"พี่ชวน! ตื่นได้แล้ว สายแล้ว!"

เสียงหวานใสและคุ้นเคยดังแว่วมา หลิวชวนค่อยๆ ลืมตาขึ้น แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านหน้าต่างไม้เข้ามา เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงไม้หลังเก่า ในห้องที่คุ้นเคยแต่ก็แปลกตาอยู่ในที

"พี่ชวน! นี่จะนอนถึงเที่ยงหรือไง? ลุงเหลารออยู่ที่ท่าเรือแล้วนะ!"

หลิวชวนหันขวับไปตามเสียง ภาพที่เห็นทำให้หัวใจเขาแทบหยุดเต้น หลี่หรงในวัยสาว ยืนอยู่กลางห้องพลางจัดโต๊ะอาหาร ใบหน้าที่เคยมีแต่รอยยิ้มหม่นหมองในความทรงจำของเขา กลับเปล่งประกายความสดใสไร้ริ้วรอย ราวกับแสงอาทิตย์ยามเช้า ชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีฟ้าซีดที่เขาจำได้จากภาพถ่ายเก่า ดูงดงามยิ่งนักเมื่อได้เห็นตรงหน้า

"พ่อครับ!" เสียงใสๆ ดังมาจากมุมห้อง เสี่ยวเป่าวัยสามขวบกำลังเล่นของเล่นไม้อยู่บนพื้น รอยยิ้มสดใสและดวงตากลมโตมองมาที่เขาอย่างมีความสุข

หลิวชวนกวาดตามองรอบห้อง สายตาหยุดอยู่ที่ปฏิทินจีนเก่าๆ บนผนัง ตัวเลขสีแดงสด "1985" ทำให้หัวใจเขาเต้นรัวแรง ในขณะที่วิทยุตั้งโต๊ะเก่าข้างเตียงกำลังกระจายเสียง "สวัสดีครับคุณผู้ฟังทุกท่าน ขณะนี้เวลา 7 นาฬิกา วันที่ X.XX 1985..." เสียงผู้ประกาศข่าวดังแว่วมา หลิวชวนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มือสั่นเทาขณะที่ยกขึ้นมาดูตัวเอง ผิวเรียบเนียนไร้ร่องรอยแห่งวัย กล้ามเนื้อกระชับแข็งแรงเหมือนในวัยหนุ่ม

ตอนนี้เขาอายุได้ 25 ปี เพิ่งแต่งงานกับหลี่หรงได้ไม่นาน และเสี่ยวเป่าก็เพิ่งจะสามขวบ

น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว โอกาสที่เขาไม่เคยคิดว่าจะมีอีก บัดนี้อยู่ตรงหน้าแล้ว

น้ำตาอุ่นๆ ยังคงไหลรินลงมาตามแก้มของหลิวชวน เขานั่งนิ่งบนเตียง ปล่อยให้ความอบอุ่นของแสงแดดยามเช้าโอบล้อมร่างกาย ทุกอย่างรอบตัวช่างคุ้นเคยและแปลกใหม่ในเวลาเดียวกัน เสียงนกร้องแว่วมาจากนอกหน้าต่าง ผสานกับเสียงคลื่นทะเลที่ดังแผ่วเบา

"พี่ชวน เป็นอะไรไปคะ?" หลี่หรงวางจานข้าวต้มลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ เตียง ดวงตาคู่สวยฉายแววห่วงใย "ทำไมถึงร้องไห้?"

หลิวชวนมองใบหน้าอ่อนเยาว์ของภรรยา ผิวที่เนียนใส รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ ยังไม่มีร่องรอยของความเจ็บปวดและความผิดหวังที่เขาเคยทำให้เกิดขึ้น มือหยาบกร้านของเขาค่อยๆ ยกขึ้นแตะแก้มนุ่มของเธอ

"พี่... พี่แค่ฝันร้าย" เขาตอบเสียงสั่น พยายามกลั้นความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา "ฝันว่าพี่สูญเสียเธอกับเสี่ยวเป่าไป..."

