รุ่งอรุณคิมหันต์ฤดู เย็นสบายราวกับเปิดเครื่องปรับอากาศธรรมชาติ แสงอาทิตย์อ่อนสาดส่องเล็ดลอดเกลียวม่านสีขาวบางพลิ้วไหว ๆ คลอเคลียกับสายลมข้างบานหน้าต่างไม้แข็ง บรรยากาศภายในเมืองหูโจวเงียบสงบแตกต่างจากภายในบ้านตระกูลซีที่วันนี้กลับวุ่นวายค่อนข้างมาก

ก็ต้องวุ่นวายแหละ

วันส่งนางมารในชีวิตจริงลงหลุมนี่นะ

ซีเยว่ถูกมารดาปลุกตื่นแต่เช้าตรู่ เด็กน้อยอ้าปากหาวหวอดขณะนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาให้สาวใช้ช่วยแต่งตัว ยามที่บิดาพาย่องกลับเรือนเงียบกริบก็ค่อนคืนไปแล้ว หลังจากนั้น ก้อนแป้งยังนั่งตรวจสอบของรางวัลพู่กันอักษรกิเลนด้ามหยกหยินหยางหรูหราและอ่านม้วนไม้ไผ่จนฟ้าสาง ยามนี้ไม่มีแม้แต่แรงจะตั้งศีรษะให้ตรงด้วยซ้ำ

ขอบคุณพี่สาวสาวใช้ที่เก่งกาจ ซาลาเปาคู่น้อยบนศีรษะของนางจึงเท่ากันพอดีเป๊ะ

สาวใช้ชื่นชมเซียนเด็กหน้ากระจกทองเหลืองเปราะ “คุณหนูซีเยว่น่ารักน่าชังยิ่งนักเจ้าค่ะ”

เด็กหญิงตัวน้อยได้ยินคำหวานหูตาสว่างวาววับ ริมฝีปากนิดเดียวแย้มรอยยิ้มซุกซนหัวเราะคิกคัก พยักหน้าเห็นด้วยสุดใจ

“ข้ารู้ ๆ ขอบใจพวกเจ้านะ”

ว่าที่สาวงามในอนาคตชอบคำป้อยอมาก

“ฮึบ!” ก้อนแป้งนุ่มนิ่มกระโดดลงจากเก้าอี้ทุลักทุเล จะโทษก็ต้องโทษฮั่นฝูเนื้อดีสีขาวกระจ่างที่หลายชั้นไปหน่อยทำให้เคลื่อนไหวไม่สะดวกแต่ให้ความอบอุ่นได้ดี โดยเฉพาะวันนี้ซีเยว่ถูกห่อด้วยเสื้อคลุมขนจิ้งจอกฟูฟ่องยิ่งทำให้เด็กตัวขาวดูเหมือนก้อนหิมะก้อนใหญ่ อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่อุปสรรคในการใช้ขาสั้น ๆ วิ่งไปหาน้องชายที่อยู่ห้องข้าง ๆ

“หยวนเอ๋อร์!” หงส์น้อยเปิดประตูดัง ‘ครืด’

“เจี่ยเจีย”

เด็กชายที่ถูกสาวใช้มะรุมมะตุ้มหันหน้ามาหาพี่สาวดวงตาใสบริสุทธิ์ เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนรวบเก็บเป็นมวย เปิดกรอบหน้าเรียบร้อยและสะอาดสะอ้าน คิ้วเรียวเส้นต่อเส้น ปากนิดจมูกหน่อย ฮั่นฝูสีขาวน้อยชิ้นกว่าแต่ทะมัดทะแมง เว้นแต่เสื้อคลุมเสือดาวหิมะที่พาดอยู่บนไหล่ทั้งสองข้าง

ชั่วขณะหนึ่ง ซีเยว่รู้สึกเหมือนเห็นภาพหลอนว่าทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวล้วนเชื่องช้าลงราวกับว่ามองเห็นทั้งโลกเป็นแค่น้องชาย คล้ายว่าต้องมนตร์เสน่ห์โดยที่ซีหยวนไม่ต้องทำอะไรนอกจากมองสบตา

เวรี่กู๊ด!!

