“อย่างที่ท่านเห็นว่ามันเป็นชุดโต๊ะและเก้าอี้ยาว เหมาะสำหรับใช้งานหลายคนและมีพื้นที่มากสำหรับวางอาหารหรือทำงานได้หลากหลาย ทั้งยังแปลงเป็นม้านั่งยาวได้ สิ่งนี้ทำให้มันใช้งานได้หลากหลายรูปแบบและช่วยประหยัดพื้นที่เก็บได้ดีเยี่ยม ฉันคิดว่ามันต้องมีประโยชน์และเป็นที่ต้องการมากแน่นอนค่ะ ราคาขายก็ตั้งไว้ไม่น่าเกิน 350 หยวนค่ะ ต้องสรุปราคาต้นทุนอีกที”

ท่าทางมั่นใจและการบรรยายสรรพคุณที่น่าสนใจของเธอทำให้ผู้ฟังคล้อยตามได้ดีเยี่ยม ซ่งหมิงมองว่านอันอันที่ราวกับกำลังเปล่งประกายแสงจนแสบตาตรงหน้าด้วยรอยยิ้มภูมิใจ

ภรรยาเขาเก่งมากจริง ๆ

“ดี ๆ ๆ นี่มันน่าสนใจมาก อย่างนั้นฉันในนามตัวแทนหมู่บ้านทูวาขอเป็นลูกค้าคนแรกของพวกเธอแล้วกัน สั่งสิบชุดไปเลย !”

ว่านอันอันดวงตาลุกวาว หันไปยิ้มดีใจกับสามี ยังไม่ทันได้เปิดแนะนำสินค้าก็มีคำสั่งซื้อเข้ามาแล้ว

“ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ! เราจะทำให้ดีที่สุด !”

“เอ๊ะ แต่ว่านี่ ฉันอยากได้ให้ทันก่อนวันงานเยี่ยมชมศูนย์วัฒนธรรมหมู่บ้านน่ะสิ อืม... นับดูแล้วเหลือเวลาอีกแค่หนึ่งเดือน พวกเธอจะทำทันหรือเปล่า ?” หลินเฉินถามด้วยความกังวลเล็กน้อย เขาตั้งใจจะอวดฝีมือของคนในหมู่บ้าน และอยากให้ทุกอย่างในงานผ่านไปได้ด้วยดี

“ฉันกับซ่งหมิงมีแผนจะนำแบบร่างไปจ้างโรงไม้ในเมืองผลิตให้ค่ะ ไม่ได้ทำกันเองทั้งหมด เวลาเหลือเฟือแน่นอนค่ะ” ว่านอันอันตอบด้วยความมั่นใจ ซ่งหมิงที่เพิ่งได้ยินความตั้งใจนี้ก็ไม่ได้ขัดอะไร

“ดี ๆ ๆ ถ้าจะไปโรงไม้ในเมือง งั้นฉันแนะนำโรงไม้เฟิงแล้วกันนะ ที่นั่นมีช่างฝีมือดีเยอะและมีชื่อเสียงดีที่สุดในเมืองเทียนจินแล้ว”

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากเลยนะคะ พวกเราจะไปถามดูอย่างแน่นอนค่ะ”

“โอ้ ถ้าอย่างนั้นฉันร่วมด้วย ถ้าค่ายทหารของฉันมีโต๊ะกินข้าวแบบนี้คงสะดวกขึ้นเยอะเลย ฉันสั่งหนึ่งร้อยชุดไปเลย”

ทุกคนในที่นั้นได้ยินแล้วก็ตกใจจนเนื้อเต้น หนึ่งร้อยชุดนี่ไม่เท่ากับเงินสามหมื่นกว่าหยวนเลยงั้นเหรอ ! แค่ทำโต๊ะนี่ขายชุดเดียวก็กลายเป็นเศรษฐีได้แล้ว !

“ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ งั้นเดี๋ยววันนี้ฉันจะเตรียมสัญญาไว้ให้ พรุ่งนี้เราค่อยมาทำสัญญาการซื้อขายด้วยกัน ท่านทั้งสองสะดวกจะวางเงินมัดจำไว้ล่วงหน้าก่อนไหมคะ”

“ได้ ๆ ยังไงวันนี้ฉันก็เอาเงินติดตัวมาไม่มากอยู่แล้ว แต่ขอเป็นช่วงเช้าหน่อยแล้วกันนะ เพราะต้องเดินทางไปต่างเมืองน่ะ” ท่านเจียงเอ่ยนัดแนะ

ว่านอันอันตอบรับอย่างกระตือรือร้น ไม่คิดเหมือนกันว่าการค้าใหญ่จะมาถึงหน้าบ้านเร็วขนาดนี้ ดูท่าชาตินี้เทพแห่งโชคลาภจะเข้าข้างเธอบ้างแล้ว หลังจากลูกค้ารายแรกสองคนชมสาธิตการใช้โต๊ะอีกสองสามรอบด้วยความถูกใจก็เดินจากไป

