คำถามจากหญิงสาวอ่อนวัยกว่าทำให้ซางเจ๋อนิ่งงันไป บอกตามตรงว่าแค่รูปลักษณ์ภายนอกของแขกผู้มาเยือน ไม่มีอะไรทำให้เขามั่นใจได้เลย แต่ว่า... ทุกอย่างที่เป็นเธอมันทำให้รู้สึกคล้อยตามและมั่นใจอย่างน่าประหลาด สัญชาตญาณของซางเจ๋อกำลังทำงานอย่างหนักว่าคนคนนี้คู่ควรแก่การติดตามหรือเปล่า

เขาก้มหน้านิ่งไปและขอเวลาไปไปปรึกษากับเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกสิบคนที่เหลือก่อน ว่านอันอันพยักหน้าอย่างยินดีแล้วหันไปคุยกับซ่งหมิง

“พื้นที่ว่างและรกร้างของหมู่บ้านทูวามีอยู่เยอะเลยใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ” ซ่งหมิงตอบ ทั้งกำลังคิดว่าภรรยาของเขากำลังจะทำอะไรต่อไป แต่ไม่ต้องเดาให้ยากเธอก็แบ่งปันสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

“ฉันกำลังคิดจะจ้างคนพวกนี้ไปที่หมู่บ้านค่ะ ในเมื่อหาโรงไม้มาผลิตสินค้าให้เราไม่ได้ ก็สร้างโรงไม้ขึ้นมากันเองเลยเถอะค่ะ เรื่องคน... หากพวกเขาที่เป็นมืออาชีพยอมไปกับเราก็คงดี ฉันยังคิดจะชวนท่านลุงหลายคนในหมู่บ้านที่มีฝีมือด้านงานไม้และว่างงานอยู่มาทำงานด้วย พี่หมิงคิดว่ายังไงบ้างคะ”

เวลาที่ถูกถามความคิดเห็นแบบนี้ซ่งหมิงรู้สึกดีมาก เพราะมันเหมือนเขามีตัวตน มีความสำคัญ และพวกเขากำลังก้าวไปข้างหน้าด้วยกันจริง ๆ

“ผมเห็นด้วยครับ ท่านลุงในหมู่บ้านฝีมือเรื่องไม้ดีมาก ตอนเด็กก็เป็นพวกเขาที่สอนผมเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ตอนนี้ก็ได้แต่อยู่บ้านทำงานเล็ก ๆ เพราะไม่สะดวกในการเดินทาง หากมีโรงไม้ในหมู่บ้านให้พวกเขาทำงานละต้องดีใจกันมากแน่ ๆ ครับ” แต่เมื่อคิดเรื่องสำคัญออกความตื่นเต้นก็แปรเป็นความเครียด

“แต่ว่า... เงินที่เรามีจะพอสร้างโรงไม้ขึ้นมาเหรอครับ ?”

“พอคะ เรามีทั้งเงินมัดจำที่ได้มาเมื่อเช้าหมื่นหยวน ยังมีสินเดิมของฉันอีก”

“ไม่ได้นะครับ ! สินเดิมน่ะ...”

“ชู่ว ! สินเดิมเป็นของฉันค่ะ และฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าจะลงทุนกับกิจการเฟอร์นิเจอร์ของเรา ไม่ต้องห่วงนะคะ เชื่อสิว่าเราจะต้องได้กำไรกลับมาหลายเท่าอย่างแน่นอนค่ะ”

รอยยิ้มและคำพูดมั่นใจของภรรยาคนสวยทำให้ซ่งหมิงไม่อาจต่อรองอะไรได้อีกต่อไป แต่ในใจก็เชื่อมั่นในสิ่งที่เธอเลือก ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ที่คุณหนูแปลกไป ตั้งแต่วันที่ตื่นขึ้นมาบนเตียงเดียวกัน สายตาที่ว่านอันอันมองเขามันก็ไม่เหมือนเดิม เหลือเพียงความปรารถนาดีอันเข้มข้น ความมุ่งมั่นของเธอ ความเข้มแข็งของเธอ ทุกอย่างที่เป็นข้อดีล้วนเปล่งประกายกว่าเดิมราวกับเป็นคนใหม่

แต่ซ่งหมิงก็รู้อยู่ในใจลึก ๆ ว่าคนคนนี้ยังคงเป็นคุณหนูว่านอันอันที่เขารักคนเดิม

“ครับ... ผมเชื่อในตัวคุณ”

