ขณะที่หานหมิงเย่ขับรถกลับบ้าน เมฆฝนสีเทาทะมึนปกคลุมทั่วท้องฟ้า หยาดฝนเล็กๆ เริ่มโปรยปรายลงกระทบกระจกรถ เขาเปิดที่ปัดน้ำฝน ความทรงจำแวบหนึ่งผุดขึ้นในห้วงคำนึง วันแรกที่เขาพบเฉินเจียหลิงในชาติก่อนก็เป็นวันที่ฝนตกเช่นกัน

"ฝนอาจตกซ้ำในที่เดิม แต่ประวัติศาสตร์จะไม่ซ้ำรอยเดิมอย่างแน่นอน" เขาพูดกับตัวเอง

รถแล่นผ่านถนนที่กำลังก่อสร้าง บางส่วนยังเป็นดินโคลน รถยนต์ยังเป็นของหายากในเซินเจิ้นปี 1988 รถคันเก่าของเขาจึงเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่งที่เพิ่งเริ่มต้น

บ้านของหานหมิงเย่ตั้งอยู่ในย่านที่พักอาศัยใหม่ไม่ไกลจากโรงงาน เป็นบ้านสองชั้นที่ดูทันสมัยสำหรับยุคสมัยนี้ เมื่อเขาจอดรถและเดินเข้าบ้าน กลิ่นอาหารหอมฟุ้งต้อนรับเขาจนทำให้นำลายสอ ชาติก่อนเขากลับคิดว่ามันน่าขยะแขยงมากขนาดไหน

"กลับมาแล้วเหรอคะ?" เสียงของหลิวเหมยฮวาดังมาจากห้องครัว ความประหลาดใจแฝงในน้ำเสียง

"ผมกลับมาแล้ว วันนี้งานไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่น่ะ" หานหมิงเย่ตอบ วางกระเป๋าเอกสารลงบนโต๊ะในห้องนั่งเล่น

หลิวเหมยฮวาโผล่หน้าออกมาจากห้องครัว ผ้ากันเปื้อนคาดอยู่ที่เอว ใบหน้าแดงระเรื่อจากไอร้อนของการทำอาหาร "เมื่อเช้าที่พี่บอกว่าจะกลับบ้านมาเร็วกว่าทุกวัน ฉันคิดว่าพี่พูดเล่นเสียอีก ก็พี่ไม่เคยกลับเร็วขนาดนี้มาก่อนเลยนี่ค่ะ"

"ผมว่าถึงเวลาที่ผมต้องเปลี่ยนนิสัยไม่ดีบางอย่างแล้วล่ะ" หานหมิงเย่ตอบพลางเดินเข้าไปในห้องครัว "กำลังทำอะไรอยู่เหรอ? หอมจัง ผมบอกแล้วใช่ไหมว่า เย็นนี้จะพาไปกินข้าวนอกบ้าน ทำไมต้องทำกับข้าวให้เหนื่อยด้วยละหึ"

หลิวเหมยฮวายิ้มเล็กน้อย "ก็แค่ต้มกระดูกหมูกับผัดผักตามปกติ ไม่มีอะไรพิเศษหรอกค่ะ อีกอย่าง เมื่อเช้าฉันก็บอกพี่ไปแล้วนี่ค่ะ ว่าเราต้องประหยัดหน่อย ทำกินกันที่บ้านก็อร่อยเหมือนกัน"

หานหมิงเย่ส่ายหน้า ไม่พูดอะไรอีกแล้วเดินเข้าไปใกล้ มองหม้อแกงที่กำลังเดือดปุดๆ แล้วก็สังเกตเห็นว่ามีอีกหม้อที่มีน้ำแกงสีแดงเข้ม "แล้วนั่นอะไร?"

"อ๋อ" หลิวเหมยฮวาดูเขินอายเล็กน้อย "น้ำแกงนะคะ ทำมาจากข้าวโพดกับกระดูกไก่ที่เพิ่มพริกหม่าล่าลงไป พี่หมิงเย่เคยบอกว่าชอบอาหารเผ็ดๆ แต่ฉันทำไม่เป็น ฉันไปถามสูตรป้าในหมู่บ้านมานะคะ วันนี้ก็เลยลองทำดูค่ะ"

หานหมิงเย่นิ่งไปชั่วขณะ เขาจำได้ว่าเคยบ่นกับเพื่อนต่อหน้าหลิวเหมยฮวาว่าเธอทำอาหารจืดเกินไป เขาชอบกินอาหารรสจัดจ้าน ยิ่งเผ็ดยิ่งดี แต่เขาไม่เคยรู้ว่าเธอจดจำและพยายามเรียนรู้

ในชาติก่อน เขาไม่เคยให้โอกาสน้ำแกงข้าวโพดหม่าล่านั่น

"ขอบคุณนะ ที่ใส่ใจดูแลผม" เขาพูดเสียงเบา ยื่นมือไปหยิบตะหลิวจากมือเธอ "ให้ผมช่วยไหม?"

