"เก่งมากลูก!" หลิวชวนชมลูกชาย ก่อนจะถามต่อ "แล้วรู้ไหม ปลาข้างเหลืองนี่แหละ ที่ป้าหลินเอาไปทำปลาเค็มอร่อยๆ ที่เราชอบกิน"

"ใช่จ๊ะ" ป้าหลินพยักหน้า ขณะที่มือยังคงคัดแยกปลาอย่างคล่องแคล่ว "แต่ต้องรู้จักเลือกปลาด้วยนะ ถ้าตัวเล็กเกินไปก็จะเค็มง่าย ถ้าตัวใหญ่เกินไปก็จะเค็มไม่ทั่วถึง"

เสี่ยวเป่าขยับเข้าไปใกล้ยายหลิน ดวงตากลมโตจ้องมองการเคลื่อนไหวของมือหญิงสูงวัยอย่างสนใจ "แล้วนี่ล่ะครับ ปลาอะไร?" เด็กน้อยชี้ไปที่ปลาตัวกลมในตะกร้า

"นั่นปลาสีกุนจ้ะ" ป้าหลินตอบ "เนื้อนุ่ม เอาไปต้มก็อร่อย แต่ถ้าเอาไปทำแห้งก็หอมดี"

หลิวชวนฟังบทสนทนาพลางมองดูลูกชายที่กำลังซักถามป้าหลินอย่างกระตือรือร้น ในใจพลันนึกถึงความรู้จากชาติก่อนเกี่ยวกับการแปรรูปปลา ทั้งการทำปลาแห้ง ปลาเค็ม และผลิตภัณฑ์อื่นๆ ที่มีมูลค่าสูงกว่า

"ป้าหลินครับ" หลิวชวนเอ่ยขึ้น "ที่นี่รับแต่ปลาสดมาตากแห้งอย่างเดียวเหรอครับ?"

"ส่วนใหญ่ก็อย่างนั้นแหละ" ป้าหลินตอบพลางเช็ดเหงื่อที่ผุดซึมบนหน้าผาก "บางทีก็ทำปลาเค็มบ้าง แต่ไม่มากหรอก ไม่ค่อยมีคนรู้วิธีทำให้อร่อย อีกอย่างก็ไม่มีเครื่องไม้เครื่องมืออะไร วิธีการก็แบบบ้าน ๆ ที่สั่งสอนกันมารุ่นสู่รุ่น"

หลี่หรงเงยหน้าขึ้นมองสามี เธอรู้จักน้ำเสียงนี้ดี มันเป็นน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"ป้าหลินครับ ถ้าเราลองแปรรูปปลาเป็นผลิตภัณฑ์ที่หลากหลายกว่านี้ เราอาจขายได้ราคาดีขึ้นกว่าเดิม แถมไม่ต้องโดนพ่อค้าคนกลางกดราคาแบบนี้"

ป้าหลินหยุดมือที่กำลังคัดปลา สายตาจับจ้องไปที่หลิวชวน "อาชวนมีความคิดอะไรหรือ?"

"ผมแค่คิดว่า..." หลิวชวนตอบอย่างระมัดระวัง "ถ้าเราทำให้แตกต่าง อาจจะมีโอกาสมากกว่าการขายปลาสดให้พ่อค้าคนกลาง"

"พ่อ!" เสียงสดใสของเสี่ยวเป่าดังแทรกขึ้น เด็กน้อยชูปลาตัวเล็กในมือ "นี่ปลากระบอกใช่ไหมครับ? ผมจำได้ เวลาแม่เอาไปทำต้มยำอร่อยมากเลย"

หลิวชวนยิ้ม ความคิดที่กำลังครุ่นอยู่ถูกขัดจังหวะด้วยความน่ารักของลูกชาย "ถูกต้องครับเสี่ยวเป่า เก่งมาก!"

"เสี่ยวเป่าฉลาดเหมือนพ่อเลยนะ" ป้าหลินเอ่ยชม พลางมองหลิวชวนอย่างมีความหมาย "แต่บางทีการฉลาดเกินไปก็อาจจะทำให้คิดมากเกินไปนะ อาชวน"

หลี่หรงได้ยินบทสนทนานั้น เธอเห็นแววตาของสามีที่กำลังครุ่นคิด แต่เธอเลือกที่จะเงียบ แสงแดดยามสายทอดยาวลงบนลานตากปลา กลิ่นเกลือทะเลและกลิ่นปลาผสานกันลอยมากับสายลม เสี่ยวเป่ายังคงสนุกกับการเรียนรู้ชื่อปลาต่างๆ โดยไม่รู้เลยว่า ในหัวของพ่อกำลังก่อตัวของความคิดที่อาจเปลี่ยนแปลงชีวิตของทุกคน...

