ในตอนที่เราคิดว่าเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว มักมีเรื่องน่าปวดหัวโผล่มา ช่างเป็นสัจธรรมชีวิตที่ว่านอันอันเกลียดที่สุด เช่นเดียวกับตอนนี้...

“ขอโทษที่ต้องเรียกมาช่วยนะแม่หนูอันอัน ฉันไม่รู้จะพึ่งใครแล้วจริง ๆ ถ้ามีอะไรต้องใช้ต้องหาเธอบอกได้เลยนะ” หัวหน้าหมู่บ้านทั้งขอโทษและขอร้องเธอด้วยสีหน้าเป็นกังวล

เมื่อคืนนี้มีพายุลมแรงพัดผ่านหมู่บ้าน ทำให้สถานที่ที่ตกแต่งไว้ด้วยฝีมือของพวกหลินลี่จูยุ่งเหยิงกระจัดกระจายไปหมด เขาจึงมาหาเธอเพื่อขอร้องให้มาช่วยดูหน่อย จะเรียกหลินลี่จูกลับมาทำอีกครั้งก็ไม่ได้เพราะติดธุระเรื่องงานที่โรงเรียน

“เรื่องแค่นี้เองค่ะ สบายมาก ไม่ต้องเกรงใจนะคะ ยังไงเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของส่วนรวม”

หัวหน้าหมู่บ้านหลินขอบคุณอีกครั้งแล้วขอตัวไปทำงานในส่วนของตัวเอง เหลือว่านอันอันกับผู้หญิงในหมู่บ้านประมาณห้าคนที่ต้องช่วยกันจัดการพื้นที่

“เริ่มจากเก็บของที่เสียหายออกกันก่อนเถอะค่ะ”

ทุกคนช่วยกันคนละไม้คนละมือ ภายใต้การสั่งงานที่มีประสิทธิภาพของว่านอันอัน ไม่นานสภาพศูนย์ฟื้นฟูวัฒนธรรมที่เรียบร้อยก็กลับมาอีกครั้ง

“ต่อไปเริ่มส่วนตกแต่งได้เลย พวกพี่สาวช่วยดูเรื่องธงตกแต่ง ส่วนของพวกท่านป้าฉันรบกวนหาดอกไม้มาให้หน่อยนะคะ จะเป็นดอกไม้ตามฤดูที่พบในหมู่บ้านเยอะ ๆ ก็ได้ค่ะ”

“เป็นดอกกล้วยไม้ได้หรือเปล่า ช่วงนี้ในป่าใกล้ ๆ กำลังออกช่อเลย แต่ไม่รู้ว่าตัดมาแล้วมันจะเหี่ยวไม่รอดถึงพรุ่งนี้หรือเปล่านี่สิ”

“ได้สิคะ ยิ่งสวยเลย แต่ตอนเก็บมาต้องรบกวนท่านป้าเก็บมาทั้งต้นติดรากมาด้วยนะคะ งั้นฝากทางนี้หากระถาง เปลือกสนกับถ่านไม้มาด้วยนะ อ้อ ๆ ขอลวดด้วยจ้ะ”

แยกย้ายกันไปครู่ใหญ่ ของทุกอย่างก็ครบครัน พวกเธอช่วยกันจัดโต๊ะใหม่ให้ออกมาเป็นระเบียบสวยงามกว่าเดิม ธงเล็กสีสันต่าง ๆ ถูกประดับประดาอย่างมีชีวิตชีวา และไม่ขาดสิ่งสำคัญอย่างธงชาติ ทุกอย่างดูดีขึ้นมาก

“โอ้โห แค่ปรับเปลี่ยนตามคำบอกของแม่นหูอันอันที่นี่ก็ดูสวยงามสบายตาไปเลยนะเนี่ย”

“ใช่ ๆ ดูดีกว่าของหลินลี่จูอีก”

“น่าจะให้เธอมาช่วยดูตั้งแต่แรก ป้าทำงานกับหล่อนมาทุกปีไม่เคยมีอะไรถูกใจ อารมณ์ร้ายขนาดนั้น มีเรื่องอะไรไม่ดีก็โยนมาให้พวกเราหมด”

“ฮ่า ๆ ขอบคุณที่ชื่นชมกันนะคะ ยังไงนี่ก็เป็นผลงานของทุกคนค่ะ”

“เอ๊ะ แล้วดอกไม้กับของพวกนี้ละให้เอามาทำไรเหรอ”

ใครคนหนึ่งชี้ไปยังกองดอกกล้วยไม้สวยงามหลากหลายสีและกระถางเล็ก รวมถึงวัสดุอีกสามสี่อย่าง

