อรุณรุ่งจับขอบฟ้า แสงตะวันอ่อนเรืองรองทาบทาเมฆาพยับฝน เป็นสัญญาณแห่งเหมันต์ที่ใกล้มาเยือน หมู่แมกไม้เริ่มผลัดใบ จากเขียวชอุ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทองและแดงฉาน ใบไม้แห้งกรอบร่วงหล่นสู่พื้นดิน ปูพรมทอดยาวเป็นทาง ม่านหมอกสีขาวนวลลอยเรี่ยเหนือผิวน้ำในลำธาร คลอเคลียโขดหินและพืชพืชน้ำ พัดพลิ้วตามแรงลม ดูราวกับแพรไหมที่โบกสะบัดยามร่ายรำ นกน้อยเริ่มออกหากิน ส่งเสียงเจื้อยแจ้วกังวานไปทั่วพงไพร ดุจเสียงดนตรีจากสรวงสวรรค์ที่ขับกล่อมโลกให้ช่อลดาตื่นจาก

ห้วงความฝันพร้อมกับความหวังเล็ก ๆ ที่จะกลับสู่ความเป็นจริง แต่กลิ่นอายของบรรยากาศที่อบอวลอยู่บนปลายจมูกบอกให้เธอได้รู้ว่า...เธอยังคงติดอยู่ในร่างของหวังอ้ายหลิงเช่นเดิม ซึ่งมันไม่เห็นสนุกเหมือนกับนิยายทะลุมิติที่เคยอ่านเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวในชุดสตรีสูงศักดิ์ผุดลุกขึ้นนั่ง สองตากวาดมองออกไปยังสวนบุปผาของจวนตระกูลหวัง แม้ดอกไม้จะสวยงามราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์แต่ช่อลดากลับขมวดคิ้วมุ่นพร้อมกับยกขึ้นกุมขมับด้วยสองมือเรียวบางของเธอเพื่อเรียบเรียงความทรงจำจากเนื้อหาในนิยายที่พอจะจำได้ จึงรู้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เป็นส่วนของเรื่องที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น...

‘หวังอ้ายหลิง นางร้ายตัวแม่ที่ตัวเธอชิงชัง...!’

ช่อลดานั่งระลึกนึกถึงเนื้อเรื่องของนิยายโรแมนติกดราม่าจีนโบราณ เล่ห์รักพันธนาการหัวใจ นิยายยอดนิยมที่ถูกนำไปทำเป็นซีรี่ย์จนเป็นโด่งดังทั่วบ้านทั่วเมืองอยู่พักหนึ่ง จากต้นเรื่องที่ถูกถ่ายทอดผ่านมุมมองของนางเอก ซึ่งมีความงามเลิศเฉกเช่นดอกบัวขาว นางคือสตรีผู้สูงศักดิ์บุตรีตระกูลขุนนางใหญ่ที่ถูกหมั้นหมายกับแม่ทัพหนุ่มผู้เก่งกาจในศึกสงคราม ผู้ถูกลือเลื่องถึงความเย็นชาและเด็ดขาดในสนามรบ จนกระทั่งหวังอ้ายหลิงแทรกเข้ามาท่ามกลางความรักที่ยังไม่ทันได้เบ่งบาน...

ความคิดของช่อลดาไหลเรื่อยลงมาดั่งกระแสน้ำที่ตกลดหลั่นลงมาเป็นชั้น แต่ก็มีอันต้องหยุดลงตรงความคิดที่ว่างเปล่า...เมื่อตระหนักได้ว่าตนเองยังอ่านไม่จบเรื่อง!

หญิงสาวถอนหายใจออกมาห้วงใหญ่ เพราะไม่อาจคาดคะเนเนื้อหาหลังจากนั้นได้เลยว่าจะเป็นไปในทิศทางใด เธอได้แต่นั่งครุ่นคิดทอดอารมณ์อยู่พักใหญ่ จากนั้นก็ปล่อยลมหายใจเป็นสายยาวออกมาอีกสายอย่างปลงตกด้วยรู้ว่าสูตรสำเร็จของตัวร้ายมักพบจุดจบที่น่าสังเวช ไม่มีเรื่องไหนมีจุดจบที่ดีสักเรื่อง แต่หากปล่อยให้เนื้อเรื่องเป็นไปตามเดิมชีวิตในนิยาย ชีวิตในบทนิยายของเธอเห็นจะต้องพังวินาศสันตะโรอย่างแน่นอน และวิธีที่ดีที่สุด หลังจากนี้เป็นต้นไป ก็คือเธอต้องไม่เอาตัวเองเข้าไปข้องเกี่ยวกับพระเอกและนางเอกของเรื่อง และต้องไม่ขัดขวางเส้นทางรักของพวกเขา ทำทีสงบเสงี่ยมเจียมตัวเองให้รอดพ้นจนกว่าเธอจะกลับสู่ความเป็นจริง...

