จางซูหลินยืนท่าทางเย็นชาอยู่หน้าบ้าน ขณะที่ลู่เจียวกับสามีและลูก ยังคงอยู่ท่ามกลางความอึดอัด แม่สามียืนยันว่าจะไม่ยอมให้สามีของเธอกลับเข้าบ้านอีกต่อไป ใช้เหตุผลว่าบ้านหลังนี้เป็นของลูกชายนาง เพราะพ่อของกัวหยางเสียไปแล้ว

"อย่าคิดว่าจะได้กลับเข้ามาในบ้านนี้อีก! ฉันบอกแล้วว่าบ้านนี้เป็นของฉัน!" จางซูหลินตวาดเสียงดัง สีหน้าแสดงความโกรธเกรี้ยวและไม่ยินยอมอย่างเด็ดขาด

ลู่เจียวมองสามี เขานั่งนิ่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจและอ่อนล้า จนเธอรู้สึกเจ็บปวดแทนเขา การถูกแม่เลี้ยงของตัวเองไล่ออกจากบ้านเช่นนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขา ชิงอีกับซีซวนกอดกันแน่นอยู่ข้างเธอ ความกลัวฉายชัดในดวงตาที่เบิกกว้างของพวกเขา ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากริมฝีปากที่สั่นระริกของลูก

ลู่เจียวกำลังว้าวุ่นกับคำถามว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังมาจากด้านหลังจนต้องหันไปมอง ภาพของหญิงชราร่างท้วมในชุดผ้าฝ้ายปรากฏตรงหน้า ความทรงจำของของร่างนี้บอกว่านี่คือแม่เฒ่าฟู ฟูอี้ตาน ยายของสามีที่เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล คงมีชาวบ้านบางคนวิ่งไปบอกถึงสถานการณ์ของหลานชาย

"คุณยาย!" ลู่เจียวเปล่งเสียงออกมาด้วยความโล่งอก ความรู้สึกอบอุ่นและความหวังพลันแล่นเข้ามาในหัวใจที่หนาวเหน็บ

แม่เฒ่าฟูเดินมาหยุดตรงหน้าภรรยาใหญ่ของอดีตลูกเขย สายตาของนางเย็นเยียบเมื่อจ้องมองจางซูหลิน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

"ไม่ต้องไปร้องขอคนใจร้ายแบบนี้หรอก พวกเธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ในเมื่อมีแม่เลี้ยงใจร้ายแบบนี้ ไปอยู่ด้วยกันที่บ้านยาย" แม่เฒ่าฟูพูดพลางหันมามองหลานชายและหลานสะใภ้ แววตามีความเป็นห่วง

ลู่เจียวน้ำตาเอ่อคลอ ซาบซึ้งใจทำให้ลำคอตีบตัน แม่เฒ่าฟูไม่ลังเลเลยที่จะยื่นมือช่วยเหลือในยามยากลำบากเช่นนี้ เธอพยายามระงับความรู้สึกที่ท่วมท้น ก่อนพยักหน้าและหันไปพูดกับสามี

"พี่หยาง พวกเราไปอยู่กับคุณยายของพี่กันเถอะ อย่างน้อยก็ยังมีที่ไป" ลู่เจียวกระซิบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือของเธอสัมผัสบ่าของเขาเบาๆ

กัวหยางพยักหน้าอย่างอ่อนแรง เขาคงจะเสียใจที่ถูกไล่ออกจากบ้านที่ตัวเองเคยอาศัยอยู่ แต่เขาก็คงไม่อยากเป็นภาระอีกต่อไป ลู่เจียวตั้งใจจะเข้าไปเก็บของที่จำเป็นในบ้าน แต่จางซูหลินยืนขวางประตูไว้ ยืนยันว่าจะไม่ให้เอาอะไรออกจากบ้านแม้แต่ชิ้นเดียว

"ของทุกอย่างในบ้านนี้เป็นของฉัน พวกแกไม่มีสิทธิ์เอาอะไรออกไป!" จางซูหลินตะโกนด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ใบหน้าของบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

ความไม่ยุติธรรมทำให้ความกลัวในใจของลู่เจียวแปรเปลี่ยนเป็นความกล้า "เสื้อผ้า ผ้าห่ม ของบางอย่างเป็นของฉันที่ซื้อมาเอง แม่ไม่มีสิทธิ์ยึดทุกอย่างไปหรอกนะ" ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ยืนหยัดในสิทธิของครอบครัว

แม่เฒ่าฟูหันมามองลู่เจียวและพยักหน้าให้อย่างสนับสนุน รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าเหี่ยวย่นของนาง ลู่เจียวถึงได้บอกแม่เฒ่าฟูให้รออยู่ที่นี่กับสามีและลูกของเธอ ก่อนเดินไปยืมรถเข็นของป้าหวัง