"พ่อฝันร้ายเหรอครับ?" เสี่ยวเป่าวิ่งมากอดขาพ่อ ของเล่นไม้ในมือถูกโยนทิ้งไว้กลางพื้น "ไม่ต้องกลัวนะครับ เสี่ยวเป่าอยู่นี่!"

หลิวชวนอุ้มลูกชายขึ้นมานั่งบนตัก สัมผัสถึงความอบอุ่นของร่างเล็กๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแป้งเด็ก และเสียงหัวเราะสดใสที่เขาคิดว่าจะไม่มีวันได้ยินอีก

"พ่อสัญญา..." เขากระซิบข้างหูลูกชาย "จะไม่มีวันทิ้งเสี่ยวเป่าไปไหน จะเป็นพ่อที่ดีที่สุดในโลก"

หลี่หรงมองภาพตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ สามีของเธอดูเปลี่ยนไป... บางอย่างในแววตาของเขาแตกต่างจากเมื่อวาน เหมือนมีความเศร้าและความเข้มแข็งผสมปนเปกันไป

"หรงหรง..." หลิวชวนเอื้อมมือไปจับมือภรรยา "พี่ขอโทษที่ผ่านมาพี่ทำงานหนักเกินไป ต่อไปนี้พี่จะให้เวลากับครอบครัวมากขึ้น จะกลับบ้านตรงเวลา จะพาเธอกับเสี่ยวเป่าไปเที่ยว..."

"พี่ชวน..." หลี่หรงขมวดคิ้วเล็กน้อย "พี่เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่นาน ยังไม่เคยทิ้งงานเลยสักวัน ทำไมพูดแบบนี้?"

หลิวชวนชะงัก นึกขึ้นได้ว่าในตอนนี้เขายังเป็นแค่ชาวประมงธรรมดา ยังไม่ได้เริ่มต้นธุรกิจใดๆ แต่นั่นยิ่งทำให้เขามั่นใจว่า นี่คือโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

"พี่แค่อยากบอกว่า..." หลิวชวนส่งยิ้มบาง ๆ ดวงตาฉายแววอ่อนโยนที่ทำให้หลี่หรงสะดุด "ไม่ว่าพี่จะทำอะไร ต่อจากนี้ครอบครัวจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด พี่จะไม่ยอมปล่อยให้เธอกับเสี่ยวเป่าต้องเหงาอีก"

"งั้นวันนี้พ่อไม่ต้องไปทำงานนะครับ!" เสี่ยวเป่าร้องอย่างตื่นเต้น "อยู่เล่นกับเสี่ยวเป่าได้ไหม!"

"ไม่ได้หรอกจ้ะ" หลี่หรงหัวเราะเบาๆ "ลุงเหลารออยู่ที่ท่าเรือแล้ว รีบกินข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวสาย"

หลิวชวนพยักหน้า ลูบศีรษะลูกชายเบาๆ "เย็นนี้พ่อจะรีบกลับมา แล้วเราจะเล่นด้วยกันนะลูก"

เขามองภาพครอบครัวตรงหน้า หัวใจเต้นรัวด้วยความตื้นตันและความหวัง ชีวิตได้ให้โอกาสครั้งที่สองกับเขา และครั้งนี้ เขาจะไม่ยอมให้ความทะเยอทะยานบดบังสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตอีกต่อไป

ขณะที่ลุกขึ้นเตรียมตัวไปทำงาน หลิวชวนนึกถึงความรู้และประสบการณ์ทั้งหมดที่ติดตัวมาจากอนาคต ทั้งเรื่องการแปรรูปอาหารทะเล การทำธุรกิจ และข้อผิดพลาดที่ต้องหลีกเลี่ยง ครั้งนี้ เขาจะค่อยๆ สร้างทุกอย่างขึ้นมาใหม่ แต่จะไม่ยอมแลกมันด้วยความสุขของครอบครัวอีกต่อไป