เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรไม่มีใครรู้

อีริครู้สึกเหมือนกับแสงสว่างมาจ่ออยู่ใกล้ ๆ กับเปลือกตา มันให้ความรู้สึกที่น่าอึดอัด ไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง ผิวหนังเริ่มสัมผัสกับไอร้อนที่มาจากที่ไหนสักแห่งที่เขาเองก็ไม่รู้ กระทั่งชายหนุ่มพยายามจะลืมตาขึ้น กลับพบว่าแสงสว่างนั้นทำให้คนที่เพิ่งรู้สึกตัวแทบลืมตาไม่ได้

บ้าชะมัด

อีริคบ่นกับตัวเองในใจ ก่อนจะยกมือขึ้นมาบังแสงสว่างจ้านั้นจากดวงตา ชายหนุ่มใช้เวลาอยู่พักใหญ่ ๆ กว่าจะลืมตาขึ้นมาได้และพบว่ามันคือแสงจากดวงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างไม้เก่า ๆ ไอร้อนที่เขาสัมผัสคือแดดนั่นเอง

นี่ไม่ใช่โรงแรมของเขา นั่นเป็นเรื่องแรกที่อีริครับรู้หลังจากที่ลืมตาขึ้น

ชายหนุ่มค่อย ๆ ยันตัวเองลุกขึ้นจากฟูกนอนที่ถูกปูลงบนพื้นไม้ซึ่งวางเรียงในระดับที่ไม่สม่ำเสมอกันนัก ก่อนจะเดินสำรวจรอบ ๆ ห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ด้วยความสนใจ

แม้ห้องจะเก่าแต่ไม่มีกลิ่นเหม็นอับ เมื่ออีริคเดินไปถึงหน้าต่างและทอดสายตามองออกไปข้างนอก เขาพบว่าฝั่งตรงข้ามของถนนคือที่ที่เขามักจะเดินผ่านเป็นประจำ

“ตื่นแล้วเหรอคะ”

เสียงหวานของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง เรียกให้อีริคหันกลับไปมอง

หญิงสาวผมยาวดำสลวย แก้มแดงอมชมพูรับกับผิวขาวเนียนแทบไร้ที่ติ สายตาของชายหนุ่มเลื่อนไปสบกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเธอเข้าโดยบังเอิญ

ในช่วงเวลานั้นเอง ที่อีริครู้สึกว่าโลกทั้งใบถูกหยุดเอาไว้ชั่วขณะ

เขาได้เห็นดวงตาคู่นั้นเป็นครั้งที่สองแล้ว

“คุณคะ” เสียงเรียกอีกครั้งของหญิงสาวทำให้อีริคตื่นจากภวังค์

เมื่อเขาได้สติ จึงพบว่าเธอเดินเข้ามาใกล้ ๆ และโบกมือตรงหน้าเขาแล้ว กลิ่นหอมจากตัวของเธอเป็นกลิ่นเดียวกับที่เขาพบในห้อง ชัดเจนแล้วว่านี่คือห้องของเธอไม่ผิดแน่

“คุณ”

“ค...ครับ” อีริคตอบกลับด้วยอาการประหม่า

เขาอยากจะเบนหน้าหนีไปทางอื่น แต่ความสวยของเธอทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้เลย

“โอเคหรือเปล่า ท่าทางของคุณเหมือนยังไม่หายดีเลย”

“ก็...ยังปวดตามเนื้อตัวนิดหน่อยครับ” อีริคตอบด้วยสำเนียงภาษาไทยที่ไม่ค่อยแข็งแรงนัก แต่ดีพอที่หญิงสาวจะฟังออก เธอยิ้มให้เขาบาง ๆ และยื่นยาทาแก้ปวดให้กับเขา

“ทานี่สิคะ” เธอพูดเป็นภาษาอังกฤษชัดถ้อยชัดคำ ทำเอาอีริคถึงกับตาโตด้วยความแปลกใจเลยทีเดียว

“มันช่วยลดอาการปวดและแผลฟกช้ำได้น่ะ”

“ขอบคุณครับ”

“เป็นนักท่องเที่ยวสินะคะ”

“ค...ครับ”

“แถวนี้มีนักท่องเที่ยวโดนปล้นเป็นประจำ ตำรวจไม่ยอมทำอะไรจริง ๆ จัง ๆ สักที คุณมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ คงเข็ดกับประเทศไทยไปอีกนานเลยล่ะค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาแต่ก็ยังยิ้มให้อีริค

เขาอยากจะบอกกับเธอเหลือเกินว่าอย่างน้อย เขาได้พบกับความสวยงามของประเทศไทยอย่างหนึ่งแล้ว

จ๊อก...

