เสียงถอนหายใจดังระงมไปทั่ว ชาวประมงต่างรู้ดีว่าพวกเขาไม่มีทางเลือก ไม่มีใครมีเงินพอจะซื้อรถ ซื้อน้ำแข็ง หรือมีเส้นสายในตลาดหลงหยาง

"ใครจะขายราคานี้ยกมือขึ้น" หวังไท่เฉิงประกาศเสียงดัง "ไม่ขายก็ไม่เป็นไร ฉันยังมีที่อื่นต้องไปรับอีก"

ทีละมือ... สองมือ... สามมือ... ชาวประมงทยอยยกมือขึ้นอย่างจำยอม ลุงเหลายกมือขึ้นช้าๆ หลิวชวนมองภาพตรงหน้าด้วยความปวดร้าว แต่เขาก็ต้องยกมือตาม ไม่อย่างนั้นลุงเหลาจะเดือดร้อน

ลูกน้องของหวังไท่เฉิงเริ่มขนปลาขึ้นรถ เสียงตะกร้าไม้ไหวกระทบกัน ผสานกับเสียงถอนหายใจของชาวประมง บางคนนับเงินที่ได้ด้วยมือสั่นเทา บางคนนั่งลงกับพื้น สายตาว่างเปล่า

รถบรรทุกแล่นจากไปพร้อมกับฝุ่นควันและกลิ่นไอเสีย ทิ้งไว้เพียงความขมขื่นและความอัดอั้นตันใจ

"มันไม่ยุติธรรมเลย" เสียงบ่นดังขึ้นจากชาวประมงคนหนึ่ง "แต่เราจะทำอะไรได้?"

หลิวชวนมองตามรถบรรทุกที่ค่อยๆ หายลับไปตามถนนดินลูกรัง ก่อนจะหันไปหาลุงเหลาที่กำลังเก็บตะกร้าเปล่า

"ลุงครับ” หลิวชวนพูดขึ้นหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง สายตามองไปไกลราวกับกำลังเห็นโอกาสบางอย่างที่คนอื่นมองไม่เห็น “ถ้าเราลองรวมตัวกันเป็นกลุ่ม แล้วเอาปลาไปขายเองในเมือง มันอาจจะยาก... แต่ก็ยังดีกว่ายอมให้เขากดราคาทุกวันแบบนี้"

ลุงเหลาชะงัก หันมามองหลิวชวนด้วยสายตาประหลาดใจ "อาชวน คิดว่ามันจะเป็นไปได้เหรอ?"

"ผมยังไม่รู้ครับ" หลิวชวนตอบตามตรง "แต่ถ้าไม่ลอง เราก็จะต้องทนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้"

จังหวะคลื่นกระทบฝั่งเป็นทำนองธรรมชาติ บรรเลงเพลงกล่อมที่ไม่มีวันจบสิ้น ราวกับธรรมชาติกำลังตอบรับความคิดของหลิวชวน ลุงเหลายืนนิ่ง มือเหี่ยวย่นยังคงกำตะกร้าเปล่าแน่น ดวงตาที่เคยอ่อนล้าเริ่มมีประกายบางอย่างวาบขึ้น

"อาชวน..." ลุงเหลาพูดขึ้นหลังจากนิ่งคิดอยู่นาน น้ำเสียงแฝงความหนักแน่นที่ไม่ค่อยได้ยินจากชายชรา "นายพูดถูก... ถ้าไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง ชีวิตพวกเราก็จะวนเวียนอยู่ที่เดิม ไม่สิ้นสุด"

ชายชราวางตะกร้าลง หันไปมองทะเลที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ทะเลที่เขาออกหาปลามาเกือบห้าสิบปี ทะเลที่ให้ทั้งชีวิตและพรากความหวังไปจากเขา "ลุงอยู่มานาน... เห็นคนรุ่นพ่อแกทนมาก่อน ตอนนี้ก็ยังต้องทนอยู่... แต่พอมองหน้าลูกหลาน ลุงก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง พวกเขาก็คงต้องทนแบบเดียวกัน"

หลิวชวนพยักหน้า สายลมทะเลพัดผ่านใบหน้า พาเอากลิ่นเค็มของน้ำทะเลและความหวังใหม่มาด้วย เขารู้ดีว่าหนทางข้างหน้าจะไม่ง่าย แต่อย่างน้อย... ครั้งนี้เขามีความรู้จากอนาคต และมีผู้ใหญ่ใจดีอย่างลุงเหลาที่พร้อมจะสนับสนุนเขาเช่นกัน

เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังแผ่วเบา ผสานกับเสียงนกเธอนวลที่บินวนเวียนเหนือท่าเรือ หลิวชวนเดินนั่งอยู่บนโขดหินริมทะเล สายตาจับจ้องไปยังเส้นขอบฟ้าที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา เขารู้ดีว่าไกลออกไปคือเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยโอกาส... และความเสี่ยง

"อาชวน" เสียงของลุงเหลาดังมาจากด้านหลัง ชายชราทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขา "เรื่องที่พูดตอนขายปลา... จริงจังแค่ไหน?"

