การเดินทางมาตรวจศูนย์ฟื้นฟูวัฒนธรรมหมู่บ้านใกล้เข้ามาแล้ว ว่านอันอันจึงนำส่งโต๊ะทั้งสิบตัวเป็นสินค้าชุดแรกของโรงงานไม้ซานเหอมูเย่ หัวหน้าหมู่บ้านชมไม่ขาดปากลูบ ๆ คลำ ๆ อยู่นานก็ส่งมอบค่าจ้างที่เหลือทั้งหมดที่เบิกมาจากงบส่วนกลางให้ด้วยความยินดี

“จริงสิ แม่หนูอันอันเธอเองมาจากในเมืองใช่ไหม ถ้าฉันจะขอให้เธอมาช่วยดูการตกแต่งของศูนย์วัตนธรรมหน่อยได้หรือเปล่า ทุกปีเราถูกติเรื่องสถานที่จัดงานจืดชืดล้าสมัยมาตลอด ถ้ามีตาของวัยหนุ่มสาวมาช่วยจัดสถานที่คงจะช่วยได้มาก”

“ยินดีค่ะลุงหลิน”

สรรพนามที่เปลี่ยนไปของทั้งสองดูสนิทสนมขึ้นมาก ว่านอันอันยินดีช่วยด้วยความเต็มใจ เพราะนี่เป็นหนึ่งในงานเปิดตัวสินค้าของเธอเหมือนกัน วันนั้นคงมีคนจากเมืองอื่นและเมืองหลวงมามาก หากสินค้าของเธอโดดเด่นและเข้าตาท่านทั้งหลาย คำสั่งซื้อคงไหลมาเทมาเป็นสายน้ำแน่นอน

“จริงสิ ยังไม่เคยแนะนำให้รู้จักลูกสาวของลุงสินะ จูจู มาทางนี้หน่อย !”

เขาหันไปส่งเสียงเรียกทางหนึ่ง แล้วหญิงสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับว่านอันอันก็เดินมาทางนี้ เธอมีหน้าตาน่ามองคมสวย รูปร่างสูงโปร่ง ผิวอาจไม่ขาวเท่าว่านอันอันแต่โดยรวมแล้วเป็นคนน่ามองคนหนึ่ง

“พ่อเรียกฉันมาทำไม ?” เธอถามพ่อตนเองก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือว่านอันอัน สีหน้าของเธอพลันเปลี่ยนเป็นไม่ค่อยพอใจขึ้นมาทันที

“นี่ แม่หนูอันอัน ว่านอันอันเถ้าแก่เนี้ยของโรงงานไม้ซานเหอมู่เย่ ส่วนทางนี้ หลินลี่จู ลูกสาวของฉันเอง ปกติทำงานเป็นครูสอนอยู่ในตัวเมือง แต่สองสามวันนี้จะมาช่วยเรื่องเตรียมสถานที่ศูนย์วัฒนธรรม มีเรื่องอะไรก็สามารถปรึกษาจูจูได้เลยนะ”

หลินเฉินพูดจบก็เดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ไม่ได้สังเกตเห็นบรรยากาศตึง ๆ ระหว่างหญิงสาวทั้งสองคนเลย ว่านอันอันรับรู้ได้ถึงสายตาไม่พอใจและท่าทางเกลียดชังจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี แม้จะไม่รู้เหตุผลแต่เธอก็ไม่คิดจะปั้นสีหน้าดีกับคนที่มาร้ายเหมือนกัน

“ว่านอันอันงั้นเหรอ ก็ไม่เห็นจะสวยเหมือนที่คนเขาว่ากันเท่าไรนี่” เสียงหวานดึงแหลมสูงแสดงความเยาะเย้ยเต็มเปี่ยม ไม่ทันที่ว่านอันอันจะได้ตอบโต้ก็มีอีกสองเสียงดังขึ้นตาม

“แหม ๆ ข่าวลือก็เป็นข่าวลือวันยังค่ำแหละค่ะพี่ลี่จู เชื่อไม่ได้หรอก”

“คนที่แต่งงานแล้วไม่มีค่าให้พี่ต้องลดตัวลงไปเปรียบเทียบหรอกค่ะ”

ปิงปิงกับลูลู่ ญาติห่าง ๆ รวมทั้งเป็นลูกไล่ของหลินลี่จูโผล่มาพร้อมท่ากอดอกมองว่านอันอันด้วยสานตาเหยียดหยามตั้งแต่หัวจรดเท้า คนถูกรุมไม่ได้โต้ตอบอะไร เพียงมองทั้งสามคนนิ่ง ๆ