อรั้ย เซียนน้อยที่หล่อเหลาของเจ้!

“หยวนเอ๋อร์หล่อเหลามาก เจี่ยเจียใจละลายแล้ว” ซีเยว่โผเขากอดน้องชายเต็มรัก มีลางสังหรณ์ลึก ๆ ว่าในอนาคตอาจจะต้องลำบากเพราะสตรีมากหน้าหลายตาที่พยายามเข้าหาเทพบุตร

หล่อกว่าพ่อขอการันตี

ก้อนแป้งคนน้องหน้าแดงเรื่อ กอดเกี่ยวพี่สาวเก้กัง “เจี่ยเจีย เกาะ...ก็งดงามมากขอรับ”

“แน่น๊อน!” เด็กหญิงหัวเราะชอบอกชอบใจ

ใครจะไม่ชอบที่ถูกชื่นชมกันล่ะ

หงส์มังกรวัยเยาว์ผลัดกันยกย่องรูปสมบัติเสียงเล็กเสียงน้อย แต่งองค์ทรงเครื่องพร้อมสรรพ คุณปู่พ่อบ้านหลิวเค่อก็เข้ามาจับจูงเด็กน้อยเต็มสองไม้สองมือไปส่งให้มารดาที่รถม้าคันใหญ่โต

อันจะสังเกตว่าบุพการีของก้อนแป้งแฝดหายไประหว่างการแต่งตัว..

ซึ่งความจริงแล้ว เจ้านายของบ้านก็ไม่ได้หายไปไหน เนื่องจากเวลาลงหลุมของฮูหยินผู้เฒ่าตามเวลาตายและเวลาตกฟากซึ่งส่งให้ซินแสคำนวณแล้วเป็นเวลาเช้า ดังนั้นขบวนแห่ศพจึงจ้องออกสตาร์ทให้เช้ากว่า ฝาแฝดว่าตื่นเช้าแล้วบิดามารดาต้องตื่นเช้ากว่า ในฐานะนายท่านและนายหญิง ซีเฉาหยางกับเว่ยเฉินลี่ต้องเข้าร่วมพิธีตอกฝาโลงให้เรียบร้อย

นางก็ได้แต่หวังว่าคุณหญิงย่าตัวปลอมจะปลอดภัย

พุทโธ..

สำหรับพิธีรีตองต่าง ๆ โชคดีที่อย่างน้อยต่อให้ภาพรวมจะดูเหมือนยุทธภพแดนมังกรแต่วัฒนธรรมขนบประเพณีบางส่วนไม่เหมือนกันเสียทีเดียว ดูอย่างเช่นตอนนี้ญาติผู้ตายก็ไม่ต้องทนใส่ผ้าป่านผ้ากระสอบหยาบบาดผิวไว้อาลัยคนตาย จากที่ต้องแบกโลงเดินไกลก็พัฒนาเป็นเอาใส่เกวียนลาก หลานชายคนโตก็ไม่ต้องเดินจุดธูปนำหน้าศพ

แย่อยู่อย่างคือ เช้าไป!

