่าทางดูสูงศักดิ์มิน้อย

ฮวาไท่ซีส่ายหน้าไล่ความคิดไร้สาระ เขาเดินเข้าไปใกล้ เอ่ยปาก “ท่านเหยียน”

“แม่ทัพฮวากล่าวหนักเกินไปแล้ว ท่านเรียกข้าว่าอาฮ่าวเถอะ” เหยียนฮ่าวนั่งลงตามการชักชวนของแม่ทัพฮวา รอกระทั่งเจ้าบ้านดื่มน้ำชาได้อึกหนึ่งเขาก็ไม่รออีกต่อไป กล่าวตรง ๆ ว่า “ท่านแม่ทัพฮวา ข้าขอเรียนท่านตามตรง เพียงแค่ภาพเหมือนหยกและข้อมูลเล็กน้อยที่ท่านให้มาจากแดนเหนือ เท่านั้นมิอาจตามหาของที่มิเคยมีผู้ใดพบเห็นได้”

ฮวาไท่ซียิ้มแย้ม ไม่มีท่าทีโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย เขาวางจอกชาลง เอ่ยเสียงต่ำ “ท่านเหยียน บอกท่านตามตรง สิ่งที่ข้าพอจะบอกท่านได้ก็ล้วนบอกไปหมดแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่องครักษ์ลับในมือข้าสืบมาได้ในหนึ่งปีมานี้”

เหยียนฮ่าวขมวดคิ้วแน่น “ในหนึ่งปีได้เพียงกระดาษสามแผ่นเองหรือ”

“ใช่แล้ว ได้แค่กระดาษสามแผ่น”

“บอกท่านตามตรง กระดาษสามแผ่นนั่นตึงมือคนของข้าไม่น้อย นอกจากจดหมายที่ลูกชายข้าฝากมาและภาพหยกสุริยันจันทรากับข้อมูลเล็กน้อยของทางเหนือแล้ว ต่อให้ลงแรงทั้งยังลงเงินไปมากก็ยังหาเรื่องอื่นมาเสริมไม่ได้ ไม่มีแม้แต่ข่าวลือหรือเรื่องเล่าเก่าแก่ที่ไหน ข้าอับจนหนทางจริง ๆ ถึงได้ต้องมาพึ่งพิงท่าน”

เหยียนฮ่าวได้ยินเช่นนี้ก็เริ่มเคร่งเครียดขึ้นมาบ้างแล้วเช่นกัน ปกติสายข่าวของกองทัพมักจะแม่นยำอยู่เสมอ ถึงจะไม่ได้มีสายข่าวกว้างไกลเท่าหอขายข่าวของเขาแต่ก็ยังถือว่าแม่นยำเกินเจ็ดส่วน ลองแม่ทัพใหญ่ยืนยันด้วยตนเองเช่นนี้ เหยียนฮ่าวก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไป

“ท่านเหยียน บุตรชายข้าไปเป็นแม่ทัพทางเหนือได้แปดปีแล้ว ข้ารั้งอยู่เมืองหลวงเพื่อให้หน้าที่การงานเขาก้าวหน้าได้ตามลำดับ หนึ่งปีมานี้มีเรื่องราวจากแดนเหนือมากมาย ทั้งจริงและไม่จริง” ฮวาไท่ซีคลึงจอกชา ดวงตาฝ้าฟางเหม่อมองออกไปไกล คล้ายอยากจะมองให้เห็นถึงชายแดนเหนืออันเป็นพรมแดนติดกับเผ่าป่าเถื่อนด้านนอก

“แต่เรื่องจริงที่ข้าอยากจะรู้ คือเรื่องหยกที่ลูกชายข้าส่งมา ท่านเหยียน สมุนไพรเห็ดน้ำค้างหยกแม้จะมีสรรพคุณมากแต่ไม่มีประโยชน์กับข้าสักนิด ขอแค่ท่านหาที่มาให้ข้าได้ ข้ายอมยกให้ท่านโดยไม่คิดสิ่งใดทั้งนั้น”

เหยียนฮ่าวลมหายใจกระตุกไปชั่วขณะ สมุนไพรเห็ดน้ำค้างหยกนั่นไม่มีประโยชน์กับแม่ทัพฮวาแต่มีประโยชน์กับเขาแน่นอน ทั้งยังมีประโยชน์มากเสียด้วย มันเป็นสมุนไพรที่เขาตามหามานานหลายปีทั้งยังดั้นด้นจากหุบเขามาถึงเมืองหลวงก็เพื่อมัน ต่อมารู้ว่าเป็นกลลวงของสำนักดับตะวันยังคิดแค้นเคืองไม่น้อย ถึงจะมีของจากแม่ทัพฮวาวางอยู่ตรงหน้า แต่การเอื้อมมือไปคว้าไม่ได้เช่นนี้ช่างทำให้คนทรมานใจดีแท้

เหยียนฮ่าวหลุบสายตามองมือตนเองที่วางอยู่บนตัก เขาไม่แน่ใจนักว่าจะสามารถหาหยกคู่นั้นให้ท่านแม่ทัพได้หรือไม่ แต่กับสมุนไพรนั่น เขาไม่ลงมือไม่ได้จริง ๆ

“เช่นนั้นคงต้องรบกวนท่านแม่ทัพฮวาทนรออีกสักหน่อย ข้าจะต้องหาคำตอบให้ท่านได้แน่”

ฮวาไท่ซีแย้มยิ้มจาง กล่าวลาคนด้วยประโยคแผ่วเบา “ท่านเหยียน ข้ารอมานานเป็นปียังรอได้ รออีกสักหน่อยคงไม่เป็นกระไร ต่อจากนี้ก็ต้องฝากท่านแล้ว”