หลังจากที่สองสามีภรรยาอาบน้ำเสร็จ หานหมิงเย่โทรศัพท์ไปที่บ้านของพ่อแม่ให้ส่งแม่บ้านมาทำความสะอาดบ้านแทนหลิวเหมยฮวา

หานหมิงเย่ได้ออกมาสร้างบ้านอยู่ต่างหากกับหลิวเหมยฮวาตั้งแต่แต่งงานใหม่ ๆ และเป็นตอนที่บิดาของเขามอบหมายงานที่โรงงานทอผ้าตระกูลหานให้เขาดูแลเต็มตัว ส่วนการตัดสินใจเรื่องใหญ่ ๆ หานหมิงเย่ก็จะปรึกษาบิดาก่อนเสมอ

จากนั้นทั้งคู่ออกไปเดินเล่นที่ตลาดเช้าตามที่วางแผนไว้ ตลาดแบบเดิมกลางเมืองเซินเจิ้นยังคงคึกคักด้วยผู้คนที่มาซื้อของสด แผงขายผัก ผลไม้ เนื้อสัตว์ และอาหารทะเล เรียงรายสองข้างทาง

"นี่" หานหมิงเย่ชี้ไปที่แผงขายผลไม้ "ลิ้นจี่เริ่มออกแล้วนะ อยากกินไหม?"

หลิวเหมยฮวายิ้มตอบ "อื้ม พี่จะซื้อลิ้นจี่ให้ฉันเหรอคะ"

หานหมิงเย่ซื้อลิ้นจี่ถุงใหญ่ให้หลิวเหมยฮวา เธอดูมีความสุขมากเหมือนเด็กได้ขนม เขานึกไม่ถึงว่าการทำให้เธอมีความสุขจะง่ายเพียงนี้ ถ้าเขารู้เร็วกว่านี้...

"คุณชอบผลไม้อะไรมากที่สุด?" เขาถามขณะที่ทั้งคู่เดินผ่านแผงขายผ้า

หลิวเหมยฮวาครุ่นคิดเล็กน้อย "ฉันชอบลูกพีช มันเป็นผลไม้ที่ฉันแทบไม่ได้กินตอนเด็กๆ แล้วพี่ล่ะ พี่ชอบกินอะไรมากที่สุดเหรอคะ?"

"ส้ม" หานหมิงเย่ตอบ "ผมชอบมันหวานอมเปรี้ยว กินแล้วรู้สึกสดชื่น อีกอย่างสีมันก็สวยดี กินก็ง่าย"

"ฉันกะแล้วเชียวว่าพี่ต้องชอบส้มแน่ๆ" หลิวเหมยฮวายิ้ม "ฉันสังเกตเห็นว่าพี่ชอบรสเปรี้ยวอมหวาน ไม่ว่าจะเป็นอาหารหรือผลไม้"

คำพูดของเธอทำให้หานหมิงเย่ชะงัก ใช่ หลิวเหมยฮวารู้ว่าเขาชอบอะไร เธอสังเกตเขาตลอด แต่เขากลับไม่เคยให้ความสำคัญอะไรกับเธอเลย

"พี่หมิงเย่ ดูสิค่ะ ตรงนั้นคนมุงดูอะไรเยอะเลย?" หลิวเหมยฮวาชี้ไปยังฝูงชนที่กำลังมุงดูอะไรบางอย่าง

ทั้งคู่เดินเข้าไปใกล้ พบว่าเป็นพ่อค้าเร่ที่นำสินค้าทันสมัยจากฮ่องกงมาขาย นาฬิกาข้อมือ วิทยุขนาดเล็ก และของใช้อื่นๆ ที่ยังหาได้ยากในเซินเจิ้น

"สวยจัง" หลิวเหมยฮวาพึมพำ มองผ้าพันคอสีฟ้าอ่อนลายดอกไม้ตาไม่กระพริบ

หานหมิงเย่สังเกตเห็นความสนใจของเธอ "ลองดูสิ" เขาหยิบผ้าพันคอส่งให้ภรรยา

"ไม่เป็นไรค่ะพี่หมิงเย่ มันแพงเกินไป" หลิวเหมยฮวาปฏิเสธ "เก็บเงินไว้ดีกว่า"

แต่หานหมิงเย่ไม่ฟังคำปฏิเสธ "คุณภรรยา ไม่รู้เหรอว่าสามีของคุณนะ เป็นคนร่ำรวย" เขาจ่ายเงินซื้อผ้าพันคอและคล้องมันรอบคอหลิวเหมยฮวา "สวยมาก เหมาะกับคุณที่สุด"

แก้มของหลิวเหมยฮวาแดงระเรื่อ "ขอบคุณค่ะ"

ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะเดินออกจากตลาด เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง

"ผู้จัดการ? นึกไม่ถึงว่าจะเจอคุณที่นี่"

หานหมิงเย่รู้สึกเหมือนมีน้ำแข็งไหลผ่านเส้นเลือด เขาค่อยๆ หันไปมองต้นเสียง

เฉินเจียหลิงยืนอยู่ไม่ไกล ในชุดกระโปรงสีครีมเรียบๆ แต่ดูโดดเด่นไม่น้อยท่ามกลางชาวบ้านธรรมดา ผมของเธอปล่อยสยาย ไม่ได้รวบเป็นหางม้าแบบที่ตอนทำงานในโรงงาน ทำให้เธอดูอ่อนเยาว์และมีเสน่ห์มากขึ้น