เช้าเกินจนข้าวเขิ้วไม่ต้องกินไม่ต้องกระเดือก

บนรถม้า ท้องของซีเยว่และซีหยวนร้องโครกคราก เด็กวัยกำลังกินกำลังนอนหน้าบูดบึ้ง

ซีเยว่คร่ำครวญ “หิว~”

“อือ” ซีหยวนลูบท้องป้อย ๆ

เว่ยเฉินลี่ทั้งสงสารทั้งเอ็นดู เปิดปิ่นโตไม้สามชั้นเผยให้เห็นซาลาเปาไส้เนื้อรูปร่างกระต่ายอวบอ้วนน่ารักน่าชังกลิ่นหอมละมุนละไม ไอสีขาวละเอียดลออลอยฟุ้งด้วยความอุ่นร้อนราวกับเพิ่งออกมาจากเตานึ่ง

“มาเถอะ ฝาแฝดของแม่น่าสงสารนัก” สตรีงามยิ้มหวานมือเรียวค่อย ๆ บิแป้งกับไส้เนื้อเป็นชิ้นเล็กพอดีคำพลางเป่าลมเบา ๆ เพื่อไล่ความร้อนก่อนป้อนลูกจิ้งจอกและลูกหมาป่า แม้ก้านนิ้วยาวจะขึ้นสีแดงอ่อนแต่ฮูหยินเอกตระกูลซีกลัวบุตรธิดาจะหิวมากกว่ากลัวร้อน

หงส์น้อยมังกรน้อยเคี้ยวแก้มตุ่ย จนคนมองได้แต่สงสัยว่าอร่อยเพียงนั้นเชียวหรือ

“รสมือท่านแม่ดีที่สุด” “ขออีกคำเจ้าค่ะ!”

เจ้านายตัวนิดตัวน้อยอารมณ์ดีขึ้น เว่ยเฉินลี่ก็ไม่ลืมบ่าวไพร่ที่บ้างเดินเท้าบ้างนั่งรถม้าเป็นขบวนมาด้วยตามธรรมเนียม ด้านนอกพ่อบ้านหลิวเค่อให้บ่าวไพร่ช่วยกันแจกจ่ายซาลาเปาลูกกลมขาวเนียนตามที่ฮูหยินเอกสั่งความไว้เมื่อวาน หลังจากรับสำรับเย็นและทราบกำหนดการเดินทาง

ถึงไม่หรูหราราคาแพง แต่ก็ไม่ได้อิ่มเพียงเจ้านาย ซาลาเปามีเพียงพอสำหรับข้ารับใช้ทุกคน

ซีเฉาหยางยิ้มไม่หุบชื่นชมภรรยาที่มีเมตตาเป็นร้อยเป็นพันคำในมโนสำนึก เทพธิดาของเขาช่างดีอย่างยิ่ง ไม่เพียงเฉพาะรูปลักษณ์ที่งดงาม น้ำใจของนางก็งดงามมาก ไม่มีสตรีนางใดเทียบกับภรรยารักได้เลย

นานัปการ

หลงฮูหยินหัวปักหัวปำ

“โอย กลิ่นกระไรหนอหอมยิ่งนัก ท้องของพ่อค้ายากจนจะขาดแล้ว ๆ” คหบดีใหญ่รั้งบังเหียนอาชาสูงใหญ่สีน้ำตาลเข้มชะลอฝีเท้า ออดอ้อนร้องโอดครวญราวกับหิวโหยเสียเต็มประดา ข้างหน้าต่างรถม้าของภรรยาและลูกแฝด

ซีเยว่แทบสำลัก กลืนก้อนเนื้อชุ่มซอสไม่ให้เสียของ “ท่านว่าใครยากจนนะเจ้าคะ?”

บิดา บิดาอยากจะเยาะเย้ยใคร?

หากท่านยากจน ผู้คนทั้งแคว้นไม่อดอยากหรอกหรือ!? ช่างกล้าพูด!

“เยว่เอ๋อร์ก่อนนี้บิดายากจนมาก พบเจอกับหญิงงามใจดีมอบซาลาเปาให้หนึ่งลูกจึงยังมีชีวิตถึงทุกวันนี้ พ่อของเจ้าจดจำรสชาติอร่อยล้ำได้อย่างแม่นยำ” ซีเฉาหยางอธิบายกับลูกสาว ดวงตาสีเข้มทอดมองครอบครัวอ่อนแล้วอ่อนอีกอ่อนลงหลายระดับ ยามย้อนรำลึกนึกถึงวันวาน

กล่าวเสริม “แม่ของลูก ลี่ลี่ของพ่อ ทำซาลาเปาอร่อยมาก”

“ไม่ใช่!”

