อาทิตย์แรกของการอยู่ในชนบทของสองสามีภรรยาป้ายแดง มีกิจกรรมหลักคือการช่วยกันทำความสะอาดซ่อมแซมบ้าน เพื่อนบ้านมากมายมาเยี่ยมเยียนคนแล้วคนเล่า โดยมีจุดประสงค์ชชัดเจนคืออยากมาเห็นหน้าภรรยาของซ่งหมิงที่เล่าลือกันว่าสวยเหมือนนางฟ้า แม้แต่หญิงสาวที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในหมู่บ้านก็เทียบไม่ติด

ว่านอันอันเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับความสอดรู้สอดเห็นพวกนั้น ยินยอมทักทายพวกเขาคนละคำสองคำพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ คิดเสียว่าเป็นใบเบิกทางให้กับธุรกิจที่จะทำในอนาคต ยิ่งรู้จักคนมากยิ่งดี

ทว่ากลับเป็นเจ้าของบ้านอย่างซ่งหมิงเสียเองที่ทำหน้าบึ้งตึงไล่แขกอยู่ทุกวัน จนเริ่มไม่ค่อยมีใครกล้ามาคุยเล่นกับเธอที่บ้านแล้ว บอกไปว่าไม่เป็นไรเขาก็ไม่ฟัง เอาแต่บอกว่ากลัวเธอไม่สบายใจอยู่อย่างนั้น

ว่านอันอันถึงได้รู้ตัวว่าสามีเธอเป็นคนหัวแข็งคนหนึ่ง

วันนี้เองก็มีเสียงค้อนและเสียงเลื่อยไม้ดังอยู่ในลานหน้าบ้านเหมือนทุกวัน ว่านอันอันในชุดเสื้อกางเกงคล่องตัวเทน้ำชาดอกเก๊กฮวยที่ทำเองใส่แก้ว ห้องครัวของพวกเขาจากที่มีสภาพคล้ายเล้าหมู ก็กลายมาเป็นสัดส่วนสะอาดสะอ้านพร้อมใช้งาน ทั้งยังถูกต่อเติมจากเดิมให้มีขนาดใหญ่ยิ่งขึ้นและมีช่องระบายควันอย่างดี

ร่างได้สัดส่วนน่ามองยกแก้วน้ำชาออกไปให้สามีที่กำลังทำโต๊ะและเก้าอี้เพิ่มอยู่ตรงลานบ้าน ซึ่งตอนนี้ไม่มีเค้าเดิมอยู่แล้ว มีเพียงต้นพลับสูงใหญ่ที่กำลังอยู่ในช่วงผลิใบยอดสีเขียวพอให้ร่มเงา พื้นที่ส่วนอื่นก็ถูกแบ่งล้อมเพื่อทำแปลงผักที่ค่อนข้างบิดเบี้ยวโย้เย้

แน่นอนว่าเป็นฝีมือของว่านอันอันที่ยืนกรานจะลองปลูกผักเองโดยไม่ให้ซ่งหมิงช่วย เขามีหน้าที่แค่แนะนำด้วยคำพูดเท่านั้น สุดท้ายแล้วผลงานการลงมือทำจริงหลังศึกษาด้วยตาของวิญญาณก็ออกมาอย่างที่เห็น ไม่ได้สวย แต่ก็ยังนับว่าเป็นแปลงผักได้อยู่

“น้ำชาดอกเก๊กฮวยค่ะ”

มือเรียวยื่นแก้วไปให้สามีผู้เปลือยท่อนบนอวดกล้ามเนื้อสีน้ำผึ้งสวยน่าลูบ ดวงตาหงส์ของเธอไม่สามารถละไปจากแผ่นหลังแข็งแรงที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและหน้าท้องเป็นลอนได้เลย

“ขอบคุณครับ” เขารับไปดื่มจนหมดแก้ว ในใจหวานล้ำยิ่งกว่าดื่มน้ำผึ้งเสียอีก

“เป็นไงบ้างคะ นอนบนพื้นมาเจ็ดวันหลังแข็งกระด้างหมดรึยัง” ว่านอันอันยักคิ้วถามอย่างยียวน

“ยังปกติดีนะครับ”

“เฮอะ ตามสบายเถอะค่ะ”