"คุณเฉิน" หานหมิงเย่ทักทาย พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ "บังเอิญจริงๆ"

"ฉันเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้ค่ะ" เฉินเจียหลิงยิ้ม ก่อนจะหันไปทางหลิวเหมยฮวา "คุณคงเป็นภรรยาของผู้จัดการสินะคะ? ฉัน เฉินเจียหลิง พนักงานใหม่ที่โรงงานค่ะ"

"หลิวเหมยฮวาค่ะ" หลิวเหมยฮวาแนะนำตัว น้ำเสียงสุภาพตามมารยาท ไม่ได้อ่อนน้อมและไม่ได้หยิ่งผยอง "ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ได้อะไรบ้างครับ?" หานหมิงเย่ถาม พยายามทำให้บทสนทนาสั้นที่สุด

"ก็แค่ผักและอาหารทะเลนิดหน่อยค่ะ" เฉินเจียหลิงตอบ ชูถุงในมือให้ดู "จริงๆ แล้วฉันยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่เท่าไหร่ ไม่รู้ว่ามีร้านอาหารอร่อยๆ แถวนี้บ้างไหมคะ?"

นี่คือจุดเริ่มต้น หานหมิงเย่จำได้ดี ในชาติก่อน เฉินเจียหลิงถามคำถามเดียวกันนี้ และเขาก็ชวนเธอไปรับประทานอาหารด้วยกัน ทิ้งให้หลิวเหมยฮวาอยู่ที่ตลาดแล้วต้องกลับบ้านคนเดียว

แต่ครั้งนี้จะไม่เหมือนเดิม

"มีหลายร้านนะ" หานหมิงเย่ตอบ "คุณลองถามเพื่อนร่วมงานที่โรงงานดูสิ พวกเขาน่าจะแนะนำได้ดีกว่าผม" เขาหันไปหาหลิวเหมยฮวา "เราควรรีบกลับบ้านได้แล้ว เรามีแผนจะไปที่ท่าเรือตอนบ่ายนี้ใช่ไหม"

หลิวเหมยฮวาดูประหลาดใจเล็กน้อยกับการปฏิเสธของหานหมิงเย่ "ใช่ค่ะ"

เฉินเจียหลิงยิ้มบาง ดวงตาฉายแววผิดหวังเล็กน้อย "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่อยากรบกวนเวลาครอบครัวของผู้จัดการ"

"แล้วพบกันที่โรงงานวันจันทร์นะครับ" หานหมิงเย่กล่าวลา

เมื่อทั้งคู่เดินห่างออกมา หลิวเหมยฮวากระซิบถาม "ทำไมพี่ไม่ชวนเธอไปทานข้าวด้วยกันล่ะ? เธอคงเหงา เพิ่งย้ายมาอยู่ต่างเมืองแบบนี้"

หานหมิงเย่ส่ายหน้า "วันนี้เป็นวันของเรา ผมสัญญากับคุณแล้ว เพราะฉะนั้นเธอไม่ใช่คนที่ผมต้องให้ความสนใจ"

หลิวเหมยฮวาดูพอใจกับคำตอบนั้น แต่ยังสงสัย "เธอสวยมากเลยนะ สวยกว่าที่พี่บอกฉันอีก"

หานหมิงเย่แค่ยักไหล่ "ก็สวยแบบคนทั่วไป ไม่มีอะไรพิเศษ และต่อจะให้สวยมากแค่ไหนก็สู้ภรรยาของผมไม่ได้หรอก" หานหมิงเย่ว่าแล้วก็ส่งสายตาหวานซึ้งกลับมาให้หลิวเหมยฮวา ทำเอาคนที่ไม่เคยถูกชมถึงกับหน้าแดง พูดอะไรไม่ออกไปเลย ก่อนจะกระแอมออกมากลบเกลื่อนความอาย

"แต่เธอดูทันสมัยมากเลยนะคะ"

"นั่นก็จริง" หานหมิงเย่ตอบอย่างเฉยเมย "แต่คนเราไม่ได้มีแค่รูปลักษณ์ภายนอก บางครั้งคนที่ดูธรรมดาที่สุดอาจมีหัวใจที่งดงามที่สุดก็ได้"

หลิวเหมยฮวาหยุดเดิน มองหน้าสามีด้วยสายตาประหลาดใจ "พี่พูดอะไรแบบนั้นได้ด้วย พี่ทำให้ฉันแปลกใจอีกแล้วนะเนี่ย"

"ก็แค่พูดความจริง" หานหมิงเย่ยิ้มให้เธอ "มาเถอะ ไปซื้อของอีกนิดหน่อยแล้วค่อยกลับบ้านกัน คุณอยากได้อะไรอีกไหม วันนี้สามีของคุณพร้อมจ่ายทุกอย่างที่คุณภรรยาต้องการเลยครับ"

ในใจของหานหมิงเย่รู้ดีว่า การพบเฉินเจียหลิงที่ตลาดไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เธอต้องสืบรู้ที่อยู่ของเขาและวางแผนมาพบเขานอกโรงงาน นี่เป็นส่วนหนึ่งของแผนการเข้าหาเขา เหมือนที่เคยทำสำเร็จในชาติก่อน

แต่คราวนี้เขาไม่ใช่ไอ้โง่คนนั้นอีกแล้ว