ลู่เจียวรีบเดินฝ่าแสงแดดยามสายไปยังบ้านป้าหวัง เหงื่อซึมที่หน้าผากและความเหนื่อยล้าไล่ล่าทุกย่างก้าว แต่เธอยังคงไม่ยอมแพ้ ป้าหวังซึ่งรู้จักกันดีกับครอบครัวของเธอยินดีให้ยืมรถเข็นทันทีที่ทราบสถานการณ์ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสารเมื่อเธอเล่าเรื่องราวอย่างคร่าวๆ

"เอาไปเลยลู่เจียว ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะ" ป้าหวังกล่าวพร้อมกับตบไหล่ให้กำลังใจ การต่อสู้กับจางซูหลินไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หลังจากยืมรถเข็นลู่เจียวรีบกลับไปที่บ้านภาพของสามีที่นั่งและลูกที่ยืนงงทำให้หัวใจเธอหนักอึ้ง เธอเริ่มขนย้ายสิ่งของที่เป็นของครอบครัวอย่างรวดเร็ว เสื้อผ้า ผ้าห่ม และสิ่งของที่จำเป็นต้องใช้ พยายามเอาของที่เป็นของครอบครัวออกมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"เจียวเจียว ขอโทษนะที่พี่ช่วยอะไรไม่ได้" กัวหยางเอ่ยเสียงแผ่วขณะมองภรรยานำของใส่รถเข็น

ถึงจะเหนื่อยล้าแต่ลู่เจียวก็รู้สึกมีแรงสู้เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ถึงแม้ว่านี่จะเป็นการพบกันครั้งแรก แต่อาจจะเป็นเพราะเธอรักเด็กสองคนนั้นไปแล้ว ในเมื่อเขาคือสามีของร่างนี้ ลู่เจียวก็ยินดีจะทำหน้าที่แทนเพื่อตอบแทนชีวิตใหม่ที่เธอได้รับ

"ไม่เป็นไรค่ะพี่หยาง พี่ต้องดูแลตัวเองให้ดีก่อน พวกเราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน" ลู่เจียวตอบแม้ใบหน้าของเธอจะเป็นการฝืนยิ้ม

หลังจากขนของออกมาจากบ้านที่เคยอยู่และกลายเป็นบ้านเก่าเสร็จเรียบ ลู่เจียวหันไปขอบคุณแม่เฒ่าฟูที่ยืนรออยู่ "ขอบคุณมากค่ะคุณยาย ถ้าไม่ได้คุณยาย พวกเราคงไม่รู้จะทำยังไง"

แม่เฒ่าฟูยิ้มบาง ๆ และพยักหน้า “ไม่ต้องห่วงนะ ที่บ้านยังมีที่ให้พวกเธอได้อยู่ พวกเธอเป็นครอบครัวของอาหยาง ก็เหมือนเป็นหลานของยายคนอื่นไม่ช่วยก็ช่างมารดามัน แต่ยายจะช่วยพวกหลานเอง”

คำพูดของแม่เฒ่าฟูเหมือนสายฝนที่ชโลมลงผืนดินแห้งแล้ง ทำให้ความหวังงอกงามในใจของอีกครั้ง พวกเราพร้อมจะเริ่มต้นใหม่ที่บ้านของแม่เฒ่าฟู แม้จะเป็นก้าวที่ยากลำบาก แต่ครอบครัวของเธอจะต้องผ่านมันไปได้ เพราะยังมีคนที่คอยสนับสนุนอยู่

สถานการณ์ที่ย่ำแย่และสามีที่ยังคงเจ็บอยู่ เธอมองหาชาวบ้านสองคนที่มุงดูอยู่ใกล้ ๆ ด้วยความหวังว่าพวกเขาจะช่วยอะไรได้บ้าง และรีบเดินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากพวกเขา

“ขอโทษค่ะพี่ชายทั้งสอง ช่วยหามสามีของฉันไปที่บ้านแม่เฒ่าฟูได้ไหมคะ?” ลู่เจียวหยุดรอคำตอบของพวกเขาสักครู่ “ตอนนี้เขาเดินไม่ไหวแล้ว พี่ชายช่วยหน่อยเถอะค่ะ”

ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง แววตาลังเลปรากฏชัด ก่อนที่พวกเขาจะพยักหน้ารับ ความโล่งใจทำให้พอมีรอยยิ้ม พวกเขาเอาเก้าอี้ไม้มาหนึ่งตัวและช่วยกันประคองร่างสามีของเธอขึ้นนั่ง ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นความเจ็บปวด แต่เขาพยายามกัดฟันไม่แสดงออกมากเกินไป ความเข้มแข็งในความอ่อนแอของเขาทำให้เธอรู้สึกประทับใจ

“พี่หยาง อดทนหน่อยนะ พวกเราจะไปบ้านของคุณยายกัน” ลู่เจียวบอกสามี เขาพยักหน้าและมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