ลู่เจียวตั้งใจมาที่ตลาดเซินโจวพร้อมกับลูกๆ เพื่อซื้อวัตถุดิบในการทำลูกอมรสนมเพิ่ม เธอจำเป็นต้องเร่งหารายได้ให้ได้มากที่สุดในช่วงนี้ เวลาที่จะต้องจ่ายค่ารักษาของสามีเหลือเพียงสิบเอ็ดวันเท่านั้น ความกังวลในใจทับถมทุกครั้งที่คิดถึงค่าเดินทางที่เสียไปในแต่ละวัน มันเป็นเงินที่ควรจะเก็บไว้เพื่อเป็นค่ารักษา แต่ตอนนี้กลับต้องใช้ไปเรื่อยๆ ซึ่งทำให้ปวดใจไม่น้อย

ทั้งสามตรงไปยังร้านค้าส่งของเถ้าแก่ที่เคยได้ยินมาว่าขายของราคาดี หากเจรจาขายลูกอมให้เขาได้ ลูกอมที่ลู่เจียวทำขึ้นมาคงถูกส่งขายไปทุกร้านค้าในเมืองเลยทีเดียว

ลู่เจียวเห็นเถ้าแก่เจ้าของร้าน ซึ่งเป็นชายวัยกลางคนอายุประมาณไม่เกินห้าสิบปี กำลังนั่งอยู่ข้างแผงขายของ เขามีท่าทางสุขุมดูเป็นมิตร เขาชี้ไม้ชี้มือสั่งลูกจ้างขนของขึ้นรถขนส่ง เธอรอจนเขามีจังหวะว่าง จึงเดินเข้าไปแนะนำตัวเอง เขาบอกว่าชื่อหยวนเจี้ยน เธอจึงเรียกเขาว่าเถ้าแก่หยวนอย่างสุภาพ

"เถ้าแก่หยวน ฉันเพิ่งเริ่มทำลูกอมรสนมค่ะ พอดีมีคนบอกว่าลูกอมของฉันอร่อยดี ฉันเลยตั้งใจว่าจะลองมาขายส่งดู เถ้าแก่พอจะสนใจรับซื้อได้ไหมคะ?" เธอพูดพลางยื่นถุงลูกอมเล็กๆ ให้เขาลองชิม เถ้าแก่หยวนมองถุงลูกอม พลางหยิบเม็ดหนึ่งขึ้นมาเคี้ยวชิม

"หืม... รสชาติดีนะ หอมหวานนุ่มๆ ดูไม่เหมือนลูกอมทั่วไป" เขาพูดพร้อมหันมองมาที่เธอด้วยความแปลกใจ "นี่ทำเองเหรอ?"

"ฉันทำเองค่ะ ลูกอมนี้ไม่มีสารกันบูด มันเก็บไว้ได้สามวัน ฉันตั้งใจจะขายราคาปลีกที่ชิ้นละห้าเฟิน ส่วนถ้าขายส่ง ฉันให้เถ้าแก่ในราคาชิ้นละสี่เฟินค่ะ" ลู่เจียวพูดอย่างมีความหวัง

เถ้าแก่หยวนพยักหน้าแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "แต่ราคานี้แพงไปหน่อยนะ แค่ลูกอมชิ้นเล็กๆ จะขายถึงชิ้นละสี่หรือห้าเฟิน คงยากที่จะทำให้คนซื้อเยอะๆ"

คำตอบของเขาทำให้ลู่เจียวใจเสีย ความหวังที่คิดไว้ว่าจะมีร้านค้าส่งอย่างร้านของเถ้าแก่หยวนช่วยกระจายลูกอมไปทั่วเมือง ค่อยๆ หายไป ลู่เจียวหันไปมองลูกทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นซีซวนทำหน้าสลด ซีซวนเข้าใจสถานการณ์ได้ดี เขาเอ่ยถามเสียงเบา

"แม่ครับ แบบนี้แม่ขายลูกอมไม่ได้ใช่ไหม? แล้วแบบนี้พ่อจะไปหาหมอได้ไหมครับ?"