ท้องของอีริคร้องขึ้นมาเสียงดัง ชายหนุ่มยกมือขึ้นมากุมท้องตัวเองอย่างเขินอาย ขณะที่ร่างเล็กกลับยิ้มกว้างและไม่มีท่าทีจะหัวเราะเยาะเขาแต่อย่างใด

“คงหิวแล้วสินะคะ”

“...ครับ”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปทำอะไรให้กินนะ”

“ผมไม่มีเงินจ่ายนะครับ”

“คุณเห็นฉันเป็นพวกหน้าเงินหรือไง” หญิงสาวหันมาเท้าสะเอวและมองค้อนใส่อิริค แต่มันกลับดูน่ารักมากกว่าน่ากลัวเสียอีก ชายหนุ่มยิ้มแห้งและโบกมือปฏิเสธทันที

“ม...ไม่ใช่นะครับ”

“ฉันล้อเล่นน่ะค่ะ” หญิงสาวหัวเราะ

“ฉันไม่คิดเงินหรอกค่ะ รอสักครู่นะ”

“เดี๋ยวครับ” อีริคเรียกหญิงสาวเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้อง ร่างเล็กหันหลังกลับมาและเลิกคิ้วสูงใส่เขา

“คะ”

“คุณชื่ออะไรเหรอครับ”

“นาราค่ะ” ร่างเล็กยิ้มกว้าง

“แล้วคุณ...”

“อีริคครับ”

“คุณอีริค รอสักเดี๋ยวนะคะ”

“ครับ” อีริคพยักหน้า

นารายิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป ประตูถูกลมพัดให้ปิดลงเบา ๆ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่ออาการประหม่าหายไป เขาไม่รู้จะต้องทำอะไรต่อ จึงตัดสินใจเดินไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาพับ แต่เพราะไม่เคยต้องทำสิ่งเหล่านี้มาก่อน จึงทำให้ผ้าที่พับออกมาดูไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าใดนัก

“ฉันควรเรียนงานบ้านจริง ๆ จัง ๆ สินะ” เขาพึมพำกับตัวเอง

“พ่อหนุ่มฝรั่งคนนั้นตื่นแล้วเหรอ” นภาเอ่ยถามหลังจากที่นาราเดินลงมาจากชั้นบน

ร่างเล็กพยักหน้าก่อนเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนที่วางพาดอยู่บนโต๊ะมาสวม ก่อนมัดผมขึ้นสูงอย่างที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน

“จ้ะแม่ ฉันว่าจะทำอะไรให้เขากินสักหน่อย”

“กินฟรีเหรอ”

“เราจะคิดเงินเขาเหรอแม่ เห็นอยู่ว่าเขาโดนปล้นมาน่ะ”

“ไม่ใช่แบบนั้น แม่ก็แค่ถามเฉย ๆ เอง แม่ก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นไหม” นภารีบโบกมือปฏิเสธ

นาราได้แต่ยิ้มและส่ายหน้าให้แม่เบา ๆ ก่อนจะเดินไปเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหารที่ตู้เย็นหลังเก่า เธอหยิบถุงใส่เนื้อหมูออกมาพร้อมกับถุงผักคะน้า

“จะทำอะไรให้เขากินล่ะ”

“ผัดคะน้าจ้ะ”

“ว่ากันว่าผัดคะน้าของลูกสาวแม่ มัดใจลูกค้าหนุ่ม ๆ มานักต่อนักแล้วนี่ อยากจะมัดใจพ่อฝรั่งคนนั้นอีกคนเหรอจ๊ะ”

นภาพูดติดตลก ขณะที่หญิงสาวได้แต่ยิ้มและส่ายหน้าให้ผู้เป็นแม่อีกครั้งก่อนจะเดินไปล้างผักในอ่างจนสะอาดดี

ขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงรถจักรยานยนต์ที่คุ้นเคยก็แล่นมาจอดหน้าร้านพร้อมกับใบหน้าคุ้นตาที่ส่งเสียงทักทายสองแม่ลูกด้วยรอยยิ้มร่าเริง

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ นารา ป้านภา”

“มาแต่เช้าเชียว” นาราทัก

“ฉันมาเช้าออกจะบ่อย ไม่ชินอีกเหรอ” ทิมหันไปพูดกับนารา ก่อนจะดับเครื่องยนต์และก้าวเข้ามาในร้าน

แต่ยังไม่ทันที่จะได้นั่งลง ชายหนุ่มกลับต้องชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังเดินลงมาจากชั้นสอง รูปร่างสูงโปร่งดูดี

อีกฝ่ายเมื่อเห็นทิมก็มีท่าทางไม่ต่างกัน นภาที่นั่งอยู่ระหว่างทั้งสองรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นออกมาจากตาของพวกเขาและกำลังฟาดฟันใส่กันไปมาอย่างดุเดือดโดยไม่มีใครยอมใคร

“อะไรกัน ความรู้สึกน่าอึดอัดนี่” นภาบ่นกับตัวเอง

หลายชั่วโมงก่อน

นาราตื่นตั้งแต่ตีสี่ครึ่งเพื่อลงมาเตรียมเปิดร้าน กว่าจะทำกิจวัตรส่วนตัวเสร็จก็กินเวลาไปจนถึงตีห้า ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เธอต้องออกไปจ่ายตลาดพอดี

หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงวอร์มขายาวที่เดินถือตะกร้าสานขี่รถจักรยานยนต์ไปตลาดสดจึงเป็นภาพที่เห็นได้ชินตา แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีบางอย่างแปลกออกไป

“หือ”

นาราเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นใครบางคนนอนอยู่ริมทางและไม่มีใครเข้าไปให้ความช่วยเหลือเขาเลยแม้แต่คนเดียว เธอจอดรถและเดินเข้าไปเพื่อดูอาการของชายหนุ่ม

“อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ก็แค่พวกคนเมา เดี๋ยวก็คงตื่นมา”

เสียงของใครบางคนพูดขึ้นหลังจากที่เธอหยุดรถจักรยานยนต์ของเธอใกล้ๆ กับที่ชายคนนั้นนอนอยู่แต่ไม่ได้ดับเครื่องยนต์ ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นราวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติของที่นี่ แต่นารากลับไม่คิดแบบนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

“ได้ไงล่ะลุง ถ้าเขาโดนปล้นโดนฆ่าขึ้นมา จะทำยังไงล่ะ”

“โอ้ย ข้าเห็นแบบนี้มาเยอะแล้ว ไม่เห็นมีใครเป็นอะไร”

“มี แต่ลุงไม่เห็นเองน่ะสิจ๊ะ”

นาราโต้เถียงพร้อมกับพยายามพลิกตัวชายหนุ่มด้วยความยากลำบาก จนเมื่อพลิกตัวเขาได้ หน้าของเธอก็ฟุบไปซุกกับแผงอกกว้างของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ จนเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นใบหน้าที่แท้จริง

นารา Talk

ฉันรู้สึกเหมือนกับ...เคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน

เมื่อฉันเห็นเขาเต็ม ๆ ตา ฉันรู้ทันทีว่าเขาต้องเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติอย่างแน่นอน รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวตามฉบับของคนที่เติบโตในเมืองหนาว หน้าตาถือว่าหล่อเหลาเอาการมากเลยทีเดียว แม้จะดูมีอายุไปสักหน่อย แต่ก็ถือว่าดูดีมาก ๆ สำหรับผู้ชายคนหนึ่ง

หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาเมื่อมองหน้าเขานานเกินไป ฉันรีบเบือนหน้าไปทางอื่น ก่อนจะพบกับลุงจอมเพิกเฉยคนเดิมที่กำลังเหลือบมองพวกเราสองคนอยู่

“ลุง”

“หือ”

“เรียกแท็กซี่ให้ฉันหน่อยได้ไหมจ๊ะ”

“โอ๊ย ไม่เอาล่ะ หนูเรียกเองเถอะ ลุงไม่อยากไปเกี่ยวข้องกับคนพวกนี้” พอพูดจบ ลุงก็เร่งเครื่องรถจักรยานยนต์ไปจากตรงนั้นทันที แถมยังผิวปากทิ้งท้ายเอาไว้ได้อย่างน่าหมั่นไส้อีกต่างหาก

ใจดำชะมัด ตาลุงนี่

เพราะยังเป็นช่วงเช้ามืด เมืองที่เคยคึกคักยามราตรีจึงดูเงียบเหงาขึ้นมาอย่างชัดเจน แต่โชคดีที่นาราไม่ต้องรอนานนัก เมื่อแท็กซี่คันหนึ่งแล่นผ่านมาทางนี้พอดี เธอรีบโบกมือเรียกทันที คนขับชะลอความเร็วลงและมาจอดใกล้คนทั้งสอง พร้อมกับเลื่อนกระจกรถลงและชะโงกหน้าออกมา เขาเป็นชายวัยกลางคนท่าทางใจดี

“มีอะไรให้ช่วยไหม”

“ลุงช่วยแบกผู้ชายคนนี้ขึ้นรถทีจ้ะ”

“อืม ได้สิ”

ลุงคนขับรถไม่รอช้า เขารีบลงมาจากรถและช่วยนาราอุ้มชายหนุ่มขึ้นรถอย่างทุลักทุเล

“เขาเป็นอะไรเหรอ”

“เหมือนจะโดนปล้นน่ะจ้ะ มีร่องรอยโดนทำร้ายเต็มตัวไปหมด”

“ให้ไปโรงพยาบาลไหม”

“อาการไม่ค่อยหนักมากเท่าไหร่ ให้เขาไปพักที่บ้านฉันก็ได้จ้ะ”

“แล้วบ้านหนูไปทางไหนล่ะ”

“กลับรถและตรงไปอีกหน่อยก็ถึงแล้วจ้ะ ลุงขับรถตามฉันมาได้ไหม เดี๋ยวฉันขี่มอเตอร์ไซด์นำหน้าเอง” นาราตอบลุงคนขับรถแท็กซี่หลังจากที่นำร่างชายหนุ่มนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว

“ได้” ลุงคนขับรถรีบกลับรถและขับรถแท็กซี่ตามรถจักรยานยนต์ของหญิงสาวไปทันที