แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ยามเย็นทาบทาลงบนผืนน้ำทะเล หลิวชวนก้มลงเก็บดอกไม้สีขาวเล็กๆ ที่แทรกตัวขึ้นมาระหว่างก้อนหินริมทาง กลีบบอบบางสั่นไหวตามแรงลม ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทำให้เขานึกถึงรอยยิ้มของหลี่หรง

เขาเดินกลับบ้านด้วยฝีเท้าเบาสบายหลังจากกลับมาจากทำงานกับลุงเหลา ในมือถือดอกไม้และปลาสดที่คัดมาอย่างดี ความรู้สึกตื่นเต้นเหมือนวัยรุ่นที่กำลังจะไปหาคนรัก ไม่ใช่คู่สามีภรรยาที่แต่งงานกันมาหลายปีแล้ว

"กลับมาแล้ว" เสียงของเขาดังขึ้นพร้อมกับเสียงประตูไม้เปิดออก

"พ่อ!" เสี่ยวเป่าวิ่งมากอดขา ดวงตากลมโตเป็นประกายเมื่อเห็นปลาในตะกร้า "วันนี้พ่อกลับเร็วจัง!"

หลี่หรงโผล่หน้าออกมาจากครัว กลิ่นหอมของต้มยำปลาลอยมาเตะจมูก "ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ" เธอยิ้มให้ ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นดอกไม้ในมือสามี

"นี่... สำหรับเธอ" หลิวชวนยื่นดอกไม้ให้ แก้มร้อนผ่าวเล็กน้อย เขายกมือขึ้นเกาแก้มของตนเอง "เห็นมันบานสวยข้างทาง ก็เลย..."

หลี่หรงรับดอกไม้มาอย่างงุนงง ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ "พี่ชวน... วันนี้เป็นอะไรไปคะ?"

"ทำไมล่ะ?" เขาหัวเราะเบาๆ "สามีจะให้ดอกไม้ภรรยาไม่ได้หรือ?"

เธอส่ายหน้า ยิ้มน้อยๆ "ไม่ใช่อย่างนั้น... แค่รู้สึกว่าพี่แปลกไป แต่เป็นความแปลกที่... ฉันก็ชอบค่ะ"

หลิวชวนอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมา "วันนี้เรากินข้าวด้วยกันนะ พ่อจะป้อนข้าวให้เสี่ยวเป่าเอง"

มื้อเย็นวันนั้นอบอวลไปด้วยความสุขที่เรียบง่าย โต๊ะไม้เก่า ๆ ถูกจัดอย่างประณีต ต้มยำปลาร้อนกรุ่นส่งกลิ่นหอมฉุยตลบอบอวล ผัดผักสดกรอบเคียงอยู่ข้าง ๆ ข้าวสวยร้อน ๆ ในชามเก่าที่เขาไม่เคยสนใจมาก่อน บัดนี้กลับดูเป็นอาหารที่ล้ำค่า เมื่อได้นั่งร่วมโต๊ะกับคนที่รักที่สุด

"อ้าปากสิลูก..." หลิวชวนตักข้าวป้อนเสี่ยวเป่า ดวงตาฉ่ำน้ำเมื่อเห็นลูกชายเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย

หลี่หรงมองภาพตรงหน้าด้วยความอบอุ่นใจ เธอไม่เคยเห็นสามีเป็นแบบนี้มาก่อน แต่มันกลับเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน

"อร่อยไหมครับ?" หลิวชวนถามพลางเช็ดข้าวที่ติดมุมปากลูกชาย

"อร่อยครับพ่อ!" เสี่ยวเป่ายิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันน้ำนมขาวเรียงกันสวย "แม่ทำอาหารอร่อยที่สุดในโลกเลย!"

"จริงด้วย" หลิวชวนหันไปยิ้มให้ภรรยา "ฝีมือแม่ครัวของเราเก่งขึ้นทุกวันเลยนะ"

เสียงหัวเราะสดใสของเสี่ยวเป่า เสียงคุยเบาๆ ของหลี่หรง และความอบอุ่นของมื้ออาหาร ทำให้หลิวชวนรู้สึกว่านี่คือสวรรค์บนดิน ความสุขที่เขาเคยมองข้าม ความสุขที่เขาคิดว่าสูญเสียไปตลอดกาล บัดนี้กลับมาอยู่ตรงหน้า

และคืนนี้ เมื่อเสี่ยวเป่าหลับไปแล้ว หลิวชวนนั่งมองดวงจันทร์ผ่านหน้าต่างไม้เก่าๆ หัวใจเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขาจะไม่ยอมให้ความสุขเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้หลุดลอยไปอีก จะเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ ทั้งการงานและครอบครัว แต่ครั้งนี้... เขาจะทำมันให้ถูกต้อง

หลิวชวนลุกขึ้นจากระเบียงไม้ เสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของพื้นกระดานเก่าดังแผ่วเบา เขาย่องเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีเพียงแสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างบานเล็ก เป็นแสงสลัวพอให้เห็นร่างบางของหลี่หรงที่นอนตะแคงอยู่บนเตียง

ชายหนุ่มค่อยๆ ทรุดตัวลงนอน เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของภรรยาเป็นเหมือนเพลงกล่อมที่เขาคิดถึงมาตลอดยี่สิบปี เขาเอื้อมแขนออกไป โอบร่างนุ่มนิ่มเข้ามาแนบอก สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและกลิ่นอ่อนๆ ของดอกมะลิจากเส้นผมของเธอ

หลิวชวนซุกจมูกลงกับกลุ่มผมดำขลับ จุมพิตแผ่วเบาลงบนศีรษะของหลี่หรง ราวกับเป็นคำสัญญาที่จะไม่ยอมให้โชคชะตาพรากครอบครัวนี้ไปอีกครั้ง หัวใจเขาเต้นแผ่วเบาด้วยความรักและความซาบซึ้ง น้ำตาแห่งความสุขไหลซึมออกมาที่หางตา ชีวิตได้มอบโอกาสครั้งที่สองให้เขา และคราวนี้ เขาจะกอบกุมมันไว้ให้มั่น

รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าขณะที่เปลือกตาค่อยๆ ปิดลง เขาพร้อมแล้วสำหรับการเริ่มต้นใหม่ พร้อมที่จะสร้างเส้นทางชีวิตที่แตกต่างไปจากเดิม... เส้นทางที่จะนำพาครอบครัวของเขาไปสู่ความสุขที่แท้จริง