หลิวเหมยฮวาดูงุนงงยิ่งกว่าเดิม "นี่... พี่ไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม? ทำไมวันนี้พี่ทำตัวแปลก ๆ ตั้งแต่เช้าแล้ว หรือว่าฉันทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรือเปล่าคะ"

หานหมิงเย่วางตะหลิวลง "ผมแค่รู้สึกว่าเราไม่ค่อยได้ใช้เวลาด้วยกัน ผมเอาแต่ทำงาน เอาแต่คิดถึงโรงงาน ธุรกิจ การลงทุน จนลืมมองสิ่งที่สำคัญที่สุด"

ดวงตาของหลิวเหมยฮวาหรี่ลงจนรีเรียว "สิ่งที่สำคัญที่สุด?"

"ใช่ ครอบครัวของเราไงล่ะ" เขาตอบ "ผมกับคุณ"

หลิวเหมยฮวายืนนิ่ง ตะหลิวในมือค้างอยู่กลางอากาศ น้ำตาคลอเบ้า

"นี่... จะร้องไห้ทำไม?" หานหมิงเย่ถาม

"ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากพี่นะสิคะ" เธอตอบพลางเช็ดน้ำตา "ฉันคิดว่าพี่แต่งงานกับฉันเพราะพ่อแม่บังคับ ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้สวย ไม่ได้เรียนมาสูง ไม่มีอะไรพิเศษ"

คำพูดของเธอเหมือนมีดที่แทงเข้ากลางใจของหานหมิงเย่ เขานึกถึงทุกครั้งที่เคยทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อย ทุกคำพูดที่เคยดูถูกเธอ ทุกความรู้สึกแย่ๆ ที่เขาเคยส่งผ่านไปยังเธอด้วยท่าทางเบื่อหน่าย

"ไม่เอา อย่าพูดแบบนั้น" หานหมิงเย่เอื้อมมือไปจับมือเธอ "เหมยฮวา คุณเป็นคนดี ขยัน เอาใจใส่ ซื่อสัตย์ ผมต่างหากที่โง่เกินกว่าจะเห็นคุณค่าของสิ่งที่มี"

น้ำตาอาบแก้มของหลิวเหมยฮวา "พี่หมิงเย่..."

เสียงน้ำเดือดล้นหม้อทำให้ทั้งคู่สะดุ้ง หลิวเหมยฮวารีบหันไปลดไฟ

"เอาล่ะ ไม่ต้องร้องไห้" หานหมิงเย่ยิ้ม "ผมหิวแล้ว อยากลองกินน้ำแกงหม่าล่าแบบเผ็ด ๆ ของคุณแล้ว"

"ขอโทษค่ะ ฉันนี่แย่จริง ๆ พี่ไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ ฉันขอจัดการในครัวอีกนิดหน่อย พอพี่อาบน้ำเสร็จ อาหารก็พร้อมพอดี"

หานหมิงเย่พยักหน้า ก่อนจะก้มลงไปจูบที่แก้มเนียนของภรรยาฟอดหนึ่ง การกระทำของสามีถึงกับทำให้หลิวเหมยฮวาตัวแข็งค้าง เพราะสามีของเธอไม่เคยแสดงพฤติกรรมอะไรแบบนี้ ในยามค่ำคืนความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาก็มักทำตามหน้าที่ ไม่ได้หวือหวาหรือปรนนิบัติเอาใจ แล้วส่วนใหญ่หานหมิงเย่ก็มักจะดื่มเหล้าเมามายทุกครั้ง

"ผมขอมัดจำแค่นี้ก่อน แล้วคืนนี้จะมาใช้คืนเงินต้นที่ยืมไปนะครับ" หานหมิงเย่ว่าแล้วก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องครัว

พอหญิงสาวถูกสามีจูบที่แก้มแบบนี้ เธอจึงทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ กว่าจะได้สติก็เป็นตอนที่น้ำแกงในหม้อเดือดอีกรอบ

"ตายแล้ว เหมยฮวานะเหมยฮวา ไหม้ไหมเนี่ย"

หานหมิงเย่ที่กำลังก้าวออกจากประตูห้องครัว หันมามองภรรยาตัวน้อยอีกครั้ง รอบนี้เขาถึงกับยิ้มเต็มใบหน้ากับความน่ารักของภรรยา

ทำไมกันนะ เขาถึงมองไม่เห็นความน่ารักของภรรยามาก่อนเลยในชาติที่แล้ว