“ยินดีกับพวกเธอด้วยนะ ถ้าการค้าสำเร็จก็เป็นเศรษฐีกันได้แล้ว !” ลุงเหอตบไหล่ซ่งหมิงแสดงความยินดี

“เรื่องนี้ต้องขอบคุณอันอันจริง ๆ ครับ” เธอทั้งมีความคิด และเจรจาขายของเก่ง ซ่งหมิงยิ่งชื่นชมเธอมากกว่าเดิมอีก

“แล้วก็ของคุณลุงเหอด้วยค่ะ ที่ให้ยืมเครื่องมือและมาช่วยวันนี้ ยังไงขอให้พวกเราได้เลี้ยงมื้อเย็นขอบคุณด้วยเถอะนะคะ” ว่านอันอันขอบคุณจากใจจริง

หากวันนี้ลุงเหอไม่ให้ยืมเครื่องมือ หรือซ่งหมิงผลิตโต๊ะขึ้นมาคนเดียวจนเสร็จล่าช้ากว่าเดิมเพียงนิดเดียว คงไม่มีสินค้าตัวอย่างที่มีไว้ให้ลูกค้ารายใหญ่หล่นลงมาจากฟ้าดูแน่นอน

“ไม่ต้องเกรงใจ ๆ ขอให้ทุกอย่างราบรื่นก็แล้วกันนะ ฮ่า ๆ ๆ”

“ไม่ได้ครับ ยังไงก็ต้องเลี้ยงข้าวขอบคุณ” ซ่งหมิงย้ำยืนยัน

“เอาล่ะ ๆ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ไปจัดมื้อใหม่ที่บ้านฉันเถอะ ช่วยกันทำอาหารน่าจะออกมาอร่อยกว่า” ลุงเหอยินยอมในที่สุด

เย็นวันนั้นสองบ้านจึงเอาวัตถุดิบมารวมกัน จัดอาหารฉลองมื้อใหญ่ โดยว่านอันอันและซ่งหมิงยืนยันจะใช้เนื้อและวัตถุดิบแพง ๆ จากบ้านของตัวเอง ไม่ยอมให้สองลุงป้าผู้มีพระคุณต้องเสียของดี แต่เรื่องฝีมือการทำอาหาร อย่างไรซ่งหมิงก็ทำเป็นแค่พอถูไถ ส่วนว่านอันอัน... เอาเป็นว่าให้เธอนั่งกินอย่างเดียว โต๊ะอาหารจะสงบสุขขึ้นเยอะ

ป้าโจวจึงต้องเป็นหัวหน้าแม่ครัวหลักของงานเลี้ยงนี้อย่างช่วยไม่ได้ หลังอิ่มหนำสำราญสองสามีภรรยาป้ายแดงก็พากันเดินกลับมาที่บ้าน

ท่ามกลางท้องฟ้ามืดที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวและแสงจันทร์สว่าง ซ่งหมิงมองว่านอันอันที่เดินอยู่เคียงข้างด้วยแววตาลึกซึ้ง รอยยิ้มบางประดับบนใบหน้าเขาไม่คลาย

“มีอะไรจะพูดหรือเปล่าคะ ?” ว่านอันอันถามขึ้น

“ไม่มีครับ”

“ไม่มีแล้วทำไมจ้องกันขนาดนี้ล่ะคะ ?” เธอหยุดเดินแล้วหันไปสบตา

“ก็แค่... รู้สึกเหมือนฝันไปเลยน่ะครับ อันอันที่ดีขนาดนี้เป็นภรรยาของผมจริง ๆ เหรอ”

คำพูดจริงใจซื่อ ๆ ติดเลี่ยนเล็กน้อยทำให้คนฟังเขินอายหน้าร้อนวูบขึ้นมา แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นซุกซน เอ่ยตอบอย่างยั่วเย้า

“ถ้ายังไม่เชื่อ วันนี้ก็ขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกันสิคะ ปล่อยพื้นไว้เป็นทางเดินได้แล้วค่ะ”

กลับเป็นอีกคนเสียเองที่เขินอาย ก้มหน้างุด

“อะ... เอ่อ ไม่เป็นไรครับ อันอันนอนคนเดียวน่าจะสบายตัวกว่า” ว่าแล้วก็เดินนำเข้าบ้านไป

“นอนคนเดียวมันหนาวนี่คะ” ร่างเล็กสาวเท้าตาม

“เดี๋ยวผมหาผ้าห่มเพิ่มให้ครับ”

โอ๊ย ! ว่านอันอันอยากจะบ้าตาย ล่อลวงสามีตัวเองนี่ต้องเหนื่อยขนาดนี้เลยหรือไง