“แม่หนูอันอัน ! แม่หนูอันอัน !”

เสียงป้าโจวมาเรียกในเย็นวันหนึ่งทำให้ว่านอันอันหยุดมือจากการกำจัดอาหารในครัวที่เธอพยายามทำเพื่อดูแลสามี แล้วโผล่หน้าออกไป

“มีอะไรเหรอคะป้าโจว ?”

“หัวหน้าหมู่บ้านให้คนมาตามน่ะสิ เห็นว่ามีโทรศัพท์มาสั่งซื้อโต๊ะของเธออีกแล้ว”

“อ้อ จริงสิคะ ที่โรงงานเพิ่งติดตั้งโทรศัพท์ไปวันนี้ อีกเดี๋ยวฉันจะรีบเอาเบอร์ของสำนักงานไปให้นะคะ ขอบคุณที่มาแจ้งข่าวค่ะป้าโจว”

เรียกได้ว่าชุดโต๊ะแปลงร่างประสบความสำเร็จงดงาม นอกจากคำสั่งซื้อชุดใหญ่ของท่านหัวหน้าเฝินแล้ว ยังมีเหล่านายทหารคนอื่นที่เห็นสินค้าจากค่ายของท่านผู้บัญชาการเจียงอยากได้ด้วย จึงโทรศัพท์มาที่โทรศัพท์ส่วนกลางของหมู่บ้านเพราะไม่มีวิธีติดต่อพวกเธอโดยตรง

ว่านอันอันจึงซื้อโทรศัพท์มาติดตั้งในห้องส่วนงานบัญชีที่แยกจากตัวโรงงานออกมา ทั้งยังรับนักบัญชีเพิ่มซึ่งเป็นเด็กสาวในหมู่บ้านเพิ่งจบมัธยมปลายมามีความสามารถและเรียนรู้ไว คอยดูพวกเขาสองคนทำงานอยู่เพียงเดือนเดียวก็สามารถปล่อยให้ทำงานเองได้แล้ว ส่วนเธอมีหน้าที่คอยตรวจสรุปบัญชีในทุก ๆ วันเท่านั้น

ส่วนของคนงานเองก็รับมาเพิ่มจนตอนนี้ช่างทั้งหมดมีรวมกันห้าสิบชีวิตแล้ว ทั้งยังมีแผนขยายโรงงานแห่งที่สองสำหรับไว้เป็นส่วนประกอบงานและคลังเก็บสินค้าโดยเฉพาะ เรียกได้ว่าผ่านไปไม่กี่เดือนธุรกิจของเธอและซ่งหมิงก็เติบโตไปอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะจินตนาการ

ช่วงนี้ซ่งหมิงค่อนข้างยุ่ง เนื่องจากเพิ่งได้รับความคิดใหม่จากว่านอันอันไปหลายชิ้น ทั้งโซฟาขนาดใหญ่ที่กลายเป็นเตียงนอนได้ ตู้เก็บของติดผนังที่กลายเป็นโต๊ะชิดผนังได้ และโซฟาเอนกประสงค์ที่ปรับได้หลายแบบ เช่น แบบมีพนักพิงด้านข้าง แบบนอนพิงได้ หรือแบบที่เอาไว้นอนราบเหมือนนอนบนเตียง

แบบร่างพวกนั้นทำให้ซ่งหมิงและหัวหน้าช่างซางบ้าคลั่งหมกมุ่นกับมันอยู่หลายวัน ว่านอันอันที่พอจะมีเวลาว่างบ้างแล้วอยากช่วยดูแลสามีที่รักเสียหน่อย จึงเริ่มการฝึกทำอาหารด้วยตัวเอง ใครเล่าจะรู้ว่ามันหนักหนาถึงขั้นสอนไม่ได้ขนาดนี้ ป้าโจวก็แล้ว ท่านป้าคนอื่นก็แล้ว มีคนส่ายหน้าตบบ่าปลอบใจ ว่าคราวหลังอยากกินอะไรก็ให้ไปบอกพวกเขาแทน

แต่ว่านอันอันไม่ยอมแพ้ เธอคิดว่าต้องมีสักวันที่ทำแล้วมันกินได้แน่นอน ! ปฏิบัติการทำลายล้างอาหารของเธอจึงเริ่มต้นขึ้น วันนี้เองก็เช่นกัน

“วันนี้ฉันทำกับข้าวไว้เยอะเลยค่ะ เดี๋ยวจะแวะเอาไปฝากเป็นการขอบคุณนะคะ”

ป้าโจวได้ยินแล้วสีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบโบกมือปฏิเสธ ในใจลอบสงสารซ่งหมิงที่จะกลับมาเร็ว ๆ นี้เล็กน้อย

“โอ๊ย ไม่ต้อง ๆ ที่บ้านพวกเรามีกับข้าวเยอะแล้วล่ะ เป็นป้ามากกว่าที่จะเอาของมาแบ่ง บอกซ่งหมิงรักษาสุขภาพมาก ๆ ด้วยล่ะ” พูดจบนางก็รีบกุลีกุจอเดินจากไป

