กลับมาถึงห้อง ลู่เจียวเอาสมุดบันทึกขึ้นมาทบทวนข้อมูลที่ได้จากการสำรวจเมือง แม่เฒ่าฟูพาเด็กๆ ไปเล่นที่สวนสาธารณะในหมู่บ้าน การสำรวจวันนี้ทำให้เธอได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากมายเกี่ยวกับสถานที่สำคัญในบริเวณนี้ ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียน นิคมอุตสาหกรรม ตลาด และท่าเรือที่ต้องรู้จักเพราะจะเกี่ยวข้องกับชีวิตต่อจากนี้

ยิ่งได้ข้อมูลมาก ลู่เจียวยิ่งคิดทบทวนถึงวิธีการเดินทาง เพราะการขึ้นรถประจำทางอาจจะทำให้ค่าใช้จ่ายสูงเกินไป เมื่อเทียบกับเงินเดือนโดยเฉลี่ยของพนักงานที่นี่ซึ่งมีเพียงห้าสิบหยวนต่อเดือน การขึ้นรถไปกลับวันละเกือบหนึ่งหยวนถือว่าเป็นภาระที่หนักไม่น้อย

'แต่... ถ้าเรามีจักรยานล่ะ'

การเดินทางไปโรงเรียนใช้เวลาประมาณสิบนาทีในการเดิน ถ้ามีจักรยานก็จะลดเวลาลงเหลือแค่ห้านาที ซึ่งจะช่วยให้มีเวลามากขึ้นในตอนเช้า และประหยัดค่ารถสำหรับการเดินทางไปที่อื่นด้วย การไปยังนิคมอุตสาหกรรมเองก็ใช้เวลาประมาณ 20-25 นาทีเมื่อปั่นจักรยาน ซึ่งถือว่าไม่นานเกินไปเมื่อเทียบกับการขึ้นรถ หากเธอต้องเดินทางไปตลาดหรือห้างที่อยู่ไม่ไกลก็สามารถปั่นจักรยานได้ โดยใช้เวลาประมาณ 15-20 นาที และยังประหยัดค่ารถไปกลับด้วย

"การลงทุนซื้อจักรยานสักคันน่าจะเป็นทางออกที่ดี สำหรับการเดินทางในตอนนี้" เพราะจะช่วยลดค่าใช้จ่ายระยะยาวและทำให้เธอคล่องตัวในเรื่องการเดินทางยิ่งขึ้น

ลู่เจียวพับสมุดเล่มเล็กที่จดบันทึกเส้นทางและข้อมูลต่างๆ เก็บไว้ในกระเป๋า รู้สึกมั่นใจในแผนการใหม่ที่วางไว้ เหลือเพียงการหาเงินมาซื้อจักรยานสักคันเอาไว้ใช้

ข้อมูลเหล่านี้ทำให้ลู่เจียวต้องพิจารณาว่าจะหาเงินด้วยวิธีไหน ถึงจะได้เงินไวเพียงพอที่จะเอาไปจ่ายค่ารักษาให้กัวหยางในอีกสิบสามวันข้างหน้า

ช่วงนี้มีแม่เฒ่าฟูมาอยู่ด้วยกัน ลุงเฉินกับป้าโจวมาทานข้าวเย็นที่ห้องทุกวัน เพราะลู่เจียวยุ่งอยู่กับการหาทางหาเงิน ป้าโจวจึงรับหน้าที่ทำอาหารแทน ทำให้ลู่เจียวมีเวลาวางแผนการหาเงินเพื่อดูแลครอบครัวและค่ารักษาสามี ส่วนแม่เฒ่าฟูก็ช่วยดูแลหลานให้

ลู่เจียวกำลังนั่งอยู่ในบ้านอย่างครุ่นคิด คำนวณทุกวิถีทางเพื่อหารายได้เพิ่ม เงินที่มีเหลือน้อยเต็มที และค่าใช้จ่ายต่างๆ ก็ยังรออยู่ข้างหน้า เธอเฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าจะทำอะไรดีที่จะสร้างรายได้ให้เพียงพอ ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวแล้ว มีห้องเช่าในเมือง และกัวหยางก็ได้รับการดูแลจากหมออย่างดี

เธอต้องหาอะไรไปขายที่ตลาด ไม่อย่างนั้นเงินที่มีอยู่คงร่อยหรอลงทุกวัน แต่จะขายอะไรดี?