"ผมจริงจังมากครับลุง" หลิวชวนหันไปมองหน้าชายชราที่เขาเคารพรัก "ถ้าเราไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย ชีวิตพวกเราก็จะวนเวียนอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ"

ลุงเหลาถอนหายใจยาว "แต่มันไม่ง่ายหรอกนะ อาชวน พวกเรามีแค่เรือกับอวน จะไปสู้กับคนที่มีทุกอย่างพร้อมได้ยังไง?"

"ถ้าเรารวมตัวกัน..." หลิวชวนพูดอย่างมีความหวัง "ผมเชื่อว่าเราต้องทำได้ เราจะค่อยๆ เก็บเงิน ซื้อน้ำแข็ง หารถ..."

"หึ! ฝันให้มันไกลไปเลย อาชวน" อาเฉินเอ่ยเสียงเย้ยหยัน สายตามองมาทางหลิวชวนราวกับเขาเป็นเด็กที่พูดเพ้อเจ้อ "ชาวประมงอย่างพวกเราไม่มีเงิน ไม่มีรถ ไม่มีใครหนุนหลัง จะไปสู้พวกพ่อค้าคนกลางที่มีทุกอย่างพร้อมได้ยังไง?"

หลิวชวนลุกขึ้นยืน "พี่เฉิน ลองฟังผมก่อน ถ้าเรารวมกลุ่มกันสัก 5-6 ครอบครัว เราก็จะมีปลามากพอที่จะต่อรอง เราอาจจะเริ่มจาก..."

"พอเถอะ" อาเฉินโบกมือ "พี่เคยเห็นคนคิดใหญ่แบบนายมามากแล้ว สุดท้ายก็จบไม่สวย ถ้าไม่อยากมีปัญหา ก็อยู่ไปวันๆ แบบนี้แหละดีแล้ว"

หลิวชวนมองตามร่างของอาเฉินที่เดินจากไป ความผิดหวังฉายชัดบนใบหน้า แต่เขาไม่ยอมแพ้ เขารู้ดีว่าต้องใช้เวลากว่าจะทำให้ทุกคนเชื่อมั่น

"กลับบ้านกันเถอะ อาชวน" ลุงเหลาตบบ่าเขาเบาๆ "เรื่องพวกนี้ค่อยๆ คิด อย่าเพิ่งใจร้อน"

เมื่อกลับถึงบ้าน กลิ่นหอมของแกงปลาต้มขิงลอยมาจากครัว หลี่หรงกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารเช้า เสี่ยวเป่านั่งเล่นของเล่นไม้อยู่ที่มุมห้อง

"พี่..." หลิวชวนเอ่ยเสียงเบา "พี่อยากคุยกับเธอเรื่องหนึ่ง"

หลี่หรงหันมามอง ดวงตาคู่สวยฉายแววกังวล "เรื่องที่พี่คุยกับลุงเหลาใช่ไหมคะ? ฉันได้ยินมาจากป้าหลิน..."

"ใช่" หลิวชวนเดินเข้าไปใกล้ "พี่คิดว่าถ้าเรา..."

"อย่าเลยค่ะ" หลี่หรงวางทัพพีลง "ฉันเคยเห็นพี่มีความคิดแบบนี้มาก่อน ทุกครั้งที่พี่คิดจะเปลี่ยนแปลงอะไร มันก็จบลงด้วยความผิดหวัง ฉันไม่อยากเห็นพี่เป็นแบบนั้นอีก"

"แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป" หลิวชวนพยายามอธิบาย "พี่มีแผน พี่รู้ว่าต้องทำยังไง..."

"แล้วถ้ามันไม่สำเร็จล่ะคะ?" หลี่หรงมองสามีด้วยแววตาวิงวอน "ถ้าพ่อค้าคนกลางเล่นงานพวกเรา ถ้าเราต้องสูญเสียทุกอย่าง ครอบครัวเราจะทำยังไง? เสี่ยวเป่าจะทำยังไง?"