ว่านอันอันยิ้มเจื่อนเล็กน้อย ดูเหมือนอาหารของเธอจะเป็นที่จดจำอย่างน่ากลัวไปหน่อยสินะ สิ่งเดียวที่เธอทำได้ดี คงเป็นพวกชาสมุนไพรและชาดอกไม้ สาเหตุหลักคงเพราะมันไม่ต้องใส่เครื่องปรุงมากมาย เพียงควบคุมอุณภูมิน้ำและชงอย่างใส่ใจก็สำเร็จแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นว่านอันอันก็ยังไม่ยอมแพ้ เพราะเธอมีเป้าหมายสำคัญอีกหนึ่งอย่าง

“ถ้าฉันทำอาหารได้เมื่อไหร่ พี่หมิงต้องขึ้นมานอนบนเตียงกับฉันนะ !”

คำท้านั้นซ่งหมิงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเอ็นดู คิดว่าเธอคงไม่ทำได้สำเร็จเร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน

ว่านอันอันจึงอยากแสดงให้เขารู้เสียหน่อย ว่าไม่มีอะไรที่เธอพยายามแล้วทำไม่ได้ !

.

.

.

“เถ้าแก่เนี้ย ใบปลิวนี่คืออะไรเหรอคะ”

เฟยเฟย เด็กสาวนักบัญชีคนใหม่ถาม เมื่อเห็นเจ้านายหอบลังกระดาษเข้ามา

“เอาไว้ประชาสัมพันธ์ โฆษณาสินค้าของเราน่ะสิ ตอนที่ส่งสินค้าแต่ละคำสั่งซื้อ ก็ให้แนบใบปลิวนี้ไปด้วยนะ มีทั้งที่อยู่ของโรงงานและเบอร์โทรศัพท์ติดต่อที่นี่โดยตรง เวลามีคนสนใจจะสั่งซื้อของก็สามารถทำได้ง่าย ไม่ต้องถามกันไปมาและไม่ต้องรบกวนโทรศัพท์ส่วนกลางอยู่บ่อยๆ”

“แบบนี้ก็ดีเลยสิคะ ! เถ้าแก่เนี้ยเก่งสุดๆ ไปเลยค่ะ” แววตาชื่นชมจากสาวน้อยทำให้ว่านอันอันยิ้มเอ็นดู

หลังเสร็จธุระตรงนี้แล้วเธอก็แวะเข้าไปหาซ่งหมิงเสียหน่อย อยากชวนเขาไปเดินดูพื้นที่เช่าที่ห้างสรรพสินค้า แต่เพียงแค่เดินไปถึงหน้าโรงงานก็มีแต่คนส่งเสียงสวัสดีต้อนรับเซ็งแซ่ ดังก้องไปถึงด้านใน ซ่งหมิงได้ยินก็รีบเดินออกมาหา ไม่ลำบากให้เธอต้องเดินเข้าไปด้านในที่อากาศร้อนอบอ้าว

“เราติดตั้งพัดลมในโรงงานเพิ่มหน่อยดีไหมคะ แบบนี้ฉันกลัวว่าพวกเขาจะเป็นลมเข้าสักวัน” แต่ละคนยิ่งทำงานหักโหมไม่ค่อยยอมหยุดพักราวกับถูกฉีดเลือดไก่กันอยู่เสียด้วย

“ดีครับ ตามที่อันอันว่าดีเลย”

แล้วสองสามีภรรยาก็เดินทางเข้าเมืองด้วยกัน นอกจากจะสำรวจหาพื้นที่ว่างเพื่อเช่าเป็นหน้าร้านเฟอร์นิเจอร์แล้ว ว่านอันอันยังลากซ่งหมิงไปตัดผมที่เริ่มยาวของเขาด้วย ต่อจากนั้นก็ไปร้านของเสริมความงามซื้อครีมบำรุงมากมายให้สามี และจบที่ร้านเสื้อผ้า

“เสื้อผ้าผมมีเยอะแล้วนะครับ”

“เยอะอะไรกันคะ ชุดออกงานมีแค่ชุดเดียวเอง ส่วนชุดไปทำงานดี ๆ หน่อยก็มีแค่สามชุด ใส่ยังไม่ครบอาทิตย์เลยด้วยซ้ำ อ้อ แล้วก็ชุดสมัยเป็นคนสวนน่ะเลิกใส่ได้แล้วค่ะ ต้องทำตัวให้เหมาะสมกับฐานะเจ้าของซานเหอมู่เย่ที่ยิ่งใหญ่หน่อย”

เธอบ่นพึมพำไปไม่จริงจังในขณะเดียวกันก็เลือกเสื้อเชิ้ตให้เขาอย่างตั้งใจ ซ่งหมิงบังคับตัวเองให้หุบยิ้มไม่ได้ราวกับคนโง่ หากท่านยายยังอยู่คงชอบอันอันมากแน่ ๆ

เขาโชคดีจริง ๆ ที่มีภรรยาชื่อว่านอันอัน