“อ้อ ซ่งหมิงที่เป็นเจ้าของกิจการ ตอนนี้สร้างโรงไม้เป็นของตัวเองแล้วครับ ช่างมีฝีมือหลายคนเองก็ช่วยกันเสริมเติมแต่งจนออกมาเป็นรูปแบบสมบูรณ์ ยังไงเชิญทุกท่านนั่งกันก่อนเถอะครับ อีกเดี๋ยวในงานประชุมผมก็ให้เขามากล่าวแนะนำโรงงานเฟอร์นิเจอร์ซานเหอมู่เย่ของพวกเขา ถึงตอนนั้นสามารถถามคำถามได้เต็มที่เลยครับ” หัวหน้าหมู่บ้านยืดอกแนะนำอย่างภาคภูมิใจ รอยยิ้มกว้างประดับใบหน้าไม่หาย

“ดี ๆ ๆ คนหนุ่มมีความสามารถเราต้องสนับสนุน”

แล้วงานประชุมก็เริ่มต้นขึ้น ดำเนินไปตามกำหนดการทุกอย่าง ซ่งหมิงที่อยู่ไม่ไกลหลับตายืนสูดลมหายใจอยู่ วันนี้เขาอยู่ในชุดสุภาพคลุมด้วยเสื้อสูท ด้วยรูปร่างสูงโปร่งได้สัดส่วน ทำให้ชายหนุ่มหล่อเหลาน่ามองมากกว่าทุกวัน ว่านอันอันแทบจะเห็นอนาคตนักธรกิจหนุ่มผู้มีรัศมีเจิดจ้าราง ๆ

“ไม่ต้องตื่นเต้นนะคะ พี่หมิงทำได้” ว่านอันอันให้กำลังใจเขา

“ที่จริง อันอันทำได้ดีกว่านะครับ ทำไม...”

“เพราะฉันเชื่อในพี่หมิงค่ะ ความสามารถของพี่จะต้องพาซานเหอมู่เย่ไปได้ไกลแน่นอน พี่หมิงเองก็เชื่อในตัวเองด้วยนะคะ”

กำลังใจจากเธอทำให้ความตื่นเต้นทั้งหมดของเขาเบาบางลง ซ่งหมิงสูดลมหายใจลึก ความลังเลบนใบหน้าหายไปสิ้น

“จะไม่ทำให้อันอันผิดหวังครับ”

เขาให้คำมั่นหนักแน่นแล้วก้าวขึ้นไปบนเวทีพูดด้วยความมั่นใจ เล่าเรื่องราวของานเหอมู่เย่ด้วยดวงตาเปล่งประกาย ในตอนที่สาธิตวิธีการใช้งานโต๊ะแปลงร่างผู้คนก็ฮือฮากันหมด แล้วทุกอย่างก็จบลงได้ด้วยดี

“ฮ่า ๆ ๆ คนหนุ่มคนสาวสมัยนี้ความคิดก้าวหน้าดีจริง ๆ ของแบบนี้ก็คิดค้นทำออกมาได้ แถมยังรักในบ้านเกิดกลับมาสร้างอาชีพให้คนในหมู่บ้านอีก ต้องสนับสนุนพวกเขาให้มากนะหัวหน้าหมู่บ้านหลิน”

“แน่นอนรับ ท่านหัวหน้าเฝิน”

“อืม ฉันเองก็ถูกใจเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้ไม่น้อย อยากได้ไปเป็นต้นแบบและให้แต่ละหมู่บ้านในมณฑล เอาไว้ใช้ในศูนย์วัฒนธรรมบ้าง ถ้าจะซื้อจำนวนมากได้หรือเปล่า” ครั้งนี้เขาหันมาพูดกับซ่งหมิง

ชายหนุ่มที่ถูกภรรยาผลักดันให้เป็นแนวหน้าและผู้นำของซานเหอมู่เย่สบตากับว่านอันอันเล็กน้อยแล้วหันไปยิ้มอย่างสุภาพ เลียนแบบเวลาเขาเห็นว่านอันอันเจรจาธุรกิจ

“ด้วยความยินดีครับหัวหน้าเฝิน แต่ว่าตอนนี้พวกเราเพิ่งจัดส่งงานหนึ่งร้อยชุดของท่านหัวหน้าเจียงไป หากสั่งผลิตจำนวนมากคงต้องใช้เวลาสักหน่อยครับ”

“ไม่มีปัญหา ฉันรอได้ สั่งไปเลยห้าร้อยชุด พร้อมเมื่อไหร่ค่อยทยอยส่งของไปให้ตามแต่ละที่อยู่ก็พอ”

จำนวนมากมายขนาดนั้นทำให้ทุกคนใจเต้นจนแทบกระโดดออกมาจากอก

“ขอบคุณมาก ๆ ครับหัวหน้าเฝิน !”