ลู่เจียวได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของลูกสาวดังมาจากหน้าประตูห้อง เธอตกใจรีบลุกขึ้นไปดูทันที ภาพที่เห็นคือชิงอีกำลังยืนร้องไห้น้ำตาไหลพรากในอ้อมแขนของแม่เฒ่าฟู ส่วนซีซวนเดินตามหลังมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง แม่เฒ่าฟูเองก็ดูขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด

"เกิดอะไรขึ้นหรือคะคุณยาย ทำไมชิงอีถึงร้องไห้แบบนี้?" เธอถามพลางเช็ดน้ำตาให้ลูกสาว

แม่เฒ่าฟูถอนหายใจ ก่อนเล่าถึงเหตุการณ์ "ยายพาเด็กๆ ไปเล่นที่สวนสาธารณะในหมู่บ้าน ตอนนั้นมีเด็กคนหนึ่งกำลังกินลูกอม ชิงอีเห็นก็เลยอยากกินบ้าง เด็กคนนั้นทำท่าจะให้ แต่พอชิงอีรับมา เขากลับปัดลูกอมลงพื้น แถมยังชวนเพื่อนๆ มาล้อว่าชิงอีเป็นเด็กบ้านนอกที่มาจากชนบทเมื่อวาน"

ลู่เจียวกอดลูกสาวแน่น ปลอบให้หล่อนสงบ พอหันไปมองลูกชาย ก็เห็นแววตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

"ผมไม่ชอบเลยครับแม่ เด็กพวกนั้นล้อเรา ผมเลยผลักเขาไป" ซีซวนพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

ลู่เจียวลูบศีรษะเขาเบาๆ แล้วบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "แม่เข้าใจนะลูก แต่การไปผลักคนอื่นแบบนี้เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ต่อไปลูกห้ามทำแบบนี้อีก เข้าใจไหมคะ?"

ซีซวนพยักหน้าเบาๆ "ครับแม่ ผมจะไม่ทำอีก"

ชิงอีที่ยังมีน้ำตาคลออยู่ก้มมองลูกอมที่ถืออยู่ในมือ พลางพูดเสียงสั่นๆ ว่า "แม่คะ ลูกอมของหนูเปื้อนหมดแล้ว"

เธอมองลูกอมที่ชิงอีกำไว้ในมือ มันเป็นแค่ลูกอมรสนมธรรมดาชิ้นเท่าปลายนิ้ว แต่มันมีความหมายมากสำหรับเด็กๆ ชิงอีก้มหน้าก้มตาจับลูกอมที่เปื้อนดินอย่างทะนุถนอม ทั้งที่รู้ว่ามันกินไม่ได้แต่ก็ไม่ยอมทิ้งไป ขณะที่น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรนะลูก พรุ่งนี้แม่จะไปซื้อลูกอมให้ใหม่ตั้งแต่เช้าเลย ตกลงไหม?" เธอพูดปลอบใจลูกสาว

ชิงอีเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มทั้งน้ำตา "จริงเหรอคะแม่?"

ขณะที่ชิงอีเริ่มยิ้มออกมา ซีซวนกลับหันมามองด้วยสายตาจริงจัง "แม่ครับ ไม่ต้องซื้อก็ได้ครับ เพราะลูกอมหนึ่งชิ้นราคาแพงถึงห้าเฟินเลยครับ"

ลู่เจียวแปลกใจกับคำพูดของลูกชาย หันไปมองลูกอมเล็กๆ ในมือชิงอีอย่างพิจารณา 'ทำไมถึงแพงขนาดนี้นะ ทั้งที่มันเป็นแค่ลูกอมรสนมธรรมดาแค่นี้เอง' ความคิดแล่นเข้ามาในหัวทันที มันทำง่ายขนาดนี้ แล้วทำไมเธอจะทำเองไม่ได้ล่ะ?

ลู่เจียวยิ้มบางๆ "ชิงอี ซีซวน ฟังแม่นะ พรุ่งนี้แม่จะทำลูกอมรสนมแบบนี้ให้ลูกกินเอง รับรองว่ามันจะต้องอร่อยกว่าที่ขายที่นี่เสียอีก"

ทั้งซีซวนและชิงอีต่างยิ้มกว้างออกมาทันที แววตาเปี่ยมความหวัง ซีซวนพยักหน้าหงึกหงัก "จริงเหรอครับแม่ งั้นผมกับชิงอีจะรอชิมฝีมือของแม่นะครับ"

"จริงสิ แม่จะลองทำให้พวกหนูกินดู" ลู่เจียวพูดด้วยความมั่นใจ

แม้ว่าจะเพิ่งคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ไม่นาน แต่เธอรู้สึกว่ามันเป็นโอกาสที่ดีสำหรับครอบครัว ถ้าลูกอมรสนมได้รับความนิยม อาจจะหาเงินได้มากพอที่จะดูแลทุกคนได้ดียิ่งขึ้น

