เช้าวันต่อมาทั้งสองก็มารบกวนที่บ้านลุงเหอกับป้าโจวแต่เช้า โดยปกติแล้วลุงเหอจะเป็นช่างในหมู่บ้าน รับซ่อมนู่นซ่อมนี่เล็ก ๆ น้อย ๆ ส่วนป้าโจวรับเย็บซ่อมผ้า พวกเขามีลูกชายหนึ่งคนที่ตอนนี้ทำงานอยู่ในโรงงานน้ำมันถั่วในตัวเมือง

ลุงเหออนุญาตให้ยืมอุปกรณ์ช่างอย่างยินดี แล้วซ่งหมิงก็วุ่นอยู่ในลานบ้านทั้งวัน โดยมีว่านอันอันคอยช่วยเป็นกำลังใจอยู่ ผ่านไปไม่นานลุงเหอก็มาเยี่ยม

“กำลังว่างอยู่พอดี เลยอยากมาดูว่าหนุ่มสาวทำอะไรกันวุ่นวายอยู่น่ะ”

แต่เมื่อได้เห็นแบบร่างของสิ่งที่พวกเธอกำลังจะทำก็ตาลุกวาวขึ้นมา

“อาหมิงแบบนี่มันอะไรกัน ! สุดยอดไปเลย เธอออกแบบเองงั้นเหรอ”

“เป็นอันอันวาดน่ะครับ ผมคิดว่าพอจะเป็นได้เลยจะลองดู

“โอ้โห เมียแกนี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ สมกับเป็นคนในเมืองใหญ่ มีความรู้ความสามารถ ของน่าสนใจแบบนี้ก็คิดออกมาได้ งั้นฉันจะลงมือช่วยด้วยอีกคน”

ว่าแล้ว ลุงเหอก็ถกแขนเสื้อเข้าร่วมตะลุมบอนกับกองไม้เป็นเพื่อนซ่งหมิงด้วยดวงตาลุกวาว ทั้งสองคนช่วยกันวาดแบบร่างขึ้นมาใหม่ ที่ละเอียดและมีคำอธิบายกำกับ ค่อย ๆ ลองผิดลองถูก หาแบบที่พอดีที่สุดแล้วค่อย ๆ เติมแบบร่างให้สมบูรณ์ทีละนิด

“สำเร็จ ! นี่มันมหัศจรรย์จริงๆ !”

ลุงเหอร้องลั่นอยู่ในลานบ้าน มองซ่งหมิงที่กำลังจับเก้าอี้ยาวฝั่งหนึ่งดันเข้ากับโต๊ะยาวที่เชื่อมติดกัน จนมันแปลงเป็นม้านั่งยาวมีพนักพิง

ว่านอันอันเองก็มองผลงานตรงหน้าด้วยความประทับใจ ซ่งหมิงเก่งจริง ๆ ที่แปลงจากภาพวาดร่าง ๆ กับคำอธิบายคร่าว ๆ ของเธอให้ออกมาเป็นความจริงได้แบบเกือบสมบูรณ์เหมือนที่เธอเคยเห็นในอนาคตแบบนี้ แค่ขาดการเกลาไม้กับขัดลงสีไปบ้างเท่านั้นเอง

แต่สำหรับรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ กลับทำออกมาได้ดียิ่งกว่า ทั้งการจัดเรียงของลายไม้ที่อ่อนช้อยต่อเนื่องงดงาม ข้อต่อและจุดเล็กน้อยต่าง ๆ ไร้เสี้ยน ยังมีลวดลายแกะสลักที่เป็นเอกลักษณ์ของซ่งหมิงใส่ลงไปอีกด้วย

“ต้องขอบคุณฝีมือของลุงเหอเลยครับ”

“ไอ้หยา มาขอบคุณอะไรกัน ความคิดเรื่องกลไกที่ใช้ให้มันแปลงร่างได้นี่ก็เป็นของนาย ฉันแค่ช่วยนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นเอง ต้องขอบคุณแม่หนูอันอันมากกว่าที่คิดอะไรดี ๆ แบบนี้ออกมาได้”

สามคนชื่นชมผลงานอยู่ครู่หนึ่งก็มีเสียงทักทายมาจากหน้าบ้าน

“เหล่าเหอ กำลังทำอะไรกันอยู่ สนุกสนานเชียว”

“อ้าว เหล่าจาง มาเดินสำรวจหมู่บ้านเหรอ”

ผู้มาใหม่คือ หลินเฉิน หัวหน้าหมู่บ้านทูวาแห่งนี้ เป็นชายอายุรุ่นเดียวกับลุงเหอท่าทางดูกระฉับกระเฉงแข็งแรง

“จะว่าแบบนั้นก็ได้ พาท่านผู้บัญชาการเจียงมาชมหมู่บ้านน่ะ นี่ ลูกบ้านของผมครับท่านเจียง คนนี้คือเหล่าเหอ ทางนั้นซ่งหมิง เขาออกจากหมู่บ้านไปทำงานมาหลายปีเพิ่งกลับมาครับ ส่วนนั่น...”