เธอถอนหายใจแรงแล้วรับแก้วเข้ามาเก็บ ในใจหงุดหงิดเล็กน้อย ทุกวันนี้ซ่งหมิงเลือกจะปูฟูกสำรองบาง ๆ ที่พื้นแล้วนอนเฝ้าข้างเตียง แทนที่จะนอนบนเตียงกับเธอ เขาเอาแต่พูดว่าตัวเองต่ำต้อยไม่เหมาะสม รู้สึกผิดที่ทำให้เธอมาลำบาก ถ้าไม่นอนที่พื้นเขาจะไม่สบายใจ

ว่านอันอันกล่อมแทบตายไม้อ่อนก็แล้ว ไม้แข็งก็แล้ว ไม่เคยได้ผล กล่อมยากยิ่งกว่าลาดื้อเสียอีก เธอกลับเข้ามานั่งพักในส่วนรับแขกตรงกลางบ้าน มองไปรอบ ๆ ที่เข้าที่เข้าทางมากกว่าตอนเพิ่งมาถึงมากโข รอยรั่วตรงหลังคาและผนังถูกซ่อมหมดแล้ว ตรงผนังว่างเปล่ามีปฏิทินขนาดใหญ่ของปี 1985 แปะอยู่ ข้างกันเป็นรูปมงคลเด็กอ้วนอุ้มปลาทับทิมและภาพปลาคู่ ที่เธอและซ่งหมิงช่วยกันเลือกจากร้านค้าในเมืองมาประดับในวาระเริ่มต้นครอบครัวใหม่

ที่หมู่บ้านทูวาแห่งนี้ มีร้านขายของชำอยู่เพียงที่เดียวคือร้านของลุงสิงเป้ยหนิง ผู้คนมักเดินทางเข้าเมืองเทียนจินด้วยรถโดยสารที่วิ่งระหว่างหมู่บ้านเข้าสู่ตัวเมือง ซึ่งมีวันละ 3 รอบ เสียค่าโดยสารคนละ 0.2 หยวนต่อคนต่อเที่ยว หรือไม่ก็ปั่นจักรยานไปเองเป็นระยะทาง 14 กิโลเมตร

อาชีพของผู้คนส่วนใหญ่จะเป็นเกษตรกรทำไร่ทำนา เลี้ยงหมู เป็ด ไก่ คนที่มีกำลังหน่อยก็มักจะไปทำงานรับจ้างขนสินค้าที่ท่าเรือชิงไถซึ่งอยู่ห่างไปไม่ไกล คนพอมีความรู้ก็จะไปทำงานประจำในเมือง

หมู่บ้านทูวายังมีสถานที่สำคัญอีกสองแห่งคือสถานพยาบาลประจำหมู่บ้านที่มีเจ้าหน้าที่ประจำอยู่เพียงสามคน และศูนย์วัฒนธรรมประจำหมู่บ้าน ซึ่งมีไว้เพื่อเป็นห้องสมุดประจำหมู่บ้าน ศูนย์การเรียนรู้ของชุมชน สถานที่จัดกิจกรรมชุมชน ประชุมคณะกรรมการหมู่บ้าน

อาจจะไม่สะดวกครบครันนักแต่ว่านอันอันก็อยู่ได้ไม่มีปัญหา

“ผมว่าพรุ่งนี้จะไปสมัครงานที่โรงงานในเมืองกับท่าเรือนะครับ”

ซ่งหมิงพูดขึ้นหลังทานอาหารเย็นกันเรียบร้อยแล้ว ว่านอันอันจึงจับมือเขาดึงมานั่งคุยกันที่โต๊ะ

“พี่หมิง เคยคิดจะลองลงทุนทำกิจการของตัวเองบ้างไหม”

“ผม... ผมจะทำได้เหรอครับ ผมจบแค่มัธยมต้น ความรู้ความสามารถก็ไม่ค่อยมี”

“ได้สิ ! ดูอย่างโต๊ะ เก้าอี้พวกนี้พี่ก็ทำเองหมด นี่ไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้นะ”

“ท่านลุงในหมู่บ้านหลายคนก็ทำเป็น ทั้งหมดผมก็เรียนมาจากพวกเขา”

“เหมือนกันที่ไหน ดูความละเอียดของงานนี่สิ งานฝีมือของพี่หมิงน่ะมีเนื้อไม้เรียบเนียน มุมโค้งกลม แถมยังมีการออกแบบลวดลายพิเศษด้วย ดูไปก็สวยไม่มีใครเหมือน แม้แต่พวกของตกแต่งบ้านในเมืองปักกิ่งฉันก็ไม่เคยเห็นลวดลายแบบนี้มาก่อนเลยนะ” เธอชมเปลาะจนซ่งหมิงยกมือขึ้นลูบท้ายทอยด้วยความเขินอาย