ซีหยวนโต้แย้ง หน้าบูดหน้าบึ้งโอ้อวดมารดากับคนหน้าเหม็น “ไม่ใช่แค่ซาลาเปา ท่านแม่ของหยวนเอ๋อร์กับเจี่ยเจียทำอาหารอร่อยทุกอย่าง!”

“ใช่ ใช่ หยวนเอ๋อร์พูดถูกแล้ว”

บรรยากาศพูดคุยตามประสาพ่อกับลูกชายพัฒนาเพราะความรักที่มีต่อสตรีคนเดียวกัน ถึงจะไม่เรียกว่าดีแต่ก็ไม่เรียกว่าร้าย อย่างน้อย ๆ ยามที่เว่ยเฉินลี่เห็นภาพครอบครัวในฝันของนาง ท่าทีที่แข็งกระด้างต่อสามีก็ลดลงจนแทบจะกลายเป็นอ่อนโยน

มู๊ดกำลังดีหากไม่มีมารผจญ

“นายท่านเจ้าคะ” สาวใช้ชุดไว้ทุกข์กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ข้างรถม้า คำนับหนึ่งครั้งแล้วก็เร่งฝีเท้าเดินตามขึ้นมาอีกครั้ง รอยนิ้วม่วงเขียวบนใบหน้ายังชัดอยู่ ไม่แคล้วเป็นสาวใช้ของอนุห้า

ฝ่ามืออรหันต์ของเหล่าพี่สาวสาวใช้เรือนหลักแจ่มยิ่งนัก

“มีอะไร” ซีเฉาหยางปรายหางตา แสดงทีท่ารำคาญออกมาตรง ๆ

แต่อย่างว่านายเป็นอย่างไรสาวใช้ก็เป็นอย่างนั้น แม้แต่คำพูดก็โง่งมเหมือนกันไม่มีผิด “อนุห้าให้บ่าวมาเชิญนายท่านไปรับมื้อเช้าที่รถม้าเจ้าค่ะ นายของบ่าวตื่นขึ้นมาเตรียมน้ำแกงปลาแต่เช้าเลยนะเจ้าคะ เกรงว่าซาลาเปาพื้น ๆ ลูกเดียวคงไม่ทำให้นายท่านตระกูลซีสำราญใจได้”

ไม่กระทบกระเทียบเล้ย!

จิกเก่ง ชาติก่อนเกิดเป็นไก่หรือชาติหน้าอยากเกิดเป็นไก่

“ฮึ” ได้ฟังความจากปากเน่าปากเสียเท่านั้นแหละ กำแพงที่อ่อนยวบในใจของเว่ยเฉินลี่ราวกับได้รับยาชูกำลัง แข็งแกร่งตั้งตรงขึ้นประหนึ่งหินผา สตรีงามเค้นเสียงในลำคอดึงม่านไม้ไผ่รถม้าปิดดัง ‘พรึ่บ’

“...”

ชายหนุ่มผู้เพียรพยายามก่อไอในถ่านไฟเก่าจนเห็นแสงสีแดงรำไรแต่แล้วก็มีคนเอาน้ำมาสาด..

ซีเฉาหยางที่ว่ากันว่ามีใจดั่งน้ำนิ่งตวาดลั่น “ไปให้พ้นหน้าข้า!!!”