“ของดีใครก็อยากได้จริงมั้ย นี่ถ้าฉันเห็นก่อน ของชุดแรกคงไม่ตกอยู่ในมือท่านเจียงหรอก เฮ้อ แต่ครั้งนี้มาช้าไปก้าวหนึ่งจริง ๆ” หัวหน้าเฝินกล่าวหยอกเย้าสหาย

“ฮ่า ๆ ฉันวางแผนจะตั้งไว้ที่ค่ายตัวเองน่ะ อยากมานั่งเล่นเมื่อไหร่ก็มาได้เสมอ” ท่านผู้บัญชาการเจียงตอบอย่างอารมณ์ดี

แล้วพวกเขาทั้งหมดก็เดินทางไปเยี่ยมชมซานเหอมู่เย่ พร้อมทำสัญญาซื้อขายและจ่ายค่ามัดจำส่วนหนึ่งไว้ คำสั่งซื้อนี้มีมากถึงห้าร้อยชิ้น ตกเป็นเงินประมาณ 175,000 หยวน ถือเป็นก้าวต่อไปอันยิ่งใหญ่ของทุกคนเลยทีเดียว

ท่านผู้บัญชาการเจียงเองก็รับงานหนึ่งร้อยชิ้นกลับพร้อมจ่ายเงินส่วนที่เหลือให้ครบถ้วน วันนี้เขาเอารถมารับของเองจึงไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่านอันอันก็ครุ่นคิดถึงจุดนี้ไว้เหมือนกัน การขนส่งในตอนนี้ยังพัฒนาไปไม่มาก การส่งของชิ้นใหญ่จากหมู่บ้านทูวาไปยังที่อื่นที่ไม่ใช่เมืองเทียนจินจึงลำบากอยู่ไม่น้อย หากพวกเขามีหน้าร้านอยู่ตามห้างสรรพสินค้าคงสะดวกแก่ลูกค้ารายย่อยที่จะมาดูสินค้าและซื้อของขึ้นมาก

เอาเป็นว่าเธอจะลองไปสำรวจพื้นที่กับคิดเรื่องนี้ภายหลังที่มีสินค้าหลากหลายมากพอก็แล้วกัน

.

.

ค่ายทหารของผู้บัญชาการเจียงในเขตเมืองฉงชิ่ง

“นั่นใครขนอะไรกลับมาเยอะแยะน่ะ ?” นายทหารคนหนึ่งถามด้วยความสงสัย

“เหมือนจะเป็นม้านั่งหรือเปล่า ซ้อนกันมาเยอะเชียว”

ไม่ทันจะสงสัยอะไรให้มากทั้งสองคนก็ถูกเรียกให้ไปช่วยขนของแล้ว เก้าอี้ตัวยาวเนื้อไม้ดูหรูหราถูกขนลงมาตัวแล้วตัวเล่า

“นี่ ทำไมถึงเอาม้านั่งมาวางแทนที่โต๊ะกินข้าวล่ะ ?”

“นายจะไปรู้อะไร นี่น่ะ ท่านผู้บัญชาการเจียงได้บอกวิธีใช้งานกับพวกเราแล้ว ดูแล้วก็อย่าตกใจไปล่ะ”

“วิธีการใช้งานอะไร ม้านั่งก็เอาไว้นั่งสิ”

“ฮึ ดูนี่”

นายทหารคนหนึ่งจับส่วนพนักพิงของม้านั่งแล้วยืดกางออก ปรากฏชุดโต๊ะกับเก้าอี้ยาวขนาบข้างสองด้านอย่างน่ามหัศจรรย์ เหล่าพลทหารเห็นอย่างนั้นก็ฮือฮากันใหญ่ แย่งกันแปลงร่างโต๊ะบ้าง พริบตาเดียวลานสำหรับรับประทานอาหารซอมซ่อของพวกเขาก็ดูหรูหราขึ้นมาเพราะเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้เลย

“แบบนี้คงกินข้าวอร่อยขึ้นเยอะ ฮ่า ๆ ๆ”

“กินข้าวเกี่ยวอะไรกับโต๊ะ ?”

“บรรยากาศไง ไอ้เจ้านี่ ไม่รู้จักอารมสุนทรีย์บ้างเลย”

“อั้ย ๆ อย่าเพิ่งมาโม้ รีบเอาโต๊ะไปยังส่วนอื่นเร็ว ท่านผู้บัญชาการยังต้องการจัดไว้ในห้องประชุมกับจุดอื่นของค่ายอีกนะ”

“ไปแล้ว ๆ ว่าแต่ ถ้าฉันอยากได้โต๊ะแบบนี้บ้างต้องไปซื้อที่ไหนนะ”

“เออ ไม่รู้เหมือนกันคงต้องไปถามผู้บัญชาการเองแล้วล่ะ”