หลายอาทิตย์ต่อมาความสัมพันธ์ระหว่างหญิงสาวกับชายหนุ่มนั้นพัฒนาขึ้นมาก

วันนี้สโรชานัดหมายกับวีรภพ เธอชะเง้อมองหาเขาก่อนที่จะเรียกพนักงานเพื่อสั่งอาหาร เนื่องจากว่าเข้ามานั่งรอนานแล้ว หญิงสาวเป็นคนที่จดจำรายละเอียดของผู้อื่นได้เสมอ ก่อนหน้านี้เธอกับวีรภพนั้นได้พูดคุยกันหลายเรื่อง ทำให้ได้รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับชายหนุ่มมากขึ้น

“ขอเป็นต้มยำกุ้งน้ำข้นนะคะ แล้วก็ไม่ใส่เห็ดค่ะ”

เธอจำได้ว่าวีรภพเปรย ๆ ขึ้นมาว่าเขาไม่ชอบกินเห็ดทุกชนิด หญิงสาวจึงย้ำพนักงานที่จดออเดอร์หลายรอบเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเผลอจดผิดและทำเมนูพลาด

วีรภพแอบมองหญิงสาวอยู่มุมหนึ่งภายในร้าน เขาเดินเข้ามาสักพักแล้วและแอบสังเกตเธออย่างเงียบ ๆ เห็นหญิงสาวชะเง้อคอมองอย่างใจจดใจจ่อก็รู้สึกดีใจที่เธอนั้นดูให้ความสำคัญกับเขา

ดอกไม้ช่อใหญ่ที่ถูกยืนมาตรงหน้าทำให้สโรชาถึงกับผงะ เธอเอนตัวถอยหลังก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ

“คุณภพ”

“เซอร์ไพรส์ครับ”

ไม่เพียงแต่สโรชาที่เขินอายแต่หญิงสาวที่นั่งรอบข้างก็ไม่ต่างกัน บางคนถึงขั้นเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ปนอิจฉาที่สโรชานั้นมีหนุ่มหล่อมาดดีหอบดอกไม้ช่อโตมาให้ ทั้งสายตาอ่อนโยนที่ทอดมองหญิงสาวนั้น แม้แต่ผู้ที่ไม่ได้ถูกมองก็ยังเผลอระทวยไปด้วย

“ขอโทษที่มาช้านะครับ”

ก่อนมุ่งตรงมาที่นี่เขาได้รับสายด่วนจากหุ้นส่วนให้เข้าไปช่วยเซ็นเอกสารสำคัญ จึงจำต้องแวะเข้าไปที่บริษัทก่อน สโรชาเข้าใจดี เธอไม่ใช่คนงี่เง่าถึงเพียงนั้น หากเป็นเรื่องงานเธอก็พร้อมจะเข้าใจ

“ชาพึ่งมาถึงไม่นานค่ะ”

หญิงสาวไม่อยากให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดไปมากกว่านี้จึงโกหกไปว่าเธอเพิ่งมาถึง แต่ความเป็นจริงแล้วเธอมารอเขาอยู่นาน นานจนพนักงานตาเขียวใส่

“สั่งอาหารแล้วใช่ไหมครับ”

“ค่ะ”

เพียงไม่นานอาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ วีรภพใช้ช้อนตักต้มยำก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นว่าในชามนี้ไม่มีเห็ดเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ชายหนุ่มเงยหน้ามองหญิงสาวก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

“คุณเป็นคนสั่งอาหารเหรอครับ”

“ค่ะ ทำไมเหรอคะ”

หญิงสาวนึกสงสัยว่าชายหนุ่มถามทำไม

“ผมรู้สึกว่าบนโต๊ะนี้มีแต่อาหารที่ผมชอบทั้งนั้นเลย”

รอยยิ้มบางระบายบนใบหน้าสวย ก่อนที่เธอจะหัวเราะออกมาเบา ๆและเกี่ยวผมทัดใบหู เธอเองก็แปลกใจเหมือนกันที่สามารถจดจำรายละเอียดของชายหนุ่มได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน

ทั้งที่รู้จักกันได้ไม่นานแต่เธอกลับใส่ใจเขาถึงขนาดนี้ เป็นไปได้อย่างไรกัน

“ฉันจำได้ว่าคุณชอบกินต้มยำไม่ใส่เห็ด เราก็ชอบกินอาหารรสชาติจัด ฉันก็เลยสั่งผัดเผ็ดไก่มาด้วยค่ะ”

แม้จะเป็นอาหารง่าย ๆ แต่รสชาติดีเกินคาดทั้งราคาก็เป็นมิตร ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นร้านอาหารไทยที่ตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง ค่าอาหารแต่ละอย่างนั้นสวนทางกับปริมาณและรสชาติ

“กินเยอะ ๆ นะคะจะได้โตไว ๆ”

หญิงสาวเอ่ยหยอกล้อ ขณะนั้นชายหนุ่มก็เอื้อมมือมาใช้นิ้วเกลี่ยรอยเปื้อนที่ติดอยู่บนแก้มเนียน ทั้งสองสบตากันตอนที่หญิงสาวจะหลุบตาลง ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ เธอเม้มปากเล็กน้อยก่อนที่จะตักอาหารใส่จานชายหนุ่มเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก

“กินข้าวเถอะค่ะ อย่ามัวแต่มองหน้าชาเลย มองหน้าชาไปก็ไม่ได้ช่วยให้อิ่มนะคะ”

ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม

“ใครว่าล่ะ แค่มองหน้าคุณผมก็รู้สึกอิ่มแล้ว”

หญิงสาวยิ้มแก้มปริ เธอปลดปล่อยความเขินอายออกมาต่อหน้าชายหนุ่ม

“คุณภพ อย่าแกล้งสิคะ”

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้วก็ตบท้ายด้วยของหวาน ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านไอศกรีมชื่อดัง ตลอดเวลาชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวไม่ละสายตา คล้ายกับว่าเขามีบางอย่างอยากจะเอ่ยกับเธอแต่ยังไม่กล้าพอ

สโรชาสังเกตเห็นมาสักพัก เธอวางช้อนลงก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อย

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

ชายหนุ่มมีท่าทางกระอักกระอ่วนใจ สายตาลึกซึ้งมีความหมายจ้องมองเข้าไปในตาของหญิงสาว

เขารวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ผมแค่อยากรู้ ว่าคนอย่างผมจะมีสิทธิ์ได้เดินเคียงข้างคุณหรือเปล่า”

หญิงสาวชะงักก่อนที่เธอจะเผยรอยยิ้มออกมา วีรภพดีเกินไปสำหรับคนอย่างเธอด้วยซ้ำ ฉะนั้นไม่มีเหตุผลใดที่เธอจะรังเกียจเขา ชายหนุ่มรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ หัวใจเขาเต้นเร็วรัว

“ชาต้องถามคุณมากกว่าว่าชาดีพอที่จะเดินเคียงข้างคุณไหม”

หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา วีรภพช่วยรักษาบาดแผลในใจของเธอ แม้จะยังไม่หายดีแต่ก็รู้สึกได้ว่าหัวใจที่เคยบอบช้ำตอนนี้กลับมาสดใสอีกครั้งเพราะผู้ชายตรงหน้า

เขาชัดเจนกับเธอและพยายามทำให้ทุกคนเห็นว่าเธอเป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับเขา

สโรชาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้วีรภพคือคนที่ทำให้เธอมีความสุขเป็นอย่างมาก

“เราก็รู้จักกันมาสักพักแล้ว ผมว่าเรามาคบกันดูไหม”

หญิงสาวครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่เธอจะพยักหน้าตอบตกลง อย่างไรเสียตอนนี้เธอก็โสดแล้ว หากจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนก็ไม่ใช่เรื่องผิด วีรภพดีใจมาก ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มกว้าง เขากุมมือคนรักป้ายแดงก่อนที่จะเดินจับจูงกันไปตลอดทาง

วันนี้สโรชาตั้งใจจะมาซื้อของขวัญให้ผู้เป็นพ่อแต่เธอนึกไม่ออกว่าควรจะซื้ออะไรดี วีรภพจึงอาสาที่จะช่วยเลือกของขวัญที่เหมาะสมกับว่าที่พ่อตา

“พ่อของชาท่านชอบอะไรเป็นพิเศษไหม”