สาวใช้ผู้ไม่เคยประสบพบเคยเจอภาคยักษ์มารของนายท่านสะดุ้งเฮือกเข่าอ่อน โดยเฉพาะเมื่อดวงตาคู่ดุมองมาอย่างกรุ่นโกรธ สุนัขที่ภักดีต่อนายตนแทบจะซุกหางวิ่งหนีไม่ทัน

บทเรียนราคาแพง วันนี้ได้เรียนไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะได้อยู่เรียนต่อหรือเปล่า

“ลี่ลี่..” ทว่าโมโหโกรธาบ่าวไพร่ก็ส่วนบ่าวไพร่ บุรุษผู้อยู่ในช่วงง้อภรรยาสุดชีวิตลูบหน้าเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว มองม่านไม้ไผ่ด้วยความเว้าวอน ใช้เสียงสองเสียงสามงุ้งงิ้ง ให้สัญญาณความรู้สึกยอมจำนนแทบเท้าทะลุกำแพง

“น้ำแกงปลากระไรไม่ดีสักนิด ซาลาเปาของน้องดีที่สุดแล้ว”

“...”

“บุรุษผู้นี้หิวมาก อ้อนวอนหญิงงามให้ช่วยเมตตาทีเถอะนะ”

“...”

“ลี่ลี่ พี่-”

“เอ้า!” ซีเฉาหยางผู้แห้งเหี่ยวเกือบจะคิดแล้วว่าตนคงไม่มีวาสนาได้แตะต้องซาลาเปานุ่มฝีมือภรรยา ไม่คิดไม่ฝันว่าตอนที่พยายามขอความปรานีอย่างไม่ลดละ จะมีมือเล็ก ๆ ยื่นออกมาพร้อมกระต่ายตัวสีเหลืองนวลอัดแน่นด้วยไส้เนื้อ

น่าตกใจกว่าคือ มือน้อย ๆ เป็นของลูกชาย “พ่อไม่ได้ความ!”

บิดาว่าตกใจแล้ว มารดากับพี่สาวตกใจยิ่งกว่า สองสตรีงามมองใบหน้าหนุ่มน้อยไม่วางตา

ซีหยวนใบหน้าเห่อร้อน หยิบเสื้อคลุมขนเสือดาวหิมะของตนเองขึ้นมาปิดบังใบหน้าส่วนล่างไว้เสียมิด “ยะ...หยวนเอ๋อร์รำคาญเสียงคร่ำครวญของเขาขอรับ!”

เว่ยเฉินลี่ยิ้มอ่อน “หยวนเอ๋อร์ของแม่ใจดียิ่ง”

“อื้อ ๆ” ซีเยว่พยักหน้า เชื่อคำน้องชายมาก ๆ มือขาวส่งซาลาเปาน้องต่ายสีชมพูของตัวเองให้ซีหยวนอีกลูก “ตี้ตีอยากส่งให้ท่านพ่ออีกสักลูกไหม?”

“หยวนเอ๋อร์ให้ซาลาเปาของท่านแม่แค่ลูกเดียวเท่านั้นล่ะ!”

ใช่ เขาไม่ได้สงสารบิดาหน้าเหม็นแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่ต้องปกป้องมารดาและเจี่ยเจียให้พ้นจากเสียงโอดครวญไม่น่าฟัง

หูของพวกนางอ่อนนุ่มยิ่งนัก ทนฟังเสียงของบุรุษผู้นั้นไม่ได้!

…

เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยโดยระบบที่น่ารัก

พู่กันอักษรกิเลน ไอเทมแดนเซียนไม่จำกัดจำนวนครั้งการใช้ สร้างขึ้นจากหยกหยินหยางและขนหางกิเลนสาวโดยอาจารย์เซียนผู้คงแก่เรียน ซึ่งบางครั้งจดบันทึกสิ่งที่ตนเองค้นพบลงบนกระดาษไม่ทัน สามารถเขียนอักษรที่งดงามได้ด้วยตนเอง ตัวอักษรที่ได้แม้ไม่งดงามดั่งอักษรหงส์หรือทรงพลังดั่งอักษรมังกรทว่ายากจะละสายตา ไม่จำเป็นต้องใช้น้ำหมึก