ผ่านไปอีกครู่ใหญ่คนในโรงไม้ทั้งหมดก็มารวมกลุ่มกันต่อหน้าว่านอันอัน เป็นเถ้าแก่ซางเจ๋อคนเดิมนำพูดคุย

“ช่วยบอกรายละเอียดให้พวกเราฟังก่อนได้ไหม”

สองสามีภรรยามองหน้ากันด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ

“ฉันชื่อว่านอันอันค่ะ นี่สามีฉันชื่อว่าซ่งหมิง พวกเรามาจากหมู่บ้านทูวากำลังจะเริ่มต้นธุรกิจเฟอร์นิเจอร์แบบที่ไม่เคยมีมาก่อน ตอนนี้เองก็มีคำสั่งซื้อแรกเข้ามาแล้วพวกเราจึงออกมาหาโรงไม้รับจ้างผลิต แต่ไม่มีที่ไหนรับทำจนเดินมาเจอพวกคุณนี่แหละค่ะ ฉันเลยเปลี่ยนความตั้งใจว่าจะสร้างโรงไม้ขึ้นมาเองที่หมู่บ้านทูวาและรวบรวมช่างไม้มีฝีมือมาเริ่มงานด้วยกัน พอได้เห็นความรักในงานไม้ความตั้งใจและความเป็นมืออาชีพของพวกคุณทุกคนแล้วฉันถูกใจน่ะค่ะ” เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ โรงไม้แห่งนี้

“ดูจากอุปกรณ์ ดูจากผลงาน ดูจากพื้นที่ทำงาน มันบ่งบอกเลยว่าพวกคุณรักในการทำงานไม้มากแค่ไหน ฉันเองก็อยากได้คนที่มีความรู้ความสามารถไปเป็นช่างไม้รุ่นแรกเพื่อสร้างเฟอร์นิเจอร์อันน่าตื่นตะลึงด้วยกันค่ะ เครื่องไม้เครื่องมือฉันเองก็จะรับซื้อไว้ในนามของโรงไม้ใหม่ทั้งหมด และรับรองว่าเราจะมีค่าตอบแทนที่คุ้มค่าให้แน่นอน”

การที่ความตั้งใจของพวกเขาที่ถูกใครบางคนมองเห็นและยอมรับ ช่างเป็นความรู้สึกที่เหล่าช่างไม้ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ทั้งการเชิญชวนที่แสนจริงใจทำให้พวกเขาจำความรู้สึกแรกตอนรวมตัวกันสร้างที่แห่งนี้ขึ้นได้อีกครั้ง

“ถ้าความฝันของทุกคนยังไม่สูญสลาย มาเริ่มทำฝันให้เป็นจริงต่อด้วยกันไหมคะ”

ความเงียบโรยตัวลงมาอยู่เพียงครู่ ก็มีใครคนหนึ่งตะโกนก้องขึ้น

“ดี ! ฉันไป”

“ฉันไปด้วย ! ของน่าสนใจขนาดนี้ฉันต้องเป็นคนสร้างมันขึ้นมา”

“งั้นตกลงตามนี้ พวกเราจะไปที่หมู่บ้านทูวากัน !”

“เฮ้ ! !”

“เอ้า ! รีบเก็บของกันเร็วเข้า”

“เอ๊ะ เดี๋ยวค่ะ ไม่ถามเรื่องเงินเดือนกับสวัสดิการกันหน่อยเหรอคะ” ว่านอันอันรีบร้องเรียก เมื่อเห็นแต่ละคนกระโดดดี้ด้าไปเก็บข้าวของ

“โอ๊ย เถ้าแก่คนใหม่ ! แต่เดิมพวกเราก็มีรายได้จากการแบ่งเงินกันเดือนละแค่ยี่สิบหยวนอยู่แล้ว ทั้งยังต้องลงทุนเรื่องอุปกรณ์ข้าวของกันอีก ต่อไปมีเถ้าแก่คอยดูแลเรื่องพวกนี้แทน พวกเราก็สบายแล้ว จะเท่าไหร่ก็ยอม !”

“นั่นสิ ๆ เถ้าแก่กับเถ้าแก่เนี้ยเหมือนโชคที่หล่นลงมาจากฟ้าตอนพวกเราใกล้ตายไม่มีผิด ฮ่า ๆ ๆ ๆ”