หญิงสาวกลั้นยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบ

“ก็ชอบดื่มค่ะ”

ชายหนุ่มหลุดหัวเราะออกมาก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าไปในร้านขายแอลกอฮอล์ ที่นี่มีทั้งเหล้า เบียร์ ไวน์ที่นำเข้าจากต่างประเทศ ซึ่งราคาเริ่มต้นตั้งแต่หลักร้อยจนถึงหลักหมื่น

ซึ่งวีรภพก็ไม่ยอมน้อยหน้าใคร เขาเลือกเหล้าดีกรีแรงราคาเฉียดหมื่น แม้ว่าหญิงสาวจะพยายามทักท้วงแต่ชายหนุ่มก็ยืนกรานที่จะซื้อให้ได้

“ไม่เป็นไรหรอก ผมจ่ายได้คุณก็รู้”

ชายหนุ่มหยิบบัตรเครดิตวงเงินสูงขึ้นมาก่อนจะยื่นให้พนักงานสาว ทั้งเขายังขอให้เธอช่วยห่อกระดาษของขวัญและแนบการ์ดเขียนทักทายว่าที่พ่อตาสองสามประโยค

“มันแพงไปไหมคะ”

“คุณก็รู้ว่าไม่ได้แพงสำหรับผม”

เมื่อไม่นานมานี้สโรชาเพิ่งรู้จากเพื่อนร่วมงานว่าวีรภพนั้นไม่ใช่พนักงานของบริษัทแต่เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนใหญ่

ชายหนุ่มบอกเธอว่าเขาไม่อยากแนะนำตัวว่าเป็นใครเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะไม่ชอบคนโอ้อวด อีกอย่างเขาก็ยึดอาชีพช่างภาพเป็นงานหลักเพื่อหาเลี้ยงตัวเองอยู่ จึงไม่ได้สนใจสถานะตัวเองเท่าไหร่นัก

เขาไม่เคยบอกใครด้วยซ้ำว่ามาจากตระกูลอะไร ที่บ้านทำธุรกิจแบบไหน เขาเลือกที่จะใช้ชีวิตกลมกลืนไปกับทุกคน ล้างเส้นที่ขีดแบ่งชนชั้น คบหากับคนทุกฐานะ

ชายหนุ่มเติบโตมาบนกองเงินกองทอง เขาอยู่กับความร่ำรวยจนอยากจะใช้ชีวิตแบบมีอุดมการณ์ดูบ้าง เขาเริ่มหาเงินเองตั้งแต่อายุสิบเจ็ด รับจ้างถ่ายรูป ใครจ้างไปที่ไหนก็ไป ทุรกันดารเพียงใดเขาก็ไม่เคยปฏิเสธ เพราะอยากหาเงินด้วยตัวเองเพื่อลบคำสบประมาทที่ว่าลูกเศรษฐีแบบเขาเป็นเพียงพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ

จวบจนเขาเริ่มเก็บเงินได้จึงได้นำเงินที่มีมาลงขันกับเพื่อนก่อตั้งบริษัทขนาดเล็กและขยับขยายมาเรื่อย ๆ จนกลายเป็นหนึ่งในบริษัทขนาดกลาง นับตั้งแต่อายุสิบแปด เขาก็ไม่เคยพึ่งพาหรือแบมือขอเงินพอกับแม่ แม้แต่เงินจ่ายค่าเทอมเขาก็ยังหาเอง

ชายหนุ่มภูมิใจที่เขาก้าวมายืนจุดนี้ได้ด้วยตัวเอง ฉะนั้นเขาจึงไม่เคยคิดอยากจะโอ้อวดชาติกำเนิดให้ใครรู้เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขารู้สึกภูมิใจเลยแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มมาส่งหญิงสาวที่หน้าคอนโดของเธอก่อนที่อีกฝ่ายจะลงไปก็ได้พูดคุยกันอยู่พักใหญ่ วีรภพอยากให้สโรชาย้ายไปอยู่ด้วยกัน แต่หญิงสาวกลับปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าคงไม่เหมาะสมนัก เนื่องจากเธอและเขาเพิ่งคบหากันได้เพียงแค่วันเดียว…