“มองแบบนี้หมายความว่ายังไง อยากมีเรื่องงั้นเหรอ !” ปิงปิงทนเห็นสายตาที่ว่านอันอันมองพวกตนไม่ได้ก็ตะโกนถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“อย่าเอามาตรฐานความคิดของพวกเธอมาตัดสินคนอื่นสิ” ว่านอันอันตอบนิ่ง ๆ “ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงไม่ชอบหน้าฉัน แต่การที่พวกเธอทำตัวแบบนี้มันดูไร้การศึกษาสิ้นดี ไม่เหมาะกับการเป็นครูผู้ทรงเกียรติสักนิด”

“นี่ ! ว่าไงนะ! ว่านอันอัน เห็นพ่อฉันดีด้วยหน่อยก็ได้ใจหรือไง เป็นแค่คุณหนูที่มาแต่งกับผัวบ้านนอก อย่าทำตัวสูงส่งไปหน่อยเลย” หลินลี่จูตะคอกกลับ

“แล้วไง ? อย่างน้อยฉันก็มีสามีแล้วกัน ดีกว่าคนหาไม่ได้อย่างเธอล่ะมั้ง”

“กรี๊ด ! ว่านอันอัน !”

สีหน้าของหลินลี่จูดูดุร้ายมาก ลิ่วล้อทั้งสองคนก็เตรียมพร้อมจะส่งเสียงกรีดร้องน่ารำคาญ ว่านอันอันจึงกลอกตามองบนแล้วเดินออกมา ในเมื่อที่นี่มีตัวน่ารำคาญอยู่งั้นเธอจะไม่ยุ่งแล้วกัน อย่างไรสินค้าของเธอก็ดีพอที่จะขายตัวมันเองได้อยู่ดี

“อันอัน” เสียงซ่งหมิงดังมาจากด้านหลัง ทำให้เธอหันไปมอง

“พี่หมิง ?”

“ผมเสร็จงานแล้วก็เลยมาแวะรับกลับบ้านน่ะ แล้วนี่มีอะไรกันหรือเปล่า ?”

ร่างสูงเดินเข้ามาโอบภรรยาต่อหน้าสตรีทั้งสาม เมื่อกี้เขาเห็นเหตุการณ์อยู่ไกล ๆ ไม่น่าไว้ใจนัก อันอันเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียว แถมยังโตมาในบ้านที่มีแต่คนคอยดูแลทะนุถนอม เขากลัวว่านางจะสู้แรงสาวชาวบ้านไม่ได้

ผิดกับว่านอันอันที่เห็นสีหน้าเคร่งขรึมกับท่าทีปกป้องของเขาแล้วนึกเอ็นดู นี่เขาคงลืมวีรกรรมร้ายกาจของเธอไปหมดแล้วสินะ ตอนที่คุณหนูว่านอันอันอาละวาดมันทรงพลังกว่าการแซะกระจอกยิบย่อยพวกนี้เยอะ

“ไม่มีอะไรค่ะ ไปกันเถอะ”

สองคนเดินออกมาพร้อมกัน โดยไม่สนท่าทางกระฟัดกระเฟียดของสามสาวเลย

“ถ้าถูกรังแกอีกคราวหน้าก็ตอบโต้ได้เลยนะครับ ถ้ามีเรื่องอะไรผมรับผิดชอบเอง”

ผู้เป็นภรรยาหัวเราะคิกคัก

“นี่... พี่หมิงลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันเป็นใคร นี่คุณหนูว่านอันอันนะคะ กลัวการมีเรื่องซะที่ไหน ยังไงฝ่ายที่แพ้ต้องไม่ใช่ฉันแน่นอน”

“ผมก็แค่... ไม่อยากให้อันอันถูกรังแก”

“ขอบคุณนะคะ” เธอยิ้มอย่างจริงใจ แล้วลอบมองใบหน้าด้านข้างของสามีตัวเอง

อืม... เหมือนว่าครีมบำรุงผิวที่เธอบังคับให้ซ่งหมิงทาทุกวันจะเริ่มเกิดผลแล้ว เพราะสีผิวเขาเริ่มจะสม่ำเสมอและใบหน้าดูเรียบเนียนขึ้นไม่น้อย ใบหน้าคมสันรับเข้ากับทรงผมที่เธอพาเขาไปตัดครั้งก่อนได้อย่างดี

อีกไม่นานเขาคงหล่อจนเธอต้องกลุ้มใจแน่ ๆ