คำพูดของซีซวนทำให้ลู่เจียวปลอบตัวเองในใจ และอธิบายให้ลูกฟัง "ไม่หรอกจ้ะ แม่ต้องหาทางหาเงินมาช่วยพ่อให้ได้แน่นอน ลูกไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะ"

ชิงอีดึงชายเสื้อแม่ของหล่อน "พ่อจะเดินไม่ได้อีกใช่ไหมคะ?"

เธอรีบส่ายหน้า ตอบลูกทั้งสองคนด้วยเสียงที่พยายามให้ลูกทั้งสองมั่นใจ "พ่อจะต้องหายดีแน่นอนจ๊ะ"

เถ้าแก่หยวนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ได้ยินทุกคำพูด เขาหันมามองด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ต้องใช้เงินมากเลยเหรอ?"

เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเล่าอาการของสามีให้เขาฟัง "สามีฉันบาดเจ็บต้องรักษาอีกหลายขั้นตอนค่ะ ฉันต้องหาเงินอีกสองร้อยแปดสิบหยวนไม่อย่างนั้นหมอจะหยุดการรักษา ถ้าเป็นแบบนั้น สามีฉันคงจะเดินไม่ได้อีก และต้องหาเงินให้ได้ภายในสิบเอ็ดวันนี้ค่ะ"

เถ้าแก่หยวนพยักหน้า พลางทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "งั้นเอาอย่างนี้สิ ตั้งแต่พรุ่งนี้เธอลองเอาลูกอมมาวางขายที่หน้าร้านของฉันดูก่อนก็ได้ ฉันไม่คิดค่าเช่า แต่มีข้อแม้ว่าต้องไม่ขวางทางลูกค้าคนอื่นนะ"

ลู่เจียวมองหน้าเถ้าแก่หยวนด้วยความดีใจ ความหวังเริ่มกลับมาอีกครั้ง เธอยิ้มกว้างและรีบก้มหัวขอบคุณเขาอย่างสุดซึ้ง "ขอบคุณมากๆ เลยนะคะเถ้าแก่หยวน คุณใจดีมากจริงๆ ฉันจะทำตามเงื่อนไขทุกอย่างค่ะ"

เถ้าแก่หยวนหันไปมองเด็กๆ ที่ยืนอยู่ข้างแม่ของพวกเขา "เธอเป็นแม่ที่เข้มแข็งจริงๆ ฉันหวังว่าเธอจะขายของได้เยอะๆนะ"

ลูกทั้งสองของลู่เจียวรีบเอ่ยขอบคุณและค้อมหัวให้เถ้าแก่หยวนตามแบบที่เธอเคยสอนอย่างน่ารัก ลู่เจียวจึงใช้โอกาสนี้ซื้อวัตถุดิบในการทำลูกอมเพิ่มจากร้านเถ้าแก่หยวน ก่อนจะพาลูกเดินทางกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน ลู่เจียวนึกถึงข้อเสนอของเถ้าแก่หยวนด้วยความสุข หากลูกอมของเธอได้รับความนิยมจากลูกค้า อาจจะหาเงินค่ารักษาของสามีได้ตามที่ตั้งใจ

******

ลู่เจียวตื่นตั้งแต่เช้า คิดถึงจำนวนเงินอีกสองร้อยแปดสิบหยวนที่ยังขาดหายไปมันกวนใจเธออยู่ การหาเงินให้ทันในอีกสิบวันทำให้ทุกเช้าของเธอเต็มไปด้วยความกดดัน จึงพยายามหาทางแก้ไขอยู่ทุกวัน และวันนี้ตั้งใจว่าจะทำลูกอมรสนมให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้การขายเป็นไปได้ดีและเร็วที่สุด

หลังจากทานมื้อเช้าอย่างรวดเร็ว ลู่เจียวเริ่มลงมือทำลูกอมรสนมทันที แม่เฒ่าฟูและลูกของเธอก็มาช่วยอย่างเต็มใจ เด็กๆ เรียงแถวมาช่วยปั้นลูกอมเป็นก้อนเล็ก ถึงแม้ว่าพวกเขาจะปั้นไม่ค่อยสวยนัก บางลูกก้อนใหญ่ไปบ้าง บางลูกก็ไม่กลม แต่พวกเขาก็พยายามช่วยกันเต็มที่

