บรรยากาศในห้องตึงเครียดขึ้นทันที หลิวชวนรู้สึกถึงความกลัวที่แผ่ซ่านในอากาศ ความกลัวที่ฝังรากลึกในใจชาวบ้านมานาน

"แล้วถ้าพวกเขารู้เรื่องที่เรากำลังคุยกันล่ะ?" ชาวประมงคนหนึ่งถามเสียงสั่น "พวกเขาต้องเอาเรื่องไปบอกหวังไท่เฉิงแน่ๆ"

หลิวชวนนิ่งไปครู่หนึ่ง ภาพความทรงจำจากชาติก่อนแล่นเข้ามา ภาพเรือที่ถูกทำลาย อวนที่ถูกตัดขาด และใบหน้าที่บอบช้ำของเพื่อนชาวประมง แต่ครั้งนี้จะต้องต่างออกไป

"เราไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมาย" เขาตอบเสียงหนักแน่น "อีกอย่าง เราไม่จำเป็นต้องไปแย่งตลาดของพวกเขา" เขาหยุดคิดครู่หนึ่ง นึกถึงตลาดอาหารทะเลระดับพรีเมียมที่จะเติบโตขึ้นในอีกสิบปีข้างหน้า "เราจะสร้างตลาดของเราเอง ทำสินค้าที่มีคุณภาพ มีเอกลักษณ์"

ลุงเหลาที่ยืนอยู่ที่หน้าต่างหันกลับมา "ให้ลุงเล่าอะไรให้ฟังหน่อย" เขาเดินไปที่ตู้เก่าในมุมห้อง หยิบสมุดบัญชีเล่มหนาออกมา ปกสมุดซีดจางด้วยกาลเวลา "นี่เป็นบัญชีที่ลุงจดไว้ตลอดสิบปีที่ผ่านมา"

เขาวางสมุดลงกลางวง เปิดหน้าที่เหลืองกรอบด้วยความชื้น "ดูนี่สิ ราคาปลาที่พวกเขาให้เราแทบไม่เพิ่มขึ้นเลย แต่ค่าน้ำมัน ค่าเครื่องมือ ค่าซ่อมเรือ เพิ่มขึ้นทุกปี" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป..."

เสียงของลุงเหลาขาดหาย แต่ทุกคนเข้าใจความหมาย ความเงียบอึดอัดปกคลุมห้อง มีเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่งที่ดังแว่วมา ราวกับเสียงกระซิบของทะเลที่เรียกร้องให้พวกเขาลุกขึ้นสู้

ลุงเหลามองไปรอบวง เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังก้องในความเงียบ "บางทีเราก็ปล่อยให้ความกลัวควบคุมเรานานเกินไป... อาชวนพูดถูก ถ้าไม่เริ่มวันนี้ พวกเราจะต้องจมปลักอยู่แบบนี้ไปอีกนาน ไม่ใช่แค่พวกเรา แต่ลูกหลานที่ยังไม่รู้อะไรเลย ก็จะต้องรับเคราะห์นี้ต่อไป"

เขาเงยหน้ามองหลิวชวน สายตาที่เคยเหนื่อยล้ากลับฉายแววความมุ่งมั่นบางอย่าง "ลองดูสักตั้งเถอะวะ! อย่างน้อย ถ้าเราพลาด ก็ยังได้รู้ว่าเราพยายามแล้ว"

"ฉันก็เห็นด้วย" อาเหมิงลุกขึ้นยืน "อย่างน้อยก็อยากให้ลูกหลานมีอนาคตที่ดีกว่านี้ อยากให้พวกเขาได้กลับมาอยู่บ้านเกิด ไม่ต้องไปทำงานในเมืองใหญ่"

ความหวังเริ่มก่อตัวในอากาศ หลิวชวนรู้สึกได้ถึงพลังที่เริ่มเปลี่ยนแปลง แม้จะยังมีบางคนที่ลังเล แต่เขาเห็นประกายในดวงตาของคนที่พร้อมจะเปลี่ยนแปลง

หลิวชวนกวาดตามองทุกคน ก่อนหยิบกระดาษและดินสอที่เตรียมมาวางกลางวง "เราจะไม่ทำอะไรใหญ่โตเกินตัว แต่จะเริ่มจากสิ่งที่เรามี ผมอยากให้ทุกคนช่วยกันคิด แบ่งหน้าที่กันให้ชัดเจน ใครถนัดทำอะไร ใครรู้จักตลาดตรงไหนบ้าง"

ลุงจางหยิบดินสอขึ้นมา มือเหี่ยวย่นยังคงสั่นเล็กน้อย แต่ดวงตาฉายแววจริงจัง "พวกเราทำงานหนักมาทั้งชีวิตแล้ว ถ้าจะเหนื่อยเพิ่มอีกหน่อยเพื่ออนาคตของลูกหลาน... ก็ลองดูสักตั้ง"

เสียงฮือฮาเบาๆ ดังขึ้น อาเหมิงพยักหน้าเสริม "เรื่องแปรรูป ถ้ามีคนสอน ฉันยินดีช่วยทำ ไหนๆ ก็ใช้ชีวิตอยู่กับปลามาทั้งชีวิตแล้ว"