“เราจะมาตกแต่งด้วยขั้นตอนสุดท้ายกันค่ะ”

แล้วว่านอันอันก็เริ่มอธิบายถึงวิธีทำกล้วยไม้กระถางให้ทุกคนฟัง เริ่มจากการแยกต้นมาแล้วใส่ลงในกระถางที่รองด้วยถ่านหินและเปลือกสน ใช้หินสีอ่อนโรยด้านบนเพิ่มความสวยงาม แล้วยึดลำต้นของแต่ละก้านหากันด้วยลวด ทำให้ก้านสีเขียวของพวกมันชูตั้งตรงอวดช่อดอกสวยงามได้ พรมน้ำอีกหน่อยก็เป็นอันเสร็จ

“สวยมากฉันเพิ่งรู้ว่ามันทำแบบนี้ได้ด้วย แม่หนูอันอันเก่งมากเลยนะเนี่ย” คุณป้าคนหนึ่งชมเปลาะ

“เดี๋ยวฉันกลับไปทำไว้ที่บ้านบ้างดีกว่า”

“ถ้าเลี้ยงไปพักใหญ่ก็อย่าลืมเปลี่ยนวัสดุรองกระถางกับใส่ปุ๋ยบำรุงบ่อย ๆ ด้วยนะคะ”

ว่านอันอันแนะนำด้วยความยินดี หลังจากเอาแต่ละกระถางวางตกแต่งไว้แล้ว ยังมีกล้วยไม้ป่าที่มีลักษณะเป็นพวกย้อยห้อยลงมาไม่สามารถใส่กระถางได้ เธอก็ไปหาวัสดุที่แขวนได้มา จับพวกมันขดพันแล้วแขวนตกแต่งตามที่สูง หลังไล่พรมน้ำทั้งหมดแล้วก็เป็นอันเสร็จงาน

บรรยากาศในโถงงานแห่งนี้ดูสดชื่นขึ้นมาก ยิ่งรวมกับโต๊ะเก้าอี้ไม้ยาวขัดเงาเคลือบสีเข้มสวยจากซานเหอมู่เย่ ยิ่งให้บรรยากาศสดชื่นผ่อนคลายราวเป็นป่าผืนหนึ่ง

วันรุ่งขึ้น งานใหญ่ที่หัวหน้าหมู่บ้านอย่างหลินเฉินรอคอยก็มาถึง เขาพาคณะกรรมการหมู่บ้านออกมารอต้อนรับด้วยกัน รถยนต์คันแล้วคันเล่าแล่นเข้ามายังลานกล้างหน้าศูนย์ฟื้นฟูวัฒนธรรมชุมชนหมู่บ้านทูวา

เฝินหลวน เป็นเจ้าหน้าที่รัฐระดับสูงซึ่งได้รับมอบหมายให้เป็นผู้นำการตรวจครั้งนี้ เขาลงรถมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ตามมาด้วยท่านผู้บัญชาการเจียง

“ที่นี่เหรอ ที่ท่านเจียงเล่าถึง”

“ใช่แล้ว หมู่บ้านทูวานี่แหละที่น่าสนใจ”

“ดูข้างนอกแล้วก็ตกแต่งสถานที่ได้แปลกตาไม่จืดชืดเหมือนทุกปีจริง ๆ นั่นแหละ”

“เรื่องโต๊ะที่ฉันเคยพูดถึงต่างหากที่น่าสนใจ ไป ๆ เรารีบเข้าไปกันเถอะ”

กลุ่มผู้ตรวจงานพากันทยอยเดินเข้าโถงประชุมไปพร้อมกัน ตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาก็ได้กลิ่นหอมสดชื่นน่าประหลาดใจ ยิ่งได้เห็นการตกแต่งที่มีเอกลักษณ์ทั้งสบายตายิ่งเผยรอยยิ้มกว้าง

“หัวหน้าหมู่บ้านหลิน ปีนี้หมู่บ้านทูวาดูแตกต่างไปจริง ๆ นะ”

ชุดโต๊ะเก้าอี้ตัวยาวสีเข้มเมื่อถูกประดับด้วยกระถางดอกกล้วยไม้สีอ่อนช่างดูเข้ากันและโดดเด่นมีราคาขึ้นมาทันที

“โอ้ นี่สินะ โต๊ะที่ผู้บัญชาการเจียงเล่าให้ฟังอยู่ตั้งนาน”

“ใช่ ๆ แต่ว่ามันดูดีกว่าแบบที่ฉันเห็นวันแรกนะเนี่ย” เขาหันไปคุยกับหลินเฉินด้วยแววตาสงสัย