ขณะที่ลู่เจียวกำลังคิดทำลูกอมรสนมขาย เสียงของป้าโจวดังขึ้นมาจากในบ้าน "อาเจียว เด็กๆ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว มากินข้าวกันเถอะ"

ลู่เจียวพาลูกลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะอาหาร ป้าโจวจัดอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย ทุกคนดูสดชื่นและผ่อนคลาย หลังจากวันอันยาวนานและเต็มไปด้วยเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ระหว่างที่ทุกคนกินข้าว เธอเล่าไอเดียเกี่ยวกับการทำลูกอมรสนมให้ทุกคนฟัง

"วันนี้ชิงอีร้องไห้กลับมาบ้านเพราะถูกเด็กๆ แกล้งเรื่องลูกอม ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะซื้อลูกอมให้หล่อน แต่พอคิดไปคิดมา ฉันว่ามันน่าจะดีกว่าถ้าฉันทำลูกอมรสนมขายเองเสียเลย"

ลุงเฉินพยักหน้าและมองอย่างสนใจ "แล้วหลานจะทำยังไงบ้างล่ะ?"

"ตอนที่เห็นลูกอม ฉันคิดว่ามันน่าจะทำง่าย ใช้วัตถุดิบไม่กี่อย่าง แถมยังทำให้เด็กๆ ได้ของกินอร่อย โดยไม่ต้องเสียเงินไปซื้อลูกอมแพงๆ" ลู่เจียวบอกและนึกถึงขั้นตอนการทำ

ป้าโจวหันมายิ้มให้กำลังใจ "ถือว่าเป็นความคิดที่ดีนะอาเจียว ถ้าทำออกมารสชาติอร่อย เด็กๆ ที่นี่ต้องชอบแน่นอน แล้วอาเจียวทำลูกอมเป็นเหรอ?"

เธอส่ายหน้าพลางเม้มริมฝีปากเล็กน้อย "ฉันไม่เคยทำลูกอมมาก่อนเลยค่ะ" รอยยิ้มเจื่อนๆ ปรากฏบนใบหน้า ความรู้สึกประหม่าผสมกับความมั่นใจบางๆ แล่นอยู่ในอก "แต่ฉันพอรู้ว่ามันมีส่วนผสมอะไรบ้าง พรุ่งนี้จะลองไปหาวัตถุดิบมาทำดูค่ะ"

ความทรงจำจากชาติก่อนผุดขึ้นในความคิด เธอเคยเป็นนักการตลาดและพัฒนาผลิตภัณฑ์อาหาร เคยใช้อินเทอร์เน็ตค้นคว้าข้อมูลมากมาย แค่ลูกอมรสนมธรรมดาแบบนี้ คงไม่เกินความสามารถ

สิ่งที่หนักใจที่สุดคือเรื่องวัตถุดิบกับอุปกรณ์ต่างหาก ในยุคนี้คงไม่มีเครื่องมือทันสมัยอย่างที่เคยใช้ในชาติก่อน คงต้องปรับทุกอย่างไปตามสถานการณ์เสียแล้ว

แม่เฒ่าฟูเองก็ดูเห็นด้วย "ถ้าตั้งใจทำ และปรับรสชาติไปเรื่อยๆ ยายเชื่อว่ามันจะขายได้ดีแน่นอน"

ลู่เจียวฟังคำพูดของแม่เฒ่าฟูแล้วรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น อะไรๆ เริ่มดูเป็นไปได้มากขึ้น ถึงแม้มันจะเป็นแค่ความคิดเล็กๆ ในหัว แต่อย่างน้อยก็มีทางที่จะช่วยครอบครัวได้อีกทาง

หลังมื้อเย็น ลู่เจียวนั่งลงที่โต๊ะหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาแล้วเริ่มเขียนแผนการทำลูกอมคร่าวๆ ลงไป นึกถึงรสชาติและเนื้อสัมผัสที่หวานนุ่มหอมละมุนของลูกอมรสนม จินตนาการถึงกลิ่นหอมของนมและรสหวานที่เด็กๆ ชื่นชอบ จดส่วนผสมที่จำเป็นและวิธีการทำลงไปในสมุด

"แม่คะ หนูกับพี่จะได้กินลูกอมที่แม่ทำเองพรุ่งนี้ใช่ไหมคะ?" เสียงใสๆ ของชิงอีดังขึ้น ทำให้ลู่เจียวต้องละสายตาจากสมุดในมือ

"ใช่จ้ะ แม่จะทำให้ลูกลองชิมก่อน ถ้าลูกชอบ แม่จะทำไปขายด้วย"

เธอเข้านอนพร้อมกับความหวังใหม่ในใจ ตั้งใจว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ลูกอมรสนมนี้กลายเป็นสิ่งที่ช่วยพาเธอและครอบครัวก้าวไปข้างหน้า