ขณะที่ช่อลดากำลังถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเสียงโหวกเหวกก็ดังขึ้น

“คุณหนูเจ้าคะ เรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ!” หญิงสาวเจ้าของเสียงวิ่งพรวดพราดเข้ามา สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ช่อลดาพินิจใบหน้าของหญิงสาวอยู่เสี้ยววินาที ก่อนที่ชื่อหนึ่งจะผุดขึ้นมาในความทรงจำ อย่างคลับคล้ายคลับคลา

“เจ้าคือ ‘เสี่ยวหรู’ อย่างนั้นสินะ”

หญิงสาวพยักหน้ารับ อย่างงง ๆ อย่างไม่ได้ใส่ใจวลีงึมงำของผู้เป็นนาย ตั้งใจรายงานสิ่งที่ตนได้รับรู้มาอย่างร้อนรนด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ

“ทั่วทั้งเมืองหลวงยามนี้ ข่าวลือเรื่องคุณหนูป่วยหนักได้ถูกพูดถึงเป็นอย่างมากแล้วเจ้าค่ะ!”

“ข้าป่วยหนักอย่างนั้นรึ?” คนฟังความ ย้ำคำ

“เจ้าค่ะ!” เสี่ยวหรูพยักหน้ารัว ๆ

“ข้าเพียงแค่พักผ่อนน้อยเพียงเท่านั้น ถึงกับลือกันไปว่าข้าป่วยหนักเลยหรือ?”

“เจ้าค่ะ!!” สาวใช้เน้นเสียง ก่อนที่จะเอ่ยขยายความ

“แต่ที่แย่กว่านั้น ยังลือกันหนาหูว่า ท่านรองแม่ทัพหม่าจ้าวหยางห่วงใยคุณหนูเป็นอย่างมาก ทั้งองค์ชายสามเจิ้งหยงเฉียงก็ทรงพระราชทานตำรับยาจากวังหลวงให้คุณหนูด้วยเจ้าค่ะ!”

ช่อลดาได้ฟังได้แต่กลอกตาไปมา อนิจจาในโชคชะตาของตนเอง แม้ว่าพยายามหนีออกห่างพวกเขาก็ยังเข้ามาเกี่ยวข้องไม่ห่าง

“ข้าจะทำอย่างไรดี?” หญิงสาวพึมพำอย่างจนปัญญา

“เสี่ยวหรูคิดว่าคุณหนูควรทำตัวให้เงียบเข้าไว้ก่อน...เจ้าค่ะ” สาวใช้คนสนิทออกความคิด

ผู้เป็นนายพยักหน้ารับอย่างช้า ๆ ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เสียงเอะอะก็ดังขึ้นพร้อมกับสาวใช้อีกคนที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาอย่างเสียอาการ

“พวกเจ้านี่ช่างไร้มารยาท...”

“ขออภัยเจ้าค่ะ คุณหนู” สาวใช้ชะงักเท้า หยุดยืนสงบนิ่ง ก่อนที่พริบตาหนึ่งจะประสานมือทั้งสองขึ้นระดับหน้าอก พร้อมกับโค้งตัวเล็กน้อยต่อหน้าผู้เป็นนาย

“มีข่าวด่วนมาแจ้งเจ้าค่ะคุณหนู!”

ผู้เป็นนายถอนหายใจ กลอกตาไปทางหนึ่งประดุจว่าหน่ายกับมารยาทที่ไม่พอดีของสาวใช้ ก่อนที่จะพยักหน้าอนุญาตให้พูด

“ยามนี้ท่านรองแม่ทัพหม่าจ้าวหยางกำลังเดินทางมาที่จวนตระกูลหวังเจ้าค่ะ!”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ!” ช่อลดาแทบจะตกจากตั่งไม้นั่ง สีหน้าตื่นตระหนกเมื่อได้ยินสิ่งที่สาวใช้พูด และไม่ทันไรเธอก็พูดมันออกมาอีกครั้ง