“อ้อ เธอคือว่านอันอันภรรยาผมครับ” ซ่งหมิงตอบให้

“ดี ๆ ๆ มีคนหนุ่มคนสาวในหมู่บ้านเพิ่มขึ้นหมู่บ้านก็จะได้สดใสขึ้น ส่วนทางนี้ท่านผู้บัญชาการเจียง มาจากกรมทหารส่วนกลางของรัฐ มาแจ้งกำหนดการการเยี่ยมชมศูนย์ฟื้นฟูวัฒนธรรมชุมชนของรัฐและมาตรวจดูความพร้อมน่ะ” หลินเฉินกล่าวต้อนรับอย่างยินดี แล้วแนะนำผู้บัญชาการเจียงให้รู้จัก ซึ่งเป็นชายร่างสูงใหญ่ชุดทหาร เขายิ้มแย้มทักทายทุกคนกลับ ก่อนจะหันไปสนใจเก้าอี้มีพนักพิงตัวยาวตรงลานบ้าน

“นั่นคือเก้าอี้อะไรน่ะ ดูแปลกตามาก” ท่านเจียงเอ่ยถาม เป็นลุงเหอกระตือรือร้นตอบคำถาม

“นี่ไม่ใช่เก้าอี้ธรรมดานะครับ มันสามารถแปลงเป็นชุดโต๊ะกับเก้าอี้ได้ด้วยครับ”

ในตอนที่ได้ยินคำอธิบายนั้นผู้มาใหม่สองคนดูไม่เข้าใจเท่าไร กระทั่งได้เห็นลุงเหอจับส่วนที่เป็นพนักพิงกางลงมา โต๊ะยาวที่ประกอบด้วยเก้าอี้ยาวสองตัวก็ปรากฏออกมาอย่างมหัศจรรย์

“โอ้โห ! นี่คืออะไรกัน นายคิดทำขึ้นมาเองเหรอเหล่าเหอ” หลินเฉินตื่นเต้นเข้ามาลูบ ๆ คลำ ๆ ใหญ่ “มุมโต๊ะที่เป็นทรงมนแบบนี้ดูสบายตามาก ลวดลายแกะสลักก็สวยงามนะเนี่ย ไม่เห็นงานไม้ของเหลาเหอมาตั้งนาน ไม่รู้เลยว่าฝีมือก้าวหน้าไปขนาดนี้แล้ว”

“ไม่ใช่ ๆ นี่น่ะเป็นความคิดของอาหมิงกับแม่หนูอันอันน่ะ”

“ซ่งหมิง ! ฮ่า ๆ เห็นครั้งสุดท้ายเธอยังเป็นเด็กหนุ่มตัวผอมอยู่เลย ตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ แถมยังมีฝีมือไม่เบา ดี ๆ ๆ แล้วนี้มีแผนจะทำขายงั้นเหรอ”

ซ่งหมิงหันไปมองว่านอันอันอย่างขอความคิดเห็น หญิงสาวส่งยิ้มมั่นใจให้เขา ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย เรียกความมั่นใจในตัวเองออกมาแล้วเริ่มแนะนำสินค้า

“สวัสดีค่ะท่านเจียง สวัสดีค่ะท่านผู้นำหมู่บ้าน” เพียงการขานเรียกที่เรียงลำดับยศเช่นนี้จากสาวงามหน้าตายิ้มแย้มก็ทำให้พวกเขาสองคนมีทัศนคติต่อเธอในเชิงบวกแล้ว

“สิ่งที่ท่านเห็นตอนนี้เป็นเฟอร์นิเจอร์แบบใหม่ที่ฉันกับซ่งหมิงช่วยกันคิดค้นขึ้นมาค่ะ พวกเรามีแผนว่าจะทำกิจการเฟอร์นิเจอร์กัน และนี่ก็เป็นตัวอย่างสินค้าตัวแรกของเราค่ะ”

ซ่งหมิงชะงักไป สิ่งนี้เป็นเธอที่เริ่มต้นคิดแบบมาให้เขาแท้ ๆ แต่กลับให้ชื่อเขามีส่วนร่วมด้วย ในใจเขาพลันอุ่นวาบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด