เพราะกู้ชางไม่โปรดปรานนาง ผ่านมาเดือนกว่าเขาก็ไม่ยอมพานางกลับไปเยี่ยมบ้านเดิม เขาทิ้งนางไว้ในเรือนใหญ่ ส่วนตนเองออกไปข้างนอก ทั้งยังไม่อนุญาตให้นางออกจากเรือนด้วย

วันนี้เจียงฮูหยินออกไปพบสหายเก่าพร้อมนายท่านกู้ เมิ่งลี่อินที่ไม่มีอันใดทำก็ได้แต่นั่งปักผ้าของตนเองไปเรื่อยเปื่อย เงยหน้าขึ้นอีกทีด้านนอกก็ตะวันคล้อยต่ำใกล้ตกดินแล้ว ร่างบอบบางหยัดกายลุกขึ้นยืน นางกำลังจะเดินไปทางครัวเล็กด้านข้างก็เห็นกู้ชางเดินเข้ามา

เมิ่งลี่อินมุ่นหัวคิ้วอย่างแปลกใจ เขากลับมาเวลานี้ทุกวันก็จริงแต่กลับมาแล้วก็ตรงไปที่เรือนฟางหลี่เลย ไม่เคยกลับเข้ามาเรือนใหญ่สักครั้ง เมิ่งลี่อินหวั่นใจว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นจึงรีบเดินเข้าไปหา

“ยินดีต้อนรับกลับเจ้าค่ะ”

“เจ้ายินดีจริงรึ หากยินดีจริงเหตุใดจึงไม่เห็นอาหารเย็นเล่า หรือเรื่องแค่นี้ข้าก็ต้องสอนเจ้าเช่นกัน?”

น้ำเสียงหาเรื่องนั่นไม่ว่าได้ยินกี่ทีนางก็ไม่เคยคุ้นชินจริง ๆ เมิ่งลี่อินสีหน้างุนงง ย้อนถามกลับเป็นครั้งแรก “ท่านจะรับอาหารเย็นที่นี่หรือเจ้าคะ?”

กู้ชางกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้กลม กอดอกมองคนอย่างรำคาญ “ไม่กินที่นี่แล้วจะให้ข้ากินที่ไหน เมิ่งลี่อิน เจ้าคงไม่ได้โง่งมไปแล้วกระมัง”

เมิ่งลี่อินอยากจะโง่งมตามที่เขากล่าวจริง ๆ “หากท่านอยากรับที่นี่ก็คงต้องรอหน่อย ข้ายังไม่ได้ทำอาหารเย็นเจ้าค่ะ”

“ก็รีบไปทำเสียสิ ยังจะยืนต่อปากต่อคำอยู่ได้”

เมิ่งลี่อินฝืนยิ้มออกมาได้ครู่หนึ่ง นางค้อมศีรษะ “เจ้าค่ะ”

เพราะกู้ชางไม่โปรดปรานทั้งสาวใช้ก็ไม่ยอมให้ความเคารพแต่ละวันของเมิ่งลี่อินจึงผ่านไปอย่างยากลำบาก ช่วงแรกนางยังพอทนการกลั่นแกล้งจากห้องครัวไหว แต่หลัง ๆ มาเมื่อเริ่มกินไม่อิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงตั้งใจขอห้องครัวเล็กจากเจียงฮูหยิน

ท่านแม่สามีเข้าใจต้นสายปลายเหตุได้เป็นอย่างดี เพียงแต่เรื่องนี้หากจะให้แก้ก็ต้องแก้ที่ตัวกู้ชางเอง นางเป็นแค่มารดามิอาจกล่าวแทนเขาได้ ทำได้แค่มอบห้องครัวเล็กให้ลูกสะใภ้ก็เท่านั้น

เมิ่งลี่อินทำอาหารสามมื้อทานด้วยตนเอง บางครั้งนางก็รับอาหารเย็นที่เรือนพ่อแม่สามี ทว่าส่วนใหญ่ก็ยังต้องลงมือทำเองอยู่ โชคดีที่พอแม่ครัวผู้นั้นหลังโดนเจียงฮูหยิน เรียกไปอบรมยกใหญ่ก็ยอมส่งวัตถุดิบมาให้นาง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่วัตถุดิบดี ๆ อันใด ล้วนแล้วแต่เป็นของชาวบ้านพื้นตลาด

เมิ่งลี่อินไม่เรียกร้อง ไม่ทวงถาม เขาให้อันใดมานางก็กินอันนั้น ไม่มีปากเสียงอย่างถึงที่สุด