หลิวชวนยิ้มบางๆ ก่อนจรดดินสอเขียนแผนแรกบนกระดาษ "เราจะเริ่มจากการทำปลาเค็มแบบบ้านๆ ก่อน พัฒนาคุณภาพให้ดีกว่าที่เคยทำ แล้วผมจะเอาไปลองขายในตลาดหลงหยางในเมือง ถ้าขายได้... เราค่อยขยายไปสู่สินค้าอื่น"

สายตาทุกคู่จดจ้องลงบนแผนการบนกระดาษ หลิวชวนกวาดตามองใบหน้าของทุกคนที่ก้มต่ำ แต่ละคนมีประกายบางอย่างในดวงตา ประกายแห่งความหวังที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขารู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น เส้นทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล แต่อย่างน้อย ก้าวแรกก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว

ก้าวที่จะนำพาพวกเขาไปสู่อนาคตที่ดีกว่า ในห้วงความคิดนั้น เขาเห็นภาพของทุกคนที่กล้าจะเปลี่ยนแปลง กล้าที่จะลุกขึ้นสู้ และกล้าที่จะฝันถึงวันพรุ่งนี้ที่สดใสกว่า ความฝันที่อาจดูเหลือเชื่อในวันนี้ แต่พวกเขาจะทำให้มันเป็นจริง ด้วยมือของพวกเขาเอง...

หลังจากที่ประชุมเสร็จแล้ว หลิวชวนจึงขอตัวกลับบ้าน เขาเดินผ่านลานตากปลา กลิ่นอายของทะเลแทรกซึมอยู่ในทุกอณูอากาศ ตั้งแต่เสื้อผ้าที่ตากไว้ยันซอกมุมของบ้านไม้เก่าๆ ชาวบ้านบางคนพยักหน้าทักทาย บางคนมองเขาด้วยสายตาสงสัย ข่าวการประชุมที่บ้านลุงเหลาคงแพร่สะพัดไปทั่วหมู่บ้านแล้ว

เมื่อกลับถึงบ้าน ภาพที่เห็นทำให้หัวใจเขาอ่อนโยน หลี่หรงนั่งอยู่ที่โต๊ะในครัว มือบางกำลังจรดดินสอคำนวณตัวเลขในสมุดบัญชี เงาของกิ่งไม้นอกหน้าต่างทอดยาวลงบนกระดาษที่เต็มไปด้วยตัวเลข ภาพของเธอในยามนี้ช่างงดงามในความเรียบง่าย ผมดำขลับของเธอตกลงมาปรกบ่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความกังวลและความหวัง "พี่คิดว่า... เราจะทำได้จริงๆ เหรอคะ?"

หลิวชวนนั่งลงข้างเธอ แตะมือภรรยาเบาๆ "มันอาจไม่ง่าย... แต่พี่สัญญา ครั้งนี้พี่จะทำให้สำเร็จ"

หลี่หรงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปที่สมุดบัญชี "ฉันคิดว่าเราควรเริ่มจากเล็กๆ ทดลองตลาดก่อน ใช้เงินเก็บของเราลงทุน ไม่ต้องรบกวนใคร"

เสียงหัวเราะใสของเสี่ยวเป่าดังขึ้น เด็กน้อยวิ่งเข้ามาพร้อมปลาตัวเล็กแห้งสนิทในมือ "แม่ครับ! ผมเจอปลาสวยๆ ที่ลานตากปลา!"

หลี่หรงอุ้มลูกชายขึ้นตัก "นั่นปลาข้างเหลืองไงจ๊ะ ที่แม่ชอบเอามาทำกับข้าว"

"พรุ่งนี้พ่อจะเอาปลาแบบนี้ไปขายในเมือง" หลิวชวนหันไปยิ้มให้ลูกชาย "เสี่ยวเป่าอยากช่วยพ่อกับแม่เตรียมปลาไหม?"

ดวงตากลมโตของเสี่ยวเป่าเป็นประกาย "ช่วยครับ! ผมจะเลือกปลาที่สวยๆ ให้เลย!"

หลี่หรงลุกขึ้น หยิบถุงผ้าเก่าจากลิ้นชัก แล้ววางเงินเก็บที่สะสมมาหลายปีลงบนโต๊ะ "เอาเงินนี้ไปใช้ก่อนนะคะ"

หลิวชวนรับถุงเงินมาอย่างเงียบๆ แววตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง "พี่สัญญาว่าจะทำมันให้คุ้มค่า และจะเอามาคืนให้ได้เป็นร้อยเท่า"

แสงตะวันอ่อนแรงลงในยามเย็น ทิ้งริ้วสีส้มอมชมพูให้ระยิบระยับบนเกลียวคลื่น ครอบครัวเล็กๆ ช่วยกันจัดเรียงปลาแห้งบนตะแกรง เสียงหัวเราะคิกคักของเสี่ยวเป่าผสานกับเสียงคลื่นซัดฝั่ง หลิวชวนเงยหน้าขึ้นมองเส้นขอบฟ้าที่ไกลลิบ สูดลมหายใจลึก

"พรุ่งนี้... จะเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ของเรา" เขาพึมพำกับตัวเอง พร้อมความมุ่งมั่นที่ไม่มีวันปล่อยให้หลุดลอยไปเหมือนครั้งก่อน