"ซีซวน ชิงอี ลูกลองทำตามนี้นะ ทำให้กลมแล้วใช้มือกดเบาๆ แบบนี้จ้ะ" ลู่เจียวบอกทั้งสองคนอย่างใจเย็น ขณะที่แม่เฒ่าฟูคอยช่วยจัดเรียงลูกอมลงกระดาษไข

แต่พอทำไปได้สักพัก ลู่เจียวก็เริ่มเห็นว่าการปั้นลูกอมด้วยมือไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก ถ้าต้องทำลูกอมให้ได้จำนวนมาก การทำด้วยมือทุกชิ้นแบบนี้คงไม่ทันขายแน่ๆ ลู่เจียวนั่งคิดหาวิธีการขึ้นรูปลูกอมแบบอื่น เผื่อว่าจะทำให้การทำลูกอมง่ายขึ้น

"แม่คะ เราจะทำยังไงให้ลูกอมกลมเร็วๆ ได้อีกคะ?" ชิงอีถามพลางเอียงคออย่างสงสัย

ลู่เจียวเงียบแล้วนึกถึงเครื่องมือบางอย่างที่เคยเห็นในร้านขายของ ที่มีตัวตัดลูกอมที่สามารถกดแป้งให้ได้รูปร่างเดียวกันได้ ถ้าเธอสามารถหาช่างที่ทำตัวตัดแบบนี้มาใช้กับลูกอมได้ ก็คงจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นมาก แต่ช่างที่ทำตัวตัดในสมัยนี้น่าจะหาได้ยาก เธอคิดว่าต้องลองไปถามเถ้าแก่หยวนที่ตลาดเซินโจว เผื่อเขาจะรู้จักร้านช่างเหล็กที่รับทำของแบบนี้

ทำลูกอมเสร็จในช่วงเช้า ลู่เจียวทานมื้อเที่ยงกับทุกคนแบบง่ายๆ แล้วจึงเตรียมลูกอมที่ทำเสร็จใส่ลงในกระเป๋าหิ้ว ในนั้นมีลูกอมมากถึงแปดสิบชิ้น มากพอที่จะลองนำไปขายดู

ลู่เจียวขึ้นรถโดยสารไปยังตลาดเซินโจว และรีบไปร้านค้าส่งของเถ้าแก่หยวนที่อยู่ไม่ไกลนัก เดินไปสักพักก็ถึงร้าน และเมื่อก้าวเข้ามาในร้าน เธอเห็นเถ้าแก่หยวนนั่งอยู่หน้าโต๊ะพร้อมกำกับงานลูกจ้างเหมือนเช่นเคย

"สวัสดีค่ะ เถ้าแก่หยวน"

เถ้าแก่หยวนยิ้มต้อนรับ พลางชี้มือไปที่มุมด้านหน้าร้านที่เขาได้จัดไว้สำหรับเธอ "อาเจียว ฉันจัดสถานที่ไว้ให้แล้วนะตรงนั้น เธอเอาลูกอมไปวางที่โต๊ะเล็กๆ ตรงนั้นได้เลย มีเก้าอี้ให้เธอนั่งด้วย"

โต๊ะเล็กๆ ที่เถ้าแก่หยวนจัดไว้ให้อยู่ที่มุมด้านหน้าของร้าน ซึ่งเป็นจุดที่ลูกค้าทุกคนที่เดินเข้ามาต้องเห็น

"ขอบคุณมากนะคะเถ้าแก่หยวน คุณช่วยฉันมากเลยจริงๆ"

"ไม่เป็นไรหรอก อาเจียว ลูกอมของเธอน่าจะขายได้ดี ลูกค้าที่นี่ส่วนใหญ่ก็เป็นครอบครัว มีเด็กๆ เยอะ คิดว่าต้องสนใจแน่ๆ" เถ้าแก่หยวนพูดให้กำลังใจ