กว่าเมิ่งลี่อินจะทำอาหารเสร็จก็กินเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วยาม ตอนที่นางยกอาหารออกมาสีหน้าสามีก็บูดบึ้งไม่น่าดูอีกแล้ว

“ชักช้าเสียจริง”

เมิ่งลี่อินไม่ได้ต่อความกับเขา ทำเพียงลำเลียงอาหารลงโต๊ะเงียบ ๆ นางตักข้าวให้เขาและตนเอง กระทั่งถึงตอนที่นางกำลังจะนั่งลงถึงได้ยินเสียงคนด้านข้างพูดขึ้น

“เจ้าคิดจะทำอันใด”

เมิ่งลี่อินหันมองเขาอย่างงุนงง “ก็... นั่งทานข้าวเจ้าค่ะ”

“ไปนั่งกินที่อื่น ข้าไม่อยากกินข้าวร่วมกับเจ้า”

“ประเดี๋ยวข้าไปเอาชามมาแบ่งกับ ท่านรอสัก-”

“แบ่งกับ?” กู้ชางกระแทกมือกับโต๊ะโดยแรง “เมิ่งลี่อิน เจ้าคิดว่าข้าเป็นตัวตลกหรือไร เอาอาหารมาวางแล้วจะแบ่งกับไป เจ้าเห็นข้าเป็นขอทานรึ!”

เมิ่งลี่อินไม่เข้าใจเจตนาเขาจริง ๆ แต่แรกก็เป็นเขาที่มาที่เรือนร่ำร้องจะเอาอาหาร นางก็ทำให้เขาแล้ว เขาไม่อนุญาตให้สาวใช้เข้าไปช่วยนางก็ไม่ได้ร่ำร้องให้เขาต้องลำบากใจ ยืนอยู่หน้าเตาร้อน ๆ เกือบชั่วยาม ทำเสร็จยังไม่ทันได้ผลัดเปลี่ยนผ้าให้หายจากกลิ่นควันไฟก็ต้องรีบเอามาให้เขา นางทำถึงขนาดนี้เหตุใดเขายังไร้เหตุผลอีก?

“ข้าทำอาหารไว้เท่านี้ วัตถุดิบในครัวก็ไม่เหลือแล้ว หากไม่แบ่งกับท่านข้าคงไม่มีอาหารไว้กินกับข้าวเจ้าค่ะ”

กู้ชางปรายสายตามอง สีหน้าเขาดุร้ายแม้แต่แววตาก็ยังไม่มีความเมตตาเผยให้เห็น นอกจากความเกลียดชังเข้ากระดูกเมิ่งลี่อินก็จับสัมผัสอื่นไม่ได้อีก “ไม่มีก็ไม่ต้องกิน อย่าทำตัวให้ยุ่งยาก”

ประโยคนั้นราวน้ำเย็นสาดใส่หน้า ทำเอาเมิ่งลี่อินชาตั้งแต่หนังศีรษะจรดปลายนิ้ว นางได้แต่ยืนมองเขากินอาหารสำหรับสองคนหมดโดยไม่สามารถเอ่ยแม้แต่คำเดียว กระทั่งตอนที่เขาวางตะเกียบจากไปเรือนอนุฟาง เหลือไว้เพียงน้ำผัดผักและข้าวที่นางตักไว้แต่แรกเมิ่งลี่อินก็เหน็ดเหนื่อยจนเกือบจะร้องไห้ออกมาเดี๋ยวนั้น

นางนั่งลงบนเก้าอี้กลม ยื่นมือจุดตะเกียงให้ติดขึ้นอีกครั้ง น้ำผัดผักถูกราดลงบนข้าวที่ไร้ความร้อนไปนานแล้ว ฝ่ามือบางคีบตะเกียบพุ้ยข้าวเข้าปากคำใหญ่ พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นพื้น

เมิ่งลี่อินไร้เสียงสะอื้น ได้แต่หวนคิดถึงชีวิตที่คฤหาสน์สกุลเมิ่ง ตอนนั้นนางเป็นบุตรอนุแต่ก็ยังมีเนื้อมีผักให้กลืนลงท้อง มิคาดว่าแต่งออกแล้วแม้จะยังมีข้าวแต่ก็เป็นข้าวเย็นชืดกับน้ำผัดผักที่เหลือจากผู้อื่น ใช้ชีวิตได้ไม่ต่างจากขอทานเลยสักนิด

แท้จริงแล้วในสายตาเขานางเลวร้ายถึงขนาดไหนกัน?