ตอนเย็นที่พวกเขากลับมาจากบ้านป้าหลินแล้ว แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ยามเย็นทอดยาวบนชายหาด หลิวชวนนั่งอยู่บนโขดหิน สายตาจับจ้องไปที่เสี่ยวเป่าที่กำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ ริมทะเล เสียงหัวเราะสดใสของเด็กๆ ผสานกับเสียงคลื่นกระทบฝั่ง สร้างท่วงทำนองแห่งความสุขเล็กๆ ที่เขาเคยมองข้ามไป

"เหนื่อยไหมคะ?" หลี่หรงทรุดตัวลงนั่งข้างสามี ในมือถือผ้าเช็ดหน้าผืนเก่า "วันนี้พี่ดูแลเสี่ยวเป่าทั้งวันเลย"

หลิวชวนส่ายหน้า รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า "ไม่เหนื่อยหรอก... กลับรู้สึกมีความสุขด้วยซ้ำ" เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยต่อ "หรงหรง..." หลิวชวนถอนหายใจเบา ๆ สายตาจับจ้องไปยังท้องทะเลที่ทอดยาว

"พี่เพิ่งเข้าใจว่าทำไมพ่อค้าคนกลางถึงร่ำรวยได้มากมาย ทั้งที่พวกเราเป็นคนหาปลาด้วยความเหนื่อยยาก แต่พวกเขากลับได้กำไรจากหยาดเหงื่อของเรา เพราะพวกเราขาดโอกาส ขาดความรู้... แต่ถ้าเราลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง พี่เชื่อว่าเราต้องเปลี่ยนแปลงมันได้"

หลี่หรงเงยหน้ามองสามี ดวงตาฉายแววกังวลเล็กน้อย "พี่กำลังคิดอะไรอยู่เหรอคะ?"

"วันนี้... ตอนที่พี่ได้เห็นวิธีที่ป้าหลินแปรรูปปลา" เขาพูดช้าๆ "พี่เห็นโอกาสบางอย่าง... ถ้าเราเรียนรู้วิธีทำให้ดีกว่านี้ ทำให้แตกต่าง..."

เสียงหัวเราะของเสี่ยวเป่าดังแทรกขึ้นมา เด็กน้อยกำลังวิ่งไล่จับปูเล็กๆ ที่ชายหาด ใบหน้าเปื้อนยิ้มเปี่ยมสุข

หลี่หรงมองลูกชาย ก่อนจะหันกลับมาที่สามี "ฉันรู้ว่าพี่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง... แต่ขอร้องล่ะค่ะ อย่าเพิ่งรีบร้อน"

"พี่สัญญา" หลิวชวนจับมือภรรยา "คราวนี้พี่จะค่อยๆ ทำ ค่อยๆ เรียนรู้ จะไม่ทิ้งให้เธอต้องแบกรับภาระคนเดียวเหมือนแต่ก่อน"

หลี่หรงซบศีรษะลงบนไหล่สามี ปล่อยให้สายลมทะเลพัดผ่านร่างทั้งสอง เธอรู้สึกถึงความแข็งแกร่งและอ่อนโยนที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขา ความรู้สึกที่เธอคิดว่าจะไม่ได้สัมผัสอีก

"พ่อ! แม่!" เสี่ยวเป่าวิ่งมาหา ในมือถือเปลือกหอยสวยงาม "ดูนี่สิครับ ผมเจอของสวยๆ"

หลิวชวนอุ้มลูกชายขึ้นนั่งตัก "สวยจริงๆ ด้วย เอาไปเก็บไว้ที่บ้านไหม?"

"ไม่เอาครับ" เด็กน้อยส่ายหน้า "เดี๋ยวผมจะเอาไปให้น้องปลาที่พ่อสอนผมวันนี้"

ความอบอุ่นแผ่ซ่านในอกของหลิวชวน เขากอดลูกชายแน่นขึ้น สูดกลิ่นทะเลที่ติดอยู่บนเส้นผมของเด็กน้อย หัวใจพองโตด้วยความรักและความหวัง

"พ่อว่าเราสร้างบ้านให้น้องปลากันไหม?" หลิวชวนเสนอ "พ่อจะสอนให้เสี่ยวเป่ารู้จักดูแลปลาทุกตัว ให้เขามีบ้านที่ดี มีอาหารที่อร่อย เหมือนที่พ่อดูแลเสี่ยวเป่า"

ดวงตาของเด็กน้อยเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น "จริงเหรอครับพ่อ?"

หลี่หรงมองภาพตรงหน้า เธอเห็นแล้วว่าความเปลี่ยนแปลงของสามีไม่ใช่แค่คำพูด แต่เป็นการกระทำที่เต็มเปี่ยมด้วยความรักและความเข้าใจ

ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลับขอบฟ้า ทิ้งแสงสีทองระยิบระยับบนผืนน้ำ ครอบครัวเล็กๆ ยังคงนั่งอยู่ด้วยกัน แบ่งปันช่วงเวลาแห่งความสุขที่เรียบง่าย หลิวชวนรู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล แต่เขาพร้อมแล้วที่จะก้าวเดิน ก้าวที่มั่นคงและระมัดระวัง เพื่อสร้างอนาคตที่ดีกว่าให้กับครอบครัวที่เขารัก